Uitspraken

In geschil is de toepassing van de in artikel 13bis Wet LB opgenomen regeling die het voordeel vanwege een auto die ook voor privédoeleinden door de werkgever ter beschikking is gesteld, belastbaar stelt. Uit artikel 13bis, lid 1, Wet LB volgt dat de auto in het geval deze ter beschikking is gesteld ook wordt geacht voor privédoeleinden ter beschikking te zijn gesteld. Dit is slechts anders indien blijkt dat de auto op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt (de tegenbewijsregeling).

Tussen partijen is niet in geschil dat de Transporter een “auto” is zoals bedoeld in artikel 13bis Wet LB. Voorts is niet in geschil dat de naheffingsaanslagen - indien het voordeel dient te worden belast omdat de Transporter mede voor privédoeleinden ter beschikking is gesteld en de werking van het vertrouwensbeginsel zulks niet verhindert - terecht en tot de juiste bedragen zijn opgelegd.

Hetgeen partijen verdeeld houdt is of de Transporter aan werknemers van belanghebbende ter beschikking is gesteld. De Hoge Raad heeft in zijn arrest van 29 mei 2015, nr. 13/04993 (ECLI:NL:HR:2015:1360) in dat verband overwogen dat van een dergelijke terbeschikkingstelling geen sprake is in een geval waarin één of meer werknemers die auto slechts besturen ter uitvoering van bepaalde opdrachten van de werkgever of een met deze verbonden lichaam om in diens belang personen of goederen te vervoeren, zodat de feitelijke beschikkingsmacht over de auto bij de werkgever of een met deze verbonden lichaam blijft berusten.

Het Hof is, met in achtneming van voormeld arrest, met de Rechtbank van oordeel dat de Inspecteur, op wie de bewijslast rust, aannemelijk heeft gemaakt dat de Transporter aan de werknemers van belanghebbende in de in geschil zijnde jaren ter beschikking is gesteld. Uit de in onderdeel 2.8 opgenomen verklaring van [A] blijkt namelijk dat de werknemers vrijelijk over de Transporter konden beschikken omdat [A] slechts het beheer over de autosleutels uitoefende. Niet was schriftelijk vastgelegd dat de werknemers de Transporter niet voor privédoeleinden mochten gebruiken noch werd door [A] dan wel door anderen op (mogelijk) privégebruik gecontroleerd. Onder deze omstandigheden is het Hof van oordeel dat de Transporter de werknemers feitelijk ter beschikking stond.

Uitgaande van deze terbeschikkingstelling vloeit uit de regeling van artikel 13bis Wet LB voort dat vermoed wordt dat de Transporter ook voor privédoeleinden ter beschikking is gesteld en dat dit voordeel tot het loon dient worden te gerekend tenzij belanghebbende aan de tegenbewijsregeling voldoet.

Met belanghebbende is het Hof van oordeel dat belanghebbende het verzwaarde tegenbewijs dat de Transporter op kalenderjaarbasis voor niet meer dan 500 kilometer voor privédoeleinden wordt gebruikt niet heeft geleverd. De in onderdeel 2.9 beschreven reconstructie van de (verhuur)rittenadministratie voldoet in dat kader niet omdat gebruik is gemaakt van schattingen en deze slechts ziet op het jaar 2012 en niet op de andere jaren waarover is nageheven.

De conclusie is vooralsnog dat de Inspecteur de onderhavige naheffingsaanslagen terecht en tot de juiste bedragen heeft opgelegd alsmede de daarmee samenhangende rente in rekening heeft gebracht.

Belanghebbende stelt voorts dat de naheffingsaanslagen, met uitzondering van de over 2012 gecorrigeerde loonheffingskorting, desondanks ten onrechte zijn opgelegd omdat het vertrouwensbeginsel zou zijn geschonden. Belanghebbende stelt onder verwijzing naar het in onderdeel 2.6 opgenomen verslag van het boekenonderzoek uit 2010 dat de controleur destijds door de wijze van verslaglegging en door het niet opleggen van naheffingsaanslagen bij haar redelijkerwijs de indruk heeft gewekt dat zij op een andere wijze dan met een sluitende rittenadministratie het voormelde tegenbewijs had geleverd. Aangezien zij in de jaren waarover is nageheven evenals in de periode waarover het boekenonderzoek uit 2010 zich uitstrekte op een zelfde wijze het gebruik van de Transporter heeft bijgehouden, meent zij dat het beroep op het vertrouwensbeginsel dient te slagen.

Belanghebbendes stelling houdt in wezen in dat de Inspecteur door voormelde handelingen een impliciete toezegging heeft gedaan, waar aan hij dient te worden gehouden. Onder voorwaarden kan een dergelijk beroep op het vertrouwensbeginsel slagen. Dit blijkt onder ander uit HR 18 december 1991, nr. 27.127, BNB 1992/182:

Het Hof is van oordeel dat belanghebbendes stelling niet kan slagen en verwijst daarvoor naar de volgende overwegingen van de Rechtbank:

In het controlerapport uit 2010 zijn de bevindingen omtrent het gebruik van de Transporter vastgelegd in een hoofdstuk dat is getiteld “Ter beschikking gestelde (bestel-)auto’s”. Vervolgens is onder “3.3 Ander bewijs voor wat betreft niet privé gebruiken” opgenomen dat belanghebbende (aangeduid als de werkgever) gebruik maakt van de mogelijkheid om ander bewijs te leveren voor wat betreft het niet privé gebruiken van (bestel)auto’s. De in 2.5 [Hof: onderdeel 2.2 van de uitspraak van het Hof] geciteerde passage moet dus worden gelezen in de context van de toepassing van de ‘anderszins’-mogelijkheid van artikel 13bis, vierde lid, van de Wet. Naar het oordeel van de rechtbank kan de in 2.5 geciteerde passage in het controlerapport redelijkerwijs geen andere indruk hebben gegeven dan dat ten opzichte van de aangetroffen administratie meer vastlegging nodig was om (na)heffing van loonheffingen in de toekomst te voorkomen.

De interpretatie van belanghebbende, dat de administratie beoordeeld en goedgekeurd was, kan naar het oordeel van de rechtbank niet uit de in 2.5 geciteerde passage worden afgeleid. De passage dat de “ritten inzake verhuur van deze bus geregistreerd dienen te worden” is in actieve bewoordingen geschreven en heeft een gebiedend karakter. De zinsnede moet dus worden opgevat als een opdracht aan belanghebbende, betrekking hebbend op de nog komende tijdvakken. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat zij aan deze opdracht heeft voldaan. Registratie van de ritten behelst ten minste een vastlegging van de tijdstippen waarop de Transporter werd verhuurd en de afstanden die gereden zijn. De gerealiseerde omzet en de vermeldingen in de agenda ‘ [C] verhuurd’ zeggen daar niets over en eventuele huurovereenkomsten zijn niet (meer) beschikbaar. Anders dan belanghebbende verdedigt, is de rechtbank van oordeel dat de inspecteur in dit geval wel heeft medegedeeld dat de administratie gebreken vertoonde. Van een situatie zoals bedoeld in de door belanghebbende aangehaalde jurisprudentie is geen sprake.

De omstandigheid dat voor het jaar 2010 geen naheffing is opgelegd, maakt het bovenstaande niet anders. In het bovenstaande is reeds geoordeeld dat sprake is van een opdracht voor opvolgende tijdvakken. Dat is een kritische opmerking met betrekking tot de administratie. Daaruit moest belanghebbende redelijkerwijs afleiden dat voor de latere jaren een aanpassing van de handelwijze nodig was. Het uitblijven van een naheffing voor het jaar 2010 maakt dat niet anders. Er is geen sprake van een situatie waarin zowel kritische opmerkingen als naheffing achterwege is gelaten, zoals het geval was in het arrest van de Hoge Raad [Hof: HR 7 december 2007, nr. 42.300, ECLI:NL:HR:2007:BB9534] waarnaar belanghebbende in dit kader verwijst.

Ook de verwijzing naar de bevindingen van de controle bij [B] B.V. kan belanghebbende niet baten. Aan de handelwijze van de inspecteur in relatie tot een derde kan geen in rechte te honoreren vertrouwen worden ontleend. Daar komt bij dat de naheffingsaanslagen die zijn opgelegd aan [B] B.V. gebaseerd zijn op bevindingen van een andere aard, namelijk een onjuiste berekening van privégebruik dat als zodanig niet in geschil was.

Gelet op het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat geen sprake is van schending van het vertrouwensbeginsel.”

In aanvulling hierop is het Hof van oordeel dat ook de verwijzing naar het Handboek loonheffingen (paragraaf 18.3.16) zoals vermeld in onderdeel 2.2 bij belanghebbende redelijkerwijs niet de indruk heeft kunnen wekken dat zij voldeed aan de tegenbewijsregeling en dat ze op de ingeslagen weg kon verder gaan. In voornoemde paragraaf van het Handboek is namelijk verwoord op welke andere wijze dan een sluitende rittenadministratie aan de tegenbewijsregeling kan worden voldaan. Als aanvaardbaar bewijs is genoemd dat met de werknemers schriftelijk wordt afgesproken dat privégebruik niet is toegestaan en dat de kenmerken daarbij (onder andere) zijn dat de werkgever het autogebruik controleert en de bevindingen worden geadministreerd, dat de werknemer niet is verzekerd voor privégebruik en dat de werknemer zelf ook een auto heeft. Voorts is in deze paragraaf vermeld dat het tegenbewijs niet is geleverd indien uitsluitend een schriftelijke afspraak tussen werkgever en werknemer is gemaakt dat privégebruik is verboden. Als daarbij misschien wel een sanctie is opgenomen maar niets over controle van de afspraak, en als ook niet is gebleken dat feitelijk is gecontroleerd, is dat onvoldoende. Evenmin wordt een gespecificeerde schatting van het zakelijk gebruik van de auto en van het woon-werkverkeer als voldoende tegenbewijs beschouwd. Belanghebbende, die ten tijde van de controle in 2010 reeds door haar gemachtigde werd bijgestaan, had in alle redelijkheid deze paragraaf van het Handboek er op na dienen te slaan en had dan in samenhang met de in onderdeel 2.6 vermelde passage van het verslag van het boekenonderzoek niet tot de conclusie kunnen komen dat aan de tegenbewijsregeling was voldaan. Van een impliciete toezegging zoals bedoeld in het in onderdeel 4.9 vermelde arrest is derhalve geen sprake geweest.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden bevestigd.

Het Hof is van oordeel dat er geen redenen aanwezig zijn om te gelasten dat de Inspecteur aan belanghebbende het door haar betaalde griffierecht geheel of gedeeltelijk vergoedt.

Het Hof acht geen termen aanwezig voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht.