Uitspraken

Met de grieven 5 tot en met 14 voert [appellant] aan dat [de maatschap] ten onrechte heeft aangevoerd dat sprake is van een zodanig verstoorde arbeidsverhouding dat van [de maatschap] niet langer gevergd kon worden de arbeidsverhouding met [appellant] te laten voortduren (de g-grond). [appellant] voert in dat kader meer specifiek aan dat [de maatschap] feitelijk disfunctioneren aan de ontbinding ten grondslag legt en dat [de maatschap] niet heeft voldaan aan de in dat kader op haar als werkgever rustende verplichtingen, zoals het aanspreken van [appellant] op zijn disfunctioneren, het voeren van beoordelingsgesprekken en het aanbieden van een verbetertraject. [de maatschap] heeft, aldus [appellant] , een imperfect disfunctioneringsdossier gebruikt als basis voor een verstoorde arbeidsrelatie, althans de Asscher-escape toegepast. [appellant] betwist dat sprake is van een ernstige en duurzaam verstoorde arbeidsverhouding. Aldus is geen sprake van een voldragen redelijke ontslaggrond. Aangezien de kantonrechter desondanks de arbeidsovereenkomst heeft ontbonden, dient [de maatschap] te accepteren dat hij aan [appellant] een billijke vergoeding moet betalen wegens ernstig verwijtbaar handelen van [de maatschap] . [appellant] beroept zich in hoger beroep uitdrukkelijk op de billijke vergoeding als bedoeld in art 7:671b lid 8 BW.

[appellant] was als algemeen directeur belast met de dagelijkse leiding van de maatschap. Hij was in het nieuwe bestuursmodel sinds zijn aantreden per 1 april 2014 aan de vergadering van maten, als eindverantwoordelijk orgaan, verantwoording verschuldigd. De algemeen directeur diende een verbinder te zijn die de eenheid van de maatschap zou kunnen waarborgen. Dit was nodig omdat de maten met enige regelmaat niet op een lijn zaten. Ook uit de hiervoor in alinea 3.1.4. weergegeven tekst van art. 18 van de arbeidsovereenkomst blijkt dat partijen de onderlinge samenwerking en het onderling vertrouwen van groot belang vonden.

In ieder geval is als onweersproken komen vast te staan dat op 30 december 2015 naar alle vennoten en naar [appellant] een e-mailbericht is verzonden waarin staat dat partijen tijdens een gesprek op 30 december 2015 constateerden dat bij [de maatschap] geen draagvlak meer was voor [appellant] als algemeen directeur, dat zij constateerden dat het beter was dat de wegen zouden scheiden, dat [appellant] elders zou gaan solliciteren en dat [de maatschap] hem daarvoor de tijd zou gunnen.

[appellant] voert nog aan dat hij na de bespreking van 30 december 2015 normaal heeft gefunctioneerd en dat hij signalen van andere vennoten kreeg dat hij de zaak moest laten rusten en zich niets hoefde aan te trekken van de inhoud van het mailbericht van 30 december 2017. Het hof acht die stellingen van [appellant] in het licht van hetgeen hiervoor onder 5.1.5 en 5.1.6 is overwogen onvoldoende onderbouwd. Daarbij betrekt het hof dat de ter zitting in hoger beroep door [maat in de maatschap 2] onweersproken is verklaard dat dergelijke uitlatingen aan [appellant] niet zijn gedaan door de ter zitting aanwezige maten. Dat er mogelijk weinig opmerkingen over het functioneren van [appellant] zijn gemaakt is ook begrijpelijk in het licht van de inhoud van het e-mailbericht van 30 december 2015. De slotsom is dat van enig serieus te nemen herstel van vertrouwen van de maatschap in [appellant] na de gemaakte afspraken op 30 december 2015 niet is gebleken. Dat [appellant] tenslotte de positie heeft ingenomen dat hij zijn werkzaamheden als algemeen directeur kan voortzetten heeft, in het licht van het reeds op 30 december 2015 door [de maatschap] gecommuniceerde gebrek aan draagvlak en toekomstig afscheid, geleid tot de impasse die tussen partijen is ontstaan. Het hof kan niet anders dan constateren dat aldus sprake is van een verstoorde arbeidsverhouding, zodanig dat van [de maatschap] in redelijkheid niet gevergd kon worden de arbeidsovereenkomst met [appellant] te laten voortduren. Ook acht het hof, gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, herplaatsing van [appellant] bij [de maatschap] binnen een redelijke termijn niet mogelijk.

Nu geen sprake is van ernstige verwijtbaarheid aan de zijde van [de maatschap] en evenmin sprake is van een onvoldragen grond voor ontbinding zal het verzoek om een billijke vergoeding vast te stellen worden afgewezen.

Met grief 15 komt [appellant] op tegen overweging 5.14 in het bestreden vonnis. De kantonrechter heeft -kort gezegd- overwogen dat [appellant] onvoldoende inzichtelijk heeft gemaakt dat er gegronde reden is om aan de in de jaarrekening opgenomen winstcijfers te twijfelen, zodat niet is komen vast te staan dat [appellant] aanspraak heeft op een hoger bedrag aan winstuitkering dan hij over 2014 en 2015 heeft gekregen.

Hetgeen [appellant] in nr 32 en 33 van het beroepschrift ten grondslag legt aan grief 15 is voor het hof, zonder nadere toelichting -die niet is gegeven- niet begrijpelijk. [appellant] voert verder (in nr. 34 aan) dat sprake is geweest van een herberekening van de kapitalen omdat [maat in de maatschap 8] na zijn uittreding niet akkoord ging met de jaarrekening. Dit heeft ertoe geleid dat de jaarrekening na de vaststelling is gecorrigeerd voor wat betreft de hoogte van de post dubieuze debiteuren. Deze correctie buiten de jaarrekening om heeft ertoe geleid dat zowel [maat in de maatschap 8] als de overige maten een hogere winstuitkering hebben ontvangen. Over deze “extra” winstuiktering heeft ook [appellant] recht op een bonusdeel. [appellant] maakt aldus aanspraak op een bedrag van € 24.630,--.

[de maatschap] voert aan dat de jaarrekening over 2014 is vastgesteld en niet is gecorrigeerd. [de maatschap] heeft in eerste aanleg gemotiveerd aangevoerd waarom de jaarrekening correct is vastgesteld. Ook in hoger beroep heeft [de maatschap] aangevoerd dat de jaarrekeningen over 2014 en 2015 definitief zijn vastgesteld, waarbij de diverse posten zijn gewaardeerd conform goed koopmansgebruik. De voorziening dubieuze debiteuren is conform bestendig gebruik gewaardeerd.

In het licht van de gemotiveerde betwisting door [de maatschap] heeft [appellant] zijn stelling dat sprake is van een andere in aanmerking te nemen winst voor diens winstdelingsaanspraak dan de winst in de vastgestelde jaarrekeningen, onvoldoende onderbouwd. Grief 15 faalt en dit deel van het verzoek wordt derhalve eveneens afgewezen. Hetzelfde lot deelt grief 17, waarmee [appellant] aanvoert dat de transitievergoeding dient te worden gecorrigeerd in verband met zijn extra aanspraak op winstdeling.