Uitspraken

Tussen partijen staat als enerzijds gesteld en anderzijds erkend dan wel niet of onvoldoende gemotiveerd weersproken het volgende vast (vonnis, 2).

1. [appellante] is eigenaar van het perceel aan de [adres 1] te [plaats] (perceelnummer [perceelnummer] ). Het betreft een bosperceel met daarop een grote woonboerderij uit 1928 die door [appellante] en haar kinderen wordt bewoond. Naast dit perceel heeft [appellante] nog twee percelen bosgrond in eigendom.

2. [geïntimeerden c.s.] huurt van [appellante] sinds 1 maart 1994 de op perceel [perceelnummer] staande bungalow (met garage en tuin) aan de [adres 2] te [plaats] . In de huurovereenkomst staat onder meer dat de overeenkomst is aangegaan voor de duur van één jaar en nadien met een stilzwijgende verlenging.

3. In het bestemmingsplan van 2 oktober 2008 is de bungalow als permanente woonbestemming aangemerkt.

4. Bij brief van 3 februari 2016 heeft [appellante] de huurovereenkomst opgezegd tegen 1 juni 2016 (op grond van het feit dat sprake is van een huurovereenkomst die naar aard van korte duur is) dan wel tegen 1 september 2016 (wegens dringend eigen gebruik).

5. Bij brief van 14 maart 2016 heeft [geïntimeerden c.s.] laten weten niet in te stemmen met beëindiging van de huurovereenkomst.

De kantonrechter heeft in het bestreden vonnis het gevorderde in conventie afgewezen, het gevorderde in reconventie onbesproken gelaten (omdat niet aan de voorwaarde is voldaan) en [appellante] in de proceskosten in conventie en in voorwaardelijke reconventie veroordeeld.

( a) € 13.804,00 (verhuis- en inrichtingskosten), subsidiair € 5.993,00, te vermeerderen met de (wettelijke) verhoging per 1 maart 2019;

( b) € 6.604,00 (veranderingen en toevoegingen);

( c) € 227,00 (borg);

De grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

Het hof stelt bij de beoordeling voorop dat [geïntimeerden c.s.] bij zijn laatste akte (vierde bladzijde) heeft laten weten uiterlijk 1 oktober 2019 de woning te verlaten “om een andere woonruimte te betrekken” (nieuwbouw). [geïntimeerden c.s.] gaat er dus van uit dat “er een einde aan de huurovereenkomst zal komen”. Het hof maakt uit deze toelichting van [geïntimeerden c.s.] op dat [geïntimeerden c.s.] geen bezwaar meer heeft tegen de gewijzigde primaire vordering van [appellante] en alsnog toestemt in de beëindiging van de huurovereenkomst als bedoeld in artikel 7:272 lid 1 BW. [appellante] heeft geen bezwaar gemaakt tegen de datum 1 oktober 2019. Het hof zal dan ook de gewijzigde primaire vordering van [appellante] toewijzen. Gelet op de gegeven toestemming zal het hof de veroordeling uitvoerbaar bij voorraad verklaren.

De grieven slagen bij deze stand van zaken en behoeven geen verdere behandeling. Het bestreden vonnis moet worden vernietigd. Het hof zal de primaire vordering van [appellante] toewijzen. Het hof zal de dwangsom matigen tot € 200,00 per dag met een maximum van € 20.000,00. Dit komt het hof passend voor.

Het hof beoordeelt vervolgens de vordering van [geïntimeerden c.s.] in zijn laatste akte. [geïntimeerden c.s.] legt art. 7:275 lid 1 en 3 tot en met 5 BW (over verhuis- en inrichtingskosten) en art. 7:216 lid 3 BW (over veranderingen en toevoegingen) aan deze vordering ten grondslag. [geïntimeerden c.s.] stelt dat hij de “gebeurtenissen en houding” van [appellante] (zoals de vermeende interventie van [appellante] om de gemeente Nuenen aan te sporen tot handhaving) “als intimiderend” ervaart. [geïntimeerden c.s.] voelt zich “niet meer veilig”, zo stelt hij, en hij is “murw door de gevoerde procedures en situatie”. Hij voegt hieraan toe dat de beslissing om te verhuizen “noodgedwongen en enkel” is genomen “omdat [appellante] deze procedure is gestart en op allerlei andere manieren probeert het leven van de huurders zuur te maken”.

Het hof is van oordeel dat deze vordering moet worden afgewezen, met uitzondering van de teruggave van de borg (3.10 hierna). Het hof overweegt dat art. 7:275 lid 1 en 3-5 BW voor zover relevant gaat over een beëindiging van de huur op grond van dringend eigen gebruik (art. 7:274 lid 1 onder c BW). De rechter heeft op grond van deze wettelijke regeling een discretionaire bevoegdheid wat betreft een vergoeding voor verhuis- en inrichtingskosten. Het hof ziet, gelet op alle omstandigheden, onvoldoende aanleiding om in dit geval een dergelijke vergoeding toe te kennen. Voor wat betreft het beroep op art. 7:216 lid 3 BW overweegt het hof dat [geïntimeerden c.s.] de vordering tegenover de betwisting door [appellante] onvoldoende heeft toegelicht. [geïntimeerden c.s.] heeft niet uitgelegd dat en waarom hij aanspraak kan maken op een vergoeding voor “geoorloofde veranderingen en toevoegingen”. Daarbij komt het bepaalde in art. 6:212 BW (ongerechtvaardigde verrijking), waarnaar wordt verwezen in art. 7:216 lid 3 BW als voorwaarde voor een vergoeding. [geïntimeerden c.s.] heeft niet toegelicht dat en waarom [appellante] ongerechtvaardigd is verrijkt ten koste van [geïntimeerden c.s.] en dat en waarom een vergoeding in dit geval redelijk zou zijn. [geïntimeerden c.s.] heeft niets anders gesteld dan dat hij (naar het hof begrijpt) werkzaamheden heeft uitgevoerd in de loop van de jaren, zoals de posten riolering, dak, dak garage, tegelwerk, buitenschilderwerk en waterput (zie het overzicht, gevoegd bij productie 15 bij zijn laatste akte). Dit is niet genoeg. Onduidelijk is wanneer welke werkzaamheden zijn uitgevoerd en of en in hoeverre [appellante] zodanig profijt zal hebben van deze werkzaamheden dat een vergoeding redelijk is.

Het hof zal de vordering wat betreft de teruggave van de borg toewijzen. Dit vloeit direct voort uit de vorderingen van [appellante] en hangt nauw samen met een nieuwe omstandigheid na de memoriewisseling in hoger beroep, namelijk de beslissing van [geïntimeerden c.s.] om te verhuizen. De processuele verweren van [appellante] slagen dus op dit punt niet. [appellante] heeft wat deze vordering betreft geen specifiek verweer gevoerd.

Iedere partij is deels in het ongelijk gesteld. Het hof zal de proceskosten tussen partijen compenseren, in die zin dat iedere partij de eigen kosten draagt.