Uitspraken

Het onder 1.9 genoemde faxbericht van belanghebbende behelst een opgave van kosten die belanghebbende in verband met het onderhavige beroep heeft moeten maken. Het faxbericht, dat na de sluiting van het onderzoek ter zitting is binnengekomen, is opgevat als een verzoek om heropening van het vooronderzoek. In hetgeen in dat faxbericht is vermeld, is geen reden gevonden om tot heropening van het vooronderzoek over te gaan, omdat het onderzoek, zonder die heropening, volledig is geweest. Het faxbericht behoort derhalve niet tot de gedingstukken en slaat op de inhoud daarvan is geen acht geslagen.

Belanghebbende stelt dat de uitspraak op bezwaar onvoldoende is gemotiveerd, dan wel onzorgvuldig is geformuleerd, omdat de afspraken met betrekking tot de inpandige opname van de woning en de verstrekking van foto’s daarin onjuist zijn weergegeven. De loop van de procedure in belastingzaken brengt in beginsel mee dat onzorgvuldigheden in de motivering van de uitspraak op bezwaar op zichzelf niet tot vernietiging van die uitspraak kunnen leiden. Hetgeen belanghebbende in dit verband heeft aangevoerd geeft – mede gelet op artikel 6:22 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: de Awb) – geen reden in dit geval anders te oordelen.

Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof het in eerste aanleg en in hoger beroep ingenomen standpunt dat hij ten onrechte niet is gehoord in de bezwaarfase, ingetrokken. Deze grief behoeft daarom geen behandeling.

Belanghebbende voert als grief aan dat de Heffingsambtenaar in beroep en in hoger beroep ten onrechte andere vergelijkingsobjecten hanteert dan die hij in het taxatieverslag bij de WOZ beschikking heeft vermeld. Het staat partijen vrij om, binnen het kader van een goede procesorde, in elke fase van de procedure nieuwe vergelijkingsobjecten aan te voeren voor de onderbouwing van hun standpunten. Van een schending van een goede procesorde, van het fairplay-beginsel en/of van andere beginselen van behoorlijk bestuur is in het onderhavige geval geen sprake. Belanghebbende heeft in elke fase van de procedure ruim voldoende mogelijkheid gekregen om zich te kunnen verweren tegen het standpunt van de Heffingsambtenaar. De grief van belanghebbende faalt.

Ingevolge artikel 17, lid 2, van de Wet WOZ, moet de waarde van de onroerende zaak worden bepaald op de waarde, die aan de zaak dient te worden toegekend, indien de volle en onbezwaarde eigendom daarvan zou kunnen worden overgedragen en de verkrijger de zaak in de staat, waarin die zich bevindt, onmiddellijk en in volle omvang in gebruik zou kunnen nemen. Daarbij geldt in dit geval als waardepeildatum 1 januari 2014. Naar de bedoeling van de wetgever is deze waarde de prijs die door de meestbiedende koper besteed zou worden bij aanbieding ten verkoop op de voor de zaak meest geschikte wijze na de beste voorbereiding.

Ingevolge artikel 4, lid 1, onderdeel a, van de Uitvoeringsregeling instructie waardebepaling Wet WOZ, wordt de in artikel 17, lid 2, van de Wet WOZ bedoelde waarde voor woningen onder meer bepaald door middel van een methode van vergelijking met referentieobjecten.

Nu belanghebbende de juistheid van de vastgestelde waarde heeft betwist, rust op de Heffingsambtenaar de last aannemelijk te maken dat de waarde van de onroerende zaak op de waardepeildatum door hem niet te hoog is vastgesteld.

De Heffingsambtenaar verwijst ter onderbouwing van de door hem verdedigde waarde van € 523.000 naar het in 2.2 vermelde taxatierapport van taxateur de heer [B] en de daarbij behorende taxatiematrix. Belanghebbende heeft de vergelijkbaarheid van de daarin genoemde referentieobjecten op zichzelf niet betwist. Dat heeft hij wél gedaan voor wat betreft het onder 2.3 in hoger beroep alsnog ingebrachte referentiepand [adres 9] 24 te [C] . Het Hof acht dit pand niet bruikbaar als referentiepand, omdat dit is verkocht op een datum (20 maart 2015) die te ver verwijderd is van de waardepeildatum en zal dan ook uitgaan van de zeven referentieobjecten zoals die door de taxateur zijn aangedragen in zijn taxatierapport.

Voor zover belanghebbende in hoger beroep de maatvoering betwist waarvan taxateur de heer [B] in het taxatierapport is uitgegaan, wordt het volgende overwogen. De Heffingsambtenaar heeft gesteld dat de inhoud van de onroerende zaak is bepaald aan de hand van de in het taxatierapport opgenomen bouwtekeningen en luchtfoto’s. Daarnaast heeft de Heffingsambtenaar als bijlage 2 bij zijn verweerschrift in hoger beroep een inventarisatiekaart overgelegd waarvan de inhoud van de onroerende zaak overeenkomt met de in het taxatierapport genoemde inhoud. Aangezien belanghebbende hier niets tegen in heeft gebracht, wordt bij de beoordeling van het onderhavige geschil van die inhoud uitgegaan.

Met het in 2.2 vermelde taxatierapport en de daarbij behorende taxatiematrix heeft de Heffingsambtenaar – mede gelet op het hierna overwogene aannemelijk gemaakt dat de onroerende zaak op de waardepeildatum 1 januari 2014 een waarde in het economische verkeer had van € 523.000.

Het vorenoverwogene leidt tot de conclusie dat de door de Rechtbank vastgestelde WOZ-waarde van € 523.000 niet te hoog is. Hetgeen belanghebbende overigens nog aan grieven heeft aangevoerd - zoals de muren zijn niet geïsoleerd en de bereikbaarheid met het openbaar vervoer is slecht - leidt niet tot een ander oordeel.

Er zijn geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Belanghebbende klaagt dat de Rechtbank de door hem geclaimde kosten van € 243
(3 verleturen x € 81) voor het bijwonen van de door de Heffingsambtenaar in beroep gewenste taxatie van de onroerende zaak, niet heeft vergoed.

In het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: het Besluit) is het begrip ‘verletkosten’ niet nader gespecificeerd. Blijkens de Nota van toelichting bij het Besluit (Stb. 1993, 763) worden tot de verletkosten in de zin van het Besluit gerekend kosten van tijdverzuim voor bijvoorbeeld het bijwonen van een zitting. Tijdverzuim door bijvoorbeeld het lezen van stukken valt, zo blijkt uit de Nota van toelichting, niet onder de verletkosten die op grond van het Besluit voor vergoeding in aanmerking komen. In de Nota van toelichting bij het Besluit is aldus geen limitatieve opsomming van ‘verletkosten’ opgenomen, maar wordt slechts een voorbeeld gegeven van kosten van tijdverzuim die tot de verletkosten worden gerekend. Behalve de kosten in verband met het persoonlijk bijwonen van de zitting, komen als verletkosten voor de fase van (hoger) beroep tevens in aanmerking de kosten van tijdverzuim die een belanghebbende redelijkerwijs heeft moeten maken in verband met onderzoekshandelingen (i) die plaatsvinden op initiatief van de rechter, zoals het instellen van een onderzoek ter plaatse door de rechter, of (ii) tot het verrichten waarvan de rechter een partij of de partijen uitdrukkelijk in de gelegenheid heeft gesteld, zoals het doen instellen van een onderzoek door een deskundige (HR 16 september 2016, nr. 15/02193, ECLI:NL:HR:2016:2082).

Hieruit volgt dat belanghebbende geen aanspraak kan maken op vergoeding van verletkosten in verband met de taxatie. De taxatie vond plaats op verzoek van de Heffingsambtenaar en niet op initiatief van de Rechtbank of nadat de Rechtbank partijen daartoe uitdrukkelijk in de gelegenheid heeft gesteld. De grief van belanghebbende faalt daarom.

Er zijn geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.