Uitspraken

Het hof is van oordeel dat Markestate en [appellante 2] erin zijn geslaagd feiten en omstandigheden te bewijzen die de conclusie rechtvaardigen dat partijen uitdrukkelijk de bedoeling hadden Markestate en [appellante 2] het recht te geven de huurovereenkomst te beëindigen in het geval zij een achterstand lieten ontstaan in de betaling van de huur.

In de eerste plaats is er de tekst van de nadere overeenkomst, waarin onder meer het volgende is bepaald:
“(…) Wanneer huurder in de toekomst op enig moment nalatig is in het nakomen van zijn verplichtingen en/of zijn huurbetaling alsdan zal de lopende huurovereenkomst met onmiddellijke ingang zijn beëindigd.”

Uit de bewoordingen van de nadere overeenkomst is geen voorbehoud aan de ene of andere partij op te maken in die zin, dat de slechts de verhuurder er een beroep op zou kunnen doen in geval van niet nakomen door de huurder.

In de tweede plaats heeft [toenmalig penningmeester van Vincentius] op 8 oktober 2014 verklaard dat partijen een nadere afspraak hebben gemaakt met de intentie een procedure te voorkomen en dat wanneer er weer een situatie zou ontstaan van huurschuld het beide partijen vrijstond om de huurovereenkomst dadelijk te beëindigen en elk van beide partijen op dat moment vrij man was. Deze mondelinge verklaring komt in essentie overeen met de verklaring van [toenmalig penningmeester van Vincentius] die is opgenomen in een e-mail van hem, die als productie 14 bij de memorie van grieven overgelegd is. Daarin zegt hij over de nadere overeenkomst: “Wij delen, gegeven de sfeer van het gesprek waaruit de ‘Nadere overeenkomst’ resulteerde, de mening dat de zin een tweezijdige strekking heeft. De bedoeling was dat op het moment dat geconstateerd werd dat de situatie zoals in die zin bedoeld van toepassing was, beide partijen vrijheid van handelen zouden hebben en vanaf dat moment t.a.v. elkaar geen verdere verplichtingen meer zouden hebben.”

Dit aanvullend bewijs, bestaande uit de tekst van de nadere overeenkomst en de verklaringen van [toenmalig penningmeester van Vincentius], is naar het oordeel van het hof zodanig sterk en betreft zulke essentiële punten dat het de verklaring van [statutair directeur van Markstate] voldoende geloofwaardig maakt. [statutair directeur van Markstate] heeft op 8 oktober 2014 verklaard dat met betrekking tot een mogelijke beëindiging van de huurovereenkomst afgesproken is dat wanneer hij niet meer kon betalen, hij dadelijk kon vertrekken.

Het hof is van oordeel dat Orange Brick er niet in is geslaagd het hiervoor in 10.4. genoemde bewijs te ontzenuwen. Weliswaar wijkt de verklaring van [bestuurslid van Vincentius] op 6 januari 2015 af op het punt van de uitleg van de nadere overeenkomst op het moment dat hem wordt gevraagd naar de inhoud van zijn e-mail van 7 oktober 2013, maar in grote lijnen biedt zijn verklaring steun aan de verklaringen van [toenmalig penningmeester van Vincentius] en [statutair directeur van Markstate] op 8 oktober 2014. Zowel [bestuurslid van Vincentius] als [toenmalig penningmeester van Vincentius] hebben verklaard dat Vincentius en Markestate een nadere overeenkomst hebben gesloten om te voorkomen dat ze zouden moeten gaan procederen wanneer er weer betalingsproblemen zouden ontstaan, en dat ze een goede relatie hadden met [statutair directeur van Markstate] en de zaak samen op een nette manier wilden regelen, in die zin dat als er weer betalingsproblemen zouden ontstaan, ze de mogelijkheid zouden hebben om op basis daarvan de huurovereenkomst dadelijk te beëindigen. Uitsluitend op het punt van de wijze waarop de nadere overeenkomst dient te worden uitgelegd, lopen de verklaring van [statutair directeur van Markstate] en [toenmalig penningmeester van Vincentius] enerzijds en [bestuurslid van Vincentius] anderzijds, uiteen, waarbij het hof van belang acht dat [bestuurslid van Vincentius] heeft verklaard dat hij (slechts) zijdelings betrokken is geweest bij de nadere overeenkomst, dat [toenmalig penningmeester van Vincentius] de nadere overeenkomst heeft opgesteld, dat [bestuurslid van Vincentius] zich niet kan herinneren of over de in geding zijnde passage specifiek overleg is gevoerd en dat de hier aan de orde zijnde passage ‘zowel linksom als rechtsom’ kan betekenen. Nu [bestuurslid van Vincentius] op dit wezenlijke punt niet heel duidelijk heeft verklaard, terwijl [toenmalig penningmeester van Vincentius] wel stellig en duidelijk is geweest, is de verklaring van [bestuurslid van Vincentius] dat hij blijft bij hetgeen hij in zijn e-mail van 7 oktober 2013 heeft geschreven onvoldoende om het door Markestate en [appellante 2] geleverde bewijs te ontzenuwen.

Ook als, zoals Orange Brick stelt, Markestate en [appellante 2] feitelijk niet zouden hebben gehandeld overeenkomstig de door hen aan de nadere overeenkomst gegeven uitleg, is dat onvoldoende om het bewijs te ontkrachten.

Het hof komt tot de volgende slotsom. Vast is komen te staan dat partijen uitdrukkelijk de bedoeling hadden Markestate en [appellante 2] het recht te geven de huurovereenkomst te beëindigen in het geval zij een achterstand lieten ontstaan in de betaling van de huur. De stellingen van Orange Brick zoals hiervoor weergegeven zijn verworpen. Niet in geschil is dat Markestate en [appellante 2] de huurpenningen die zij verschuldigd waren over de maand december 2011 niet conform de huurovereenkomst op 1 december 2011 hebben betaald. Markestate en [appellante 2] hebben gesteld dat zij bij brief van 30 december 2011 de huurovereenkomst hebben opgezegd tegen 1 januari 2012. Dat blijkt ook uit productie 2 bij conclusie van antwoord. Weliswaar is met een brief van 10 januari 2012 medegedeeld dat de huurovereenkomst ‘wordt ontbonden’ tegen 31 januari 2012 (productie 3 bij inleidende dagvaarding), maar daaruit kan niet worden afgeleid dat de eerdere opzegging is ingetrokken of gewijzigd (en laat onverlet dat Markestate en [appellante 2] een gebruiksvergoeding verschuldigd zijn).

Een en ander, in onderling verband beschouwd, leidt tot het oordeel dat de in het tussenarrest van het hof van 21 januari 2014 onder rechtsoverweging 4.6. genoemde vraag als volgt beantwoord te worden: de huurovereenkomst tussen partijen is geëindigd op 1 januari 2012. Markestate en [appellante 2] kunnen zich hierop beroepen ter afwering van de vordering van Orange Brick voor zover gebaseerd op nakoming van de huurovereenkomst.

Desalniettemin zijn Markestate en [appellante 2] naar het oordeel van het hof, gelet op hun eigen stellingen dat zij het gehuurde langer onder zich gehouden hebben en pas in januari 2012 hebben ontruimd en de sleutels van het gehuurde pas in februari 2012 aangetekend hebben verzonden aan Orange Brick, terwijl zij zelf het moment hebben bepaald waarop de huurovereenkomst eindigde, op grond van artikel 7:225 BW wel een vergoeding aan Orange Brick verschuldigd. Met haar stelling ten aanzien van de servicekosten bedoelt Orange Brick klaarblijkelijk dat haar schade hoger is dan de kale huurprijs en mede omvat de niet betaalde servicekosten over de periode dat Markestate en [appellante 2] nog wel de beschikking hadden over het gehuurde. Het hof stelt de vergoeding daarom vast op een bedrag gelijk aan de huur en servicekosten over de maanden januari en februari 2012, samen een bedrag van € 3.022,00.

De vordering van Orange Brick dient dan te worden toegewezen tot een bedrag van € 4.533,00 (een bedrag van € 1.511,00 aan huur en servicekosten over de maand december 2011 en een bedrag van € 3.022,00 aan vergoeding gelijk aan de huur en servicekosten over de maanden januari en februari 2012).