Uitspraken

Het hof overwoog in r.o. 3.4.2. van het tussenarrest met betrekking tot het disfunctioneren van [appellant] als volgt:

“De kantonrechter heeft in het eindvonnis overwogen dat de bestaande situatie zich in 2011 heeft voortgezet en dat ook toen sprake was van disfunctioneren van [appellant] . De kantonrechter heeft zich daarbij gebaseerd op het functioneringsformulier van 8 juli 2011 en de in het kader van het leveren van bij tussenvonnis aan VB&T opgedragen tegenbewijs afgelegde getuigenverklaringen van [direct leidinggevende van appellant] (direct leidinggevende van [appellant] en opsteller van het bedoelde functioneringsformulier), [directeur van VB&T] (directeur VB&T) en [statutair directeur van de VB&T groep] (statutair directeur VB&T groep).

Het hof stelt voorop dat de bewijslast van de valse reden of voorgewende reden en meer specifiek het niet-disfunctioneren in 2011 op [appellant] rust en verder dat de kantonrechter VB&T heeft toegelaten tot het leveren van tegenbewijs tegen het door de rechtbank voorshands aangenomen niet-disfunctioneren van [appellant] in 2011.

[appellant] heeft in punt 111 van de memorie van grieven uitdrukkelijk (getuigen)bewijs aangeboden van zijn stelling dat tijdens het gesprek van 8 juli 2011 niet is gesproken over zijn functioneren. Het hof beschouwt dit als een aanbod van [appellant] om (in ieder geval) zichzelf alsnog in contra-enquête als getuige te doen horen, van welke mogelijkheid hij in eerste aanleg heeft afgezien. [appellant] kan deze omissie in hoger beroep herstellen en het hof zal hem daarom alsnog tot de contra-enquête toelaten.”

[appellant] heeft in het kader van de contra-enquête alsnog zichzelf doen horen alsmede de heer [directeur van VB&T] (hierna: [directeur van VB&T] ) en [direct leidinggevende van appellant] (hierna: [direct leidinggevende van appellant] ).

[appellant] heeft - kort gezegd - verklaard dat er tijdens het gesprek van 8 juli 2011 uitgebreid is gesproken over zijn re-integratie, maar met geen woord over zijn functioneren. Het verslag van dat gesprek is geen verslag, want het is tevoren door [direct leidinggevende van appellant] opgemaakt. Het verslag is geconstrueerd om de ontslagaanvraag body te geven. Het functioneringsgesprek is op genoemde datum niet doorgegaan omdat [directeur van VB&T] weg moest. Aldus de verklaring van [appellant] .

De verklaring van [directeur van VB&T] komt erop neer dat hij er pertinent zeker van is dat er op 8 juli 2011 wel over het functioneren van [appellant] is gesproken aan de hand van het - zoals gebruikelijk - vooraf ingevulde formulier, bestemd voor functioneringsgesprekken. De direct leiding gevende van [appellant] , [direct leidinggevende van appellant] , constateerde tijdens het gesprek dat er geen verbetering in het functioneren van [appellant] was in vergelijking met de voorgaande jaren op grond van dezelfde punten als in die voorgaande jaren. Er is toen ook - eerst - over de re-integratie van [appellant] gesproken. De kwesties re-integratie en functioneren liepen door elkaar, omdat deze elkaar raken. [directeur van VB&T] is gebleven bij de getuigenverklaring die hij op 26 februari 2013 bij de kantonrechter heeft afgelegd. Aldus de verklaring van [directeur van VB&T] .

[direct leidinggevende van appellant] ten slotte heeft - samengevat - verklaard dat alles wat hij, [direct leidinggevende van appellant] , van tevoren op standaardformulier had ingevuld met [appellant] en [directeur van VB&T] is besproken op 8 juli 2011. Ook de re-integratie is besproken. [direct leidinggevende van appellant] is gebleven bij de getuigenverklaring die hij op 26 februari 2013 bij de kantonrechter heeft afgelegd.

Als eerder overwogen rust op [appellant] de bewijslast van het niet-disfunctioneren in 2011. Het hof is van oordeel dat [appellant] het bewijs van zijn niet-disfunctioneren en in het kader daarvan meer in het bijzonder zijn stelling dat geen functioneringsgesprek op 8 juli 2011 heeft plaatsgevonden, niet heeft geleverd.

De kantonrechter heeft VB&T terecht toegelaten tot het leveren van tegenbewijs tegen het voorshands aangenomen niet-disfunctioneren van [appellant] in 2011.

Het hof is - met de kantonrechter - van oordeel dat de in 2007-2010 bestaande situatie (zie r.o. 3.4.1. tussenarrest) zich in 2011 heeft voortgezet en dat ook toen sprake was van disfunctioneren van [appellant] . Dit is af te leiden uit het functioneringsformulier van 8 juli 2011. Dit formulier is weliswaar niet ondertekend en bevat alleen de opvatting van VB&T, die al voor het gesprek was opgeschreven, doch dat kan aan de inhoud daarvan niet afdoen nu de bevindingen door de in eerste aanleg en in hoger beroep afgelegde verklaringen van de getuigen [direct leidinggevende van appellant] en [directeur van VB&T] , ondersteund door de getuigenverklaring van [statutair directeur van de VB&T groep] (statutair directeur VB&T groep) in eerste aanleg, worden bevestigd en onderschreven. Bedoelde verklaringen zijn - anders dan [appellant] stelt - helder en overtuigend. Het hof heeft geen reden om aan te nemen dat die verklaringen in strijd met de waarheid zijn afgelegd, zoals [appellant] heeft gesteld.

Op grond van de verklaringen in eerste aanleg en in hoger beroep van [direct leidinggevende van appellant] en [directeur van VB&T] staat voldoende vast dat op 8 juli 2011 met [appellant] niet alleen gesproken is over de re-integratie van [appellant] , maar ook over diens functioneren. [appellant] is gezien zijn stellingen en zijn getuigenverklaring in hoger beroep, waaraan op grond van het bepaalde in artikel 164 lid 2 Rv beperkte bewijskracht moet worden toegekend, een andere mening toegedaan omtrent zijn functioneren in 2011 en met name omtrent de inhoud en het doel van het gesprek van 8 juli 2011. Die andere beleving en opvatting doet aan het voorgaande naar het oordeel van het hof geen afbreuk; [appellant] heeft als gezegd het bewijs niet geleverd.

Hetgeen [appellant] bij memorie na enquête heeft gesteld brengt het hof niet tot een ander oordeel. Aan het door [appellant] overgelegde verslag (prod. 35 mem. na enq.) kan naast zijn getuigenverklaring geen bijzondere betekenis worden toegekend, nu dit verslag kennelijk eerst onlangs en door [appellant] zelf is opgesteld. De bespiegelingen van [appellant] omtrent de duur van het gesprek op 8 juli 2011 acht het hof speculatief. Datzelfde geldt voor zijn opmerking dat de onderwerpen die volgens [direct leidinggevende van appellant] en [directeur van VB&T] besproken zijn, niet in (maximaal) een uur kunnen zijn besproken.

Het hof stelt evenals de kantonrechter voorop dat een valse reden een niet bestaande reden is en een voorgewende reden een bestaande reden die niet de werkelijke ontslaggrond is.

[appellant] heeft gesteld dat VB&T aan de aanvraag voor de ontslagvergunning een valse of voorgewende reden ten grondslag heeft gelegd, namelijk diens disfunctioneren. Aangezien [appellant] meent dat geen sprake is van disfunctioneren, door VB&T aangevoerd als grond voor de ontslagvergunningaanvraag, doelt hij op een valse reden en niet op een voorgewende reden.

Het hof stelt voorop dat bij de beoordeling of een opzegging van een arbeidsovereenkomst als kennelijk onredelijk moet worden aangemerkt vanwege het zogenoemde gevolgencriterium, als maatstaf geldt of, mede in aanmerking genomen de voor de werknemer getroffen voorzieningen en de voor de werknemer bestaande mogelijkheden om ander passend werk te vinden, de gevolgen van de opzegging voor de werknemer te ernstig zijn in vergelijking met het belang van de werkgever bij de opzegging. Daarbij dienen alle omstandigheden zoals deze zich niet later dan op het tijdstip van ingang van het ontslag voordeden, in aanmerking te worden genomen. Nadien intredende omstandigheden kunnen slechts worden meegewogen voor zover zij aanwijzingen opleveren voor wat niet later dan op voormeld tijdstip kon worden verwacht.

De enkele omstandigheid dat de werknemer zonder toekenning van een vergoeding is ontslagen, levert in het algemeen geen grond op voor toewijzing van een vordering vanwege kennelijk onredelijk ontslag. Daartoe dienen bijzondere omstandigheden te worden gesteld en zo nodig bewezen, die in de kern inhouden dat het ontslag is gegeven in strijd met algemeen aanvaarde normen van goed werkgeverschap.

Het hof is anders dan VB&T van oordeel dat [appellant] heeft voldaan aan zijn stelplicht.

[appellant] heeft op grond van de formule van hoelangwerkloos.nl zijn schade, met een verwachte werkloosheidsduur van 36 maanden en een kans van 3% om aan het werk te komen, rekening houdend met zijn laatstverdiende bruto salaris en zijn WW-uitkering, berekend op € 173.207,53 tot de datum van 1 mei 2018. De pensioenschade heeft [appellant] berekend op € 21.824,04. De totale schade berekent [appellant] op € 195.031,57.

VB&T heeft onder meer betoogd dat de schade niet integraal kan worden toegewezen, omdat het moet gaan om een tegemoetkoming in de schade met als doel een zekere genoegdoening te schenken. De becijfering op zich is niet door VB&T bestreden. De pensioenschade is volgens haar te hoog begroot. [appellant] mocht er volgens VB&T niet vanuit gaan dat hij tot aan zijn pensioen in dienst zou blijven bij VB&T.

De gevorderde buitengerechtelijke kosten zijn door [appellant] in het geheel niet onderbouwd. VB&T heeft deze betwist. Ten aanzien van buitengerechtelijke kosten geldt dat zij op de voet van art. 6:96 lid 2 BW voor vergoeding in aanmerking komen, onder meer als het gaat om redelijke kosten ter verkrijging van voldoening buiten rechte, behoudens ingeval krachtens art. 241 Rv. de regels omtrent proceskosten van toepassing zijn. [appellant] heeft niet onderbouwd dat kosten zijn gemaakt die betrekking hebben op verrichtingen die meer omvatten dan een (eventueel herhaalde) aanmaning, het enkel doen van een (niet aanvaard) schikkingsvoorstel, het inwinnen van eenvoudige inlichtingen of het op gebruikelijke wijze samenstellen van het dossier. De kosten waarvan [appellant] vergoeding vordert moeten dan ook worden aangemerkt als betrekking hebbend op verrichtingen waarvoor de proceskosten een vergoeding plegen in te houden.

De vordering ter zake de buitengerechtelijke kosten wordt afgewezen.

Voor zover [appellant] nog ander bewijs heeft bedoeld aan te bieden dan het hiervoor onder r.o. 6.2. en 6.3. behandelde, verwerpt het hof dat aanbod als te algemeen.

De slotsom is dat het eindvonnis waarvan beroep vernietigd zal worden. Voor vernietiging van het tussenvonnis is geen aanleiding.

VB&T dient als de overwegend in het ongelijk gestelde partij in de kosten van de eerste aanleg veroordeeld te worden. Grief 11 slaagt. De proceskosten van het hoger beroep komen voor rekening van VB&T voor zover het betreft de procedure tot het tussenarrest. Het hof ziet aanleiding de proceskosten voor het overige (getuigenverhoren en memories na enquête) tussen partijen te compenseren met dien verstande dat iedere partij de eigen kosten daarvan draagt, nu de getuigenverhoren er enerzijds niet toe hebben geleid dat het hof alsnog een valse of voorgewende reden heeft aangenomen en anderzijds VB&T desondanks de in hoger beroep grotendeels in het ongelijk gestelde partij blijft.