Uitspraken

Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat uit de tekst van de Verordening volgt dat de dagtekening van de aanslag gelijk moet zijn aan de dag waarop de woning meer dan 90 dagen beschikbaar wordt gehouden als bedoeld in artikel 2 van de Verordening. Voor zover belanghebbende hiermee heeft bedoeld dat de Heffingsambtenaar de onderhavige aanslag na afloop van de aanslagtermijn heeft opgelegd overweegt het Hof het volgende.

Artikel 231 van de Gemeentewet bepaalt – voor zover hier van belang – dat de heffing van gemeentelijke belastingen geschiedt overeenkomstig het bepaalde in de Algemene wet inzake rijksbelasting (hierna: Awr). Ingevolge artikel 11, lid 3, van de Awr vervalt de bevoegdheid tot het vaststellen van een aanslag door verloop van drie jaren na het tijdstip waarop de belastingschuld is ontstaan. Op grond van de artikelen 6 en 6a van de Verordening ontstaat de belastingschuld op het moment waarop een gemeubileerde woning meer dan 90 dagen in het kalenderjaar beschikbaar is gehouden als bedoeld in artikel 2 van de Verordening. De Heffingsambtenaar heeft vanaf dat moment dus nog een termijn van (ten minste) drie jaar om de aanslag op te leggen. De onderhavige aanslag is dan ook niet na afloop van de aanslagtermijn opgelegd.

Belanghebbende heeft tevens aangevoerd dat de aanslag prematuur is, omdat de Heffingsambtenaar niet aannemelijk heeft gemaakt dat het in artikel 2 van de Verordening genoemde belastbare feit zich op 30 juni 2014 heeft voorgedaan. Aangezien de beantwoording van die vraag samenhangt met de vraag of de aanslag terecht is opgelegd verwijst het Hof naar de motivering onder 4.4 tot en met 4.6 hierna.

In zijn arrest van 22 december 2006 (nr. 40609, ECLI:NL:HR:2006:AZ4972, BNB 2007/114) heeft de Hoge Raad het volgende overwogen:

De Heffingsambtenaar heeft naar aanleiding van het door belanghebbende gemaakte bezwaar gevraagd om “een bezettingslijst verhuur 2014”. Tevens is aan belanghebbende een aangiftebiljet toeristenbelasting 2014 toegestuurd. Belanghebbende heeft geen “bezettingslijst verhuur 2014” retour gestuurd. Het aangiftebiljet toeristenbelasting 2014, waarop bij het aantal verhuurde overnachtingen “0” staat vermeld, heeft belanghebbende op 14 januari 2015 retour gestuurd aan de Heffingsambtenaar met als opmerking: “Het bestuur van ’t dorpje [D] heeft verhuur buiten [C] om verboden.”. Belanghebbende heeft in dit verband verklaard dat er sprake is van een conflict met [C] en dat er daarom vanaf 1 januari 2009 geen verhuur via [C] plaatsvindt. Verhuur buiten [C] om wordt niet toegestaan door de VvE. De woning is daarom al een aantal jaren niet verhuurd geweest. Dat is in het onderhavige jaar, 2014, niet anders geweest. Gelet op dit alles is er naar het oordeel van het Hof geen sprake van een woning die uitsluitend voor verhuur is bestemd en dientengevolge is eigen gebruik niet uitgesloten.

Belanghebbende heeft in bezwaar aangevoerd dat hij tot het moment waarop de aanslag werd opgelegd nog geen 30 dagen in de woning is geweest en dat hij deze dagen uitsluitend heeft gebruikt om de woning voor verhuur gereed te maken en te houden zodat deze dagen niet kwalificeren als dagen waarop belanghebbende de woning voor zichzelf beschikbaar heeft gehouden. In (hoger) beroep spreekt belanghebbende over 64 dagen waarop hij – al dan niet tezamen met zijn echtgenote – aanwezig was om de woning voor verhuur gereed te maken en te houden. Bezien in het licht van de omstandigheid dat verhuur in 2014 in het geheel niet heeft plaatsgehad en dat de woning ook niet te huur is aangeboden, acht het Hof het niet aannemelijk dat, buiten het aantal van 30 dan wel 64 dagen, geen sprake is van eigen gebruik door belanghebbende en/of een ander gezinslid. In het geval van enig eigen gebruik geldt dat belanghebbende de woning ook voor zichzelf en zijn gezin beschikbaar houdt als eigen gebruik niet is uitgesloten door verhuur of als gevolg van aan derden toegekende rechten tot verhuur. Dit betekent niet, anders dan belanghebbende lijkt te veronderstellen, dat pas sprake is van ‘beschikbaar houden’ indien belanghebbende of iemand anders van zijn gezin de woning daadwerkelijk gebruikt op meer dan 90 dagen. Gelet op hetgeen onder 4.5 is overwogen is eigen gebruik niet uitgesloten. Zelfs in het geval waarin wordt uitgegaan van een periode van 64 dagen waarin de woning is gebruikt voor het voor verhuur gereed maken en houden, betekent dit dat belanghebbende de woning op 30 juni 2014 meer dan 90 dagen voor zichzelf en zijn gezin beschikbaar heeft gehouden. Naar het oordeel van het Hof is de aanslag dan ook terecht en tijdig (niet prematuur) opgelegd.

Belanghebbende heeft nog betoogd dat sprake is van ontoelaatbare samenloop tussen forensenbelasting en onroerende-zaakbelasting. Aan de Heffingsambtenaar komt op basis van de Gemeentewet de bevoegdheid toe tot het heffen van zowel onroerende-zaakbelasting wegens het genot krachtens eigendom, bezit of beperkt recht van een onroerende zaak (artikel 220, aanhef en onderdeel b, van de Gemeentewet) als van de forensenbelasting (artikel 223, eerste lid, van de Gemeentewet). De tekst, noch de geschiedenis van de totstandkoming van die wettelijke bepalingen biedt steun voor de stelling dat de Gemeentewet niet toelaat die belastingen naast elkaar te heffen in die gevallen waarin een beschikbaar gehouden gemeubileerde woning een onroerende zaak is welke de belastingplichtige in eigendom heeft. Er is hier sprake van twee verschillende belastingen, gebaseerd op twee verschillende wetsbepalingen, met twee verschillende belastbare feiten, onderscheidenlijk heffingsgrondslagen. Tot deze verschillende benadering van ingezetenen en niet-ingezetenen van gemeenten geeft de Gemeentewet de bevoegdheid. Die bevoegdheid wordt gerechtvaardigd door de omstandigheid dat de bijdrage die een gemeente op grond van de Financiële-verhoudingswet (Wet van 21 oktober 1996, Stb. 576) ontvangt uit het gemeentefonds, mede afhankelijk is van het aantal inwoners van die gemeente en forensen daarbij niet tot de inwoners worden gerekend. Belanghebbendes grief slaagt daarom niet.

Belanghebbende heeft tevens aangevoerd dat de Heffingsambtenaar heeft gehandeld in strijd met de beginselen van behoorlijk bestuur. Belanghebbende acht de beginselen van behoorlijk bestuur geschonden omdat (i) de Heffingsambtenaar geen uitspraak op bezwaar heeft gedaan binnen zes weken na indiening van het bezwaarschrift en (ii) de Heffingsambtenaar niet de dialoog met belanghebbende heeft gezocht terwijl dit wel zo is afgesproken ter zitting van het Hof op 15 februari 2013 (betreffende de aan belanghebbende opgelegde aanslag forensenbelasting 2007). Verder verwijst belanghebbende naar de aanslagregeling met betrekking tot voorgaande jaren.

Aan de door belanghebbende gestelde overschrijding van de beslistermijn als bedoeld in artikel 7:10, van de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), kan niet het door belanghebbende gewenste gevolg, vernietiging van de aanslag, worden verbonden omdat de wet hierin niet voorziet. Dat de Heffingsambtenaar geen pogingen heeft ondernomen om de dialoog met belanghebbende aan te gaan is door de Heffingsambtenaar weersproken. Wat daar ook van zij, ook het eventuele niet nakomen van een eerdere belofte om nog eens met belanghebbende in gesprek te treden kan niet leiden tot vernietiging van de onderhavige aanslag. De klachten van belanghebbende met betrekking tot de aanslagregeling forensenbelasting over andere belastingjaren gaan het bereik van de onderhavige procedure te buiten en kunnen alleen al om die reden niet tot gevolg hebben dat de onderhavige aanslag wordt vernietigd.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door hem betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Awb.