Uitspraken

[appellant] is het niet eens met de beschikking van de rechtbank en voert daartoe in zijn beroepschrift alsmede ter zitting van dit hof - samengevat - het volgende aan.

[appellant] betwist dat er sprake is van een vervalste werkgeversverklaring. Hij heeft slechts bevestigd en erkend een nieuwe werkgeversverklaring aan [de bank] te hebben overgelegd, die door zijn (oude) werkgever, [(oude)werkgever van appellant] (hierna: [(oude)werkgever van appellant] ), is opgemaakt. [appellant] heeft vertrouwd op zijn (oude) werkgever en geen weet gehad van eventuele incorrectheden. Nadat [(oude)werkgever van appellant] de (door [de bank] als standaard formulier verstrekte) werkgeversverklaring aan [appellant] ingevuld had geretourneerd, heeft hij de verklaring niet meer gecontroleerd en (ongezien) door zijn partner bij [de bank] laten indienen. Mogelijk heeft zijn oude werkgever, met wie hij toen niet (meer) op goede voet stond, hem een loer willen draaien. Ter zitting in hoger beroep heeft [appellant] nog verklaard steeds te hebben gedacht dat de door hem aan te leveren gegevens over de periode 2013 moesten gaan en zowel hij als zijn partner hebben er niet bij stil gestaan dat de gegevens de meest recente situatie zouden dienen te betreffen. [de bank] vroeg ook niet expliciet om de huidige situatie en [appellant] ging ervanuit dat [de bank] - via zijn bankrekening en daarop binnenkomende bedragen -wist wat zijn maandelijkse inkomsten waren en ook dat hij een ontslagvergoeding had ontvangen. Volgens [appellant] is er sprake van een gedeelde verantwoordelijkheid van alle partijen en het is niet redelijk alle verantwoordelijkheid voor de eventueel incorrecte werkgeversverklaring bij hem neer te leggen.

Voorts voert [appellant] aan dat er, na de aangifte door [de bank] , een uitgebreid strafrechtelijk onderzoek heeft plaatsgevonden dat (bij brief van 19 oktober 2016) heeft geresulteerd in een schriftelijk sepot door het Openbaar Ministerie (hierna: OM). [de bank] heeft hiertegen geen klacht ingediend, dus het sepot is volgens [appellant] onherroepelijk. Er wordt volgens [appellant] derhalve niet voldaan aan de maatstaf om tot verwerking van zijn strafrechtelijke persoonsgegevens over te mogen gaan.

Verder voert [appellant] aan dat er geen sprake is van proportionaliteit. Door de registraties is [appellant] bij alle banken geblokkeerd. [appellant] wil met zijn partner het thans door hen gehuurde huis kopen, maar hij kan geen lening krijgen. [appellant] heeft geen creditcard, terwijl hij die wel nodig heeft nu hij voor zijn werk geregeld in [plaats] moet verblijven en daarvoor hotels, vliegtickets en huurauto’s op eigen naam moet (kunnen) boeken.

Ten slotte voert [appellant] aan dat er ook geen sprake is van subsidiariteit, nu [de bank] de registratie ook had kunnen beperken tot alleen haar eigen systeem (IVR), vanwege de wederzijdse vertrouwensbreuk.

[de bank] heeft in haar verweer - samengevat - aangevoerd dat [appellant] een werkgeversverklaring heeft overgelegd van een partij ( [(oude)werkgever van appellant] ) die niet meer zijn werkgever was en die, toen zij nog wel zijn werkgever was, zelfs ontbinding van de arbeidsovereenkomst heeft verzocht. Daarnaast is de werkgeversverklaring ondertekend door personen die ten tijde van de ondertekening niet meer werkzaam waren bij [(oude)werkgever van appellant] of daar zelfs nooit hebben gewerkt. [de bank] baseert haar stellingen op de verklaring van mevrouw [HR-Officer] , HR-Officer bij [(oude)werkgever van appellant] , d.d. 4 september 2014. [appellant] heeft zich voorts diverse malen tegenstrijdig uitgelaten over de gang van zaken en hij is volgens [de bank] verstrikt geraakt in zijn eigen verhaal en poging om de door hem gepleegde fraude te verbloemen.

Dat [de bank] geen beklag tegen het sepot van het OM heeft gedaan (ter zitting in hoger beroep heeft [de bank] overigens verklaard dat zij destijds niet is geïnformeerd over het sepot), doet volgens [de bank] niets af aan het feit dat de rechtbank getoetst heeft aan de juiste maatstaf en dat haar toets ook begrijpelijk is. [appellant] heeft een actief aandeel gehad in het opstellen van de werkgeversverklaring, nu dit niet door [(oude)werkgever van appellant] is gedaan. Door de indiening van de verklaring waarvan hij wist dat die niet klopte (omdat hij niet meer werkzaam was bij [(oude)werkgever van appellant] ), staat volgens [de bank] vast dat het handelen van [appellant] voldoet aan de eis van een gedraging die een zwaardere verdenking dan een redelijk vermoeden van schuld oplevert. Dit in die zin dat de gedraging van [appellant] voldoet aan de maatstaf voor de verwerking van strafrechtelijke persoonsgegevens in het IVR en het EVR/SFH. In de op het IVR van toepassing zijnde Gedragscode en het op het EVR/SFH van toepassing zijnde Protocol ligt reeds een proportionaliteitsafweging besloten, nu er wordt geregistreerd indien het gaat om gebeurtenissen zoals daar omschreven - en zoals hier aan de orde - en die een gevaar vormen voor de financiële sector. Die regels zijn voor iedereen gelijk. Er is geen ander waarschuwingssysteem of register dat de waarschuwende functie van het IVR en het EVR/SFH heeft. In die zin voldoet de registratie ook aan het subsidiariteitsbeginsel, omdat het doel niet op een andere wijze kan worden bereikt. [de bank] concludeert dat de verzoeken van [appellant] dienen te worden afgewezen en - voor het geval de bewijslast op haar komt te rusten - biedt zij getuigenbewijs aan.