Uitspraken

Het hof gaat in deze zaak uit van de navolgende relevante feiten:

1. op 1 januari 2010 is [appellant] , geboren op [geboortedatum] 1971, bij [geïntimeerde] in dienst getreden en laatstelijk was hij werkzaam in de functie van Executive Director Supply Chain Europe tegen een loon van € 192.400,-- bruto per jaar (inclusief 8% vakantietoeslag en dertiende maand);

2. met ingang van 10 juni 2016 is [appellant] door [geïntimeerde] vrijgesteld van werk en partijen hebben in overleg het afwezigheidsbericht van [appellant] opgesteld;

3. bij e-mailbericht van 10 juni 2016 heeft de advocaat van [appellant] [geïntimeerde] gesommeerd om [appellant] weer te werk te stellen bij [geïntimeerde] ;

4. [geïntimeerde] heeft geen gehoor gegeven aan het verzoek van [appellant] tot wedertewerkstelling;

5. sinds 16 juni 2016 woont [appellant] in [plaats] te België;

6. [geïntimeerde] heeft bij verzoekschrift, dat op 27 juni 2016 ter griffie van de rechtbank Zeeland-West-Brabant, zittingsplaats Breda is ontvangen, ontbinding verzocht van de met [appellant] gesloten arbeidsovereenkomst;

7. bij beschikking van 29 juli 2016 heeft de kantonrechter zich ingevolge artikel 22 EEX-Vo onbevoegd verklaard tot kennisname van het ontbindingsverzoek, aangezien [appellant] sinds 16 juni 2016 woonachtig is in België;

8. bij dagvaarding van 16 augustus 2016 heeft [geïntimeerde] bij de Arbeidsrechtbank Antwerpen ontbinding van de arbeidsovereenkomst met [appellant] gevorderd;

9. bij vonnis van 28 maart 2017 heeft de Arbeidsrechtbank Antwerpen onder toepassing van het Nederlands arbeidsrecht de arbeidsovereenkomst tussen partijen ontbonden met ingang van 1 oktober 2016 onder toekenning van een transitievergoeding van € 41.270,= aan [appellant] ;

10. bij herstelvonnis van de Arbeidsrechtbank Antwerpen van 19 april 2017 is de datum met ingang waarvan de arbeidsovereenkomst is ontbonden gewijzigd in 30 april 2017.

In het vonnis waarvan beroep heeft de kantonrechter de verlangde voorzieningen afgewezen en [appellant] veroordeeld in de kosten van het geding.

[appellant] heeft in hoger beroep drie grieven aangevoerd. [appellant] heeft geconcludeerd tot vernietiging van het beroepen vonnis en tot het alsnog toewijzen van zijn vorderingen. [geïntimeerde] heeft ook in hoger beroep verweer gevoerd. Het hof zal hierna als eerste ingaan op het subsidiair gevoerde verweer.

[geïntimeerde] heeft bij memorie van antwoord gewezen op de omstandigheid dat na ontbinding van de arbeidsovereenkomst door de Arbeidsrechtbank Antwerpen tussen partijen geen rechtsverhouding meer bestaat. Er bestaat thans geen arbeidsovereenkomst meer en die kan volgens [geïntimeerde] ook niet met terugwerkende kracht worden hersteld. Alleen al om die reden dienen de vorderingen van [appellant] te worden afgewezen, aldus [geïntimeerde] .

Dit verweer van [geïntimeerde] slaagt. Tussen partijen staat vast dat de Arbeidsrechtbank te Antwerpen in de tussen partijen gevoerde bodemprocedure de tussen hen bestaande arbeidsovereenkomst (na herstelvonnis) heeft ontbonden met ingang van 30 april 2017. De beslissing van de Arbeidsrechtbank is uitvoerbaar bij voorraad verklaard. Daarbij geldt dat ingevolge het bepaalde in artikel 7:683, lid 1 BW het instellen van hoger beroep tegen deze beslissing de tenuitvoerlegging van de beslissing niet schorst. De beslissing heeft tot gevolg dat thans geen arbeidsovereenkomst tussen partijen meer bestaat. In dat geval bestaat op dit moment ook geen grond om van [geïntimeerde] te verlangen dat zij [appellant] tot het verrichten van werkzaamheden toelaat.

Weliswaar kan de (Belgische) appelrechter in de bodemprocedure oordelen dat de arbeidsovereenkomst ten onrechte is ontbonden en daarbij [geïntimeerde] veroordelen om de arbeidsovereenkomst te herstellen, ook met terugwerkende kracht. Het hof is echter van oordeel dat het op grond van de zogenaamde afstemmingsregel (zie Hoge Raad 7 januari 2011, ECLI:NL:HR:2011:BP0015 en HR 24 april 2015, ECLI:NL:HR:2015:1128) in kort geding zijn oordeel in beginsel moet afstemmen op het oordeel van de (Belgische) bodemrechter en niet kan vooruitlopen op een daarover eventueel nog te vellen oordeel in hoger beroep. In deze zaak moet dat leiden tot afwijzing van de gevraagde voorzieningen. Het betoog van [appellant] dat hij belang heeft bij een oordeel in verband met de LTI’s, voert niet tot een ander oordeel.

Het voorgaande brengt met zich dat de verlangde voorzieningen niet toewijsbaar zijn. Hetgeen partijen verder nog hebben aangevoerd behoeft geen bespreking meer. Beslist zal daarom worden als na te melden, waarbij [appellant] als de in het ongelijk gestelde partij zal worden verwezen in de kosten van het geding in hoger beroep.