Uitspraken

In het bestreden vonnis vordert [geïntimeerde] in de hoofdzaak onder meer een voorwaardelijke veroordeling van moeder tot betaling van de geldvordering van [geïntimeerde] . Omdat [geïntimeerde] conservatoir beslag heeft gelegd op de woning van moeder en onder verschillende banken vordert moeder in het incident onder meer dat de rechtbank bij provisioneel vonnis het conservatoir beslag zal opheffen.

De rechtbank heeft de incidentele vordering afgewezen en de hoofdzaak naar de rol verwezen voor beraad rolrechter omtrent het bepalen van een comparitie.

Tegen dit vonnis zijn moeder en [appellant] ieder bij afzonderlijk dagvaardingsexploot in hoger beroep gekomen. De zaak waarin moeder in hoger beroep is gekomen van het bestreden vonnis is bij het hof bekend onder zaaknummer 200.230.960/01.

[appellant] heeft zich bij akte niet alleen over de ontvankelijkheid van het hoger beroep uitgelaten maar ook uitvoerig over de inhoud van de zaak. Tijdens het pleidooi heeft mr. Dhalganjansing zich met name uitgelaten over de feiten van de zaak en bijna niet, zoals door het hof bij aanvang gevraagd en tijdens het pleidooi herhaald, over de ontvankelijkheid van het hoger beroep.

Het hof zal thans beoordelen of [appellant] ontvankelijk is in zijn hoger beroep. De overige stellingen laat het hof derhalve buiten beschouwing.

[appellant] stelt primair dat hij ontvankelijk is in het hoger beroep en subsidiair, voor het geval hij niet-ontvankelijk wordt verklaard, dat zijn dagvaardingsexploot in hoger beroep dient te worden aangemerkt als een ter rolzitting van 16 januari 2018 bij het hof ingediende vordering van [appellant] om tussen te komen in de procedure tussen moeder en [geïntimeerde] , bekend onder nummer 200.230.960/01.

Hij voert hiertoe aan dat hij in zijn hoedanigheid van executeur-testamentair tevens afwikkelingsbewindvoerder zijn moeder vertegenwoordigt. Volgens [appellant] brengt artikel 322 Rv geen beperking met zich bij een vordering tot tussenkomst in hoger beroep op de voet van artikel 217 Rv jo artikel 6 EVRM.

Daarnaast stelt [appellant] dat de vraag welke partij bij een civiele procedure wordt betrokken een essentieel onderdeel is van partijautonomie. Volgens [appellant] blijkt uit de procedures in eerste aanleg dat [geïntimeerde] ook [appellant] heeft willen betrekken. De rechter dient de partijautonomie te respecteren en zich lijdelijk op te stellen, aldus [appellant] .

Bij de beoordeling is uitgangspunt dat artikel 332 Rv meebrengt dat in beginsel alleen hoger beroep kan worden ingesteld door en tegen de processuele (weder)partij(en) in de eerste aanleg. In het bestreden vonnis was [geïntimeerde] eiser in de hoofdzaak en verweerder in het incident en moeder gedaagde in de hoofdzaak en eiseres in het incident.

Het hof ziet geen grond om in dit geval een uitzondering op deze hoofdregel toe te staan, zoals [appellant] bepleit, omdat de uitzonderingen die uit de jurisprudentie en de doctrine blijken niet zien op een situatie als de onderhavige waarin naast de wederpartij (moeder) (ook) een mogelijk toegevoegd executeur, die in eerste aanleg geen partij was, hoger beroep kan instellen.

Ook al was [appellant] vertegenwoordiger van zijn moeder, dan was het niet mogelijk dat hij in zijn hoedanigheid van vertegenwoordiger als toegevoegd executeur van zijn moeder in hoger beroep zou gaan omdat moeder zelfstandig ook al in hoger beroep was gegaan en zij dus niet vertegenwoordigd hoeft te worden. Nog daargelaten of [appellant] nog wel kan worden beschouwd als executeur nu de verdeling heeft plaatsgevonden.

[appellant] doet nog een beroep op partijautonomie, maar het hof is van oordeel dat dat niet maakt dat men formele procespartij wordt. De ontvankelijkheid van een aangewend rechtsmiddel is immers onttrokken aan de partijautonomie.

Een beroep op artikel 6 EVRM doet aan het vorenstaande niet af aangezien moeder zelf in hoger beroep is gegaan en [appellant] niet aannemelijk heeft gemaakt dat hij belang heeft om naast zijn moeder als vertegenwoordiger van zijn moeder toegang tot de rechter in hoger beroep te krijgen.

Het hof zal derhalve [appellant] niet-ontvankelijk verklaren in zijn hoger beroep.

Artikel 218 Rv bepaalt dat een vordering tot tussenkomst wordt ingesteld bij incidentele conclusie (en in hoger beroep bij incidentele memorie) voor of op de roldatum waarop de laatste conclusie in het aanhangige geding wordt genomen. [appellant] had derhalve in de procedure tussen moeder en [geïntimeerde] tijdig een incidentele vordering in moeten stellen.

Het hof zal op grond van het vorenstaande de subsidiaire vordering afwijzen nu deze niet in de juiste vorm en in de verkeerde procedure is ingediend.

Proceskostenveroordeling

[geïntimeerde] heeft tijdens het pleidooi zijn eis gewijzigd in die zin dat hij de gevorderde daadwerkelijk gemaakte proceskosten ad € 2.009,93 inclusief btw verhoogt met de gemaakte kosten voor het pleidooi. [geïntimeerde] stelt dat de omvang van de kosten inmiddels in totaal meer bedragen dan € 6.500,-.

Het hof acht de vermeerdering van eis niet in strijd met een goede procesorde. [geïntimeerde] had reeds veroordeling van [appellant] in de daadwerkelijk gemaakte proceskosten gevorderd. Tijdens het pleidooi heeft [geïntimeerde] enkel toegelicht in hoeverre door hem in verband met het pleidooi daadwerkelijk proceskosten zijn gemaakt en dienovereenkomstig het gevorderde bedrag aangepast. [appellant] is door die handelwijze niet onredelijk in zijn verdediging bemoeilijkt. Het hof zal uitgaan van de eis zoals vermeerderd tijdens pleidooi.

[appellant] heeft de hoogte van de bedragen betwist en stelt dat in familiezaken de kosten gecompenseerd moeten worden.

In het onderhavige geval is naar het oordeel van het hof sprake van misbruik van procesrecht. [appellant] had het instellen van het hoger beroep, gelet op de evidente ongegrondheid ervan, in verband met de betrokken belangen van de wederpartij achterwege moeten laten.

Tijdens het pleidooi, waarom [appellant] had verzocht, heeft mr. Dhalganjansing zich, ondanks dat het hof er diverse keren op had gewezen dat het alleen over de ontvankelijkheid van [appellant] in het door hem ingestelde hoger beroep ging, nagenoeg niet over de ontvankelijkheid uitgelaten. Tijdens het pleidooi heeft mr. Dhalganjansing wel erkend dat moeder in hoger beroep moest komen van het bestreden vonnis omdat hij anders namens [appellant] helemaal geen beroep kon instellen.