Uitspraken

Bij de beoordeling of een opzegging van een arbeidsovereenkomst als kennelijk onredelijk moet worden aangemerkt vanwege het gevolgencriterium geldt als maatstaf of, mede in aanmerking genomen de voor de werknemer getroffen voorzieningen en de voor de werknemer bestaande mogelijkheden om ander passend werk te vinden, de gevolgen van de opzegging voor de werknemer te ernstig zijn in vergelijking met het belang van de werkgever bij de opzegging. Daarbij dienen alle omstandigheden zoals deze zich niet later dan op het tijdstip van ingang van het ontslag voordeden, in aanmerking te worden genomen. Nadien intredende omstandigheden kunnen slechts worden meegewogen voor zover zij aanwijzingen opleveren voor wat niet later dan op voormeld tijdstip kon worden verwacht.

De enkele omstandigheid dat de werknemer zonder toekenning van een vergoeding is ontslagen, levert in het algemeen geen grond op voor toewijzing van een vordering vanwege kennelijk onredelijk ontslag. Daartoe dienen bijzondere omstandigheden te worden gesteld en zo nodig bewezen, die in de kern inhouden dat het ontslag is gegeven in strijd met algemeen aanvaarde normen van goed werkgeverschap.

Het hof zal eerst het arbeidsmarktperspectief van [appellant] bespreken. Volgens de website [website] was ten tijde van het ontslag de verwachting dat [appellant] gedurende 23 maanden werkloos zal zijn en was de kans 59,8% dat hij een nieuw dienstverband zal aangaan. De kans op een baan is ook later bevestigd doordat [appellant] , na een proefplaatsing bij [bedrijf] van 24 januari 2015 tot 25 maart 2015, een dienstverband is aangeboden voor de duur van 6 maanden, van 26 maart 2015 tot en met 25 september 2015. Vervolgens is het dienstverband verlengd voor de duur van 6 maanden, van rechtswege eindigend op 25 maart 2016.

Voorts is van belang dat de functie van filiaalmanager bij [geïntimeerde] een brede functie was en dat [appellant] daardoor beschikt over kennis van verschillende gebieden, waaronder automatisering. [appellant] is in 1983 binnengekomen met een LBO opleiding tot kok/kelner en toen hij de organisatie van [geïntimeerde] verliet, functioneerde hij op MBO/HBO niveau. In 1985 heeft [appellant] een MBO opleiding “Management en huishoudelijke artikelen” gevolgd en ook daarna heeft [geïntimeerde] (althans haar rechtsvoorgangster) [appellant] in de gelegenheid gesteld opleidingen en cursussen te volgen (productie 8 bij de conclusie van antwoord). Aldus heeft [appellant] er blijk van gegeven zich verder te kunnen ontwikkelen. Hierdoor is hij inzetbaar binnen [onderneming] en elders in de detailhandel, maar ook daarbuiten.

Gezien zijn leeftijd ten tijde van ontslag – 52 jaar – waren de kansen op de arbeidsmarkt van [appellant] destijds, ook gelet op de economische crisis, niet bepaald gunstig. Dit blijkt ook uit het feit dat [appellant] vele malen tevergeefs heeft gesolliciteerd. Gelet op het voorgaande is dat echter onvoldoende om het arbeidsmarktperspectief van [appellant] in dit verband als een bijzondere omstandigheid aan te merken. Verder zijn geen belemmeringen om te werken gesteld of gebleken. Dat [appellant] doordat hij bij [geïntimeerde] een salaris verdiende hoger dan marktconform, en hij in een vergelijkbare functie niet op hetzelfde salarisniveau zou kunnen komen, kan niet zonder meer worden aangenomen en doet overigens aan het voorgaande niet althans onvoldoende af.

Vervolgens zal het hof ingaan op het door [geïntimeerde] gedane beëindigingsvoorstel. Dit voorstel hield onder meer in dat [appellant] zou worden vrijgesteld van werkzaamheden. Voorts zou hij een tegemoetkoming krijgen in de kosten van een outplacement traject ter hoogte van 3 bruto maandsalarissen, te weten € 11.000,00 bruto. Ook was [geïntimeerde] bereid een tegemoetkoming in de advocaatkosten te voldoen ter hoogte van € 500,00 exclusief btw. Tot slot heeft [geïntimeerde] [appellant] coaching aangeboden. [geïntimeerde] heeft [appellant] een concept-vaststellingsovereenkomst gegeven (productie 1 bij de conclusie van antwoord).

[appellant] is niet akkoord gegaan met het beëindigingsvoorstel. [appellant] heeft zich (in de onderhavige procedure; [geïntimeerde] stelt dat zij nooit op de hoogte is geweest van de overwegingen van [appellant] ) op het standpunt gesteld dat het voor hem financieel niet interessant was om de vaststellingsovereenkomst te tekenen. Daartoe heeft hij aangevoerd dat volgens de vaststellingsovereenkomst hij zijn verlofuren zou dienen in te leveren en hem een outplacement traject zou worden aangeboden ter waarde van € 11.000,00 bruto. Hij had echter een verlofsaldo van ruim 530 uren. Dat staat gelijk aan 3,5 maanden verlof. De waarde van deze verlofuren is circa € 11.000,00, aldus [appellant] .

Het hof volgt [appellant] hierin niet. [geïntimeerde] heeft toegelicht dat de waarde van het outplacement traject € 11.000,00 bedroeg exclusief BTW. Inclusief BTW is dit € 13.310,00 en dat is het bedrag dat [appellant] zelf had moeten betalen indien hij de rekening van het outplacementbureau had moeten voldoen. Voorts heeft [appellant] blijkens de eindafrekening (productie 3 bij de memorie van antwoord) ongeveer € 6.000,00 netto uitbetaald gekregen met betrekking tot verlofdagen, compensatie uren en +/- uren. Dit is nog niet de helft van het bedrag aan outplacementkosten dat [geïntimeerde] bereid was te voldoen.

Voor zover bij [appellant] onduidelijkheid heeft bestaan over de financiële gevolgen van de vaststellingsovereenkomst, had het op zijn weg gelegen om hierover van [geïntimeerde] duidelijkheid te verkrijgen. Daarbij heeft het hof mede in aanmerking genomen dat hij volgens zijn verklaring tijdens de comparitie in eerste aanleg beschikte over juridische bijstand. In zoverre werd dit ook door [geïntimeerde] gefaciliteerd doordat zij bereid was een tegemoetkoming in de advocaatkosten te voldoen.

Naar het oordeel van het hof heeft het door [geïntimeerde] gedane beëindigingsvoorstel, hoewel dat niet ruim is, toch enige substantie. Dat [geïntimeerde] een beëindigingsvoorstel heeft gedaan, heeft in dit kader ten voordele van [geïntimeerde] te gelden.

Gezien de aan de ontslagvergunning ten grondslag gelegde gegevens (bij productie 2 bij de inleidende dagvaarding) alsmede de verklaring van de financieel adviseur van [geïntimeerde] (productie 10 bij de conclusie van antwoord) kan worden aangenomen dat de financiële situatie van [geïntimeerde] in de jaren 2011-2013 slecht was.

[appellant] heeft aangevoerd dat uit de geconsolideerde jaarrekening van 2014 van [geïntimeerde] blijkt dat het bedrijfsresultaat zeer verbeterd is, en dat langlopende schulden met grote bedragen zijn afgelost. [geïntimeerde] heeft een veel beter jaar gedraaid dan zij had verwacht, aldus [appellant] . In reactie heeft hierop heeft [geïntimeerde] betwist dat de langlopende schulden met grote bedragen zijn afgelost en gesteld dat er een extra externe financiering is verkregen. Bovendien heeft [geïntimeerde] erop gewezen dat ook in 2014 het resultaat nog steeds negatief was. Gelet daarop en op het feit dat [geïntimeerde] – naar zij onbestreden naar voren heeft gebracht – onder de afdeling Bijzonder Beheer van haar bank viel, gaat het hof ervan uit dat [geïntimeerde] weinig of geen financiële ruimte had om [appellant] een vergoeding te betalen, althans om hem een ruimere vergoeding aan te bieden dan zij heeft gedaan bij het beëindigingsvoorstel.