Uitspraken

Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbendes activiteiten een bron van inkomen vormen in het onderhavige jaar. Hetgeen partijen verdeeld houdt is de vraag of de activiteiten winst uit onderneming vormen, hetgeen belanghebbende verdedigt, dan wel resultaat uit overige werkzaamheden, hetgeen de Inspecteur stelt.

Bij het onderscheid tussen winst uit onderneming en resultaat uit overige werkzaamheden wordt gelet op de duurzaamheid en de omvang van de werkzaamheden, de omvang van de investeringen, het debiteurenrisico, het ondernemersrisico, de beschikbare tijd, de bekendheid, die naar buiten aan de werkzaamheid wordt gegeven, het aantal opdrachtgevers, de omvang van de omzet, de winstverwachting en dergelijke.

Het Hof is van oordeel dat gelet op hetgeen partijen in de stukken en ter zitting van het Hof naar voren hebben gebracht, de activiteiten in het onderhavige jaar als onderneming kunnen worden aangemerkt. Voor dat oordeel wijst het Hof op de rechtsvorm van de onderneming (vennootschap onder firma), op de aard van de activiteiten, het feit dat belanghebbenden voor de start van de activiteiten een ondernemersplan hebben opgesteld, het feit dat zij voor de activiteiten vreemd vermogen aantrokken en financiële risico’s liepen, zich naar buiten toe als onderneming presenteerden onder meer door middel van briefpapier met logo, visitekaartjes en met een reclamebord op de bouwplaats, ingeschreven stonden in het Handelsregister van de Kamer van Koophandel, bankrekeningen aanhielden zowel in Nederland als in België en als zodanig vermeld waren in de telefoongids.
Het Hof is van oordeel dat gelet op alle feiten en omstandigheden aannemelijk is dat belanghebbenden de activiteiten duurzaam wilden ontplooien. Daarbij is niet van belang dat de activiteiten uiteindelijk in 2008 stil zijn gelegd respectievelijk opgeschort. Dat belanghebbenden derden inschakelden voor veel werkzaamheden maakt het oordeel van het Hof niet anders.
De eerste in geschil zijnde vraag dient derhalve bevestigend te worden beantwoord.

Ingevolge artikel 3.6 van de Wet inkomstenbelasting 2001 wordt onder urencriterium verstaan: het gedurende het kalenderjaar besteden van tenminste 1225 uren aan werkzaamheden voor een of meer ondernemingen waaruit de belastingplichtige als ondernemer winst geniet.

Belanghebbende heeft urenstaten overgelegd, waaruit zou volgen dat zij in het onderhavige jaar, naast haar dienstbetrekking, meer dan 1225 uren heeft besteed aan haar onderneming. De Inspecteur heeft de juistheid en betrouwbaarheid van de urenstaten betwist. Op belanghebbende rust - bij betwisting door de Inspecteur - de last aannemelijk te maken dat zij gedurende het onderhavige jaar ten minste 1225 uren heeft besteed aan werkzaamheden voor haar onderneming. Het Hof acht de door belanghebbende in het geding gebrachte urenstaten, welke gelet op de afrondingen op hele uren naar het oordeel van het Hof op schattingen berusten, te globaal van opzet om daaraan voldoende bewijskracht toe te kennen. Het Hof neemt daarbij in aanmerking dat belanghebbende een relatief fors aantal uren heeft geboekt inzake overleg met haar mede-firmant, naast de veelheid van uren geboekt ter zake van bezoek aan naburige plaatsen en regio’s. Voorts geven de urenstaten onvoldoende dan wel geen inzicht in de feitelijke tijdsbesteding, nu het overgrote deel van de activiteiten niet gespecificeerd is. Tenslotte acht het Hof de opgevoerde aantallen uren niet aannemelijk gelet op de omvang van de activiteiten. Het Hof onderschrijft derhalve de stelling van de Inspecteur dat aan de urenstaten onvoldoende bewijskracht kan worden toegekend.

Gelet op hetgeen hierboven onder 4.4 is overwogen, is het Hof van oordeel dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat zij in het onderhavige jaar meer dan 1225 uren heeft besteed aan haar onderneming. De tweede in geschil zijnde vraag dient derhalve ontkennend te worden beantwoord.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.