Uitspraken

Het Hof stelt voorop dat ook na introductie van de Wabo de toets of de opbrengstlimiet is overschreden nog steeds dient plaats te vinden op het totaal van de geraamde baten van de rechten die in een verordening zijn geregeld, en het totaal van de geraamde lasten die de werkzaamheden meebrengen waarvoor deze rechten geheven worden (Hoge Raad 13 februari 2015, 14/00655, ECLI:NL:HR:2015:282). Verder hanteert het Hof bij de beoordeling van het geschil omtrent de overschrijding van de opbrengstlimiet de uitgangspunten vastgelegd in het arrest van de Hoge Raad van 4 april 2014, nr. 12/02475, ECLI:NL:HR:2014:777 (hierna: arrest 12/02475).

In hoger beroep is, evenals bij de Rechtbank het geval was (r.o. 10), niet in geschil dat de opbrengstlimiet binnen Titel 2 van de Tarieventabel niet is overschreden. Belanghebbende heeft dit desgevraagd ter zitting van het Hof bevestigd.

In aanvulling op de reeds bij de Rechtbank overgelegde stukken heeft de Heffingsambtenaar in hoger beroep schriftelijk nader inzicht verschaft in de geraamde baten en lasten met betrekking tot Titels 1 en 3 van de Tarieventabel. Verder heeft de Heffingsambtenaar ter zitting aan de hand van een ordner uitgebreid uitleg gegeven over de wijze waarop de begroting 2012 tot stand is gekomen en welke gegevens (calculaties) daaraan ten grondslag hebben gelegen. De Heffingsambtenaar heeft ter zitting uitgelegd, dat de door hem overgelegde cijfers zijn ontleend aan dezelfde calculaties die ten grondslag hebben gelegen aan de begroting. Het Hof acht dit aannemelijk. De Heffingsambtenaar heeft de kostendekkendheid van Titels 1 en 3 berekend op 71% respectievelijk 26%. Gelet op de inhoud van de door de Heffingsambtenaar overgelegde stukken en de daarop ter zitting gegeven toelichting is het Hof van oordeel dat de Heffingsambtenaar daarmee naar behoren en in voldoende mate inzicht heeft verschaft in de ramingen van de baten en lasten in de gemeentebegroting voor zover deze de heffing van leges betreft. Hierbij merkt het Hof nog op dat het of nog op Hof nog op dat hhetinzicht kan worden verschaft op basis van de gemeentelijke begroting, maar ook op basis van andere gegevens, waaronder ook gegevens die niet bekendgemaakt zijn ten tijde van de vaststelling van de verordening (Hoge Raad 16 april 2010, nr. 08/02001, ECLI:NL:HR:BM1236).

Belanghebbende stelt dat de juridische status van de overgelegde stukken niet duidelijk is, dat het geen gewaarmerkte begrotingsstukken zijn en dat er twijfel bestaat omtrent de betrouwbaarheid van de cijfers.

Het Hof is van oordeel dat, gegeven de uitgangspunten vastgelegd in het arrest 12/02475 en de mate van inzicht dat de Heffingsambtenaar heeft geboden in de geraamde baten en lasten, belanghebbende met zijn stellingen, die zo algemeen zijn, onvoldoende heeft aangevoerd op grond waarvan zou moeten worden getwijfeld aan de juistheid van de door de Heffingsambtenaar overgelegde gegevens. Belanghebbende heeft de geraamde baten niet, althans onvoldoende, gemotiveerd in twijfel getrokken, noch gemotiveerd aangevoerd dat in de overzichten opgenomen geraamde lasten niet kunnen worden aangemerkt als ‘lasten ter zake’. Aldus heeft belanghebbende niet voldaan aan de op hem rustende bewijslast dat in de overgelegde gegevens omtrent geraamde baten en lasten feitelijke onjuistheden voorkomen.

Belanghebbende neemt primair het standpunt in dat de Verordening niet voldoet aan het bepaalde in artikel 217 van de Gemeentewet omdat deze niet alle essentialia bevat waaruit een belastingplichtige de omvang van de belastingschuld kan afleiden. Het Hof kan belanghebbende hierin niet volgen omdat het tarief en de heffingsmaatstaf zijn af te leiden uit de tot de Verordening behorende Tarieventabel en de ROEB-lijst. Voor zover belanghebbende stelt dat de ROEB-lijst niet tot de (Tarieventabel bij de) Verordening behoort omdat die lijst niet is vastgesteld door de raad van de gemeente [plaats 3], faalt die stelling eveneens. Of de raad de ROEB-lijst zelf heeft vastgesteld is niet relevant; voldoende is dat de raad deze lijst van toepassing heeft verklaard en dat deze als bijlage behoort bij de (Tarieventabel behorend bij de) Verordening. De stukken van het geding laten naar het oordeel van het Hof geen andere conclusie toe dan dat de ROEB-lijst behoort bij de op 20 december 2011 door de raad van de gemeente [plaats 3] vastgestelde Verordening.

Belanghebbende stelt zich verder op het standpunt dat ten aanzien van de bedrijfshal geen sprake is van systeembouw omdat, naar het Hof begrijpt, het deel met de toiletten en kantine is gemetseld. Dit maakt dat de bedrijfshal niet als systeembouw kan worden beschouwd, aldus belanghebbende. Het Hof heeft aan de hand van de bouwtekeningen vastgesteld dat de bedrijfshal vrijwel volledig is opgetrokken uit vooraf gefabriceerd plaatwerk en profielen en deelt de opvatting van de Heffingsambtenaar dat dit bezwaarlijk anders kan worden geduid dan systeembouw. De omstandigheid dat een klein deel van de bedrijfshal, ongeveer 2/84e deel van de totale inhoud (minder dan 3%), bestaat uit gemetseld werk maakt dat niet anders.

De tekst van de Verordening en die van de Tarieventabel verzetten zich niet tegen een gedifferentieerde vaststelling van de bouwkosten, en in het verlengde daarvan een gedifferentieerde heffingsmaatstaf, al naar gelang de aard van een bouwwerk en de bouwsoort. Zo bevat de ROEB-lijst aparte categorieën voor bedrijfshallen-gemetselde wandconstructie en bedrijfshallen-systeembouw en binnen die categorieën zijn aparte subgroepen afhankelijk van onder meer hoogte en oppervlakte. Voor elk van die subgroepen zijn de bouwkosten per m³ bepaald (zie 4.1.10). Naar het oordeel van het Hof is deze differentiatie ook redelijk; op die wijze worden namelijk de bouwkosten zo realistisch mogelijk berekend. Gelet op het voorgaande wordt de opvatting van belanghebbende dat de bedrijfshal slechts in zijn geheel onder de ene óf de andere categorie kan vallen, door het Hof verworpen.

Ter zitting is door belanghebbende desgevraagd bevestigd dat het tussen partijen bestaande verschil van mening over de inhoud van de bedrijfshal uitsluitend wordt veroorzaakt doordat de Heffingsambtenaar van een vloerdikte van 20 cm en belanghebbende van een vloerdikte van 15 cm is uitgegaan. Volgens de Heffingsambtenaar is de inhoud 17.716 m³, volgens belanghebbende is die 17.360 m³ (pleitnota bij de Rechtbank en ter zitting van het Hof). Op de ter zitting getoonde bouwtekeningen is een vloerdikte vermeld van 20 cm en belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat, in afwijking van die tekeningen, bij de bouw gebruik is gemaakt van vloeren met een dikte van 15 cm. Aldus heeft belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de Heffingsambtenaar niet aannemelijk gemaakt dat van een onjuiste inhoud is uitgegaan.

Ten slotte kan belanghebbendes stelling over de werkelijke bouwkosten onbesproken blijven. Vast staat immers dat belanghebbende de bedrijfshal door (een) aannemer(s) heeft laten bouwen en hij dus geen zogenaamde ‘eigen bouwer’ is geweest. In dat geval wordt niet toegekomen aan het bepaalde in de laatste volzin van onderdeel 2.1.1.2 van de Tarieventabel.

Gelet op het voorgaande moet vraag II bevestigend worden beantwoord.