Uitspraken

3.1.

In dit hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

3.3.

In de bestreden beschikking heeft de kantonrechter de verzoeken van [appellante] afgewezen en [appellante] ter zake in de proceskosten veroordeeld. Met betrekking tot het tegenverzoek heeft de kantonrechter WVS-Groep niet-ontvankelijk verklaard en bepaald dat iedere partij de eigen proceskosten dient te dragen.

3.4.

[appellante] heeft in hoger beroep dertien grieven aangevoerd en hetzelfde verzoek gedaan als in eerste aanleg. Zij heeft voorts een aanvullend verzoek gedaan tot vermeerdering van de grondslag van haar verzoek.
Tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft het hof vastgesteld dat de nader door [appellante] aangevoerde gronden niet veel afwijken van hetgeen zij eerder ten grondslag heeft gelegd aan haar verzoek. WVS-Groep heeft voorts aangegeven geen bezwaar te maken tegen de behandeling van deze nadere gronden. Het hof zal mede op grond van het aanvullend verzoek beslissen.

3.5.

De grieven richten zich met name tegen het oordeel van de kantonrechter dat er sprake is van een dringende reden voor het ontslag op staande voet. Het hof zal deze grieven gezamenlijk behandelen.

3.6.

Als dringende reden in de zin van artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die tot gevolg hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet kan worden gevergd de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag of van een zodanige dringende reden sprake is, moeten de omstandigheden van het geval in onderling verband en samenhang in aanmerking worden genomen. Tot deze omstandigheden behoren onder meer de persoonlijke omstandigheden van de werknemer, zoals diens leeftijd, de aard en duur van het dienstverband en de gevolgen van het ontslag op staande voet. Ook indien de gevolgen ingrijpend zijn, kan een afweging van de persoonlijke omstandigheden tegen de aard en de ernst van de dringende reden tot de slotsom leiden dat een onmiddellijke beëindiging van de arbeidsovereenkomst gerechtvaardigd is.

3.7.

WVS-Groep heeft in de ontslagbrief als reden voor het ontslag op staande voet gegeven dat [appellante] haar werk op 21 november 2016 zonder geldige reden niet heeft hervat. Uit de brieven van WVS-Groep van 4 en 17 november 2016 blijkt dat het hierbij gaat om het werk bij [werkgever] . [appellante] is door WVS-Groep voor het eerst bij brief van 20 juni 2016 opgeroepen om bij [werkgever] werkzaamheden te verrichten. Uit deze brief volgt niet duidelijk of [appellante] wordt opgeroepen voor deze werkzaamheden omdat WVS-groep haar, op advies van de bedrijfsarts, geschikt acht (voor de bedongen arbeid) dan wel dat het gaat om werkzaamheden in het kader van haar re-integratie. In de daarop volgende brieven is WVS-Groep daar evenmin eenduidig over. In de brieven van 24 juni 2016, 27 juni 2016 en 17 november 2016 wordt gesproken over re-integratie. In de brief van 4 november 2016 wordt verwezen naar de beslissing van het UWV tot afwijzing van de aanvraag van de WIA-uitkering omdat [appellante] voor einde wachttijd volledig hersteld is. In de brief van 21 november 2016 en de ontslagbrief van 23 november 2016 wordt verwezen naar het standpunt van de bedrijfsarts dat [appellante] volledig arbeidsgeschikt is om werkzaamheden te hervatten. Gezien het voorgaande is niet direct duidelijk of [appellante] door WVS-Groep in de ontslagbrief verweten wordt dat zij weigert te werken, terwijl zij arbeidsgeschikt is, of dat haar wordt verweten dat zij weigert passende arbeid te verrichten in het kader van haar re-integratie. Een complicerende factor daarbij is dat [appellante] bij WVS-Groep werkzaam was op basis van de Wet Sociale Werkvoorziening en zij (dus) reeds beperkingen had voordat zij op 13 november 2014 arbeidsongeschikt werd. Gelet op het feit dat de bedrijfsarts [appellante] in juni 2016 arbeidsgeschikt heeft verklaard voor de bedongen arbeid, dient ervan te worden uitgegaan dat WVS-Groep bedoeld heeft [appellante] op staande voet te ontslaan omdat zij weigerde te werken terwijl zij arbeidsgeschikt is. Uit de tekst van de brief van de toenmalige advocaat van [appellante] van 6 december 2016 leidt het hof af dat [appellante] de ontslagbrief ook in die zin heeft opgevat.

3.8.

Het staat vast dat [appellante] geweigerd heeft de werkzaamheden bij [werkgever] te verrichten. Partijen twisten over de vraag of zij daar een geldige reden voor had. [appellante] voert in dat kader onder meer aan dat zij in dienst is genomen als medisch secretaresse en derhalve niet verplicht was gehoor te geven aan de oproep om werkzaamheden als in- en ompakster te verrichten. Dit verweer faalt. Weliswaar is [appellante] bij VWS-groep in dienst gekomen als medisch secretaresse, vast staat dat zij sinds november 2010 niet meer als zodanig heeft gewerkt. WVS-Groep heeft gesteld dat [appellante] de afgelopen jaren de volgende werkzaamheden heeft verricht:
- van 1 februari 2011 tot 7 juli 2013 callcenterwerkzaamheden;

- van 2 september 2013 tot 12 september 2013 werkzaamheden op de afdeling planning bij een kringlooporganisatie;

- van 7 april 2014 tot en met 25 juni 2014 baliewerkzaamheden bij een gemeente;

- van 16 juni 2014 tot 17 oktober 2014 telefoniewerkzaamheden in het kader van
telefonische verkoop en telefonisch contact over producten bij een schoonmaakbedrijf.

[appellante] heeft deze stellingen niet, dan wel onvoldoende, betwist. [appellante] heeft derhalve gedurende substantiële periodes andere werkzaamheden verricht dan die van een medisch secretaresse. Gelet op het voorgaande is de enkele stelling van [appellante] dat zij in dienst is genomen als medisch secretaresse onvoldoende om te concluderen dat zij geen gehoor hoefde te geven aan de oproep om in- en ompakwerkzaamheden te verrichten.

3.9.

[appellante] voert voorts aan dat dat zij ten tijde van het ontslag op staande voet arbeidsongeschikt was en dat terugkeer naar Nederland ernstige schade zou hebben toegebracht aan haar gezondheid. Zij stelt - kort gezegd - dat zij lijdt aan een ernstige vorm van epilepsie, die (negatief) wordt gestimuleerd door heftige, traumatische angsten en paniekaanvallen als gevolg van agressie door haar drugsverslaafde broers (waarvan er één vuurwapengevaarlijk is). Deze psychische problematiek veroorzaakt door de agressie van de broers van [appellante] heeft voorts geleid tot een ernstige posttraumatische stressstoornis. Daarnaast is sprake van een carpaal tunnelsyndroom aan beide polsen, als gevolg waarvan [appellante] niet geschikt is voor handmatig werk. [appellante] heeft ter onderbouwing van haar stellingen meerdere medische verklaringen overgelegd.

3.10.

WVS-Groep stelt zich op het standpunt dat [appellante] arbeidsgeschikt was. WVS-Groep baseert dit op het oordeel van de bedrijfsarts en van de arbeidsdeskundige mevrouw [arbeidsdeskundige] en op de beslissing van het UWV op de aanvraag voor een WIA-uitkering. De door [appellante] in eerste aanleg en hoger beroep overgelegde medische verklaringen die niet reeds vóór het ontslag op staande voet bij de WVS-Groep of de bedrijfsarts bekend waren, dienen volgens WVS-Groep buiten beschouwing te blijven.

3.11.

3.12.

3.13.

Op grond van het voorgaande is het hof van oordeel dat niet vaststaat dat [appellante] op het moment van haar werkweigering op 21 november 2016 geschikt was om de werkzaamheden bij [werkgever] te verrichten.

3.14.

3.15.

De conclusie van het voorgaande is dat het ontslag op staande voet in dit geval niet rechtsgeldig is, ook niet indien mocht blijken dat [appellante] arbeidsgeschikt was op het moment van haar werkweigering. Bewijslevering over haar arbeidsongeschiktheid kan in het kader van de beoordeling van de dringende reden dus achterwege blijven. Het verzoek van [appellante] om de opzegging te vernietigen is door de kantonrechter ten onrechte afgewezen.

3.16.

Op grond van artikel 7:683 lid 3 BW kan de rechter in hoger beroep, indien hij tot het oordeel komt dat het verzoek van de werknemer om de opzegging te vernietigen ten onrechte is afgewezen, de werkgever veroordelen de arbeidsovereenkomst te herstellen of aan de werknemer een billijke vergoeding toekennen. Gelet op het feit dat [appellante] in Spanje woonachtig is en niet naar Nederland wil of kan verhuizen, zodat geen zicht bestaat op feitelijke hervatting van de werkzaamheden van [appellante] , acht het hof herstel van de arbeidsovereenkomst niet opportuun. Het hof is voornemens ambtshalve een billijke vergoeding aan [appellante] toe te kennen (vgl. r.o. 3.12. gerechtshof ’s-Hertogenbosch 24 maart 2017, ECLI:NL:GHSHE:2016:1093).
Voor de bepaling van de hoogte van de billijke vergoeding acht het hof onder meer van belang of [appellante] op het moment van het ontslag op staande voet arbeidsongeschikt was. De vraag of [appellante] arbeidsongeschikt was, is tevens van belang voor de beoordeling van de loonvordering van [appellante] . [appellante] heeft verzocht WVS-Groep te veroordelen tot betaling van het haar nog toekomende loon over de periode tot en met december 2016 en het loon vanaf 1 januari 2017. WVS-Groep heeft het loon stopgezet met ingang van 27 juni 2016. Het hof begrijpt dat [appellante] verzoekt WVS-Groep te veroordelen tot betaling van het loon vanaf deze datum. Nu de arbeidsovereenkomst niet wordt hersteld, is het loon vanaf de datum van het ontslag op staande voet, derhalve vanaf 23 november 2016, niet toewijsbaar. Het gaat derhalve nog om de periode van 27 juni 2016 tot 23 november 2016. [appellante] heeft in deze periode niet gewerkt. Zij stelt dat zij arbeidsongeschikt was. Indien deze stelling juist is, heeft [appellante] nog recht op het loon over deze periode.

3.17.

3.18.