Uitspraken

Het Hof stelt voorop dat belanghebbendes stelling dat het oordeel van de Rechtbank ten aanzien van de schending van de hoorplicht in rechte vaststaat omdat de Heffingsambtenaar geen incidenteel hoger beroep heeft ingesteld, uitgaat van een onjuiste rechtsopvatting. Het Hof zal daarom overgaan tot een inhoudelijke beoordeling van de in geschil zijnde schending van de hoorplicht.

De Heffingsambtenaar stelt dat belanghebbende bij niet aangetekend verzonden brief van 20 oktober 2015, onder vermelding van datum en tijdstip (hierna: de uitnodiging), is uitgenodigd voor een hoorzitting. Hierop heeft de Heffingsambtenaar geen reactie ontvangen. Belanghebbende stelt niet met deze uitnodiging bekend te zijn.

In beginsel is het aan de Heffingsambtenaar om aannemelijk te maken dat de uitnodiging op het adres van belanghebbende is ontvangen, dan wel dat de uitnodiging belanghebbende anderszins heeft bereikt. De omstandigheid dat per post verzonden stukken in de regel op het daarop vermelde adres van de geadresseerde worden bezorgd, rechtvaardigt evenwel het vermoeden van ontvangst van de uitnodiging op dat adres. Dit brengt mee dat de Heffingsambtenaar in eerste instantie kan volstaan met het bewijs van verzending naar het juiste adres. Het ligt vervolgens op de weg van belanghebbende voormeld vermoeden te ontzenuwen (vgl. HR 15 december 2006, nr. 41882, ECLI:NL:HR:2006:AZ4416).

De Heffingsambtenaar heeft gesteld dat uit de postregistratie blijkt dat de uitnodiging verzonden is, dat alle andere correspondentie belanghebbende wel bereikt heeft en dat de uitnodiging niet retour is ontvangen. Verder verwijst de Heffingsambtenaar naar de tot de stukken van het geding behorende kopie van de uitnodiging met dagtekening 20 oktober 2015. Naar het oordeel van het Hof heeft de Heffingsambtenaar met deze stellingen en de kopie van de uitnodiging niet aannemelijk gemaakt dat de uitnodiging daadwerkelijk is verstuurd, zodat niet kan worden uitgegaan van het vermoeden van ontvangst op het adres van belanghebbende. Ook volgt, mede gelet op hetgeen de Heffingsambtenaar hierover ter zitting heeft verklaard, uit de gegevens van het digitaal loket niet dat de uitnodiging is verzonden.

Gelet op het voorgaande is het Hof van oordeel dat belanghebbende in de bezwaarfase ten onrechte niet is gehoord. Het antwoord op de vraag of de Heffingsambtenaar uit de omstandigheid dat geen reactie werd ontvangen op zijn uitnodiging had mogen afleiden dat belanghebbende afstand heeft gedaan van zijn recht om gehoord te worden, kan in het midden blijven.

Voormeld gebrek in de bezwaarfase kan niet met toepassing van artikel 6:22 van de Awb gepasseerd worden indien belanghebbende door het niet horen is benadeeld. Omdat klaarblijkelijk verschil van mening bestond over de van belang zijnde feiten en over de waardering daarvan, namelijk omtrent de vraag of sprake is geweest van parkeren in de zin van het Regelement verkeersregels en verkeerstekens dan wel of het laden en lossen was, acht het Hof belanghebbende door het niet horen benadeeld (Hoge Raad 29 januari 2016, nr. 15/02441, ECLI:NL:HR:2016:114).

Gelet op het voorgaande dient de uitspraak op bezwaar te worden vernietigd. Omdat belanghebbende naar het oordeel van het Hof niet, zonder opnieuw in de bezwaarfase te worden gehoord, in het gelijk moet worden gesteld en belanghebbende het Hof evenmin heeft verzocht zelf in de zaak te voorzien, zal het Hof de zaak terugwijzen naar de Heffingsambtenaar met de opdracht belanghebbende alsnog volgens de regels te horen en opnieuw uitspraak op bezwaar te doen.

De Heffingsambtenaar heeft in geval van terugwijzing verzocht om toepassing te geven aan de bestuurlijke lus. Belanghebbende heeft ter zitting verklaard niet te hechten aan toetsing door twee feitelijke instanties van een mogelijk geschil over de nieuwe uitspraak op bezwaar en derhalve geen moeite te hebben met toepassing van de bestuurlijke lus, dan wel toepassing van artikel 8:113, lid 2 van de Awb. Met het oog op een efficiënte afdoening van het geschil ziet het Hof derhalve aanleiding om met toepassing van artikel 8:113, lid 2, van de Awb te bepalen dat tegen de nieuwe uitspraak op bezwaar slechts bij het Hof beroep kan worden ingesteld.

Vraag I onder 3.1 moet bevestigend worden beantwoord. Dit betekent dat de zaak wordt teruggewezen naar de Heffingsambtenaar. Vraag II onder 3.1 behoeft geen verdere behandeling.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is. De uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd. Doende wat de Rechtbank had behoren te doen, zal het Hof het beroep gegrond verklaren, de uitspraak op bezwaar van de Heffingsambtenaar vernietigen en de zaak terugwijzen naar de Heffingsambtenaar teneinde opnieuw uitspraak op bezwaar te doen.

Nu de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 45 respectievelijk € 124 te vergoeden.

Belanghebbende heeft voordat de Inspecteur uitspraak op bezwaar heeft gedaan verzocht om vergoeding van de kosten van het bezwaar. Voor vergoeding van deze kosten bestaat uitsluitend aanleiding wanneer het bestreden besluit door de Heffingsambtenaar wordt herroepen wegens aan hem te wijten onrechtmatigheid. De Heffingsambtenaar zal hierover in de nieuwe uitspraak op bezwaar moeten beslissen.

Nu het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, voor het beroep bij de Rechtbank op 1 (punt) x € 495 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 495. Voor het hoger beroep bij het Hof stelt het Hof deze tegemoetkoming op 2 (punten) x € 495 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 990.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.