Uitspraken

De kantonrechter heeft de verklaring voor recht toegewezen en [appellant 1] c.s. hoofdelijk veroordeeld tot betaling van € 4.975,19. Ook is [appellant 1] c.s. veroordeeld in de proceskosten. De kantonrechter heeft overwogen dat [appellant 1] c.s. het nettoloon dat [geïntimeerde] over de maanden december 2014 tot en met maart 2015 aan [betrokkene] heeft betaald, dient te vergoeden, maar dat daarop in mindering strekt het loon over de uren waarin [betrokkene] in het kader van zijn re-integratie werkzaamheden heeft verricht voor [geïntimeerde] . Aldus heeft de kantonrechter € 4.832,39 aan loonschade toegewezen. Ook het gevorderde bedrag aan re-integratiekosten van € 142,80 in verband met de begeleiding van [betrokkene] bij de re-integratie door een medewerkster van [geïntimeerde] (art. 6:107a lid 3 BW) is toegewezen. De gevorderde juridische kosten zijn afgewezen omdat een specificatie van de verrichte werkzaamheden en gemaakte kosten niet in het geding is gebracht waardoor niet kan worden vastgesteld dat het gaat om kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid, buitengerechtelijke kosten of kosten waarvoor artikel 241 Rv al een vergoeding pleegt in te sluiten. Het gevorderde bedrag van € 44,60 aan kosten uittreksels uit het gemeentelijk Basisregister Personen is afgewezen nu deze kosten als ingesloten in de proceskosten in de zin van voornoemd artikel zijn beschouwd.

[appellant 1] c.s. heeft tegen het vonnis van de kantonrechter vijf grieven aangevoerd.

De eerste, tweede, derde en vierde grief komen in de kern op tegen het verwerpen door de kantonrechter van het beroep op eigen schuld (in de zin van art. 6:101 BW) van de zijde van [betrokkene] . Deze grieven lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

[appellant 1] c.s. betoogt dat er sprake is van eigen schuld van [betrokkene] omdat hij zelf een actieve rol heeft gespeeld in het openlijk geweld door op eigen initiatief deel te nemen aan het gevecht, terwijl daarvoor geen reden was nu de vechtpartij zich aanvankelijk buiten hem af speelde. [betrokkene] heeft zelfs gezorgd voor escalatie van het openlijk geweld omdat hij een voorwerp, waarschijnlijk een bierflesje, uit zijn zak heeft gehaald en daarmee heeft geprobeerd [appellant 3] (persoon 2 in het pv, zie 3.6.) op het hoofd te slaan. Volgens [appellant 1] c.s. heeft [betrokkene] daarmee bewust het risico voor lief genomen dat hij verwondingen zou oplopen. Volgens [appellant 1] c.s. dient ook in aanmerking te worden genomen dat [betrokkene] behoorlijk veel alcohol had gedronken. Ten slotte betoogt [appellant 1] c.s. dat [betrokkene] de verwondingen aan zichzelf te danken heeft zodat het causaal verband ontbreekt met het handelen van [appellant 1] c.s.

Artikel 6:101 BW kent als uitgangspunt dat de schade over de benadeelde en de aansprakelijke wordt verdeeld in evenredigheid met de mate waarin de aan ieder toe te rekenen omstandigheden tot de schade hebben bijgedragen. Toepassing van die primaire maatstaf van artikel 6:101 BW houdt een causaliteitsafweging in, die in een geval als het onderhavige daarop neerkomt dat moet worden beoordeeld in welke mate enerzijds het gedrag van [betrokkene] en anderzijds het gedrag van [appellant 1] c.s. aan het ontstaan van het letsel heeft bijgedragen. Bij deze beoordeling komt het (nog) niet aan op de mate van verwijtbaarheid van een en ander. Beoordeling van de mate van verwijtbaarheid komt pas aan de orde bij toepassing van de tevens in artikel 6:101 lid 1 BW vervatte billijkheidscorrectie, waarop hierna zal worden ingegaan.

Gelet op het proces-verbaal van politie (zie 3.6.) alsmede het in het geding gebrachte beeldmateriaal staat vast dat [betrokkene] (in voornoemd pv slachtoffer 1 genoemd) met twee anderen (in voornoemd pv slachtoffers 2 en 3 genoemd) een sigaret stond te roken tussen het terras van Café [café 1] en Café [café 2] met hun gezichten gericht naar Café [café 1] , op het moment dat [appellant 2] uit Café [café 1] kwam lopen en een gesprek met het drietal begon. Na enige tijd is ook [appellant 3] uit Café [café 1] gelopen om naar het groepje jongens (waaronder [betrokkene] ) toe te lopen en vrijwel direct een klap uit te delen (aan slachtoffer 2). Daarop heeft slachtoffer 3 gereageerd door de confrontatie aan te gaan met [appellant 3] waarbij over en weer klappen zijn uitgedeeld. Vervolgens heeft [betrokkene] een voorwerp – waarvan de politie vermoedt dat dit een bierflesje is maar dat is op de videobeelden niet te zien – uit zijn zak gehaald dat hij tracht op het hoofd van [appellant 3] te slaan. Daarop komt [appellant 1] uit het café gelopen met in zijn rechterhand een bierflesje. Drie seconden later wordt [betrokkene] door iemand anders neergeslagen en, toen hij op de grond lag, door iemand geschopt.

Onder voornoemde omstandigheden kan het hof [appellant 1] c.s. niet volgen in de stelling dat sprake zou zijn van eigen schuld van [betrokkene] . [betrokkene] bevond zich met twee vrienden buiten het café op straat en zij stonden met [appellant 2] te praten. Aanstichter van het daarop gevolgde geweld is [appellant 3] . Hij komt vanuit het betreffende café ( [café 1] ) en begint schijnbaar vanuit het niets met slaan en vrijwel onmiddellijk daarna mengen ook [appellant 2] en [appellant 1] zich aan zijn zijde in deze orgie van geweld. Evenals de kantonrechter is het hof van oordeel dat niet dadelijk is in te zien hoe [betrokkene] zich aan dit geheel had kunnen onttrekken. Dat [betrokkene] iemand of iets zou hebben geslagen met een bierflesje staat allerminst vast. Op de beelden is dat niet te zien. Dat het handletsel van [betrokkene] door de slaande beweging van [betrokkene] zou zijn ontstaan is dan ook onvoldoende onderbouwd. Evenmin is toegelicht laat staan onderbouwd dat dit letsel voortkomt uit ander eigen handelen van [betrokkene] . De enkele omstandigheid dat hij alcohol had gedronken is daartoe in dit geval onvoldoende. Het betoog dat [betrokkene] door zijn deelname aan het gevecht de aanmerkelijk kans heeft aanvaard om verwondingen op te lopen wordt gelet op het voorgaande eveneens verworpen.

Dit betekent dat het hof evenals de kantonrechter concludeert dat geen sprake is van eigen schuld van [betrokkene] in de zin van art. 6:101 BW. Nu reeds de causaliteitsafweging niet leidt tot een mate van eigen schuld aan de kant van [betrokkene] , komt het hof aan de billijkheidscorrectie van voornoemd artikel niet toe.

Met de vijfde grief komt [appellant 1] c.s. op tegen het toegewezen bedrag voor re-integratiekosten. Het gaat hier om tien uur arbeid van medewerkster [salonmanager] , in dienst bij [geïntimeerde] als salonmanager. Zij heeft gedurende tien weken re-integratieoverleg gevoerd met [betrokkene] , het plan van aanpak opgesteld, de administratie rond de re-integratie verricht etc. Volgens [geïntimeerde] heeft zij aan deze taken wekelijks één uur arbeid verricht tegen een uurloon van € 14,28. Volgens [appellant 1] c.s. behoren deze werkzaamheden tot de normale bedrijfsvoering van een salonmanager die belast is met personeelsbeleid. De daarmee samenhangende loonkosten behoren tot de overhead van de onderneming. Aldus heeft [geïntimeerde] geen extra kosten moeten maken voor het re-integreren van [betrokkene] . Gesteld noch gebleken is dat [salonmanager] extra is betaald, de re-integratiewerkzaamheden t.a.v. [betrokkene] vielen binnen haar functieomschrijving, aldus [appellant 1] c.s.

Op grond van artikel 6:107a, lid 3, BW is [appellant 1] c.s. verplicht de door [geïntimeerde] gemaakte redelijke kosten ter nakoming van haar in artikel 7:658a BW bedoelde verplichtingen inzake de re-integratie van een arbeidsongeschikte werknemer te vergoeden. Daarbij geldt een maximum: [geïntimeerde] kan de re-integratiekosten verhalen tot ten hoogste het bedrag waarvoor [appellant 1] c.s. aansprakelijk zou zijn jegens [betrokkene] (het zogenaamde civiele plafond). Dit betekent dat het verhaal van deze kosten door [geïntimeerde] alleen mogelijk is voor zover de werknemer, [betrokkene] , zo hij deze kosten zelf zou hebben gemaakt, ook had kunnen verhalen op [appellant 1] c.s. Indien [betrokkene] zelf iemand had ingeschakeld om hem te helpen bij zijn re-integratie zou hij die kosten hebben kunnen verhalen op [appellant 1] c.s., nu aansprakelijkheid van [appellant 1] c.s. vaststaat. De gevorderde re-integratiekosten komen het hof ook redelijk voor. De vordering van [geïntimeerde] op dit punt is door de kantonrechter dan ook terecht toegewezen. Het hof onderschrijft hetgeen de kantonrechter in rechtsoverweging 4.6.2. op dit punt heeft overwogen. De enkele omstandigheid dat [geïntimeerde] een werkneemster in dienst heeft die belast is met personeelsbeleid waaronder re-integratiewerkzaamheden, maakt het voorgaande niet anders. Evident is immers dat zij ander werk had kunnen verrichten indien zij niet genoodzaakt was om de re-integratie van [betrokkene] te begeleiden. Hier komt nog bij dat re-integratie ook in het belang is van [appellant 1] c.s. omdat daardoor de inkomensschade van [betrokkene] is beperkt. Aldus zijn deze re-integratiekosten ook te beschouwen als kosten ter beperking van schade in de zin van artikel 6:96, lid 2, onder a, BW en dienen deze kosten ook op die grond mits redelijk, door [appellant 1] c.s. te worden vergoed. De door [betrokkene] gevorderde kosten voor re-integratie zijn redelijk, zodat deze ook op grond van voornoemd artikel voor toewijzing in aanmerking komen. Dit betekent dat ook grief 5 faalt.

- griffierecht € 716,00

- salaris advocaat € 759,00 (1 punt x tarief € 759,00).

Als niet weersproken zal het hof ook de gevorderde wettelijke rente over de proceskosten en de nakosten toewijzen zoals hierna vermeld.

[geïntimeerde] heeft incidenteel hoger beroep ingesteld tegen de afwijzing van haar juridische kosten in rechtsoverweging 4.7. van het bestreden vonnis.

Op grond van artikel 6:96, lid 2, BW komen buitengerechtelijke kosten voor vergoeding in aanmerking indien dit redelijke kosten betreft die in redelijkheid zijn gemaakt. [geïntimeerde] heeft ter onderbouwing van de door haar gevorderde kosten als productie 14 bij memorie van antwoord een overzicht in het geding gebracht van de verrichte werkzaamheden waaruit blijkt dat het gaat om kosten die zijn gemaakt voorafgaand aan het opstellen van de inleidende dagvaarding in de onderhavige procedure (op 10 mei 2016). De aldus gevorderde kosten van € 1.442,40 ex. btw aan loonkosten en € 113,72 ex. btw aan kantoorkosten komen het hof redelijk voor. Dat betekent dat de incidentele grief doel treft en het vonnis waarvan beroep in zoverre zal worden vernietigd.

Nu het incidenteel hoger beroep slaagt, zal het hof omwille van de duidelijkheid het gehele vonnis vernietigen en opnieuw recht doen als hierna volgt.

vernietigt het vonnis van de kantonrechter te Zeeland-West-Brabant, locatie Tilburg, van 19 april 2017;

verklaart voor recht dat [appellant 1] c.s. hoofdelijk aansprakelijk is voor de door [geïntimeerde] geleden schade;

veroordeelt [appellant 1] c.s. hoofdelijk tot betaling aan [geïntimeerde] van € 4,975,19, vermeerderd met de wettelijke rente over dat bedrag vanaf 14 december 2015 tot aan de dag van de volledige betaling;

veroordeelt [appellant 1] c.s. hoofdelijk in de nakosten van het principaal hoger beroep, begroot op € 157,00, met bepaling dat dit bedrag zal worden verhoogd met € 82,- in geval [appellant 1] c.s. niet binnen veertien dagen na aanschrijving aan deze uitspraak heeft voldaan én betekening heeft plaatsgevonden, een en ander vermeerderd met de wettelijke rente te rekenen vanaf veertien dagen na aanschrijving én betekening;

veroordeelt [appellant 1] c.s. hoofdelijk tot betaling aan [geïntimeerde] van € 1.442,40 en € 113,72, vermeerderd met de wettelijke rente over die bedragen vanaf 14 december 2015 tot aan de dag van de volledige betaling;

veroordeelt [appellant 1] c.s. hoofdelijk in de kosten van het incidenteel hoger beroep, tot aan deze uitspraak aan de zijde van [geïntimeerde] vastgesteld op € 379,50;

verklaart dit arrest voor zover het de hierin vermelde veroordelingen betreft uitvoerbaar bij voorraad.