Uitspraken

Artikel 22j van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: Awr) bepaalt:

De aanslag IB/PVV 2010 is gedagtekend 13 april 2013. Het door belanghebbende ingediende bezwaarschrift met dagtekening 25 maart 2013 is op 26 maart 2013 door de Inspecteur ontvangen. Het bezwaarschrift is derhalve vóór het begin van de termijn ingediend.

Artikel 6:10, eerste lid, van de Awb bepaalt:

1. wel reeds tot stand was gekomen, of

2. nog niet tot stand was gekomen, maar de indiener redelijkerwijs kon menen dat dit wel reeds het geval was.”

Het Hof is van oordeel dat sprake is van een omstandigheid als bedoeld in artikel 6:10, lid 1, onderdeel a, Awb. In zijn brief met dagtekening 20 maart 2013 schrijft de Inspecteur:

In zijn brief van 28 oktober 2014 “Betreft: Uitspraak op bezwaarschrift” heeft de Inspecteur, naast de aan belanghebbende opgelegde aanslag IB/PVV 2009, ook de onderhavige aanslag gecorrigeerd. De Inspecteur heeft hierbij een overzicht gegeven van alle elementen van de aanslag die worden gewijzigd en dit nader gespecificeerd middels een –beknopte – cijfermatige uitwerking. De brief bevat tevens een rechtsmiddelverwijzing. Naar het oordeel van het Hof dient voor de aanvang van de beroepstermijn dan ook te worden uitgegaan van de uitspraak op bezwaar met dagtekening 28 oktober 2014 en niet van de geautomatiseerde uitspraak op bezwaar met dagtekening 14 november 2014 (vgl. Hoge Raad 22 november 2002, nr. 37712, ECLI:NL:HR:2002:AF0961, BNB 2003/64). Belanghebbendes beroepschrift is derhalve tijdig ingediend.

Belanghebbende heeft meerdere malen verzocht om gehoord te worden. Uit de stukken blijkt eveneens dat de Inspecteur belanghebbende diverse malen heeft uitgenodigd voor een hoorgesprek op het Belastingdienstkantoor te Eindhoven. Belanghebbende heeft dit geweigerd en aangegeven gehoord te willen worden op het Belastingdienstkantoor te ’s-Hertogenbosch. Belanghebbende heeft in dit verband aangevoerd dat een gesprek op het Belastingdienstkantoor in Eindhoven logistiek te duur, en daarom niet haalbaar, is en dat een telefonische toelichting niet zijn voorkeur heeft.

Naar het oordeel van het Hof was een reis naar Eindhoven, waar de behandelend Inspecteur werkzaam is, voor belanghebbende niet onnodig bezwarend. Het feit dat uiteindelijk geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden is niet aan de Inspecteur te wijten en dient voor rekening en risico van belanghebbende te komen. Dat belanghebbende in 2015 in het kader van de bezwaarprocedure tegen de aan hem opgelegde aanslag IB/PVV 2011 wel is gehoord op het Belastingdienstkantoor te ’s-Hertogenbosch maakt dit niet anders.

Belanghebbende heeft in 2010 een inkomen van € 4.863 genoten in verband met zijn werkzaamheden als drager bij [D] . In de aangifte IB/PVV 2010 heeft belanghebbende hierop onder meer een bedrag van € 650 in aftrek gebracht als reiskosten. Belanghebbende stelt in aanmerking te komen voor een (aanvullende) kostenaftrek omdat hij per uitvaart een vast bedrag, € 5, aan reiskostenvergoeding heeft ontvangen, deze vergoeding louter betrekking had op de door hem gemaakte reiskosten van zijn woonplaats [woonplaats] naar begraafplaats Groenendaal in Den Bosch en hij geen reiskostenvergoeding heeft ontvangen voor de door hem gemaakte reiskosten ter zake van reizen vanaf begraafplaats Groenendaal. De Inspecteur stelt zich op het standpunt dat uit de door hem overgelegde opgaaf blijkt dat belanghebbende reeds een reiskostenvergoeding van € 1.865 heeft ontvangen en dat belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij meer reiskosten heeft gemaakt.

Naar het oordeel van het Hof heeft de Inspecteur de onder 4.8 genoemde kostenaftrek terecht geweigerd. Tussen partijen is niet in geschil dat belanghebbende een reiskostenvergoeding heeft ontvangen. Wat de hoogte daarvan is, hetgeen tussen partijen in geschil is, kan naar het oordeel van het Hof in het midden worden gelaten. Belanghebbende heeft de hoogte van de door hem gemaakte reiskosten niet aannemelijk gemaakt. De door hem verstrekte lijst “Adressen Kerken District NOB – [D] ” is, na de gemotiveerde weerspreking door de Inspecteur, naar het oordeel van het Hof van onvoldoende gewicht om tot een dergelijke aftrek van reiskosten te kunnen komen.

Artikel 6.14, lid 1 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (tekst 2010) luidt voor zover hier van belang:

Belanghebbende stelt dat hem een kostenaftrek toekomt, omdat hij in het onderhavige jaar mantelzorger was voor zijn echtgenote en hij vanwege deze zorgverlening in aanmerking kwam voor een mantelzorgcompliment. Het Hof stelt voorop dat het enkele feit dat belanghebbende in het onderhavige jaar mantelzorger voor zijn echtgenote was, niet betekent dat alle door belanghebbende in dit verband gemaakte kosten in aftrek kunnen worden gebracht. De wet voorziet niet in een dergelijke aftrekpost. Belanghebbende heeft in hoger beroep enkele facturen overgelegd waaruit volgt dat belanghebbende ten behoeve van zijn echtgenote kosten voor zorg heeft gemaakt. Ten aanzien van die facturen overweegt het Hof dat, voor zover deze betrekking hebben op zorgkosten die op grond van artikel 6.17 Wet IB 2001 in aftrek kunnen worden gebracht, belanghebbende niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij meer zorgkosten heeft gemaakt dan reeds bij het opleggen van de aanslag in aftrek is toegestaan. Belanghebbende heeft in zijn aangifte IB/PVV 2010 een bedrag van € 2.391 (voor aftrek drempel) als specifieke zorgkosten opgevoerd. Bij het vaststellen van de elementen van de aanslag (de aanslagregeling) heeft de Inspecteur de aangifte van belanghebbende op dit punt zonder nadere controle gevolgd. Aangezien belanghebbende geen bescheiden heeft overgelegd waaruit volgt welke zorgkosten bij de aanslagregeling reeds in aftrek zijn toegestaan, kan het Hof niet beoordelen of de door belanghebbende opgevoerde zorgkosten niet reeds in aftrek zijn gebracht. Naar het oordeel van het Hof heeft de Inspecteur de (aanvullende) kostenaftrek dan ook terecht geweigerd.

Belanghebbende stelt zich op het standpunt dat de Inspecteur niet-tijdig heeft beslist op het bezwaar, hij de Inspecteur diverse malen in gebreke heeft gesteld en hij daarom recht heeft op een dwangsom van € 1.260.

Ingevolge artikel 4.17, lid 3 van de Awb is een bestuursorgaan niet eerder een dwangsom verschuldigd dan de dag waarop twee weken zijn verstreken na de dag waarop de termijn voor het geven van een beschikking is verstreken én het bestuursorgaan van de aanvrager een schriftelijke ingebrekestelling heeft ontvangen. In zijn arrest van 10 juni 2016, nr. 15/00425, ECLI:NL:HR:2016:1121, BNB 2016/178 heeft de Hoge Raad in dat verband het volgende overwogen:

Belanghebbende heeft in hoger beroep geklaagd over de rechtsgang ter zitting van de Rechtbank. Volgens belanghebbende moet de uitspraak van de Rechtbank daarom worden ‘vernietigd’ dan wel ‘herzien’. Zo is belanghebbende onder andere van mening dat de tijd voor de mondelinge behandeling te kort was, de Rechtbank niet over alle geschilpunten vragen heeft gesteld, de Rechtbank ter zitting nog door de Inspecteur overgelegde stukken in ontvangst wilde nemen en dat de Rechtbank over (vertrouwelijke) stukken beschikte die niet door belanghebbende aan de Rechtbank zijn verstrekt. Belanghebbende heeft desgevraagd expliciet verklaard dat hij niet wil dat de zaak wordt teruggewezen, maar het Hof verzocht, na integrale behandeling, zelf in de zaak te voorzien.

Gelet op het verhandelde ter zitting in hoger beroep, de verklaringen van partijen en de stukken van het geding, waaronder in het bijzonder het proces-verbaal van de zitting van de Rechtbank is het Hof niet gebleken dat de zitting van de Rechtbank in strijd met de beginselen van behoorlijke rechtspleging is verlopen. Ook het feit dat het proces-verbaal van de mondelinge behandeling na de zitting is opgemaakt en door belanghebbende op een later moment is ontvangen dan de uitspraak van de Rechtbank leidt - anders dan belanghebbende heeft gesteld - niet tot een andere conclusie.

Belanghebbende is de opvatting toegedaan dat de Inspecteur ten onrechte invorderingsrente in rekening brengt, althans dat de oplopende invorderingsrente te wijten is aan de vertragende houding van de Inspecteur. Het Hof kan belanghebbende niet ontvangen in zijn hoger beroep tegen de kennelijk aan hem door de Ontvanger opgelegde beschikking invorderingsrente IB/PVV 2010. Uit de stukken van het geding kan immers niet worden afgeleid dat belanghebbende eerst bezwaar en beroep heeft ingesteld tegen de aan hem opgelegde beschikking invorderingsrente, noch dat er sprake is van een situatie waarin beroep is ingesteld tegen het niet-tijdig beslissen door de Ontvanger op een tegen de beschikking invorderingsrente gemaakt bezwaar. In de onderhavige procedure is dan ook uitsluitend de aan belanghebbende opgelegde aanslag IB/PVV 2010 en de gelijktijdig bij beschikking in rekening gebrachte heffingsrente in geschil.

Belanghebbende stelt dat de Inspecteur de beginselen van behoorlijk bestuur, meer in bijzonder het zorgvuldigheidsbeginsel, het gelijkheidsbeginsel en het vertrouwensbeginsel heeft geschonden. Deze schending ziet - zoals belanghebbende ter zitting heeft verklaard - in het bijzonder op (de wijze van) communicatie van de Belastingdienst gedurende de bezwaarfase. Het Hof is echter niet gebleken dat er sprake is van dermate onzorgvuldigheden dat daaraan in dit geding gevolgen moeten worden verbonden.

Belanghebbende heeft in de beroepsfase een ‘formulier proceskosten’ overgelegd. Hierop staat een bedrag van € 24,34 aan reiskosten vermeld. Belanghebbende stelt dat de Rechtbank ten onrechte geen beslissing heeft genomen ten aanzien van de op het formulier vermelde kosten.

In de tegelijkertijd gedane uitspraak in de zaak met kenmerk AWB 15/01249 heeft het Hof ten aanzien van de aan belanghebbende opgelegde aanslag IB/PVV 2009 geoordeeld dat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is en de Inspecteur veroordeeld tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken. Belanghebbendes beroep tegen de aanslag IB/PVV 2009 en de onderhavige aanslag zijn gelijktijdig ter zitting van de Rechtbank behandeld. Nu het Hof in de uitspraak met kenmerk 15/01249 heeft gelast dat de Inspecteur aan belanghebbende de door hem gemaakte reiskosten in (hoger) beroep vergoedt, behoeft belanghebbendes grief, inhoudende dat de Rechtbank ten onrechte geen beslissing heeft genomen over het door hem ingediende ‘formulier proceskosten’ – wat daar overigens ook van zij –, geen beantwoording meer.

Het hoger beroep richt zich ingevolge artikel 24a van de Awr mede tegen de heffingsrentebeschikking. Nu belanghebbende daartegen geen afzonderlijke klachten heeft aangevoerd, dient de in rekening gebrachte heffingsrente in stand te blijven.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

In deze zaak is van belanghebbende geen griffierecht geheven.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.