Uitspraken

In het tussenarrest van 9 april 2013 heeft het hof partijen in de gelegenheid gesteld te bevestigen dat het verzoek van De Schelde om tussentijds beroep in cassatie open te stellen is ingetrokken en dat van de zijde van [geïntimeerde] geen beroep in cassatie is ingesteld. Partijen hebben een en ander bij akte bevestigd.

In het tussenarrest van 9 april 2013 is tevens bepaald dat daarna de zaak naar de rol zal worden verwezen voor het nemen van de akte aan de zijde van [geïntimeerde] met de in het tussenarrest van 18 december 2012 onder 4.52 vermelden doeleinden. In verband met schikkingsonderhandelingen tussen partijen is de procedure geruime tijd stil komen te liggen. Met haar akte van 26 juli 2016 heeft [geïntimeerde] deze hervat.

1. voor recht verklaard dat De Schelde jegens [erflater] verwijtbaar tekort geschoten is ingevolge artikel 7:658 BW en daardoor jegens hem schadeplichtig is geworden;

2. De Schelde veroordeeld om aan [geïntimeerde] te betalen een bedrag van € 39.143,15, te vermeerderen met de wettelijke rente over € 25.000,= vanaf 7 juni 2009;

3. De Schelde veroordeeld om aan [geïntimeerde] de schade te vergoeden wegens verlies van levensonderhoud door het overlijden van [erflater] op 7 juni 2009, met wettelijke rente, op te maken bij staat.

De post ‘verlies van levensonderhoud’ is, afgezien van de proceskosten, het enige resterende geschilpunt. [geïntimeerde] heeft gebruik gemaakt van de gelegenheid die haar in het tussenarrest van 18 december 2012 is geboden om deze post nader toe te lichten. De Schelde heeft hier van haar kant op gereageerd.

Alvorens hierop in te gaan moet het hof een vergissing in dat arrest rechtzetten. De beslissing over de ingangsdatum van de wettelijke rente bij onderdeel 2) is niet juist. In eerste aanleg is alleen wettelijke rente gevorderd en toegewezen over het bedrag van € 25.000,= en niet over beide andere posten (r.o. 8.4 van het vonnis van 23 augustus 2010). Dat betekent dat van toewijzing van wettelijke rente over het bedrag van € 12.269,59 geen sprake is, zodat een aanpassing van de ingangsdatum daarvan evenmin aan de orde is. Dit betekent dat onderdeel 2) toewijsbaar is zoals dit door de kantonrechter is toegewezen.

[geïntimeerde] heeft bij haar akte een rapport van [expertisebureau] Expertisebureau BV van 23 mei 2013 overgelegd waarin een nieuwe schadeberekening is opgenomen die uitkomt op een bedrag van € 43.045,= aan schade wegens verlies van levensonderhoud. In haar akte vermeldt [geïntimeerde] dat haar oorspronkelijke berekening van € 7.950,= bij nader inzien niet houdbaar is en dat zij een bedrag van € 43.045,= vordert, naast een bedrag van € 6.125,72 aan kosten van [expertisebureau] Expertisebureau BV als kosten als bedoeld in art. 6:96 lid 2 onder b BW.

In haar antwoordakte maakt De Schelde bezwaar tegen deze eisvermeerdering. Zij voert hiertoe aan dat de zogenaamde twee-conclusie-regel in hoger beroep aan een eiswijziging na de memorie van antwoord van [geïntimeerde] in de weg staat. Van nieuwe gegevens of omstandigheden die een uitzondering op die regel rechtvaardigen is geen sprake, aldus De Schelde. Subsidiair betwist De Schelde de inhoud van het rapport en de daarbij behorende berekeningen.

Met haar akte heeft [geïntimeerde] de door het hof bedoelde toelichting op haar vordering ten bedrage van € 7.950,= evenwel niet verschaft. Integendeel, zij heeft juist aangevoerd dat die vordering niet houdbaar is. Dat standpunt heeft ook De Schelde in haar memorie van antwoord in het incidenteel appel ingenomen. De consequentie hiervan is dat onderdeel 3) van de vorderingen van [geïntimeerde] in conventie als onvoldoende onderbouwd moet worden afgewezen.

In haar antwoordakte heeft De Schelde gesteld dat [geïntimeerde] gehouden is haar een aantal bedragen terug te betalen, onder meer in verband met de berekening van de wettelijke rente. Het hof gaat hieraan voorbij aangezien om de hiervoor weergegeven redenen het vonnis van de kantonrechter ten aanzien van de onderdelen 1) en 2) in conventie en ten aanzien van de reconventie (vrijwel geheel) in stand blijft, zodat van een verplichting tot terugbetaling door [geïntimeerde] van hetgeen uit hoofde van dat vonnis door De Schelde is voldaan, geen sprake is.

Het vonnis van 23 augustus 2010 blijft in stand met uitzondering van het woord ‘verwijtbaar ’in de toegewezen verklaring voor recht en onderdeel 3) van de vordering in conventie. Ook de proceskostenveroordeling in eerste aanleg blijft bij dit resultaat in stand. Voor de duidelijkheid zal het hof het vonnis geheel vernietigen en het dictum opnieuw formuleren.

De Schelde heeft in het principaal appel te gelden als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij zodat zij in de kosten daarvan wordt veroordeeld. [geïntimeerde] is in het incidenteel appel in het ongelijk gesteld zodat zij de kosten daarvan dient te dragen. De laatste aktewisseling betreft alleen het incidenteel appel zodat de kosten daarvan geheel aan het incidenteel appel worden toegerekend. De aktes in verband met het overwogen beroep in cassatie blijven voor rekening van De Schelde.