Uitspraken

Om betaling van het bedrag van € 15.520,= te verkrijgen (met 3% kantoorkosten en 19% btw in totaal € 19.022,86) heeft [appellante] de onderhavige procedure tegen [geïntimeerde] aanhangig gemaakt. Bij eindvonnis van 27 maart 2013 heeft de rechtbank Midden-Nederland, locatie Utrecht, de vordering van [appellante] afgewezen.

In hoger beroep heeft het hof Arnhem-Leeuwarden, locatie Arnhem, bij eindarrest van 10 januari 2017 dat vonnis vernietigd en, samengevat, de vordering van [appellante] toegewezen tot een bedrag van € 15.985,60 met de wettelijke rente vanaf 21 augustus 2010. Dit betreft het bedrag van € 15.520,= vermeerderd met 3% kantoorkosten; bij akte van 17 november 2015 heeft [appellante] haar vordering verminderd met de btw.

De Hoge Raad heeft bij het verwijzingsarrest van 6 juli 2018 het eindarrest van het hof Arnhem-Leeuwarden en ‘s hofs tussenarrest van 20 oktober 2015 vernietigd.

Over de grond voor de vernietiging van de arresten van het hof Arnhem-Leeuwarden heeft de Hoge Raad in rechtsoverwegingen 3.3.1 tot en met 3.4.2 van het verwijzingsarrest het volgende overwogen en geoordeeld:

“3.3.1 Het middel keert zich uitsluitend tegen rov. 2.3 onder (a) van het tweede tussenarrest, waarin het hof het bij antwoordakte na het eerste tussenarrest gevoerde verweer van [geïntimeerde] verwerpt dat [appellante] geen schade heeft geleden door haar (door het hof in rov. 4.5 van zijn eerste tussenarrest vastgestelde) wanprestatie, nu op haar voormalige cliënt die uiteindelijk schadevergoeding heeft verkregen wegens de blootstelling aan legionella, geen verplichtingen jegens [appellante] rustten ter zake van de door deze verrichte werkzaamheden, bij gebreke van een contractuele verplichting daartoe. Het hof heeft terzake overwogen:

‘Behoudens bijzondere omstandigheden, die zich hier niet voordoen, heeft [geïntimeerde] mede namens [de client van geintimeerde] de opdracht aan [appellante] verstrekt en daarmee tevens haar cliënt [de client van geintimeerde] gebonden aan de no cure no pay-afspraak. [de client van geintimeerde] moest dus proberen een vergoeding te incasseren en [geïntimeerde] stond hiervoor in. Indien mr. De Koning en/of [de client van geintimeerde] van het bestaan van deze verplichting op de hoogte zouden zijn geweest, is het aannemelijk dat [de client van geintimeerde] de vordering zou hebben ingesteld. Mr. De Koning heeft in productie 1 bij de antwoordakte geschreven dat [de client van geintimeerde] in dat geval zou hebben besloten om ‘moeilijke discussies’ te voorkomen en het instellen van de vordering (daarom) achterwege te laten, maar hij gaat er daarbij ten onrechte vanuit dat [de client van geintimeerde] niet jegens [appellante] verplicht was om te proberen de vergoeding te incasseren. Het hof gaat daarom aan de toelichting van mr. De Koning voorbij en passeert het verweer van [geïntimeerde] .’

Met de zich voor gezamenlijke behandeling lenende grieven 1, 2 en 3 komt [appellante] op tegen het (in rov. 4.6, 4.7 en 5.1 van het tussenvonnis van 21 dec. 2011 besloten) rechtbankoordeel dat, samengevat, [appellante] dient te bewijzen dat [appellante] met [geïntimeerde] mondeling heeft afgesproken dat [appellante] werkzaamheden voor [geïntimeerde] zou verrichten in de legionella-zaak en dat [appellante] bij schadeloosstelling van (ex)cliënten door [geïntimeerde] betaald zou worden voor de door haar verrichte werkzaamheden.

Met grief 4 keert [appellante] zich tegen het (in rov. 2.10, 2.11 en 2.12 van het eindvonnis van 27 maart 2013 besloten) oordeel dat, samengevat, [appellante] de grondslag van haar vordering na de getuigenverhoren heeft aangevuld met de grondslag wanprestatie, doordat [geïntimeerde] de kostenopgave van [appellante] niet aan de opvolgend advocaat mr. De Koning heeft overgedragen en/of bij de verzekeraar heeft ingediend, en dat die nieuwe aangevulde grondslag niet tot toewijzing van de vordering kan leiden.

Grief 5 bouwt voort op de grieven 1 tot en met 4 en deze grief mist, naast de andere grieven, zelfstandige betekenis.

(ii) dat [appellante] onvoldoende heeft gesteld om aan te kunnen nemen dat [appellante] met [geïntimeerde] is overeengekomen dat [geïntimeerde] honorarium aan [appellante] zou vergoeden voor de werkzaamheden van [de bestuurder van appellante] , zodat het hof Arnhem-Leeuwarden aan een bewijsopdracht op dit punt niet is toegekomen (rov. 4.4);

(iii) dat [geïntimeerde] onvoldoende heeft betwist dat partijen zijn overeengekomen dat [appellante] werkzaamheden in opdracht van [geïntimeerde] en ten behoeve van haar cliënten zou verrichten en dat [geïntimeerde] zou trachten de kosten van [appellante] bij een toewijzing van een vordering van één of meerdere van haar cliënten dan wel bij een minnelijke regeling, vergoed te krijgen van een verzekeraar (rov 4.5);

(iv) dat, omdat [geïntimeerde] de kostenopgave van [appellante] niet genoegzaam aan de opvolgend advocaat mr. De Koning heeft overgedragen, sprake is van wanprestatie van [geïntimeerde] en grief 5 gegrond is (rov 4.5. slot);

Het geding spitst zich na verwijzing nog slechts toe op de in het kader van grief 4 te beantwoorden vraag of en in hoeverre [geïntimeerde] de schade die [appellante] door die (hierboven onder (iv) weergegeven) wanprestatie heeft geleden, aan haar dient te vergoeden. Het gaat daarbij om de beantwoording van de vraag wat de situatie zou zijn geweest, als [geïntimeerde] geen wanprestatie had gepleegd en zij Mr. De Koning wel had geattendeerd op de kostenopgave van [appellante] .

In zijn brief van 28 februari 2014 schrijft mr. De Koning aan [geïntimeerde] (prod. 1 bij antwoordakte d.d. 8 april 2014):

“(..) Nu de wanprestatie, zoals door het Hof aangenomen, erop ziet dat u mij niet in kennis heeft gesteld van de vordering van [appellante] B.V. ter zake de werkzaamheden van de heer [de bestuurder van appellante] , dient te worden bezien welke de situatie zou zijn geweest, indien u mij hiervan wel op de hoogte zou hebben gesteld

(..)

Mij lijkt het onwaarschijnlijk dat de heer [de client van geintimeerde] [de client die mr. De Koning van [geïntimeerde] had overgenomen, hof] de vordering van [appellante] zou hebben meegenomen in de procedure, want waarom zou hij? Aan moeilijke discussies was immers al geen gebrek. Een moeilijke en dus kostbare discussie over de hoogte van het door [appellante] gevorderde bedrag kon hij dus missen als kiespijn.Daarbij is het rapport van [appellante] in zijn procedure nooit van enige relevantie geweest.

(..)

[de client van geintimeerde] heeft willens en wetens afgezien van een reconventionele vordering in hoger beroep (..) nu hij wist dat [betrokkene] toch niet ging betalen. Dus al hadden Hof en rechtbank de vordering volledig toegewezen, dan nog had [appellante] niets ontvangen.

(..)

Uiteindelijk heeft [de client van geintimeerde] een deel van zijn schade vergoed gekregen in het kader van de regeling die later is getroffen met de verzekeraars van [..] [betrokkene] , uitgevoerd door (..) STL. (..) Nu de dekking zelfs al te gering was om de slachtoffers te kunnen betalen, acht ik de kans dat de vordering van [appellante] zou zijn vergoed door STL nihil.

(..)

Conclusie

Niet aannemelijk is dat de door het Hof vastgestelde wanprestatie van [geïntimeerde] Advocaten BV heeft geleid tot enige schade aan de zijde van [appellante].”

Het hof heeft geen aanleiding om te twijfelen aan de door mr. De Koning in deze brief toegelichte conclusie.

Een afweging van de goede en kwade kansen leidt het hof nu tot het oordeel dat - in het geval dat [geïntimeerde] de kostenopgave met voldoende toelichting zou hebben overgedragen aan mr. De Koning - er geen vergoeding aan [appellante] zou zijn toegekend. Hiermee faalt ook grief 4.

Een en ander brengt mee dat het hof in deze verwijzingszaak tot een ander eindresultaat komt dan het hof Arnhem-Leeuwarden in zijn eindarrest van 10 januari 2017. Het hof zal de beroepen vonnissen van de rechtbank bekrachtigen.

Door [geïntimeerde] is gesteld, en [appellante] heeft dat niet weersproken, dat [geïntimeerde] uitvoering heeft gegeven aan het vernietigde eindarrest van het hof Arnhem-Leeuwarden. [geïntimeerde] heeft verzocht om terugbetaling daarvan. Dat zal het hof toewijzen, met dien verstande dat niet de wettelijke handelsrente maar de wettelijke rente ex artikel 6:119 BW daarover verschuldigd is.

De Hoge Raad heeft vernietigd het tussenarrest van 20 oktober 2015 en het daarop voorbouwende eindarrest van 10 januari 2017. Het hof behoort de door de Hoge Raad begrote maar gereserveerde proceskosten van de cassatie in zijn arrest te betrekken. De kosten van de cassatieprocedure en van de verwijzingsprocedure komen voor rekening van [appellante] als de in het ongelijk gestelde partij. Voor de cassatieprocedure zijn de kosten door de Hoge Raad aan de zijde van [geïntimeerde] bepaald op € 2.779,49 aan verschotten en

€ 2.600,- aan salaris, voor de verwijzingsprocedure begroot het hof de kosten van [geïntimeerde] op € 1.074,00 aan salaris.