Uitspraken

Bij akte na tussenarrest d.d. 19 mei 2015 heeft [geïntimeerde] gesteld dat zij niet binnen zes maanden na beëindiging van de arbeidsovereenkomst een beroep op kennelijke onredelijke beëindiging heeft gedaan en evenmin stuitingshandelingen heeft verricht, maar dat haar beroep op kennelijk onredelijke beëindiging geldt als verweermiddel tegen de vordering van Pyton tot terugbetaling van het door Pyton onverschuldigd betaalde. Verjaring staat, aldus [geïntimeerde], niet aan verrekening in de weg.

Anders dan Pyton bij antwoordakte na tussenarrest betoogt, is het beroep van [geïntimeerde] op verrekening niet in strijd met de beginselen van goede procesorde. Nu [geïntimeerde] eerst bij memorie van antwoord, bij wijze van voorwaardelijk incidentele grief, een beroep op kennelijk onredelijke opzegging van de arbeidsovereenkomst heeft gedaan en Pyton daarop bij memorie van antwoord in voorwaardelijk incidenteel appel heeft gereageerd met het verweer dat deze vordering is verjaard, stond het [geïntimeerde] vrij om bij haar akte na tussenarrest een beroep te doen op verrekening met de vordering van Pyton betreffende onverschuldigde betaling van hetgeen waartoe zij (Pyton) bij het vonnis in eerste aanleg was veroordeeld.

Gezien het voorgaande is de vordering waarmee [geïntimeerde] wenst te verrekenen eerst ontstaan nadat de vordering van [geïntimeerde] is verjaard. Verrekening is dan niet mogelijk.

Het voorgaande brengt mee dat de grief van [geïntimeerde] in voorwaardelijk incidenteel appel, betreffende kennelijk onredelijk ontslag, geen beoordeling behoeft.

Op grond van hetgeen in het tussenarrest en thans is geoordeeld dient het vonnis van 24 juli 2013 te worden vernietigd voor zover Pyton is veroordeeld tot betaling van de bedragen genoemd onder 3.5.3. van het tussenarrest d.d. 7 april 2015 vermeerderd met de wettelijke rente en de wettelijke verhoging. Gelet op hetgeen is overwogen in r.o. 3.5.5 komt de vordering van [geïntimeerde] ter zake 81,5 opgebouwde maar niet genoten verlofuren wel voor toewijzing in aanmerking. Naar niet is betwist, betreft dit een bedrag van € 1.205,87 bruto. Tegen het toewijzen van de verhoging ex artikel 7:625 BW over dit bedrag is geen grief gericht. Tegen de beslissing van de kantonrechter om de verhoging te matigen tot 10% heeft [geïntimeerde] in (voorwaardelijk) incidenteel appel geen grief gericht. Evenmin is een grief gericht tegen de toewijzing van een bedrag van € 544,50 als vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. Nu die beslissingen in hoger beroep niet zijn aangevochten, zal het hof die overnemen.

Ter voorkoming van misverstanden zal het hof het vonnis waarvan beroep in zijn geheel vernietigen en opnieuw recht doen als na te melden. [geïntimeerde] zal worden veroordeeld tot terugbetaling aan Pyton van hetgeen Pyton op grond van de veroordeling door de rechtbank meer aan [geïntimeerde] heeft betaald dan haar op grond van dit arrest toekomt, vermeerderd met wettelijk rente ex artikel 6:119 vanaf de dag van betaling door Pyton tot aan de dag van terugbetaling.

Het voorgaande betekent dat grief 9, de veroordeling van Pyton in de proceskosten betreffende, slaagt en dat [geïntimeerde] als voor het grootste deel in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van beide instanties en het incidenteel hoger beroep dient te worden veroordeeld.