Uitspraken

Ingevolge artikel 1 van de Experimentenwet kan de gemeenteraad onder de naam BIZ-bijdrage een heffing instellen ter zake van binnen een bepaald gebied in de gemeente (BI-zone) gelegen onroerende zaken die niet in hoofdzaak tot woning dienen. Op grond van het tweede lid van voornoemd artikel 1 is de BIZ-bijdrage een belasting die strekt ter bestrijding van de kosten die verbonden zijn aan activiteiten die zijn gericht op het bevorderen van leefbaarheid, veiligheid, ruimtelijke kwaliteit of een ander mede publiek belang in de openbare ruimte van de BI-zone. Ingevolge het derde lid van dit artikel wordt de BIZ-bijdrage geheven van degenen die bij het begin van het kalenderjaar in de BI-zone gelegen onroerende zaken, al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt recht of persoonlijk recht, gebruiken.

In haar uitspraak van 1 december 2015 heeft de Rechtbank de Verordening onverbindend verklaard en de aanslag BIZ om die reden vernietigd. Redengevend daartoe, heeft de Rechtbank geoordeeld, is dat bijna twee derde van het totaal aan de via de BIZ-bijdrage te financieren kosten in overheersende mate direct gericht zijn op de commerciële belangen van de in de BI-zone gevestigde ondernemers en dat daarmee de opbrengst wordt gebruikt voor de bestrijding van andere kosten dan die welke zijn genoemd in artikel 1, lid 2 van de Experimentenwet.

In zijn hoger beroepschrift betoogt de Heffingsambtenaar dat de met de BIZ-bijdrage gefinancierde activiteiten gericht zijn op het vergroten van de aantrekkelijkheid van de BI-zone voor het winkelend publiek en daardoor niet uitsluitend gericht zijn op particuliere belangen van de ondernemers in de BI-zone, maar daarmee ook een mede publiek belang dienen. In dit verband verwijst de Heffingsambtenaar naar het arrest van de Hoge Raad van 11 december 2015, ECLI:NL:HR:2015:3425, (hierna: HR 11 december 2015), alwaar hij zijn gelijk bevestigd meent te zien.

In haar verweerschrift stelt belanghebbende dat het hoger beroep van de Heffingsambtenaar ongemotiveerd is, dat het onduidelijk is over welke specifieke activiteiten de Heffingsambtenaar het heeft op basis waarvan de uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd en dat de enkele verwijzing naar het arrest HR 11 december 2015 niet volstaat, omdat de activiteiten van de Ondernemingsvereniging niet overeenkomen met de begroting en de activiteiten van de Ondernemingsvereniging in het arrest HR 11 december 2015. Met inachtneming van het vorenstaande verzoekt belanghebbende het hoger beroep van de Heffingsambtenaar niet-ontvankelijk te verklaren.

Het verzoek om de Heffingsambtenaar niet-ontvankelijk te verklaren in diens hoger beroep wijst het Hof af, omdat iedere grond daartoe ontbreekt. Het hoger beroepschrift is immers tijdig ingediend, de Heffingsambtenaar is bevoegd tot het indienen van het hoger beroepschrift en er is een belang voor de indiening van het hoger beroepschrift. Alhoewel summier gemotiveerd, acht het Hof het beroepschrift (voldoende) gemotiveerd. De Heffingsambtenaar betoogt immers onderbouwd, met een verwijzing naar HR 11 december 2015, dat de met de BIZ-bijdrage gefinancierde activiteiten een mede publiek belang dienen. Overigens, gesteld dat het Hof van oordeel zou zijn dat in het onderhavige geval sprake is van een niet-gemotiveerd hoger beroepschrift, dan had het Hof de Heffingsambtenaar in de gelegenheid moeten stellen dat verzuim te herstellen. De indiener van een niet-gemotiveerd bezwaar- of (hoger) beroepschrift kan immers niet ‘rauwelijks’ niet-ontvankelijk worden verklaard.

In HR 11 december 2015 heeft de Hoge Raad overwogen:

Gelet op hetgeen onder 2.3.4 is overwogen kan ’s Hofs uitspraak niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. In ’s Hofs vaststelling dat de beschreven activiteiten eerst en vooral zijn gericht op promotie van de winkels en horecagelegenheden ligt besloten dat daarmee tevens wordt beoogd de aantrekkelijkheid van het winkelgebied voor de klanten te vergroten. Die activiteiten zijn daarom niet uitsluitend (of nagenoeg uitsluitend) gericht op de particuliere belangen van de ondernemers in de BI-zone of van derden, maar dienen ook een ‘mede publiek belang’. Het Hof heeft daarom ten onrechte geoordeeld dat de Verordening onverbindend is.’

Het Hof stelt voorop dat in artikel 1, lid 2, van de Experimentenwet is bepaald, dat de BIZ-bijdrage een belasting is, die strekt ter bestrijding van de kosten die verbonden zijn aan activiteiten die zijn gericht op het bevorderen van leefbaarheid, veiligheid, ruimtelijke kwaliteit of een ander mede publiek belang in de openbare ruimte van de BI-zone. Zoals in HR 11 december 2015 is overwogen, volgt uit de wetsgeschiedenis dat de Experimentenwet ten doel heeft om de veiligheid en/of de aantrekkelijkheid van de bedrijfsomgeving voor de ondernemers en voor hun klanten te vergroten. Het Hof verwijst in dit verband naar de door de Hoge Raad in zijn arrest van 11 december 2015 in rechtsoverweging 2.3.3 aangehaalde wetsgeschiedenis. Een ‘mede publiek belang’ ontbreekt pas indien de activiteit in de openbare ruimte geheel of nagenoeg geheel is gericht op de particuliere belangen van één of meer ondernemers of van derden.

Het Hof is van oordeel dat de activiteiten zoals vermeld in het Businessplan en de voor die activiteiten voor 2014 begrote middelen niet geheel of nagenoeg geheel zijn gericht op de particuliere belangen van één of meer ondernemers of van derden en dat, omdat er mede sprake is van een publiek belang in de openbare ruimte van de BI-zone, voldaan is aan de eis van artikel 1, lid 2, van de Experimentenwet. De Rechtbank heeft in haar uitspraak, welke is gedaan kort voor HR 11 december 2015, het begrip ‘mede publiek belang’ (veel) te eng uitgelegd.

In haar beroepschrift bij de Rechtbank heeft belanghebbende betoogd dat promotionele activiteiten, zoals kerstverlichting, het plaatsen van kerstbomen en het organiseren van de opgesomde evenementen niet pas na de invoering van de BI-zone ter hand zijn genomen, maar ook in eerdere jaren door de Ondernemingsvereniging is bekostigd, aangezien zulks in haar belang was. Zoals overwogen in HR 11 december 2015, r.o. 2.3.4, is niet doorslaggevend dat enkele van de activiteiten in eerdere jaren ook reeds door de winkeliersvereniging werden georganiseerd. Waar het om gaat is of de activiteiten al dan niet mede een publiek belang behartigen, en zulks is naar het oordeel van het Hof mede het geval.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd. Doende wat de Rechtbank had behoren te doen, zal het Hof het beroep ongegrond verklaren.

Gelet op de omstandigheid dat de uitspraak van de Rechtbank niet in stand blijft, is voor het heffen van griffierecht van de Heffingsambtenaar inzake het door hem ingestelde hoger beroep geen plaats.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.