Uitspraken

Nu ten gevolge van de toegestane rectificatie het hoger beroep geacht moet worden zich tegen Van [vestigingsplaats] te richten dient [appellant] teneinde in hoger beroep te kunnen komen tegen de beschikking van de kantonrechter, in het kader van het appelverbod een zogenaamde ‘doorbrekingsgrond’ aan te voeren. Immers, hoger beroep tegen ontbinding van een arbeidsovereenkomst is door de wetgever uitgesloten ex artikel 7:685 lid 11 BW. Naar vaste rechtspraak is een hoger beroep desondanks ontvankelijk indien daartoe wordt aangevoerd dat de rechter buiten het toepassingsgebied van het artikel is getreden, het artikel ten onrechte buiten toepassing heeft gelaten, dan wel bij de behandeling van de zaak een zodanig fundamenteel rechtsbeginsel heeft veronachtzaamd dat van een eerlijke en onpartijdige behandeling van de zaak niet kan worden gesproken (vlg. HR 9 december 2011, LJN BU7430).

[appellant] stelt als doorbrekingsgrond (grief 1) dat de kantonrechter het beginsel van hoor en wederhoor heeft geschonden, doordat de kantonrechter de theoretische mogelijkheid van een pre-pensionering heeft laten meewegen bij het vaststellen van (de hoogte van) de ontbindingsvergoeding. Ter toelichting van deze doorbrekingsgrond stelt [appellant] dat hij ter zitting de mogelijkheid van pre-pensioen uitdrukkelijk van de hand heeft gewezen. De kantonrechter heeft deze theoretische mogelijkheid van het gebruik van pre-pensioen echter in haar overwegingen betrokken en (mede) ten grondslag gelegd aan de beslissing. Hierdoor is het beginsel van hoor en wederhoor geschonden. Bovendien heeft de kantonrechter de vrije arbeidskeuze van [appellant] beperkt door de facto in de plaats van [appellant] te beslissen dat [appellant] de maandelijkse inkomensdaling zal moeten compenseren door gebruik te maken van pre-pensioen. Door zich te beroepen op de doorbrekingsgrond van schending van hoor en wederhoor is [appellant] in zoverre, zo stelt hij, ontvankelijk in het beroep.

Het hof wijst de stelling van [appellant] dat het beginsel van hoor en wederhoor is geschonden van de hand. Uit het proces-verbaal van de ontbindingszitting van 11 september 2013 valt weliswaar niet af te leiden dat [appellant] heeft verklaard dat hij geen gebruik wil maken van een pre-pensioenregeling, zoals in de pleitnota van mr. Klijn wordt gesteld, maar door de holding (verweerschrift punt 16) is onweersproken gesteld dat wel degelijk over het al dan niet gebruik maken van de regeling door partijen in eerste aanleg is gesproken tijdens de ontbindingszitting. [B.V.] heeft op de mededeling van [appellant] dat hij niet voornemens was gebruik te maken van de regeling aangegeven dat de kosten van die keuze niet op haar konden worden afgewenteld. Bovendien overweegt de kantonrechter niet dat [appellant] gebruik wil of zal maken van een dergelijke regeling, maar dat [appellant] ervoor kan kiezen om er gebruik van te maken. De beslissingsvrijheid van [appellant] staat niet ter discussie. Kortom, tijdens de ontbindingszitting zijn beide partijen in de gelegenheid gesteld hun standpunten naar voren te brengen en aan de orde te stellen wat elk van partijen van belang vond. Beide partijen hebben hiervan gebruik gemaakt, ook op het punt van het pre-pensioen en [appellant] gedachten daarover. Van schending van een fundamenteel rechtsbeginsel als hoor en wederhoor is niet gebleken. De grief (het hof leest: klacht) kan derhalve, niet slagen.

Grief 2 komt erop neer, althans zo begrijpt het hof, dat de kantonrechter de verkeerde functie als uitgangspunt voor de vergoeding heeft aangenomen. Daargelaten dat [appellant] geen ‘doorbrekingsgrond’ heeft aangevoerd, waardoor hij ook niet-ontvankelijk is ter zake het onder grief 2 aangevoerde, berust grief 2 op een verkeerde lezing van de beschikking waarvan beroep. De kantonrechter heeft de arbeidsovereenkomst beëindigd op basis van gebrek aan wederzijds vertrouwen tussen partijen. De ‘vertrekregeling’ als genoemd in de brief van 17 december 2012, waarvan [appellant] stelt dat die is overeengekomen, is door de kantonrechter bij de vaststelling van de vergoeding onder ogen gezien. De kantonrechter heeft echter uitdrukkelijk deze ‘vertrekregeling’ niet als uitgangspunt genomen (‘niet richting gevend’) bij het vaststellen van de vergoeding, aangezien de ontbinding niet op grond van het functioneren als commercieel manager wordt verzocht maar op grond van het functioneren als vestigingsdirecteur. De kantonrechter heeft voorts bepaald dat de gestelde ‘vertrekregeling’ onderwerp van geschil kan zijn in een eventueel door [appellant] aan te spannen procedure. Aldus heeft de kantonrechter de vertrekregeling wel degelijk bij haar beoordeling betrokken en - klaarblijkelijk - geoordeeld dat ter zake beter een bodemprocedure tussen partijen kan worden gevoerd, nu [B.V.] het bestaan van de vertrekregeling betwist. Deze wijze van beslissen levert geen doorbrekingsgrond op. Ook het feit dat [appellant] thans een aparte procedure aanhangig moet maken om nakoming van de vertrekregeling te vorderen, levert mede gezien de aard van de procedure krachtens artikel 7:685 BW, evenmin een doorbrekingsgrond op.