Uitspraken

De werktijd bedraagt in elk geval 40 uren per week, in de regel verdeeld over 5

werkdagen.

[geïntimeerde] heeft de vordering van EPR bestreden. Met betrekking tot de vordering ter zake van teveel betaald salaris heeft hij primair aangevoerd dat hij slechts 32 uur per week behoefde te werken en subsidiair dat hij gemiddeld zeker niet minder dan veertig uur per week arbeid heeft verricht indien tot die arbeid ook gerekend worden de activiteiten “die niet in verband met de bedrijfsactiviteiten van werkgever staan maar deze op korte of langere termijn wel kunnen versterken” zoals vermeld in artikel 1.7. van de arbeidsovereenkomst. Met betrekking tot de vordering tot terugbetaling van de dertiende maand over 2012, heeft [geïntimeerde] aangevoerd dat hij recht had op deze dertiende maand.

[geïntimeerde] heeft vervolgens een reconventionele vordering ingesteld. Hij heeft gevorderd EPR te veroordelen tot betaling aan hem van een bedrag van in totaal € 18.369,04 bruto ter zake van salaris, vakantietoeslag en dertiende maand over de eerste vier maanden van 2013, te vermeerderen met de wettelijke verhoging van 50% en zowel de hoofdsom als de wettelijke verhoging vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 1 mei 2013. Voorts heeft [geïntimeerde] gevorderd het tussen partijen geldende non-concurrentiebeding te vernietigen, althans te bepalen dat EPR een door de kantonrechter in redelijkheid vast te stellen vergoeding aan [geïntimeerde] dient te betalen voor de duur van de beperking, vermeerderd met de wettelijke rente.

Bij het vonnis waarvan beroep heeft de kantonrechter de vorderingen in conventie afgewezen. De kantonrechter heeft geoordeeld dat geen sprake is van een dienstverband van 32 uur, zoals [geïntimeerde] heeft aangevoerd, maar dat het in strijd is met de redelijkheid en billijkheid die tussen partijen geldt dat EPR een bedrag overeenkomend met het loon van één dag [per week, hof] terugvordert. Voorts heeft de kantonrechter geoordeeld dat [geïntimeerde] recht heeft op een dertiende maand.

In reconventie heeft de kantonrechter de vordering van [geïntimeerde] ter zake van salaris, vakantietoeslag en dertiende maand toegewezen. De kantonrechter heeft EPR veroordeeld tot betaling aan [geïntimeerde] van het bedrag van € 18.369,04, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 mei 2013 en tot betaling van een bedrag van € 2.500,- aan wettelijke verhoging, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 1 juni 2013. Voorts heeft de kantonrechter in reconventie het tussen partijen gesloten non-concurrentiebeding vernietigd voor zover dit de duur van één jaar overschrijdt.

EPR is in conventie en in reconventie veroordeeld in de proceskosten.

EPR is tijdig in hoger beroep gekomen. Zij heeft in hoger beroep haar eis vermeerderd. Zij stelt dat zij inmiddels heeft voldaan aan het vonnis waarvan beroep. De door EPR aan [geïntimeerde] verschuldigde bedragen zijn daarmee voldaan zodat verrekening van haar vordering niet meer aan de orde is. Zij vordert thans veroordeling van [geïntimeerde] tot betaling aan haar van een bedrag van € 30.123,14, te vermeerderen met de wettelijke rente vanaf 29 november 2013. Het bedrag van € 30.123,14 is opgebouwd uit een hoofdsom van € 27.150,06, een bedrag van € 473,08 aan wettelijke rente over de periode van 1 mei 2013 tot en met 28 november 2013 en een bedrag van € 2.500,- ter zake van terugbetaling van door EPR aan [geïntimeerde] betaalde wettelijke verhoging.

[geïntimeerde] heeft geen bezwaar gemaakt tegen deze eisvermeerdering. In het navolgende zal het hof uitgaan van de gewijzigde eis.

In haar eerste grief voert EPR aan dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat de terugvordering door EPR van het teveel betaalde salaris in strijd is met de redelijkheid en billijkheid.

Het hof overweegt naar aanleiding van deze grief als volgt. In het midden kan blijven of het terugvorderen van salaris door EPR in strijd is met de redelijkheid en billijkheid, nu zelfs als de grief in zoverre slaagt, de vordering van EPR tot terugbetaling van salaris toch afgewezen dient te worden. EPR heeft aan haar vordering tot terugbetaling van het volgens haar teveel aan [geïntimeerde] betaalde salaris ten grondslag gelegd dat er sprake is van ongerechtvaardigde verrijking dan wel onverschuldigde betaling. Het hof is van oordeel dat EPR deze grondslagen onvoldoende heeft onderbouwd. Hetgeen zij heeft gesteld kan niet tot toewijzing van haar vordering leiden. In het kader van de ongerechtvaardigde verrijking heeft EPR aangevoerd dat [geïntimeerde] vergoedingen aan zichzelf heeft toegekend waarop hij geen recht had en dat hij zich hiermee ongerechtvaardigd heeft verrijkt. Voor zover EPR hiermee al doelt op het salaris en niet enkel op de dertiende maand waarover partijen in eerste aanleg hebben getwist, overweegt het hof dat een verrijking die haar grondslag vindt in een rechtshandeling niet ongerechtvaardigd is. In het onderhavige geval vindt de hoogte van het door EPR aan [geïntimeerde] betaalde salaris haar grondslag echter in artikel 3.1. van de arbeidsovereenkomst. EPR heeft niet gesteld dat partijen een ander salaris zijn overeengekomen dan in artikel 3.1. van de arbeidsovereenkomst vermeld staat. EPR heeft wel gesteld dat [geïntimeerde] minder heeft gewerkt dan de arbeidsduur van 40 uur per week die volgens EPR door partijen is overeengekomen. Deze stelling doet echter niets af aan de verplichting van EPR tot betaling van het in de arbeidsovereenkomst overeengekomen salaris.

In het kader van de onverschuldigde betaling heeft EPR aangevoerd dat de betaling van EPR aan [geïntimeerde] van het door haar gevorderde bedrag heeft plaatsgevonden zonder enige grondslag. Het hof begrijpt dat hiermee wordt bedoeld dat de betaling heeft plaatsgevonden zonder enige rechtsgrond. Ook hier geldt dat het door EPR aan [geïntimeerde] betaalde salaris is gebaseerd op het salaris dat partijen in artikel 3.1. van de arbeidsovereenkomst zijn overeengekomen. Er is derhalve wel degelijk een rechtsgrond voor het gehele bedrag dat EPR aan salaris aan [geïntimeerde] heeft voldaan.

In haar tweede grief voert EPR aan dat de kantonrechter ten onrechte haar beroep op verrekening heeft afgewezen en de door [geïntimeerde] gevorderde wettelijke rente en wettelijke verhoging heeft toegewezen. EPR stelt zich primair op het standpunt dat zij geen wettelijke rente en wettelijke verhoging verschuldigd is, omdat zij de door haar aan [geïntimeerde] verschuldigde bedragen terecht heeft verrekend met haar vordering op [geïntimeerde].
Dit onderdeel van de grief faalt. Het hof heeft bij de behandeling van de eerste grief reeds geoordeeld dat de vordering van EPR niet toewijsbaar is. De kantonrechter heeft derhalve het beroep van EPR op verrekening terecht afgewezen.

Subsidiair heeft EPR een beroep op matiging van de wettelijke verhoging gedaan. Zij heeft aangevoerd dat er voldoende redenen zijn om de wettelijke verhoging te matigen tot nihil dan wel een aanmerkelijk lager bedrag dan het door de kantonrechter toegewezen bedrag van € 2.500,-. Zij heeft daartoe gesteld dat EPR niet weigerachtig was om het naar tijdruimte vastgestelde loon aan [geïntimeerde] te voldoen, maar dat EPR meende haar vordering te kunnen verrekenen. Voorts heeft zij aangevoerd dat [geïntimeerde] aanmerkelijk minder uur heeft gewerkt dan tussen partijen is overeengekomen.
Het hof overweegt dat uit artikel 7:625, eerste lid, BW blijkt dat de wettelijke verhoging dient te worden voldaan ingeval van een vertraging in de loonbetaling. De wettelijke verhoging is niet zozeer bedoeld als een vorm van vergoeding van de door de werknemer als gevolg van de vertraagde uitbetaling van het loon geleden schade, maar veeleer als prikkel voor de werkgever om het loon tijdig te betalen. De rechter kan de wettelijke verhoging beperken tot zodanig bedrag als hem met het oog op de omstandigheden billijk voorkomt. Het hof ziet, gelet op de omstandigheden van het geval, geen aanleiding om de wettelijke verhoging verder te matigen dan de kantonrechter heeft gedaan. Dat EPR meende haar vordering te kunnen verrekenen, komt voor haar eigen risico. De stelling van EPR dat [geïntimeerde] minder heeft gewerkt dan partijen zijn overeengekomen doet niets af aan de verplichting van EPR om het overeengekomen salaris tijdig aan [geïntimeerde] te voldoen.