Uitspraken

Over onderdeel ‘a’ heeft de getuige [getuige 3] , samengevat, verklaard dat hij met [appellant] contact heeft gehad over het behandelen (poetsen en lakken) van de vloer met carnaval, dat hij met hem heeft afgesproken dat [appellant] dat op rekening zou doen, dat op maandag de vloer klaar was en dat [appellant] in de loop van de week zijn geld is komen ophalen en dat hij toen € 200,- aan hem heeft betaald. Volgens [appellant] is de verklaring van [getuige 3] niet geloofwaardig, omdat hij telkens iets anders heeft verklaard. Daartoe heeft [appellant] bij zijn antwoordmemorie na enquête als producties 9 en 10 schriftelijke verklaringen in het geding gebracht van [getuige 3] , die al eerder in het geding waren gebracht (als productie 4 bij verzoekschrift en bij brief van 28 december 2017 van de zijde van [de vennootschap] , zie proces-verbaal getuigenverhoor). Daarmee ziet [appellant] over het hoofd dat de getuige de hiervoor samengevatte verklaring onder ede heeft afgelegd en dat hij een plausibele verklaring heeft gegeven voor zijn wisselende schriftelijke verklaringen (zie schriftelijke verklaring van 28 december 2017, waarbij hij tijdens het getuigenverhoor is gebleven). Het hof volgt [appellant] niet in zijn betoog dat de verklaring innerlijk tegenstrijdig is. De getuige heeft op essentiële punten verklaard wat bewezen moest worden, en dat is niet ontzenuwd door enig andere getuige of bewijsmiddel. De verklaring van [getuige 3] wordt verder ondersteund door de schriftelijke verklaringen van [getuige 4] en [getuige 5] , die [getuige 3] op een vraag over de vloer hebben horen zeggen ‘dat [roepnaam van appellant] dat goed had gedaan’, doelend op [appellant] . Gelet op het voorgaande ziet het hof in hetgeen [getuige 3] heeft verklaard over de sleutel en de alarmcode geen aanleiding om aan de geloofwaardigheid van zijn getuigenverklaring te twijfelen.

Over onderdeel ‘b’ hebben zowel de getuige [getuige 1] als de getuige [getuige 2] , samengevat, verklaard dat zij in 2013 met [appellant] een gesprek hebben gehad over het privégebruik van de auto, dat hij toen een laatste kans heeft gekregen waarbij is aangegeven dat het een laatste waarschuwing was en dat de sanctie ontslag op staande voet zou zijn. Volgens [appellant] hebben de getuigen waarschijnlijk belang bij hun verklaring omdat zij in dienst zijn bij [de vennootschap] . Daarmee zijn zij echter nog geen partijgetuigen en ook hier ziet [appellant] over het hoofd dat de verklaringen onder ede zijn afgelegd. Ook heeft [appellant] naar voren gebracht dat [getuige 2] is beïnvloed als getuige omdat hij voorafgaand daaraan het dossier heeft geraadpleegd en vragen aan hem zijn voorgelegd door de advocaat van [de vennootschap] . De getuigenverklaringen van [getuige 2] en [getuige 1] met de nodige behoedzaamheid beschouwend, acht het hof de verklaringen van deze getuigen betrouwbaar. Dat [getuige 1] in zijn schriftelijke verklaring van 5 oktober 2017 (productie 2 verweerschrift hoger beroep) niets heeft vermeld over de aanwezigheid van [getuige 2] bij het met [appellant] gevoerde gesprek, wil niet zeggen dat zijn verklaring niet juist was of leugenachtig. Die schriftelijke verklaring was gericht op de inhoud van het gesprek, niet op de vorm. Het hof kan [appellant] evenmin volgen in zijn betoog dat de getuigen tegenstrijdig hebben verklaard over de door hem, [appellant] , tijdens dat gesprek gegeven reactie. Uit het proces-verbaal van getuigenverhoor blijkt niet dat [getuige 1] heeft verklaard dat [appellant] rustig was tijdens het gesprek en dat blijkt ook niet uit zijn schriftelijke verklaring. Maar zelfs als dat zo zou zijn, dan is dat niet tegenstrijdig met hetgeen [getuige 2] heeft verklaard. Volgens [getuige 2] klapte [appellant] dicht, was hij zenuwachtig, reageerde hij betrapt en hapte hij naar adem. Dat is geen reactie die het tegengestelde is van een rustige reactie. Volgens [appellant] stroken de verklaringen ook niet met elkaar op het punt wie de sanctie ontslag op staande voet ter sprake heeft gebracht. Maar zo stellig als [appellant] stelt dat op bepaalde wijze is verklaard, zijn die verklaringen niet. [getuige 2] heeft verklaard dat hij heeft gezegd dat de sanctie ontslag op staande voet zou zijn, maar hij heeft ook verklaard dat hij niet kan herinneren of [getuige 1] die term ook heeft gebruikt. [getuige 1] heeft verklaard dat hij dat zelf duidelijk heeft gezegd. Hij heeft niet verklaard dat [getuige 2] dat niet heeft gezegd. Integendeel, hij heeft verklaard “wij hebben hem ook verteld dat de sanctie anders ontslag op staande voet was”. Uit de verklaringen blijkt afdoende dat het [appellant] helder was wat de bedoeling was van het gesprek. Ook voor onderdeel ‘b’ van de bewijsopdracht heeft te gelden dat de getuigen op essentiële punten hebben verklaard wat bewezen moest worden, en dat dit niet is ontzenuwd door enig andere getuige of bewijsmiddel. Daargelaten de vraag of [appellant] de brief van 6 augustus 2013 heeft ontvangen, is aldus in elk geval komen vast te staan dat de inhoud van die brief is besproken met [appellant] door [de vennootschap] in de personen van [getuige 1] en [getuige 2] .

[appellant] heeft in zijn antwoordmemorie na enquête aangevoerd dat bewijsopdracht ‘b’ betekent dat hij de gevolgen van het gevoerde gesprek voor 100% moet hebben begrepen en hij voert aan, los van het feit dat de brief nooit besproken is, dat vier door hem genoemde punten niet aan bod zijn gekomen. Voor zover [appellant] daarmee tracht een wijziging in de bewijsopdracht aan te brengen, acht het hof het in strijd acht met de zogenaamde twee-conclusie-regel en met de goede procesorde om dat in zo’n laat stadium aan te voeren. Overigens blijkt uit de getuigenverklaringen dat de door [appellant] genoemde punten wel voldoende duidelijk aan bod zijn gekomen en dat het [appellant] helder was wat de bedoeling was van het gesprek over de brief, zoals hiervoor in rov. 6.3.2 is overwogen.