Uitspraken

[geïntimeerde] heeft daartegenover gesteld dat ook de feitelijk leidinggevende, degene die het beleid van de vennootschap bepaalt alsof hij bestuurder is, kan worden aangesproken op grond van onbehoorlijk bestuur (artikel 2: 248 BW).

Volgens [geïntimeerde] is er feitelijk binnen de diverse bv’s met de salarisverplichtingen jegens [geïntimeerde] heen en weer geschoven zonder dat dit inzichtelijk was voor [geïntimeerde]. [appellant] heeft hierover feitelijk de scepter gezwaaid en de beslissingen genomen. [appellant] heeft onrechtmatig gehandeld jegens [geïntimeerde] door er niet op toe te zien dat door de diverse rechtspersonen jegens [geïntimeerde] de betalingsverplichtingen werden nagekomen, terwijl [appellant] feitelijk de zeggenschap over de diverse bv’s had en eveneens zeggenschap had over de betalingen.

Het hof oordeelt als volgt.

Artikel 2:248 BW is niet van toepassing nu dat artikel ziet op de aansprakelijkheid van de bestuurder in geval van faillissement van de vennootschap. Dat is hier niet aan de orde.

Veronderstellenderwijs ervan uitgaande dat [appellant] als bestuurder van Xsundo III B.V. moet worden aangemerkt geldt het volgende. Volgens vaste rechtspraak is naast aansprakelijkheid van de vennootschap mogelijk ook, afhankelijk van de omstandigheden van het concrete geval, grond voor aansprakelijkheid van degene die als bestuurder heeft bewerkstelligd of toegelaten dat de vennootschap haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet nakomt. In het algemeen mag alleen dan worden aangenomen dat de bestuurder jegens de schuldeiser van de vennootschap onrechtmatig heeft gehandeld waar hem, mede gelet op zijn verplichting tot een behoorlijke taakuitoefening als bedoeld in artikel 2:9 BW, een voldoende ernstig verwijt kan worden gemaakt. De betrokken bestuurder kan voor schade van de schuldeiser aansprakelijk worden gehouden indien zijn handelen of nalaten als bestuurder ten opzichte van de schuldeiser in de gegeven omstandigheden zodanig onzorgvuldig is dat hem daarvan persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt. Van een dergelijk ernstig verwijt zal in ieder geval sprake kunnen zijn als komt vast te staan dat de bestuurder wist of redelijkerwijze had behoren te begrijpen dat de door hem bewerkstelligde of toegelaten handelwijze van de vennootschap tot gevolg zou hebben dat deze haar verplichtingen niet zou nakomen. Er kunnen zich echter ook andere omstandigheden voordoen op grond waarvan een ernstig persoonlijk verwijt kan worden aangenomen (ECLI:NL:HR:2006:AZ0758).

Het is in beginsel aan [geïntimeerde] om te stellen (en zo nodig te bewijzen) dat aan de vereisten voor aansprakelijkheid van [appellant] als bestuurder, zoals hiervoor bedoeld, is voldaan. [geïntimeerde] heeft naar het oordeel van het hof niet aan zijn stelplicht voldaan. Zonder nadere toelichting valt immers niet in te zien dat het frequent doorvoeren van naamswijzigingen van vennootschappen, ook al zou [appellant] dit bewerkstelligd hebben, heeft geleid tot het niet nakomen van de verplichting tot salarisbetaling. Het feit dat op de - na het vonnis waarvan beroep - aan [geïntimeerde] verstrekte loonstroken over de periode maart t/m augustus 2011 Global TM als werkgever is vermeld, over de periode september t/m juni 2012 Jaccoo Emea B.V. en op de specificatie vakantiegeld d.d. 18-12-2012 Jaccoo The Netherlands B.V., is weliswaar op zijn minst vreemd te noemen, maar een persoonlijk ernstig verwijt aan [appellant] als bestuurder met betrekking tot het nalaten van de salarisbetalingen is hier niet uit af te leiden. Dat [geïntimeerde] kennelijk een betaling van de echtgenote van [appellant] heeft ontvangen leidt evenmin tot die conclusie. Datzelfde geldt voor de stelling dat meerdere werknemers onbetaald zijn gebleven.

Grief I slaagt in zoverre.

Het hof oordeelt als volgt.

Naar het oordeel van het hof heeft de kantonrechter op basis van de stellingen van [geïntimeerde] ten onrechte geconcludeerd dat [appellant] in privé toezeggingen ter zake van betalingen aan [geïntimeerde] heeft gedaan. Dat valt in die stellingen in eerste aanleg niet te lezen, ook niet in samenhang met de in eerste aanleg overgelegde e-mailberichten.

Ook uit de door [geïntimeerde] in hoger beroep overgelegde e-mailberichten van 5 december 2011, 19 juli 2012, 25 juli 2012 (zie onder r.o. 3.1.) kan geen toezegging worden afgeleid dat [appellant] in privé voor betaling zou zorgen.

Resteert de enkele stelling van [geïntimeerde] in hoger beroep dat [appellant] heeft toegezegd “er persoonlijk op te zullen toezien dat er betaald zou worden en desnoods zelf voor betaling zorg zou dragen.” Naar het oordeel van het hof kunnen deze woorden van [appellant], indien bewezen, nog niet tot de conclusie leiden dat [appellant] heeft toegezegd dat hij als privépersoon, dus uit eigen middelen, tot betaling zou overgaan. Aan bewijslevering door [geïntimeerde] komt het hof daarom niet toe.

Dit betekent dat ook het tweede onderdeel van grief I slaagt.

Het hof oordeelt als volgt.

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg gesteld dat hij in dienst is getreden van Xsundo III B.V., toen nog geheten Global TM B.V. Hij heeft dat blijkens de aantekeningen van de zitting tegenover de kantonrechter bevestigd (“Kennelijk ben ik in dienst van Xsundo III B.V.”). Daarvan is hij in hoger beroep niet teruggekomen.

Een enkele specificatie met betrekking tot vakantiegeld ten name van Jaccoo The Netherlands B.V., hoe vreemd op het eerste oog ook, maakt niet dat deze vennootschap hoofdelijk aansprakelijk is voor de betaling van dat vakantiegeld of zelfs alle loonbetalingen. Dat zowel [geïntimeerde] als [appellant] kennelijk - ook - hebben gecommuniceerd met een e-mailadres met de extensie “@jaccoo.com” maakt Jaccoo The Netherlands B.V. evenmin hoofdelijk aansprakelijk voor de loonbetalingen. Overigens is onduidelijk of deze extensie Jaccoo B.V. betreft of Jaccoo The Netherlands B.V.

Ook al zou juist zijn dat [appellant] de laatste jaren feitelijk voor die bv heeft gewerkt, dan brengt ook dat niet mee dat Jaccoo The Netherlands B.V. hoofdelijk aansprakelijk is voor de loonbetalingen.

Ook de voorgaande argumenten in onderling verband leiden niet tot de door [geïntimeerde] gewenste conclusie. Ook al zou het schuiven met gelden binnen de bv’s juist zijn, dan nog leidt dat niet tot hoofdelijke aansprakelijkheid van Jaccoo The Netherlands B.V.

De grief in incidenteel appel faalt. Aan bewijsaanbod van [geïntimeerde] komt het hof niet toe. Het is niet ter zake dienend.

Het vonnis waarvan beroep dient op het door [geïntimeerde] ter discussie gestelde punt bekrachtigd te worden.

in principaal en incidenteel appel: