Uitspraken

Artikel 1 van het eerste Protocol bij het EVRM (hierna: het eerste Protocol) verwoordt, voor zover te dezen van belang, het ongestoorde genot van eigendom van een natuurlijk of rechtspersoon. Het is vaste jurisprudentie van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (hierna: het Europese Hof), dat elke inbreuk door de Staat op dat ongestoorde genot in overeenstemming met het nationale recht dient te zijn (‘lawfulness’). In artikel 1 van het eerste Protocol ligt voorts besloten dat de inbreuk een legitiem doel in het algemeen belang dient na te streven (‘legitimate aim’), waarbij aan de wetgever een zeer ruime beoordelingsmarge toekomt (‘an exceptionally wide margin of appreciation’). Ten slotte brengt de door artikel 1 van het eerste Protocol beoogde bescherming mee dat een redelijke mate van evenredigheid moet bestaan tussen de gebruikte middelen en het doel dat ermee wordt nagestreefd. Dit vereist dat een redelijke en proportionele verhouding (‘fair balance’) bestaat tussen het – legitieme – doel in het algemeen belang en de bescherming van individuele rechten, en dat betrokkenen als gevolg daarvan niet worden getroffen met een individuele en buitensporige last. Vergelijk HR 23 december 2016, nr. 15/02137, ECLI:NL:HR:2016:2829, BNB 2017/63.

Belanghebbende motiveert haar stelling betreffende artikel 1 van het eerste Protocol dat de heffing van toeristenbelasting voor haar door een gebrek aan tariefdifferentiatie en/of door de onmogelijkheid tot toepassing van het forfait van artikel 6 van de verordening op haar niet-vaste standplaatsen leidt tot een onevenredige heffing, en tot een individuele en buitensporige last.

In het kader van de stelling dat sprake zou zijn van een individuele en buitensporige last overweegt het Hof als volgt. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 17 maart 2017, nr. 15/04187, ECLI:NL:HR:2017:441 onder andere geoordeeld:

Voorts geldt dat belanghebbende, gelet op het bepaalde in het tweede lid van artikel 224 van de Gemeentewet (hierna: GW) en artikel 3, tweede lid, van de verordening, de bevoegdheid heeft om de toeristenbelasting te verhalen op haar gasten. Indien en voor zover belanghebbende er voor heeft gekozen de toeristenbelasting niet te verhalen op haar gasten, leidt een dergelijke keuze naar het oordeel van het Hof niet tot de conclusie dat de verordening reeds daardoor in strijd is met artikel 1 van het eerste Protocol.

Deelvraag I dient derhalve ontkennend beantwoord te worden.

Belanghebbende heeft gesteld dat het hanteren van één (uniform) tarief in de verordening, gelet op de diversiteit aan accommodaties binnen de gemeente Veere, strijdig is met het bepaalde in artikel 1 van de Grondwet, artikel 1 van het Twaalfde Protocol bij het EVRM en in artikel 26 van het IVBPR. Het Hof begrijpt deze stelling aldus dat het hanteren van één uniform tarief naar de mening van belanghebbende strijdig is met het discriminatieverbod zoals opgenomen in genoemde bepalingen.

Het Hof overweegt dat door de gemeente Veere toeristenbelasting wordt geheven vanwege het houden van verblijf met overnachting binnen de gemeente (punt 2.2). De (heffing van) toeristenbelasting is derhalve niet afhankelijk van het soort accommodatie waarin verbleven wordt. Het Hof is van oordeel dat, mede gelet op het vorenstaande, het hanteren van één uniform tarief niet strijdig is met het in genoemde bepalingen vastgelegde discriminatieverbod. Dat hier sprake is van accommodaties die onderling verschillen en voorts dat er sprake zou zijn van een gemiddeld tarief, doen aan het vorenstaande niet af.

Indien en voor zover moet worden aangenomen dat ten aanzien van belanghebbende met betrekking tot de heffing van toeristenbelasting onderscheid wordt gemaakt ten opzichte van andere (overnachtings)accommodaties in de gemeente Veere, heeft het volgende te gelden. Op grond van artikel 219, tweede lid, in combinatie met artikel 224 van de GW, kunnen gemeenten zelf invulling geven aan de in de belastingverordeningen op te nemen heffingsmaatstaven voor de toeristenbelasting, met dien verstande dat het bedrag van de toeristenbelasting niet afhankelijk mag worden gesteld van het inkomen, de winst of het vermogen. Het staat gemeenten in beginsel vrij die heffingsmaatstaven op te nemen die zich het beste verstaan met het gemeentelijk beleid en de praktijk van de belastingheffing (kamerstukken 1989/1990, 21 591, nr. 3, p. 65-67), waarbij wel de algemene rechtsbeginselen in acht dienen te worden genomen. Nu in onderhavig geval de toeristenbelasting voor wat betreft het tarief per overnachting aanknoopt bij feiten en omstandigheden die verband houden met de duur van het verblijf en het aantal personen dat verblijf houdt en er voorts geen sprake is van een tarief dat afhankelijk is gesteld van inkomen, winst of vermogen, kan naar het oordeel van het Hof niet worden gezegd dat de keuze van de gemeentelijke wetgever voor het hanteren van één uniform tarief per overnachting, ook al zou dat een gemiddeld tarief betreffen, evident van redelijke grond ontbloot is dan wel dat de gemeentelijke wetgever de grenzen die aan zijn wetgevende bevoegdheid zijn gesteld heeft overschreden (vgl. Hoge Raad 3 oktober 2003, nr. 38185, ECLI:NL:HR:2003:AL6974 en Hoge Raad 4 november 2016, nr. 15/03647, ECLI:NL:HR:2016:2495). Er is naar ’s Hofs oordeel, gelet op het vorenstaande, geen sprake van strijd met het bepaalde in artikel 1 van de Grondwet, artikel 1 van het Twaalfde Protocol bij het EVRM en artikel 26 van het IVBPR (vgl. Hoge Raad 18 oktober 2013, nr. 13/01116, ECLI:NL:HR:2013:917).

Deelvraag II dient derhalve ontkennend beantwoord te worden.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de in de verordening opgenomen heffingsmaatstaven in strijd zijn met het gelijkheidsbeginsel, daar ten aanzien van de niet-vaste standplaatsen op de minicamping van belanghebbende de forfaitaire berekeningswijze van de maatstaf van heffing als bedoeld in artikel 6 van de verordening geen toepassing kan vinden, terwijl eigenaren van zogenoemde strandslaaphuisjes wel van bedoelde forfaitaire berekeningswijze gebruik kunnen maken.

De vraag die het Hof in dit kader dient te beantwoorden is of de niet-vaste standplaatsen op de minicamping van belanghebbende, voor zover het de heffing van toeristenbelasting in de gemeente Veere betreft, gelijk gesteld kunnen worden aan mobiele kampeeronderkomens welke zijn geplaatst op het strand (hierna: de strandslaaphuisjes). Het Hof beantwoordt deze vraag ontkennend en overweegt daartoe als volgt.

Tussen partijen staat vast dat de niet-vaste standplaatsen op de minicamping van belanghebbende gedurende het jaar 2013 doorlopend aan verschillende gasten zijn verhuurd. Voorts is niet in geschil dat belanghebbende de minicamping bedrijfsmatig exploiteert. Ter zitting heeft de Heffingsambtenaar verklaard dat tot voor enige jaren de strandslaaphuisjes voornamelijk privébezit vormden en in de familiesfeer werden gebezigd. Vanwege het privébezit en -gebruik was het lastig om het aantal overnachtingen te bepalen, reden waarom destijds de mogelijkheid van een forfaitaire berekeningswijze voor strandslaaphuisjes is ingevoerd, aldus nog steeds de Heffingsambtenaar. De afgelopen jaren is evenwel door de Heffingsambtenaar vastgesteld dat steeds meer strandslaaphuisjes bedrijfsmatig worden geëxploiteerd. Om die reden is de verordening aangepast: vanaf 2016 is ter zake van bedrijfsmatig geëxploiteerde strandslaaphuisjes het tarief op basis van het daadwerkelijk aantal overnachtingen verschuldigd, terwijl voor particuliere strandslaaphuisjes nog steeds geopteerd kan worden voor de forfaitaire berekeningswijze. De Heffingsambtenaar betoogt vervolgens dat voor het jaar 2013 de verhouding tussen de particuliere strandslaaphuisjes en de bedrijfsmatig geëxploiteerde strandslaaphuisjes nog niet een regeling vereiste, zoals ingevoerd in 2016.

Met inachtneming van hetgeen de Heffingsambtenaar heeft verklaard onder 4.3.3, is het Hof van oordeel dat de strandslaaphuisjes in het jaar 2013 niet gelijk zijn te stellen aan de niet-vaste standplaatsen op de minicamping van belanghebbende, dat geen sprake is van schending van het gelijkheidsbeginsel en dat de Heffingsambtenaar onderscheid heeft mogen maken in de tariefstelling. Belanghebbende is er niet in geslaagd de door de Heffingsambtenaar gestelde verschillen in gebruik (particulier gebruik of verhuur) en exploitatie (privé of bedrijfsmatig) te ontzenuwen dan wel aannemelijk te maken dat de strandslaaphuisjes in 2013 gelijk kunnen worden gesteld aan de niet-vaste standplaatsen op de minicamping van belanghebbende. Al hetgeen belanghebbende overigens heeft aangevoerd kan niet leiden tot een ander oordeel.

Deelvraag III dient derhalve ontkennend beantwoord te worden.