Uitspraken

[de vennootschap] houdt zich bezig op het gebied van de distributie van automaterialen en gereedschappen.

[appellant] , geboren op [geboortedatum] 1969, is op 1 november 2006 bij [de vennootschap] in dienst getreden en vervulde laatstelijk de functie van chauffeur tegen een loon van € 1.437,62 bruto per maand, exclusief vakantiebijslag en overige emolumenten. Blijkens de arbeidsovereenkomst van 20 december 2010 (prod. 3 bij het verweerschrift in hoger beroep) geldt een arbeidsduur van 30 uur per week verdeeld over 5 werkdagen (maandag tot en met vrijdag) bij werktijden van 8.00 uur tot en met 14.30 uur.

Op maandag 29 augustus 2016 is [appellant] op het werk verschenen. Er heeft toen een gesprek tussen partijen plaatsgevonden. Daarvan is een gespreksverslag opgemaakt. [appellant] gaf aan dat de versnellingsbak van zijn auto tijdens zijn vakantie in Griekenland kapot is gegaan en dat hij deze heeft moeten laten repareren alvorens hij terug naar Nederland kon komen. Aangezien de reparatie pas op 24 augustus 2016 uitgevoerd kon worden, heeft [appellant] pas op 26 augustus 2016 de overtocht van Griekenland naar Italië kunnen maken, aldus [appellant] . Tijdens dit gesprek heeft [appellant] aangegeven dat zijn telefoon tijdens zijn vakantie kwijt is geraakt en dat hij wegens problemen in de privésfeer niet eraan gedacht heeft om telefonisch contact met [de vennootschap] op te nemen. Afgesproken werd dat [appellant] in de gelegenheid werd gesteld materiaal te verzamelen om zijn verhaal aan te tonen en dat de volgende dag een vervolggesprek zou plaatsvinden.

[appellant] verzoekt – kort weergegeven – vernietiging van het op 30 augustus 2016 gegeven ontslag op staande voet, tewerkstelling en doorbetaling van het loon en emolumenten met overige nevenvorderingen (wettelijke verhoging en wettelijke rente).

[de vennootschap] heeft verweer gevoerd. Bij wijze van zelfstandig verzoek wordt door [de vennootschap] verzocht de arbeidsovereenkomst met [appellant] (voorwaardelijk) te ontbinden op grond van artikel 7:671b lid 1, onderdeel a, BW in verbinding met artikel 7:669 lid 3, onderdeel e dan wel g BW.

In de beschikking waarvan beroep heeft de kantonrechter de verzoeken van [appellant] afgewezen, het verzoek van [de vennootschap] tot toekenning van de gefixeerde schadevergoeding toegewezen, op het voorwaardelijk ontbindingsverzoek niet beslist omdat het geen nadere bespreking behoefde en [appellant] in de kosten veroordeeld.

De grieven 1 en 2 keren zich tegen de oordelen dat het verleende ontslag op staande voet rechtsgeldig is en dat de verzoeken tot tewerkstelling en loondoorbetaling worden afgewezen. Niet wordt betwist dat het ontslag onverwijld is gegeven. Grief 3 keert zich tegen de toegewezen gefixeerde schadevergoeding.

Het hof stelt voorop dat als dringende reden in de zin van artikel 7:678 lid 1 BW worden beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die tot gevolg hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag of van een zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval in onderling verband en samenhang in aanmerking worden genomen. Tot deze omstandigheden behoren onder meer de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals diens leeftijd, de aard en duur van het dienstverband en de gevolgen van het ontslag op staande voet.

Het hof neemt tot uitgangspunt dat het niet op het werk verschijnen, zoals [appellant] deed, in beginsel een dringende reden tot ontslag kan opleveren. De werkgever moet er immers op kunnen vertrouwen dat een werknemer zich houdt aan de gemaakte afspraken. Het komt voorts aan op de vraag of de omstandigheden van het geval het ontslag ook rechtvaardigen.

[appellant] beroept zich op een defect (6 inl. verzoekschrift) aan dan wel verlies (10 beroepschrift) van zijn telefoon dat hem zou hebben verhinderd contact op te nemen met [de vennootschap] . Het hof verwerpt dit verweer. Ook bij verlies of een defect van de eigen mobiele telefoon zijn er genoeg andere mogelijkheden om contact op te nemen vanuit Griekenland, bijvoorbeeld met gebruikmaking van de telefoon van de garagehouder. Ook het sturen van een mail, of SMS was een optie geweest.

[appellant] beroept voorts op echtelijke problemen. Wat daar ook van zij, niet is gebleken of aannemelijk geworden dat die problemen aan een tijdige terugkeer in de weg hebben gestaan of aan het tijdig (telefonisch) contact opnemen met [de vennootschap] .

[de vennootschap] heeft voorts melding gemaakt van eerdere problemen met [appellant] van dezelfde aard waarbij hij eerder onbereikbaar is geweest en daarvoor officieel is gewaarschuwd. [appellant] erkent dit (7 inl. verzoekschrift en 25 beroepschrift).

Ter zitting in hoger beroep heeft de advocaat van [appellant] nog gesteld dat [appellant] te weinig tijd is vergund om bewijs bij te brengen van zijn lezing van het gebeurde, namelijk één dag. Dit verweer kan [appellant] niet baten. Hij had immers kunnen verwachten dat [de vennootschap] zijn ongeoorloofde afwezigheid ter sprake zou brengen zodat van hem verwacht mocht worden reeds op 29 augustus 2016 een factuur van de Griekse garage te overleggen ten blijke van een noodzakelijke reparatie (terwijl een dergelijke factuur nog steeds niet is overgelegd). Bovendien doet dit niet af aan het vaststaande feit dat hij geen (telefonisch) contact heeft opgenomen vanuit Griekenland om zijn afwezigheid aan te kondigen, zodat [de vennootschap] tijdig maatregelen voor zijn vervanging had kunnen nemen.

Ter zitting in hoger beroep heeft de advocaat van [appellant] nog gesteld dat [appellant] wel recht had op vakantie voor de duur van de gehele maand augustus 2016. Het hof gaat hieraan voorbij nu in het gesprek van 21 juli 2016 is afgesproken (5 beroepschrift) dat [appellant] op 23 augustus 2016 weer aan het werk zou gaan.

[appellant] meent voorts dat het ontslag een disproportionele maatregel is. Volstaan had kunnen worden met een waarschuwing en/of een loonsanctie, zo stelt hij. Hij miskent daarmee dat over de duur van de vakantie vooraf overleg is geweest waarin hem onomwonden is duidelijk gemaakt dat hij op 23 augustus 2016 weer op het werk diende te verschijnen. Bij het negeren van het resultaat van dit overleg - en daarmee het doordrukken van de eigen zin - past niet een waarschuwing ( [appellant] had er al twee gehad), noch een loonstop (het verzoek om onbetaald verlof was in het gespreken van 21 juli 2016 afgewezen). Dat geldt te meer nu [appellant] [de vennootschap] ook niet heeft geïnformeerd over zijn veel te late terugkeer van vakantie.

Het hof is van oordeel, dat gelet op al deze omstandigheden en mede gelet op de leeftijd van [appellant] , de duur van het dienstverband en de gevolgen die het ontslag voor [appellant] zullen hebben (die zijn overigens niet uiteengezet), alles in samenhang beschouwd, van [de vennootschap] redelijkerwijs niet kon worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Het gegeven ontslag op staande voet is derhalve gerechtvaardigd geweest. De grieven 1 en 2 falen derhalve.