Uitspraken

Op 15 november 2013 is [appellant] toegelaten tot de WSNP. Bij vonnis van 15 september 2014, bekrachtigd bij arrest van dit hof van 18 november 2014, is die regeling tussentijds beëindigd zonder toekenning van de schone lei. [voormalige bewindvoerder] (hierna: [voormalige bewindvoerder] ) was bewindvoerder.

Op verzoek van [appellant] heeft de kantonrechter beslist (rov. 2.3 van het bestreden vonnis) dat [voormalige bewindvoerder] niet langer als procespartij wordt aangemerkt en dat InBev in de tegen de bewindvoerder gerichte vorderingen niet-ontvankelijk zal worden verklaard. Daartegen is geen grief gericht, en [voormalige bewindvoerder] is ook niet in hoger beroep gedagvaard, zodat [voormalige bewindvoerder] in hoger beroep geen procespartij is. Nu de WSNP is geëindigd was het ook niet nodig hem in rechte te betrekken.

[Horeca]

Grief 13 heeft betrekking op de drankenovereenkomst tussen InBev en [Horeca] (productie bij conclusie van antwoord in reconventie, tevens akte vermeerdering van eis). Naar het hof begrijpt stelt [appellant] zich op het standpunt dat uit het bestaan van een drankenafnameovereenkomst tussen InBev en [Horeca] moet worden afgeleid dat [Horeca] als medehuurder is toegetreden tot de huurovereenkomst tussen InBev en [appellant] .

Dit betoog faalt. Dat kan daaruit niet worden afgeleid. Uit het feit van het sluiten van die drankenovereenkomst, noch uit de tekst daarvan, kan worden afgeleid dat InBev zich heeft willen verbinden om [Horeca] als (mede)huurder te erkennen. Het bestaan van een daarop gerichte wil van InBev ontbreekt.

In grief 6, eerste deel komt [appellant] op tegen het oordeel van de kantonrechter (in rov. 3.9) inhoudende dat uitsluitend door [Horeca] in reconventie huurprijsvermindering is gevorderd, en dus niet door [appellant] .

[appellant] stelt dat hij in zijn conclusie van antwoord heeft verzocht de conclusie van antwoord/eis in reconventie van [Horeca] als herhaald en ingelast te beschouwen, en dat daaruit volgt dat ook hij een eis in reconventie heeft ingesteld. Het hof overweegt als volgt.

De eis in reconventie moet uitdrukkelijk worden ingesteld. Voor de rechter en de wederpartij moet duidelijk zijn dát gedaagde in conventie een dergelijke eis instelt en wát deze eis inhoudt. Dat een dergelijke eis wordt ingesteld hoeft niet te blijken uit een petitum (HR 15 november 1991, NJ 1992/724). Wel is vereist dat op een voldoende in het oog springende wijze in de conclusie van antwoord een afzonderlijke en als zodanig herkenbaar passage voorkomt waaruit blijkt dat een zodanige eis wordt ingesteld. Uit het lichaam van die conclusie moet duidelijk worden dat de eiser in conventie tevens de positie van gedaagde in reconventie krijgt en tegen welke vordering hij zich dan heeft te verweren. De conclusie van antwoord tevens eis in reconventie moet derhalve niet alleen het verweer van de gedaagde in conventie tegen de vordering van de eiser in conventie behelzen maar ook de grondslag van en de eis in reconventie en de eis in reconventie zelf.

De onderhavige conclusie van [appellant] voldoet niet aan de minimumeisen die aan een eis in reconventie moet worden gesteld. Uit een verwijzing naar de conclusie van de medegedaagde volgt niet dat ook zelf een eis in reconventie wordt ingesteld en InBev hoefde dat ook niet te begrijpen. Uit die verwijzing kan niet worden afgeleid dan dat de gedaagde zich aansluit bij het verweer van de andere gedaagde en dat hij diens eis in reconventie ook voor zichzelf instelt. Uit de herhaling en inlassing van wat de medegedaagde stelt - er staat niet: wat [Horeca] heeft gevorderd, althans dat heeft het hof niet kunnen vaststellen nu [appellant] dat processtuk niet heeft overgelegd en [appellant] ook niet stelt geschreven te hebben de tegenvorderingen als herhaald en ingelast te beschouwen, alleen dat zij dat bedoeld heeft - volgt niet dat een eis wordt ingesteld of dat InBev wordt aangemerkt als gedaagde in reconventie.

In de brief van 5 januari 2015 aan de kantonrechter heeft de advocaat van [Horeca] bekend gemaakt dat [appellant] een zelfstandige procedure tegen InBev aanhangig heeft gemaakt die betrekking heeft op hetzelfde feitencomplex, de kantonrechter refereert daaraan in rov. 3.25 van het vonnis waarvan beroep en noemt het zaaknummer: 3664992 CV EXPL 14-6873. Hoewel partijen zich niet hebben uitgelaten over de inhoud van dit geding (behoudens wellicht op de comparitie van partijen, maar het proces-verbaal is niet overgelegd) neemt het hof aan dat [appellant] hetzelfde vordert als wat hij in reconventie in deze procedure had willen vorderen, zodat [appellant] geen belang heeft bij zijn grief.

Overigens heeft

Ten overvloede merkt het hof nog op dat zijn veronderstelling, dat het in dat nieuwe geding om dezelfde vordering gaat, wordt bevestigd door de publicatie van het vonnis op rechtspraak.nl (Rechtbank Zeeland-West-Brabant 4 november 2015, ECLI:NL:RBZWB: 2015:7394). Daarin worden de vorderingen tot huurprijsvermindering en schadevergoeding terzake van de vocht- en geluidsproblematiek afgewezen.

Uit de administratie van het hof blijkt overigens niet van een ingesteld appel.

In de toelichting op grief 2 voert [appellant] aan dat er geen sprake was van een betalingsachterstand (5.2.2 mvg). Dit beroep faalt want de stelling mist feitelijke grondslag. De huuropzegging (prod. 5 bij inl. dagv.) is gegrond op de te late betalingen in december 2013, januari 2014 en het ten tijde van de opzegging (6 februari 2014) nog onbetaald gebleven zijn van de huur over februari 2014. Die huur is later betaald. De kantonrechter heeft in rov. 3.12 vastgesteld dat sprake was van drie maal te late betalingen. Deze tekortkomingen worden niet betwist, zodat de huuropzegging daarop kan worden gegrond.

Dat InBev wellicht mede langs deze weg van [appellant] af wilde, om zo af te komen van de discussie over de gebrekenproblemen, doet niet af aan de tekortkomingen van [appellant] en levert dan ook geen misbruik van de opzeggingsbevoegdheid op.

[appellant] voert voorts, kort samengevat, aan dat – op grond van zijn visie met betrekking tot de vocht- en geluidsproblematiek - de opzegging in strijd was met de redelijkheid en billijkheid (bedoeld zal zijn: naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar) en dat InBev misbruik maakte van haar bevoegdheid op grond van artikel 305 Fw.

Het hof is evenwel van oordeel dat deze stellingen niet opgaan. Uitgangspunt is dat InBev van haar huurder mocht verlangen dat de huurovereenkomst correct wordt nagekomen en dat zij overeenkomstig artikel 305 Fw consequnties mocht verbinden aan een niet-conforme nakoming. Een verhuurder hoeft niet te dulden dat een huurder die toegelaten is tot de WSNP, en die dus in financiële problemen verkeert, zonder huurbetaling (of met een korting) of te laat de huur betalende gebruik blijft maken van het gehuurde.

Voor zover nog relevant geldt nog het volgende. Contractueel was het [appellant] niet toegestaan zich te beroepen op verrekening of een opschortingsrecht (artikel 18 algemene voorwaarden bij de huurovereenkomst, ROZ juli 2003). Juist indien sprake is van een huurder toegelaten tot de WSNP zal deze bepaling voor de verhuurder van belang zijn. Vanwege de financiële problemen van de huurder ziet de verhuurder zich geplaatst voor een groot incassorisico. Het beroep van InBev op de huurvoorwaarden is dan ook niet onaanvaardbaar, noch levert het misbruik op.

Nadat [appellant] al eerder te laat betaalde, kon InBev haar huuropzegging handhaven in het licht van het onbetaald blijven van de huur over de maanden april en mei 2014.

[appellant] stelt dat InBev in schuldeisersverzuim verkeerde – zij leverde geen dranken meer – zodat hij ten aanzien van zijn huurbetalingsverplichtingen niet in verzuim is komen te verkeren.

[appellant] heeft deze stelling onvoldoende onderbouwd. Hij noemt geen data waarop InBev zou hebben geweigerd drank te leveren. In het bijzonder wordt niet gesteld dat de weigering van InBev plaatsvond tijdens de looptijd van de huurovereenkomst, dus vóór 6 mei 2014, zodat moet worden aangenomen dat de betreffende weigeringen nadien plaatsvonden.

Na het einde van de huurovereenkomst kan er geen sprake meer zijn van schuldeisersverzuim uit hoofde van die overeenkomst, zodat dit verweer van [appellant] faalt.

Wel merkt het hof op dat [appellant] in punt 3.27 van de memorie van grieven erkent nog een kleine hoeveelheid drank elders te hebben betrokken en een paar feesten te hebben georganiseerd waarbij bezoekers eigen drank mochten meenemen. Uit productie 20 bij de conclusie van antwoord in reconventie tevens vermeerdering van eis (van 25 november 2014) blijkt dat deze feesten waarschijnlijk in augustus 2014 hebben plaatsgevonden.

En toen was [appellant] al in verzuim met betaling van de huur, zodat hij geen beroep kan doen op het latere verzuim van InBev.

De vordering en de veroordeling zijn ten aanzien van [appellant] gegrond op overtreding van artikel 9 van de huurovereenkomst.

Ook hier geldt dat partijen, in het bijzonder InBev die zich op de overtreding beroept, niet hebben aangegeven wanneer de overtredingen hebben plaatsgevonden, althans uit de overgelegde producties bij de vermeerdering van eis lijkt het erop dat de bedoelde evenementen plaatsvonden in augustus 2014. Naar het hof hieruit afleidt, hebben de overtredingen plaatsvonden na 6 mei 2014, en het hof zal hiervan uitgaan nu InBev haar vordering onvoldoende heeft onderbouwd om aan te nemen dat dit eerder was.

De overtreding heeft dus plaatsgevonden nádat de huurovereenkomst was geëindigd door opzegging door InBev. Gesteld noch gebleken is van een grondslag voor een drankafnameverplichting van [appellant] ná dit einde. [appellant] kan mitsdien niet worden veroordeeld tot betaling van een boete.

De grieven slagen in zoverre.

Voor overtredingen van [Horeca] beroept InBev zich op artikel 1.4 lid 8 van de algemene voorwaarden bij de drankafnameovereenkomst tussen [Horeca] en InBev, productie 19 bij de vermeerdering van eis. Lid 2 luidt, voor zover van belang:

(…) verbindt u zich jegens ons om (…) uw bedrijf als horecabedrijf te exploiteren en in het Bedrijfspand uitsluitend de soorten bieren en andere dranken, (…) en die door ons (…) aan u zijn geleverd, te verkopen of aan te bieden of ter verkoop ter plaats in voorraad te houden. (…)

InBev stelt dat zij heeft moeten constateren dat in het gehuurde meerdere malen evenementen zijn georganiseerd waarbij bezoekers hun eigen drank konden meenemen. Zij verwijst naar productie 20, waarin de evenementen worden aangekondigd. In de internetpagina wordt vermeld ‘Hosted by [Horeca] [vestigingsplaats] ’.

[Horeca] heeft gesteld (5.14.2 mvg) dat op [appellant] (het hof neemt aan dat ook [Horeca] is bedoeld) het verbod rustte om elders drank te kopen, maar dat er geen verbod bestond op het houden van feesten waarbij de gasten zelf hun drank meenamen. InBev, die immers niet in hoger beroep is verschenen, heeft deze uitleg niet betwist, zodat het hof uitgaat van de uitleg door [appellant] . De grief slaagt derhalve.

Ook ten aanzien van [Horeca] is de vordering niet toewijsbaar.