Uitspraken

Het hof oordeelt als volgt.

Nu Paraat haar vordering in hoger beroep heeft gewijzigd en nu het hof van die gewijzigde vordering uitgaat, zie hiervoor onder r.o. 3.3., heeft [appellant] geen belang meer bij zijn grief en kan dus in het midden blijven of de kantonrechter buiten zijn bevoegdheid en de rechtsstrijd is getreden.

Grief 1 in principaal appel treft geen doel.

Het hof oordeelt als volgt.

Aan de vordering van Paraat ligt de (vermeende) overtreding door [appellant] van het non-concurrentie- en relatiebeding, ook na het vonnis in kort geding van 29 oktober 2014, ten grondslag. Daarmee is gegeven dat Paraat een spoedeisend belang had en ook nu heeft bij haar vorderingen. Van Paraat kan niet worden gevergd dat zij een bodemprocedure afwacht, mede gelet op de duur van de bedingen tot 1 juni 2015, resp. 1 juni 2016.

Mocht in een bodemprocedure anders beslist worden, dan is het risico van de tenuitvoerlegging van het kortgedingvonnis voor de partij die het vonnis ten uitvoer legt. Het afdwingen van een uiteindelijk niet bestaand recht met behulp van een toewijzend kortgedingvonnis is onrechtmatig en kan leiden tot schadevergoeding aan de wederpartij. Het is het hof overigens niet bekend of door (één van) partijen een bodemprocedure aanhangig is gemaakt.

Of de gevorderde spoedvoorziening ook daadwerkelijk wordt verleend is afhankelijk van de afweging van de belangen van partijen, zie hierna r.o. 3.6.

De derde grief van [appellant] houdt in dat Paraat geen redelijk belang heeft bij haar vordering.

[appellant] heeft daartoe aangevoerd dat reeds bij vonnis in kort geding van 29 oktober 2014 is beslist dat hij gehouden blijft aan het relatiebeding en verder dat overtreding van het non-concurrentiebeding en het relatiebeding bedreigd wordt met een contractuele boete. Paraat dient een bodemprocedure te starten nu partijen van mening verschillen over de interpretatie van bedoelde bedingen. Toewijzing van de vorderingen leidt ertoe dat de dwangsom direct wordt verbeurd, ook al zou de bodemrechter de bedingen geheel of gedeeltelijk vernietigen. Daarmee zou [appellant] praktisch afgehouden worden van de bescherming van artikel 7:653 BW en artikel 6:94 BW. De belangen van Paraat worden volgens [appellant] voldoende gedekt door het aan de bedingen verbonden boetebeding. [appellant] is gezien het vonnis waarvan beroep genoodzaakt uit dienst te treden bij Perfect Brandbeveiliging en het wordt [appellant] praktisch onmogelijk gemaakt om binnen of buiten de beveiligingsbranche een andere baan te vinden, omdat Paraat meer dan 5.000 relaties heeft. Dat leidt tot onbillijke benadeling van [appellant].

[appellant] heeft verder betoogd dat hij erop mocht vertrouwen dat Paraat geen beroep zou doen op het relatiebeding. Kennelijk achtte Paraat dat beding niet van toepassing, omdat zij heeft laten weten dat zij indiensttreding van [appellant] bij Perfect Brandpreventie niet kon verhinderen zo lang [appellant] van de relaties van Paraat af zou blijven. Paraat heeft volgens [appellant] geen enkel te respecteren belang bij het inroepen van het relatiebeding ten aanzien van de indiensttreding van [appellant] bij Perfect Brandpreventie.

Het hof oordeelt als volgt.

Het volgende wordt voorop gesteld.

Het feit dat een boetebeding is overeengekomen, dat al wordt geacht in de beoogde preventieve werking te voorzien, brengt niet mee dat geen dwangsomveroordeling aan de rechterlijke veroordeling verbonden kan worden. In het individuele geval beoordeelt de rechter of een dwangsomveroordeling op zijn plaats is. Het bestaan van een boetebeding is een factor waarmee bij de vaststelling van de dwangsomveroordeling rekening gehouden moet worden in het kader van de afweging van de belangen van partijen. Dit blijkt ook uit het door [appellant] aangehaalde arrest HR 6 februari 1981, ECLI:NL:HR:1981:AG4144.

Het gaat Paraat voor wat betreft het relatiebeding zowel om de indiensttreding van [appellant] bij de ex-werknemer van Paraat, [oud collega Paraat] (Perfect Brandpreventie), als om het bedienen van klanten van Paraat door [appellant], volgens Paraat ook nog na het eerste kort geding (zie r.o. 3.1. sub d.). Vast staat dat [appellant] in dienst is getreden bij Perfect Brandpreventie en dat dat op grond van het relatiebeding ( artikel 10 lid 2 en 3 van de arbeidsovereenkomst, zie r.o. 3.1. sub b.), niet is toegestaan. Dat is door [appellant] ook niet betwist.

Het beroep van [appellant] op opgewekt vertrouwen ten aanzien van zijn indiensttreding bij Perfect Brandpreventie moet worden verworpen. Weliswaar heeft Paraat blijkbaar aanvankelijk te kennen gegeven die indiensttreding niet te kunnen verhinderen, maar Paraat heeft betwist dat zij [appellant] daarmee ook toestemming heeft verleend om bij Perfect Brandpreventie in dienst te treden. [appellant] beroept zich op een e-mailbericht van 13 juni 2014, maar hij heeft dit niet in het geding gebracht. Uit de voorafgaande e-mailwisseling tussen 17 april 2014 en 2 mei 2014 (prod. 3 bij prod. 3 inl. dagv.) blijkt dat [appellant] in elk geval tot 2 mei 2014 Paraat nooit in kennis heeft gesteld van de beoogde nieuwe werkgever. In de laatste e-mail, van 2 mei 2014, laat Paraat aan haar advocaat weten dat [appellant] “best bij een installateur [mag] gaan werken mits die geen concurrerende werkzaamheden verrichten”. Dat duidt er vooralsnog niet op dat Paraat zou hebben kunnen instemmen met indiensttreding van [appellant] bij Perfect Brandbeveiliging. Zonder nadere onderbouwing en zonder dat kennis kan worden genomen van de inhoud van de door [appellant] genoemde e-mail kan vooralsnog niet worden geoordeeld dat [appellant] uit een eventuele opmerking van Paraat in de genoemde mail van 13 juni 2014 heeft mogen afleiden dat Paraat geen beroep meer zou doen op het relatiebeding voor wat betreft zijn indiensttreding bij Perfect Brandpreventie, te minder nu Paraat aan haar opmerking zou hebben toegevoegd dat [appellant] “van de relaties van Paraat af diende te blijven”. Dat maakt - hoewel partijen van mening verschillen over de vraag of [appellant] nu wel of niet, al dan niet ook na het eerste kort geding, relaties van Paraat heeft benaderd - dat [appellant] er niet op mocht en kon vertrouwen dat Paraat geen beroep meer zou doen op het relatiebeding voor wat betreft de indiensttreding van [appellant] bij Perfect Brandpreventie. Voor nader onderzoek naar de overtreding van het relatiebeding, zoals door Paraat gesteld en door [appellant] betwist, is in het kader van dit (spoed) kort geding geen plaats.

Naar het oordeel van het hof heeft Paraat belang bij haar vordering om de nakoming van het relatiebeding af te dwingen met een overigens kennelijk naar aanleiding van het vonnis waarvan beroep sterk gematigde dwangsom, ook als het gaat om de indiensttreding bij Perfect Brandpreventie. Weliswaar betekent dat dat [appellant] tot 1 juni 2016 niet in dienst zal kunnen zijn van Perfect Brandpreventie, doch aangenomen moet worden dat [appellant] zich dat heeft gerealiseerd gezien de duidelijke tekst van het relatiebeding. Daarbij is van belang, zoals de kantonrechter heeft overwogen, dat het contractuele boetebeding kennelijk geen voldoende prikkel tot nakoming van het relatiebeding was. Gezien het standpunt van [appellant] in hoger beroep is dat kennelijk nog steeds het geval. Onvoldoende aannemelijk is overigens dat [appellant] niet elders binnen de beveiligingsbranche aan de slag zal kunnen, zonder in strijd te handelen met het relatiebeding.

Een belangenafweging valt derhalve niet in het voordeel van [appellant] uit.

Grief 3 in principaal appel faalt.

Paraat heeft gegriefd tegen de beslissing van de kantonrechter om de vordering voor wat betreft de overtreding van het non-concurrentiebeding af te wijzen wegens het feit dat nader onderzoek nodig is naar het vestigingsadres van Perfect Brandpreventie, waarvoor in kort geding geen plaats is.

Zij heeft aangevoerd dat de kantonrechter ten onrechte alleen heeft gekeken naar het vestigingsadres van Perfect Brandpreventie. De kantonrechter had moeten beoordelen of [appellant] binnen een straal van 25 km rond [het adres] te [vestigingsplaats] (zie artikel 10 lid 1 van de arbeidsovereenkomst in r.o. 3.1. sub b., hof) in strijd met het non-concurrentiebeding heeft gehandeld. Paraat stelt dat dat een aantal keren het geval is geweest. Ook heeft zij gesteld dat Perfect Brandpreventie niet is gevestigd op de [het adres] te [vestigingsplaats], maar op [het adres] te [vestigingsplaats]. Zij meent daarvoor voldoende bewijs te hebben geleverd.

Het hof oordeelt als volgt. Anders dan Paraat is het hof voorshands met de kantonrechter van oordeel dat het gaat om de vestigingsplaats van Perfect Brandpreventie. De kantonrechter heeft terecht overwogen dat voor nader onderzoek in het kader van de onderhavige procedure geen plaats is. Maar ook als naar de gestelde overtredingen gekeken zou worden, dan geldt dat deze gezien de gemotiveerde betwisting door [appellant] vooralsnog onvoldoende vaststaan, terwijl ook hiervoor geldt dat de onderhavige procedure zich niet leent voor nader onderzoek. De vordering van Paraat tot nakoming van het non-concurrentiebeding op verbeurte van een dwangsom is daarom terecht afgewezen. Het hof betrekt daar in hoger beroep bij, dat de termijn waarvoor het non-concurrentiebeding geldt, op 1 juni 2015, dus iets meer dan twee weken na de datum van dit arrest, afloopt. Een dwangsombepaling zou op zijn vroegst na betekening van het arrest kunnen ingaan. Paraat heeft daarom in de tijd gezien niet of nauwelijks nog belang bij een dwangsom als prikkel - naast het boetebeding - op de nakoming van het non-concurrentiebeding.

De grief in incidenteel appel faalt daarom.