Uitspraken

6.1.

In het vonnis waarvan beroep heeft de kantonrechter onder rov. 2.1 tot en met 2.7 feiten vastgesteld. De grieven van [appellant] zijn niet gericht tegen deze feitenvaststelling. Ook [geïntimeerden c.s.] hebben die niet bestreden. De door de kantonrechter vaststelde feiten vormen daarom ook in hoger beroep het uitgangspunt. Het hof zal deze feiten hierna vernummerd tot rov. 6.1.1 tot en met 6.1.7 weergeven.

6.4.

Bij grief 1 betoogt [appellant] dat het boetebeding in artikel 10 van de huurovereenkomst onredelijk bezwarend is, dat de inhoud ervan in strijd is met de Richtlijn 93/13/EEG betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten en dat het boetebeding vernietigbaar is als bedoeld in artikel 6:233 sub a BW. Hieruit concludeert [appellant] dat de vordering ingevolge het boetebeding van [geïntimeerden c.s.] moet worden afgewezen.

6.5.

Het hof volgt [appellant] niet in bovenstaand betoog. Gelet op de winsten die met de oogst van hennep kunnen worden gemaakt, dient een boete als deze voldoende hoog te zijn om een afschrikkende werking te hebben. De boete van € 1.000,- per dag acht het hof in dit geval niet te hoog. Daarbij wordt mede in aanmerking genomen dat aan de illegale teelt van hennep in woningen risico’s zijn verbonden, zoals brandgevaar en overlast. Voorts is van belang dat het gaat om boete per dag, en niet een vaste boete (zoals het geval was in ECLI:NL:GHARL:2016:7517). Hierdoor had [appellant] het per dag steeds zelf in de hand hoe hoog de boete zou oplopen doordat hij doorging met het (laten) kweken van hennep. Gelet op hetgeen [appellant] en [geïntimeerden c.s.] tijdens het pleidooi desgevraagd hebben verklaard, kan ook worden vastgesteld dat partijen over artikel 10 van de huurovereenkomst hebben gesproken. [geïntimeerden c.s.] hebben [appellant] daarbij op het boetebeding gewezen. Nadat partijen de gehele overeenkomst samen hadden doorgelopen, heeft [appellant] vervolgens zijn handtekening onder de huurovereenkomst gezet. Dat de boete in de overeenkomst niet aan een maximum is gebonden, doet aan het voorgaande niet af. Indien het boetebedrag zou worden gemaximeerd tot bijvoorbeeld € 30.000,- zou het beding, gelet op de winsten die met de oogst van hennep kunnen worden gemaakt, niet afschrikwekkend zijn. De omstandigheid dat de boete blijft oplopen, kan ook een prikkel vormen om op een gegeven moment zelf te stoppen. De verhouding tussen de hoogte waartoe de boete kan oplopen en de maandhuur (€ 665,-) is dan ook van onvoldoende betekenis. Of het boetebedrag volledig toewijsbaar is, kan en zal in het kader van artikel 6:94 BW aan de orde komen (zie hierna rov. 6.8 tot en met 6.10). Naar het oordeel van het hof is het boetebeding derhalve niet onredelijk bezwarend, ook niet wegens strijd met de Richtlijn 93/13/EEG.

6.6.

Het vorenstaande brengt mee dat grief 1 faalt. Hetgeen partijen voor het overige in dit verband naar voren hebben gebracht, behoeft verder geen bespreking.

6.7.

Grief 2 betreft de ingangsdatum van de boete. Volgens [appellant] moet artikel 10 van de huurovereenkomst zo worden uitgelegd dat de boete van € 1.000,- per dag verschuldigd is vanaf het moment dat sprake is van constatering van handelingen in strijd met de Opiumwet dan wel per dag dat deze handelingen na constatering voortduren. In ieder geval is geenszins eenduidig komen vast te staan op welke periode precies de opeisbare boete van € 1.000,- toeziet, aldus [appellant] .

6.8.

Met toepassing van de Haviltex-maatstaf overweegt het hof hierover het volgende. De door [appellant] voorgestane uitleg vindt geen steun in de bewoordingen van artikel 10 van de huurovereenkomst. Waar in dat artikel gesproken wordt over ‘constatering’, ziet dat op het recht van verhuurder het pand te ontruimen. In artikel 10 wordt een opeisbare boete gekoppeld aan, kort gezegd, handelen in strijd met de Opiumwet. Dit geeft naar het oordeel van het hof wel een duidelijke aanwijzing op welke periode de boete toeziet, namelijk de periode dat er gehandeld wordt in strijd met de Opiumwet. Voorts moest [appellant] redelijkerwijs begrijpen dat [geïntimeerden c.s.] deze bepaling in de overeenkomst hadden opgenomen met de bedoeling hem af te schrikken om een hennepkwekerij in de woning op te zetten. Als de boete eerst verschuldigd zou zijn als een overtreding van de Opiumwet zou worden geconstateerd, zou deze bepaling wat dat betreft sterk aan belang inboeten. [geïntimeerden c.s.] mochten er dan ook van uitgaan dat over de periode dat vastgesteld kan worden dat [appellant] de Opiumwet heeft overtreden de boete is verschuldigd.

6.7.

Grief 2 faalt derhalve. De ingangsdatum van de boete zoals door de kantonrechter gehanteerd, zal in het navolgende dus worden aangehouden. Dit betekent dat het gaat om een boete over de periode tussen 2 oktober 2014 en 19 december 2014 ter hoogte van € 79.000,- (79 dagen), zoals bij het vonnis waarvan beroep is toegewezen. Het hof merkt op dat [geïntimeerden c.s.] er in de memorie van antwoord van lijken uit te gaan dat een boete van € 55.000,- is toegewezen, maar tijdens het pleidooi is gebleken dat dit een verschrijving betreft.

6.8.

Met grief 3 beoogt [appellant] dat het hof de toegewezen boete aanzienlijk matigt, omdat de billijkheid dit eist. Daartoe doet hij een beroep op artikel 6:94 BW. De boete van € 79.000,- leidt volgens hem tot een onaanvaardbaar resultaat. Ter onderbouwing van zijn beroep op matiging heeft hij stukken met betrekking tot zijn financiële situatie in het geding gebracht (producties 2 tot en met 5 bij de memorie van grieven).

6.9.

6.10.

De conclusie is dat grief 3 gedeeltelijk slaagt. Het hof zal de gevorderde boete daarom toewijzen tot een bedrag van € 40.000,- en voor het overige afwijzen, zoals hierna vermeld in het dictum.

6.11.

Volgens grief 4 heeft de kantonrechter, anders dan hij had aangekondigd, bij de proceskostenveroordeling geen rekening gehouden met het late stadium waarin [geïntimeerden c.s.] hun eis met betrekking tot de gevorderde boete hebben vermeerderd. [appellant] stelt zich op het standpunt dat de kantonrechter de proceskosten ten onrechte heeft vastgesteld op een bedrag van € 1.745,47. Hieruit blijkt volgens [appellant] niet van enige matiging.

6.12.

Het hof oordeelt hierover als volgt. Uit het vonnis waarvan beroep volgt dat het bedrag van € 1.745,47 bestaat uit € 1.200,- aan salaris gemachtigde van [geïntimeerden c.s.] (1 punt voor de dagvaarding + 1 punt voor de zitting x tarief € 600,-), € 466,- aan griffierecht en € 79,47 aan explootkosten. Daarmee heeft de kantonrechter klaarblijkelijk wel met het volgens hem late stadium waarin de akte vermeerdering van eis is ingediend, rekening gehouden, nu hij voor deze akte geen proceskosten heeft geliquideerd.

6.13.

Grief 4 faalt dus reeds bij gebrek aan feitelijke grondslag. Overigens ziet het hof geen aanleiding om de proceskostenveroordeling in eerste aanleg ten laste van [appellant] op een lager bedrag vast te stellen. Dit mede gelet op het feit dat [geïntimeerden c.s.] eerst na het indienen van de inleidende dagvaarding de beschikking hebben gekregen over stukken van het Openbaar Ministerie waarop de eisvermeerdering is gebaseerd en zij kort nadat zij de beschikking over deze stukken hebben gekregen de akte hebben ingediend.

6.14.

Bewijslevering is in deze zaak niet aan de orde. Het bewijsaanbod van [appellant] ziet bovendien uitsluitend op het overleggen van bescheiden. Voor zover [appellant] beschikt over relevante stukken had hij die eerder kunnen en moeten overleggen (vgl. ECLI:NL:HR:2015:1077). Aan het algemene bewijsaanbod van [geïntimeerden c.s.] gaat het hof voorbij.

6.15.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat het vonnis waarvan beroep dient te worden vernietigd voor wat betreft de boete. Als de overwegend in het ongelijk gestelde partij zal [appellant] worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep.