Uitspraken

In dit kort geding in hoger beroep kan worden uitgegaan van de feiten zoals zijn vastgesteld in de bodemprocedure die heeft geleid tot het tussen partijen gegeven beschikking van de rechtbank Limburg van 24 november 2016, ECLI:NL:RBLIM:2016:10244 (prod. bij mva). In de pleitnota’s van [appellante] en PPDS worden deze feiten niet betwist.

- [appellante] is op grond van een arbeidsovereenkomst op 15 september 2015 in dienst getreden van PPDS in de functie van chauffeuse. Zij heeft zich op 28 december 2015 ziek gemeld.

- Op 16 februari 2016 en 14 april 2016 heeft de bedrijfsarts van PPDS geconcludeerd dat [appellante] arbeidsongeschikt is voor haar eigen werkzaamheden, maar dat aangepaste werkzaamheden waarin afgewisseld kan worden in houding en die fysiek niet belastend zijn wel mogelijk zijn voor 5x2-3 uur.

- Bij brief van 20 april 2016 heeft PPDS [appellante] medegedeeld dat zij niet tevreden is over de slechte bereikbaarheid van [appellante] en het ontbreken van initiatief aan de zijde van [appellante] om te re-integreren. PPDS roept [appellante] in deze brief op om met ingang van 26 april 2016 te hervatten in aangepaste werkzaamheden voor vijf dagen in de week van 15:00 uur tot 17:00 uur.

- [appellante] heeft [hof: haar werk] op 26 april 2016 niet hervat in aangepaste werkzaamheden.

- Bij e-mailbericht van 10 mei 2016 heeft PPDS [appellante] andermaal opgeroepen om zich de dag erna om 15.00 uur te melden voor het hervatten in aangepast werk. [appellante] is daarbij voorts medegedeeld dat haar loonbetaling zal worden opgeschort indien zij niet verschijnt. [appellante] heeft diezelfde dag per e-mail medegedeeld dat zij op dat tijdstip niet zal verschijnen omdat zij verhinderd is.

- Op verzoek van [appellante] is het UWV om een deskundigenoordeel gevraagd over de kwestie of het door PPDS aangeboden werk passend is voor [appellante] .

- In de rapportage van 20 juni 2016 concludeert [arbeidsdeskundige van het UWV] , arbeidsdeskundige van het UWV, dat de door PPDS aangeboden arbeid redelijkerwijs passend lijkt “al zal in de praktijk de duurzame haalbaarheid moeten blijken”.

- PPDS heeft vervolgens de betaling van het loon van [appellante] opgeschort met ingang van 1 juni 2016.

- Op 13 juli 2016 heeft ten kantore van PPDS een gesprek met [appellante] en haar gemachtigde plaatsgevonden waarbij PPDS [appellante] heeft gesommeerd diezelfde dag te hervatten in aangepast werk. Bij die gelegenheid is [appellante] voorts een brief overhandigd waarin haar (onder meer) wordt medegedeeld dat indien zij niet uiterlijk om 14.45 uur die dag verschijnt voor instructies teneinde te hervatten in aangepast werk om 15.00 uur zij op staande voet ontslagen zal worden. Bij dat gesprek heeft [appellante] zich aanvankelijk op het standpunt gesteld dat zij zich niet in staat acht om te hervatten in aangepast werk. Vervolgens heeft zij gesteld dat werken die dag niet gaat maar dat zij wel onder nadere voorwaarden een dag later wil hervatten. Met dat voorstel is PPDS niet akkoord gegaan.

- [appellante] is niet verschenen op 13 juli 2016 om 14.45 uur en is derhalve die dag niet begonnen met aangepaste werkzaamheden bij PPDS .

- Bij brief van 13 juli 2016 heeft PPDS [appellante] op staande voet ontslagen.

Voor het geval in het bodemgeding geen loonvordering voor de periode 1 juni 2016 tot en met 13 juli 2016 is ingesteld, is het hof het volgende van oordeel.

Zo’n vordering had wel kunnen worden ingesteld, waarmee wellicht op 24 november 2016 zou zijn beslist. De inleidende dagvaarding van dit kort geding is van 18 augustus 2016, dus van ná het verleende ontslag op staande voet. In die dagvaarding wordt aangegeven dat het ontslag op staande voet wordt aangevochten. Het inleidend verzoekschrift in de bodemzaak is niet gedagtekend (het verweerschrift is van 11 november 2016).

Naar het oordeel van het hof ontbreekt het [appellante] daarmee aan spoedeisend belang bij de honorering van de gevraagde voorziening, in ieder geval thans in hoger beroep. Kennelijk is een beslissing voor [appellante] niet dringend.

[appellante] heeft voorts zich erop beroepen dat een loonstop met terugwerkende kracht onmogelijk is (overigens zonder deze stelling te onderbouwen). Daarbij doelt zij op de eerste zin van de aan haar gerichte brief van PPDS van 1 juli 2016 (prod. 1 bij inl. dagv.), luidende:

Middels deze brief wil ik je informeren dat ik het loon stopzet per 01-06-2016.

Daarmee wordt door PPDS aangegeven, zo begrijpt het hof, dat het loon over de maand juni 2016, verschuldigd geworden aan het einde van die maand, niet wordt uitbetaald.

PPDS wijst erop dat [appellante] deze maatregel was aangezegd. In de brief aan [appellante] van 20 april 2016 schrijft zij, laatste zin (prod. 5 bij inl dag.):

Let op, ik wil je wijzen op je reintegratieverplichtingen en bij het niet naleven van deze afspraken (…), het tot financiële consequenties kan leiden.

Verder wijst PPDS op de mail van 10 mei 2016 (prod. 6 bij inl. dagv.), waarin staat:

Mocht je zonder bovengenoemde reden deze afspraak niet nakomen dan wordt de loondoorbetalingsbetaling per die datum stop gezet omdat jij je niet aan je re-integratie verplichting houdt.

[appellante] is op de afspraak niet verschenen.

Gelet op deze correspondentie kan niet aanstonds worden geoordeeld dat sprake is van een ‘loonstop met terugwerkende kracht’. De loonstop is immers vóór 1 juni 2016 aangekondigd.

Overigens is het hof van oordeel dat het niet betalen van loon een sanctie is op het – onterecht – niet voldoen aan de verplichting van [appellante] tot re-integratie. Dit niet voldoen kan uit zijn aard eerst achteraf worden geconstateerd, zodat ook eerst pas achteraf loonbetaling feitelijk kan worden gestaakt, zoals hier het geval. Het aannemen van een waarschuwingsverplichting, althans een aankondiging vooraf, is alleszins redelijk, maar aan die verplichting lijkt te zijn voldaan.