Uitspraken

Belanghebbende heeft ter zitting van het Hof zich op het standpunt gesteld dat de objectafbakening niet juist is. De Heffingsambtenaar betoogt dat die stelling tardief is.

Bij een afweging van het belang van belanghebbende bij behandeling van deze stelling tegenover het belang van een doelmatige en doelgerichte voortgang van de procedure, is de behandeling van die stelling niet in overeenstemming met een goede procesorde. Daarbij is in aanmerking genomen dat sprake is van een nieuw geschilpunt dat uitbreiding geeft aan de rechtsstrijd zoals deze zich heeft ontwikkeld tot aan het moment waarop deze stelling werd opgeworpen, het geen stelling betreft die ambtshalve dient te worden onderzocht, deze stelling tot een nader onderzoek van feitelijke aard dwingt dat – na het eerdere gehonoreerde bezwaar van belanghebbende ten aanzien van de objectafbakening - van de Heffingsambtenaar redelijkerwijs niet kan worden verwacht, dat niet valt in te zien waarom belanghebbende deze stelling niet in een eerder stadium van de procedure dan op de zitting van het Hof naar voren heeft kunnen brengen en waarbij het in de rede had gelegen dat belanghebbende gemotiveerd zou hebben beargumenteerd welke objectafbakening wordt voorgestaan, wat echter is nagelaten.

Een en ander leidt tot de conclusie dat de Heffingsambtenaar terecht zich erop beroept dat hij zich niet op deze stelling heeft kunnen voorbereiden en ter zitting niet adequaat daarop kan reageren. Gelet op vorenoverwogene zal belanghebbendes stelling omtrent de objectafbakening als tardief worden gepasseerd.

Belanghebbende heeft betoogd dat de door de Heffingsambtenaar gehanteerde vergelijkingsobjecten niet voldoende vergelijkbaar zijn met de onroerende zaak.

De Rechtbank heeft geconcludeerd dat de vergelijkingsobjecten qua type voldoende vergelijkbaar zijn. In hoger beroep zijn geen feiten of omstandigheden gesteld die in eerste aanleg niet waren gesteld en die een nieuw of ander licht op de zaak werpen. Het Hof onderschrijft dit oordeel van de Rechtbank en maakt het tot het zijne.

Voor het jaar 2013 heeft de Heffingsambtenaar voor [adres 2] 24 een kapitalisatiefactor van 11,3 gehanteerd en voor [adres 3] 16 een kapitalisatiefactor van 10,1. Op basis daarvan heeft hij de kapitalisatiefactor van de onroerende zaak vastgesteld op 11.

Voor het jaar 2014 heeft de Heffingsambtenaar voor [adres 2] 24 een kapitalisatiefactor van 11 gehanteerd en voor [adres 4] 60 een kapitalisatiefactor van 10,9. Op basis daarvan heeft hij de kapitalisatiefactor van de onroerende zaak vastgesteld op 10,7.

Voor het jaar 2015 heeft de Heffingsambtenaar voor [adres 2] 24 een kapitalisatiefactor van 11 gehanteerd en voor [adres 4] 60 een kapitalisatiefactor van 10,9. Op basis daarvan heeft hij de kapitalisatiefactor van de onroerende zaak vastgesteld op 10,5.

Belanghebbende heeft betoogd dat op de waardepeildata sprake was van 30 per cent leegstand in de omgeving van de onroerende zaak en gesteld dat de Heffingsambtenaar daarmee niet voldoende rekening heeft gehouden bij de vaststelling van de kapitalisatiefactoren van de onroerende zaak.

De taxateur van de Heffingsambtenaar heeft dit gemotiveerd betwist en heeft erop gewezen dat er weliswaar sprake was van leegstand, maar niet in de mate als door belanghebbende gesteld.

Met de Rechtbank constateert het Hof dat belanghebbende haar stelling niet heeft onderbouwd. Na de betwisting van haar stelling door de Heffingsambtenaars taxateur, had van belanghebbende mogen worden verwacht dat zij dienaangaande met een (verdere) onderbouwing van de stelling zou komen, hetgeen niet in eerste aanleg, noch in hoger beroep is geschied.

Dit leidt tot het oordeel dat niet aannemelijk is geworden dat de Heffingsambtenaar onvoldoende rekening heeft gehouden met de (gevolgen van) leegstand in de omgeving van de onroerende zaak.

Belanghebbende heeft aangevoerd dat de kwaliteit en het onderhoud van de onroerende zaak door de Heffingsambtenaar niet goed gekwalificeerd zijn.

Vaststaat dat de onroerende zaak op 17 augustus 2015 door de Heffingsambtenaars taxateur inpandig is opgenomen. De kwaliteit is bepaald op 2 (matig) en het onderhoud op 3 (gemiddeld). De Heffingsambtenaar heeft ter zitting in eerste aanleg toegelicht dat het onderhoud op het moment van inpandige opname in 2015 gemiddeld was en dat er geen reden is om aan te nemen dat het de jaren ervoor slechter was. Hij heeft erop gewezen dat ook de gehanteerde vergelijkingsobjecten allemaal oudere panden betreffen.

Met de Rechtbank constateert het Hof dat belanghebbende haar stelling, gelet op de gemotiveerde betwisting dienaangaande door de Heffingsambtenaar, niet voldoende heeft onderbouwd. De stelling wordt derhalve verworpen.

In hoger beroep heeft belanghebbende haar in eerste aanleg gehouden betoog herhaald. Zij heeft geen nieuwe feiten en omstandigheden aangevoerd die het Hof tot een ander oordeel brengt dan dat van de Rechtbank. Het Hof maakt het juiste oordeel van de Rechtbank tot het zijne.

Belanghebbende heeft in eerste aanleg en in hoger beroep betoogd dat geen mondelinge hoorzitting heeft plaatsgevonden die in formeel en materieel opzicht aan alle daaraan in redelijkheid te stellen eisen voldeed. Zo zijn de uiteindelijke notulen van de hoorzitting niet ter goedkeuring c.q. ter becommentariëring aan de gemachtigde van belanghebbende voorgelegd.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat deze beroepsgrond faalt en heeft dienaangaande geoordeeld dat uit de stukken van het geding blijkt dat de hoorzitting op 2 december 2015 heeft plaatsgevonden, dat een verslag van de hoorzitting aan de uitspraak op bezwaar van 14 december 2015 is toegevoegd en daarvan onderdeel uitmaakt. De Rechtbank heeft voorts geoordeeld dat van de gestelde onzorgvuldigheden ten aanzien van de hoorzitting in de bezwaarfase niet is gebleken. Uit hetgeen dienaangaande door belanghebbende naar voren is gebracht, is de Rechtbank niet gebleken dat de weergave van de hoorzitting zoals gevoegd bij de uitspraak op bezwaar onjuist of onvolledig is.

In hoger beroep zijn geen feiten en omstandigheden gesteld die de hiervoor vermelde oordelen bestrijden.

Terecht heeft de Rechtbank geoordeeld dat uit artikel 7:7 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb) weliswaar volgt dat van het horen een verslag wordt opgemaakt, maar de wet schrijft niet voor in welke vorm het verslag dient te worden gegoten en hoe uitgebreid het dient te zijn. Ook is er geen wettelijke verplichting het verslag aan een belanghebbende toe te zenden alvorens een beslissing op bezwaar te nemen.

Het Hof sluit zich bij vorenvermelde overweging van de Rechtbank aan en maakt die tot de zijne.

Ten aanzien van de door belanghebbende gestelde onrechtmatige overheidsdaad c.q. strijd met de beginselen van behoorlijk bestuur, heeft de Rechtbank terecht als volgt geoordeeld. De vaststelling van het OZB-tarief is een zelfstandige bevoegdheid van de raad van de gemeente. De belastingrechter is in beginsel niet bevoegd om over het in de belastingverordening vastgelegde tarief te oordelen, tenzij deze tariefstelling of tariefstijging in strijd is met een hogere wettelijke regeling, of leidt tot een willekeurige of onredelijke belastingheffing die de wetgever bij het toekennen van deze bevoegdheid niet op het oog kan hebben gehad, dan wel in strijd is met enig rechtsbeginsel. De bevoegdheid van de raad van de gemeente om op grond van de Verordening OZB te heffen is gebaseerd op de artikelen 220 en verder van de Gemeentewet. In artikel 219, tweede lid, van de Gemeentewet is bepaald dat de gemeentelijke belastingen worden geheven naar in de belastingverordening te bepalen maatstaven, met dien verstande dat het bedrag van een gemeentelijke belasting niet afhankelijk mag worden gesteld van het inkomen, de winst of het vermogen. De Gemeentewet bevat geen bepalingen meer waarin de OZB-tarieven of de verhoging van die tarieven worden gemaximeerd. Belanghebbende heeft haar stelling dat het door de raad van de gemeente vastgestelde OZB-tarief in strijd is met een hogere wettelijke regeling niet onderbouwd.

Gelet op het vorenoverwoge is de Rechtbank terecht tot het oordeel gekomen dat van onredelijke of willekeurige belastingheffing geen sprake is.

Ter zitting van het Hof heeft belanghebbende aangevoerd dat zij voor het jaar 2015 ten onrechte is aangeslagen als gebruiker van de onroerende zaak.

In reactie daarop heeft de Heffingsambtenaar – onweersproken – medegedeeld dat op basis van de lokale regelgeving er maar één persoon/instantie als eigenaar of gebruiker op de WOZ-beschikking kan worden vermeld, en dat als er meerdere eigenaren of gebruikers zijn de Heffingsambtenaar één van hen kan aanwijzen als belanghebbende. Aangezien in het onderhavige geval meerdere gebruikers van de onroerende zaak zijn, heeft de Heffingsambtenaar belanghebbende aangewezen als degene aan wie de aanslag gebruikersbelasting wordt opgelegd.

Gelet op vorenoverwogene stond het de Heffingsambtenaar vrij de onderhavige aanslag gebruikersbelasting aan belanghebbende op te leggen. De klacht van belanghebbende faalt derhalve.