Uitspraken

De onder 2.4.1 vermelde vaststellingsovereenkomst is gesloten tussen de Inspecteur enerzijds en belanghebbende en zijn echtgenote anderzijds. De kinderen van belanghebbende zijn geen partij bij deze overeenkomst. Zij kunnen aan deze overeenkomst dan ook geen rechten ontlenen. Hetzelfde heeft te gelden voor belanghebbende ten aanzien van de onroerende zaken waarvan de juridische eigendom bij de kinderen ligt.

Artikel 27e, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen bepaalt – voor zover van belang – dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan het beroep ongegrond wordt verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is (‘omkering en verzwaring van de bewijslast’).

Bij inhoudelijke gebreken in een aangifte kan slechts dan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van de gebreken in de aangifte niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd aanzienlijk is. Inhoudelijke gebreken in de aangifte worden voor de toepassing van deze regels slechts in aanmerking genomen indien de belastingplichtige ten tijde van het doen van de aangifte wist of zich ervan bewust moest zijn dat daardoor een aanzienlijk bedrag aan verschuldigde belasting niet zou worden geheven. Ook dit moet worden vastgesteld aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast. De bewijslast dat de vereiste aangifte als hiervoor bedoeld niet is gedaan, rust op de Inspecteur. Het Hof zal daarom per belastingjaar beoordelen of de Inspecteur in dit bewijs is geslaagd en bij bevestigende beantwoording van die vraag vervolgens bezien of belanghebbende aan de alsdan op hem rustende bewijslast heeft voldaan.

Ten aanzien van de correctie op het inkomen met betrekking tot de contante huren, de verkoopopbrengst van het pand [adres 2] te [plaats 2] en de aftrek van kosten tot een bedrag van ruim € 61.000, verwijst het Hof naar de overwegingen van de Rechtbank (r.o. 4.6.2.2. t/m 4.6.4.). In hoger beroep heeft belanghebbende ten aanzien van deze punten geen nieuwe feiten en omstandigheden aangevoerd. Daarnaast staat tussen partijen vast dat de correctie op het box-3 inkomen terecht is aangebracht. Het Hof acht het oordeel van de Rechtbank juist en maakt dit tot de zijne.

Het Hof is voorts van oordeel dat belanghebbende ten aanzien van de onder 4.5 vermelde correcties niet erin is geslaagd om overtuigend aan te tonen dat en in hoeverre de navorderingsaanslag te hoog is.

Toepassing van omkering van de bewijslast neemt niet weg dat de schatting van de Inspecteur redelijk moet zijn. Ten aanzien van de correcties als bedoeld in r.o. 4.5 is het Hof van oordeel dat daarvan niet gezegd kan worden dat deze onredelijk zijn. Dit geldt naar het oordeel van het Hof niet voor de correcties met betrekking tot de onroerende zaken waarvan de juridische eigendom bij de kinderen ligt. De opbrengsten ter zake van deze onroerende zaken worden op bankrekeningen van de kinderen gestort en worden geherinvesteerd. Er zijn geen aanwijzingen dat een deel van de opbrengsten in werkelijkheid ten goede is gekomen aan belanghebbende. Het enkele feit dat de feitelijke handelingen met betrekking tot de aan- en verkoop en de exploitatie door belanghebbende worden verricht, is onvoldoende voor de conclusie dat de onroerende zaken in werkelijkheid voor rekening en risico van belanghebbende worden geëxploiteerd. Ook de veronderstelling dat al naar gelang de uitkomsten van de transacties gekozen wordt voor toedeling aan belanghebbende dan wel de kinderen, vindt geen steun in de feiten. Nog los van het feit dat doorgaans op voorhand niet valt te voorspellen op welke wijze de handel of exploitatie zich zal ontwikkelen, terwijl bij de aankoop reeds wordt bepaald op wiens naam de juridische eigendom komt te staan. Het Hof is dan ook van oordeel dat zonder enige basis in de feiten en omstandigheden het niet redelijk is om uit te gaan van een veronderstelling dat sprake is van een schijnhandeling dan wel van een veronderstelling dat belanghebbende de economische eigendom van deze onroerende zaken heeft.

Het voorgaande betekent dat het belastbaar inkomen uit werk en woning ten opzichte van het door de Rechtbank becijferde bedrag verder moet worden verminderd met een bedrag van € 48.590 en daarmee uitkomt op € 106.417. De navorderingsaanslag dient derhalve te worden vastgesteld op een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 106.417 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 121.689.

De navorderingsaanslag premie WAZ is opgelegd naar het maximum premie-inkomen van € 38.118. Er is geen grond voor vermindering van deze navorderingsaanslag.

Het Hof gaat - evenals de Rechtbank - ervan uit dat bezwaar en beroep betreffende de navorderingsaanslag mede betrekking hebben op de beschikking waarbij het box 1-verlies is herzien naar nihil (zie r.o. 4.8.1 van de uitspraak van de Rechtbank).

Voor het jaar 2004 gaat het om correcties ter zake van verzwegen huurinkomsten en de saldi op in België aangehouden bankrekeningen. De laatste correctie staat tussen partijen vast. Wat betreft de correctie voor verzwegen huurinkomsten heeft de Inspecteur verwezen naar de verklaringen van huurders, de betreffende huurovereenkomsten en de gebrekkige kasadministratie van belanghebbende. Het Hof is van oordeel dat de Inspecteur hiermee aannemelijk heeft gemaakt dat een aanzienlijk bedrag aan huurinkomsten niet is aangegeven. De ter zake toegepaste correctie leidt op zichzelf nog niet tot een positief belastbaar inkomen uit werk en woning. Dit roept de vraag op of dit tot omkering van de bewijslast kan leiden.

Het Hof is van oordeel dat hoewel de correctie in box 1 op zich zelf niet leidt tot meer verschuldigde belasting in het onderhavige jaar, gekeken dient te worden naar het financiële effect van de verliescompensatie. Als gevolg van de correcties is sprake van een minder groot verlies en daardoor minder verliesverrekening en meer verschuldigde belasting over het jaar waarmee het verlies wordt verrekend. Gelet op de omvang van de verzwegen huurinkomsten is sprake van een - zowel absoluut als relatief - aanzienlijk bedrag aan verschuldigde IB/PVV dat - als gevolg van verliesverrekening - ten onrechte niet wordt geheven op basis van de ingediende aangifte. Het Hof acht voorts aannemelijk dat belanghebbende dit zich hiervan bewust moet zijn geweest.

Het vorenstaande betekent dat ook voor het jaar 2004 omkering en verzwaring van de bewijslast geldt.

Het Hof is voorts van oordeel dat belanghebbende ten aanzien van de overige correcties niet erin is geslaagd om overtuigend aan te tonen dat en in hoeverre de navorderingsaanslag te hoog is.

Wat betreft de vraag of de schatting van de Inspecteur redelijk is, verwijst het Hof naar hetgeen hiervóór in r.o. 4.6 is overwogen betreffende de (inkomsten van de) onroerende zaken waarvan de kinderen de juridische eigendom hebben. Voor het overige is het Hof van oordeel dat de schatting van de Inspecteur niet onredelijk is.

Het voorgaande betekent dat het belastbaar inkomen uit werk en woning ten opzichte van het door de Rechtbank becijferde bedrag verder moet worden verminderd met een bedrag van € 21.857 + € 37.896 = € 59.753 (de verhuurinkomsten van de kinderen van belanghebbende). Daarmee komt het verlies uit op € 17.577 (door de Rechtbank vastgesteld) + € 59.753 = € 77.330. De navorderingsaanslag dient derhalve te worden vastgesteld op een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van nihil en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 10.391.

Voor de jaren 2005 tot en met 2007 gaat het om correcties ter zake van verzwegen huurinkomsten en de saldi op in België aangehouden bankrekeningen. De laatste correctie staat tussen partijen vast. Wat betreft de correctie voor verzwegen huurinkomsten verwijst het Hof naar de overwegingen van de Rechtbank (r.o. 4.9.1.1. t/m 4.9.1.3., 4.10.1.1. t/m 4.10.1.3. en 4.12.1.1. t/m 4.12.1.3.). In hoger beroep heeft belanghebbende op deze punten geen nieuwe feiten en omstandigheden aangevoerd. Het Hof acht de oordelen van de Rechtbank juist en maakt deze tot de zijne.

Het vorenstaande betekent dat ook voor de jaren 2005 tot en met 2007 omkering en verzwaring van de bewijslast geldt.

Het Hof is voorts van oordeel dat belanghebbende ten aanzien van de overige correcties niet erin is geslaagd om overtuigend aan te tonen dat en in hoeverre de navorderingsaanslag te hoog is.

Wat betreft de vraag of de schattingen van de Inspecteur redelijk is, verwijst het Hof naar hetgeen hiervóór in r.o. 4.6 is overwogen betreffende de inkomsten van de onroerende zaken waarvan de kinderen de juridische eigendom hebben. Voor het overige is het Hof van oordeel dat de schattingen van de Inspecteur niet onredelijk is.

Het voorgaande betekent voor het jaar 2005 dat het belastbaar inkomen uit werk en woning moet worden vastgesteld op € 15.644 (negatief) (aangifte) + € 41.209 = € 25.565 en een belastbaar inkomen uit sparen en beleggen van € 161.998.

Voor het jaar 2006 betekent het voorgaande dat het belastbaar inkomen uit werk en woning moet worden vastgesteld op € 2.025 (aangifte) + € 34.342 = € 36.367 en het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen op € 207.383. Het Hof merkt hierbij op dat het nadere standpunt van de Inspecteur zoals vermeld in r.o. 4.3, laatste tekstblok, van de uitspraak van de Rechtbank niet van toepassing is, aangezien de resultaten die zijn behaald met de onroerende zaken van de kinderen, niet tot het inkomen van belanghebbende worden gerekend. De onroerende zaken die eigendom zijn van belanghebbendes minderjarige zoon, dienen daarom tot de rendementsgrondslag van belanghebbende te worden gerekend.

Voor wat betreft de aanslag Zvw 2006 heeft te gelden dat het bijdrage-inkomen hoger ligt dan het maximum bedrag als bedoeld in artikel 43, tweede lid, van de Zvw, zodat er geen reden is voor verlaging van deze aanslag.

Voor het jaar 2007 betekent het voorgaande dat het belastbaar inkomen uit werk en woning moet worden vastgesteld op € 45.379 (aangifte) + € 21.054 = € 66.433 en het belastbaar inkomen uit sparen en beleggen op € 229.047, waarbij de onroerende zaken die eigendom zijn van belanghebbendes minderjarige zoon, tot de rendementsgrondslag van belanghebbende worden gerekend (zie r.o. 4.21).

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is en dat de uitspraak van de Rechtbank dient te worden vernietigd met uitzondering van de beslissingen over de proceskosten en de vergoeding van het griffierecht.

Omdat de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Inspecteur aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 124 te vergoeden.

Omdat het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Besluit proceskosten bestuursrecht, op 2 (punten) x € 512 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) x 1,5 (factor samenhangende zaken) is in totaal € 1.536.

Gesteld noch gebleken is dat belanghebbende overige voor vergoeding in aanmerking komende kosten als bedoeld in artikel 1 van het Besluit proceskosten bestuursrecht heeft gemaakt.