Uitspraken

“Definities

In deze CAO (…) wordt verstaan onder:

1. (…)

2. Arbeidsduur:

het tussen werkgever en werknemer overeengekomen gemiddeld aantal uren per week voor het verrichten van werkzaamheden, waarbij inbegrepen:

- alle verlofuren waarover loon wordt betaald;

- vergoedingen in vrije tijd volgens regelingen in deze CAO;

- verzuim tijdens vastgestelde werktijden wegens ziekte/arbeidsongeschiktheid.

Voor werknemers die ambulant zijn gelden daarenboven de volgende bepalingen:

- reis- en wachttijden als gevolg van door de werkgever opgedragen werkzaamheden, afgezien van gebroken diensten, voor zover deze reistijden meer bedragen dan de voor de werknemer gebruikelijke reistijden voor het woon-werkverkeer;

- bij thuiszorgwerkzaamheden (extramuraal): reistijden als gevolg van gebroken diensten.”

In artikel 5.4.1 van de CAO is bepaald:

“Gebroken diensten

Het is de werkgever verboden, tenzij de werknemer hierom verzoekt, aan de werknemer een gebroken dienst op te dragen.

Onder gebroken dienst wordt verstaan, een dienst binnen welke de werktijd wordt onderbroken gedurende tenminste een uur en ten hoogste drie uren.”

In de arbeidsovereenkomst van [appellante] is bepaald dat zij met ingang van 20 maart 2000 gedurende 27 tot, indien noodzakelijk, maximaal 32 uur per week werkt.

In artikel 4.2 lid 4 van de CAO is bepaald:

in lid 2: “Met inachtneming van de tussen werkgever en werknemer overeengekomen arbeidsduur stelt de werkgever de werktijden vast. Daarbij dient de werkgever rekening te houden met de belangen van de werknemer, waaronder voldoende hersteltijd tijdens en na het werk.”

in lid 3: “De werkgever meldt de vastgestelde werktijden ten minste 14 etmalen van te voren aan de werknemer.”

In artikel 5.1.1 lid 1 is bepaald:

“De werkgever organiseert de arbeid zodanig dat de werknemer ten hoogste 10 uur arbeid verricht per dienst.”

In het geding in eerste aanleg vorderde [appellante]:

I. een verklaring voor recht dat [appellante] recht heeft op vergoeding van reisuren zoals omschreven in de dagvaarding;

II. een verklaring voor recht dat [het thuiszorgcentrum] niet gerechtigd is tot verrekening van vakantie-uren zoals omschreven in de dagvaarding;

III. veroordeling van [het thuiszorgcentrum] om aan [appellante] uit te keren 148,33 reisuren en 94 vakantie-uren, beide tegen een bruto uurloon van € 12,38, zijnde een totaalbedrag van 242,33 uur x € 12,38 = € 3.000,-- bruto.

[het thuiszorgcentrum] heeft in eerste aanleg verweer gevoerd tegen deze vorderingen.

In het dictum van het vonnis van 24 januari 2013 heeft de kantonrechter:

I. voor recht verklaard dat [appellante] recht heeft op vergoeding van reisuren zoals aangegeven in rechtsoverweging 3.3 van het vonnis;

II. voor recht verklaard dat [het thuiszorgcentrum] niet gerechtigd is tot verrekening van vakantie-uren zoals vermeld in rechtsoverweging 4.4 van het vonnis;

III. [het thuiszorgcentrum] veroordeeld om aan [appellante] uit te keren een brutoloonbedrag van € 1.836,32 ter zake 148,33 reisuren en deze veroordeling uitvoerbaar bij voorraad verklaard.

De kantonrechter heeft het meer of anders gevorderde afgewezen en de proceskosten tussen de partijen gecompenseerd, aldus dat elke partij de eigen kosten diende te dragen.

[het thuiszorgcentrum] is in hoger beroep niet verschenen. Nadat aan [het thuiszorgcentrum] verstek was verleend, heeft [appellante] haar memorie van grieven genomen. In de memorie van grieven vordert [appellante] allereerst, naast handhaving van de in eerste aanleg uitgesproken veroordeling, dat [het thuiszorgcentrum] alsnog wordt veroordeeld tot uitbetaling van € 1.163,72 bruto aan [appellante] ter zake 94 vakantie-uren tegen een bruto uurloon van € 12,38. Dit betreft het door de kantonrechter niet toegewezen deel van de vordering van [appellante] in eerste aanleg.

Daarnaast heeft [appellante] in de memorie van grieven haar eis in meerdere opzichten vermeerderd. Zij vordert bij wege van vermeerderde eis veroordeling van [het thuiszorgcentrum] tot:

IV. restitutie van ten onrechte verrekende bedragen over periode 2 en 3 van 2013 ten bedrage van resp. € 350,28 en € 350,27;

V. betaling van de reistijd die sedert de dagvaarding in eerste aanleg onbetaald is gebleven ten bedrage van € 303,85 bruto;

VI. betaling van 8,9 vakantie-uren welke over 2013 niet correct zijn berekend ten bedrage van € 111,52;

VII. betaling van wettelijke rente en wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW over alle openstaande bedragen als voornoemd;

VIII. betaling van de proceskosten van beide instanties.