Uitspraken

Op 14 januari 2014 is [appellante] in dienst getreden bij Horeca [Horeca] . In de arbeidsovereenkomst, die partijen hebben gesloten, is bepaald dat [appellante] in dienst is getreden voor onbepaalde tijd, met een arbeidstijd van gemiddeld 34 uren per week tegen een brutoloon van € 9,41 per uur, te weten € 1.386,43 per maand. Op de arbeidsovereenkomst is de cao voor het Horeca- en Aanverwante Bedrijf (hierna: de cao) van toepassing. In de arbeidsovereenkomst is voorts het volgende bepaald ten aanzien van overuren:

“3.8. Er is pas sprake van overwerk indien de overeengekomen normale arbeidsduur (1.768 uren per jaar) als gevolg van door de werkgever opgedragen of verzochte werkzaamheden wordt overschreden met meer dan een half uur per dag”

De door [appellante] ondertekende “schuldverklaring” luidt als volgt:

“Ondergetekende had als werknemer van Horeca [Horeca] beheer over het kassageld van haar werkgever Horeca [Horeca] . Blijkens de kasstaten welke door werknemer zelve werden opgemaakt bedroeg het kasgeld dat zij per 31 december 2017 van werkgever onder haar beheer had € 46.996,69 (... ). Bij de kascontrole door de werkgever op 1 januari 2018 bleek echter dat er in de kas een tekort was van een bedrag van € 39.848,79. Hiermee geconfronteerd heeft werknemer verklaard dat dit tekort is ontstaan doordat zij de ontbrekende gelden uit de kas van werkgever had aangewend ter aflossing van schulden welke zij prive had aan derden. Voorgaande is gebeurd zonder dat werknemer werkgever hierover had ingelicht en zonder toestemming van werkgever. Hierbij verklaart werknemer dan ook dat zij niets meer van werkgever te vorderen heeft en zij een bedrag van € 39.848,79 (…) schuldig is aan werkgever per 1 januari 2018.

Aldus gelezen en verklaart op 1 januari 2018 te [plaats 2] door ondergetekende:

[appellante] ”

Bij brief van 21 maart 2018 heeft de gemachtigde van Horeca [Horeca] gereageerd op voormelde brief. Daarin is onder meer het volgende gemeld:

“Geconfronteerd met het vorenstaande heeft cliënte, in de persoon van haar bestuurster, aan uw cliënte kenbaar gemaakt dat uw cliënte binnen twee dagen de bedrijfswoning diende te verlaten en uw cliënte op staande voet was ontslagen op grond van ieder van de navolgende feiten, zowel afzonderlijk als in onderling verband beschouwd:

(...)

De volgende ochtend heeft de zoon van bestuurster van cliënte overleg gevoerd met zijn moeder en vader over het verzoek van uw cliënte voornoemd.

De bestuurster van cliënte wenste gewoon aangifte te doen bij de politie en wilde het ontslag op staande voet in stand laten, maar de zoon van bestuurster van cliënte wist haar er uiteindelijk toe te bewegen om:

[appellante] heeft (samengevat) in eerste aanleg in de hoofdzaak verzocht:

primair

primair en subsidiair

te vermeerderen met de wettelijke rente en de proceskosten.

Als voorlopige voorziening heeft [appellante] verzocht:

f. Horeca [Horeca] voor de duur van het geding te veroordelen tot doorbetaling van het salaris van € 1.401,10 bruto per maand, te vermeerderen met vakantiebijslag en overige emolumenten vanaf l maart 2018 en te vermeerderen met de wettelijke verhoging.

[appellante] stelt volgens haar beroepschrift “hoger beroep in tegen de beschikking van de rechtbank Oost-Brabant van 3 januari 2019 met procedurenummer 6766602 / EJ VERZ 18-145” derhalve tegen de eindbeschikking. Zij voert in hoger beroep acht grieven aan, concludeert tot gedeeltelijke vernietiging van “de bestreden beschikking” en verzoekt om toewijzing van haar primaire dan wel subsidiaire vorderingen in hoger beroep.

Hierna zal bij de bespreking van de grieven blijken in hoeverre haar verzoeken toewijsbaar zijn.

In principaal appel en in voorwaardelijk incidenteel appel

Grief I houdt in dat de kantonrechter ten onrechte heeft aangenomen dat aan [appellante] op 27 februari 2018 ontslag op staande voet zou zijn verleend. Volgens [appellante] is aan haar noch op die datum noch op 28 februari 2018 ontslag op staande voet verleend, waartoe zij verwijst naar een aantal passages uit de transcriptie van het gesprek tussen partijen op 27 februari 2018 en de gang van zaken op de 28e met betrekking tot de vaststellingsovereenkomst en de “schuldverklaring”. Eerst op 23 maart 2018 is aan [appellante] ontslag op staande voet verleend, zo voert [appellante] aan.

Horeca [Horeca] klaagt in voorwaardelijk incidenteel appel (nr. 144 van haar verweerschrift / beroepschrift) dat kantonrechter ten onrechte heeft overwogen dat “de overige gronden” waarop zij het ontslag op staande voet heeft gebaseerd, niet kwalificeren als dringende reden. Horeca [Horeca] houdt staande, onder verwijzing naar een aantal andere passages uit die transcriptie, dat in de uitlatingen van [statutair bestuurder] op 27 februari 2018 een aanzegging tot ontslag op staande voet dient te worden gelezen en uit de citaten van [appellante] volgt dat zij [statutair bestuurder] ook zo heeft begrepen. Voor zover het hof zou oordelen dat dat ontslag geen stand zou houden, dient het hof te oordelen over het op 23 maart 2018 gegeven voorwaardelijk ontslag op staande voet.

Het hof stelt vast dat blijkens de opname en transcriptie het gesprek op 27 februari 2018 geruime tijd heeft geduurd. Door het verloop van het gesprek - dat zich niet bepaald eenduidig en in rechte lijn heeft ontwikkeld - kunnen partijen zich over en weer op passages beroepen die in hun kraam van pas komen. Aan Horeca [Horeca] kan worden toegegeven dat het er met de citaten in randnr. 114 van haar verweerschrift op lijkt dat [statutair bestuurder] (“ [letter (statutair bestuurder)] ” of “ [naam (statutair bestuurder)] ” in de transcriptie) inderdaad uitlatingen heeft gedaan die op een ontslag op staande voet duiden en ook dat [appellante] (“ [letter (appellante)] ” of “ [naam (appellante)] ”) dat zo begrepen heeft. Maar waar de citaten van Horeca [Horeca] eindigen op blz. 47 van de transcriptie gaat het gesprek daarna nog verder en neemt het een wending die dwingt tot de conclusie dat [statutair bestuurder] , haar zoon [zoon van statutair bestuurder] (ook wel “ [zoon van statutair bestuurder] ”), die kennelijk met instemming van [statutair bestuurder] aan het gesprek deelneemt, en [appellante] overleggen op de vraag van [appellante] “Hoe moet dat verder?” (trans. p. 57). Immers, vervolgens wordt gezegd:

“ [letter (zoon van statutair bestuurder)] : Het is, het vertrouwen is weg met financieen. Heel simpel.

[letter (statutair bestuurder)] : Jij mag niet meer aan het geld komen.

[letter (appellante)] : Nee nou daar hoef ik ook niet aan te komen. Je wijst maar iemand anders aan die dat doet, maar dan kan ik mijn geld terug verdienen.

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Of misschien twee pinautomaten. Ik ga hier even heel goed over nadenken.

[letter (statutair bestuurder)] : Ja dat kan ook twee pinautomaten dat hier niemand (…) meer contant geld aanneemt. Dat er alleen nog maar gepind wordt. En iemand die geen pin heeft.

(…)

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Maar goed daar gaat het niet om, jij bent volstrekt ongeschikt om met contant om te gaan.

[letter (statutair bestuurder)] : Dat kan ze gewoon niet

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Dat is nu wel gebleken. En ik ga dit eens even rustig op mij laten inwerken, en dan eh vervolgens

[letter (statutair bestuurder)] : We komen hier morgen wel even op terug.

(…)

[letter (appellante)] : Wat moet ik morgenvroeg doen? Moet, mag ik werken of

[letter (statutair bestuurder)] : Met je poten van het geld afblijven

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Kom maar gewoon werken dan eh (onverstaanbaar)

[letter (statutair bestuurder)] : (onverstaanbaar)”

(…)

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : We zullen het eens rustig laten bezinken, [naam (appellante)] .”

Uit dit gespreksverloop leidt het hof af dat door Horeca [Horeca] uiteindelijk op 27 februari 2018 geen ontslag op staande voet is verleend aan [appellante] . Horeca [Horeca] was kennelijk (eerst) van plan [appellante] te ontslaan, heeft vervolgens aan alternatieven gedacht (pinautomaten/“met je poten van het geld afblijven”) en zich het roosterprobleem van de volgende dag gerealiseerd als [appellante] er niet zou zijn (lees: daadwerkelijk ontslag op staande voet zou worden gegeven). Die voor [appellante] ook als zodanig kenbare afwegingen en verklaringen, leidden ertoe dat Horeca [Horeca] er nog een nachtje over zou slapen (“We komen hier morgen wel even op terug”), en er dus geen beslissing viel op dat moment. De arbeidsovereenkomst werd gecontinueerd: op de vraag van [appellante] “Moet, mag ik werken of ….” , welke vraag impliceert of er wel of geen ontslag op staande voet is, werd immers geantwoord “Kom maar gewoon werken dan.” Uit het feit dat [appellante] de volgende dag daadwerkelijk aan het werk is gegaan in de cafetaria, leidt het hof af dat zij Horeca [Horeca] ook aldus1 heeft begrepen en, gelet op het verloop van het gesprek, zij Horeca [Horeca] zo ook heeft mógen begrijpen.

Het accent dat Horeca [Horeca] (met name nr. 117 verweerschrift) legt op het feit dat niet de bestuurder van Horeca [Horeca] maar de zoon van [statutair bestuurder] wilde nadenken over “andersoortige oplossingen” baat haar niet. Blijkens de opname en transcriptie van het gesprek op 27 februari 2018 stond [zoon van statutair bestuurder] - die bij het pleidooi in hoger beroep liet weten dat hij fiscalist/senior manager bij [bedrijf] was geweest - zijn moeder bij in het gesprek en nam hij daaraan actief deel. [statutair bestuurder] heeft zich niet kenbaar gedistantieerd van zijn inbreng. Integendeel, zij maakte zijn zin “(…) ik ga dit eens even rustig op mij laten inwerken, en dan eh vervolgens ….” instemmend af met ( [letter (statutair bestuurder)] :) “We komen hier morgen wel even op terug.” Daarmee liet (ook) de formele bestuurder van Horeca [Horeca] blijken dat er op dát moment geen ontslagbeslissing viel.

Het hof merkt in dit verband op dat ook de overige handelingen en uitlatingen van [zoon van statutair bestuurder] in het kader van deze zaak, zowel buiten rechte als ter zitting van de kantonrechter en het hof, aan Horeca [Horeca] worden toegerekend. Het moge zo zijn dat [zoon van statutair bestuurder] geen bestuurder of werknemer van Horeca [Horeca] was en daarover geen enkele zeggenschap had (nr. 117 verweerschrift), uit de transcripties van de gesprekken op 27 en 28 februari 2018, het proces-verbaal van de zitting bij de kantonrechter en het verhandelde ter zitting van het hof blijkt dat hij zich intensief met de behandeling van de zaak heeft bemoeid, zonder dat Horeca [Horeca] / [statutair bestuurder] zich op het standpunt heeft gesteld dat dat eigenmachtig was, dat deze handelingen of uitlatingen niet aan Horeca [Horeca] kunnen worden toegerekend dan wel dat [statutair bestuurder] - het hof herinnert aan haar kwaliteit: bestuurder van Horeca [Horeca] - heeft doen blijken dat zij, aanwezig op de genoemde momenten, daarmee niet instemde.

Volgens rov. 4.2 van de tussenbeschikking heeft Horeca [Horeca] niet eerder dan bij brief van 21 maart 2018 het ontslag op staande voet van 27 februari 2018 schriftelijk bevestigd.

Tegen deze overweging is door partijen niet gegriefd, noch is in afwijking daarvan door Horeca [Horeca] verdedigd dat in die brief een zelfstandig ontslag op staande voet is gelegen.

Waar uit 3.9.2. en 3.9.3 volgt dat op die datum geen ontslag is verleend, heeft de bevestiging van een ontslag bij brief van 21 maart 2018 geen betekenis.

Tussen partijen is niet (langer) in geschil dat door Horeca [Horeca] aan [appellante] op 28 februari 2018 een vaststellingsovereenkomst en “schuldverklaring” zijn voorgelegd die vervolgens door partijen zijn getekend. Ook op dat moment is (dus) geen ontslag op staande voet gegeven maar is, aldus ook het opschrift, een beëindigingsovereenkomst dienstverband met wederzijds goedvinden gesloten. Het hof begrijpt de stellingen van Horeca [Horeca] zo dat zij in hoger beroep niet verdedigt dat aan [appellante] (ook) op 28 februari 2018 ontslag op staande voet verleend is, in het bijzonder gelet op de randnrs. 122 en 123 (waarin het ontslag op 23 maart 2018 als het tweede ontslag wordt aangeduid). Het hof hoeft daarover dus ook niet te beslissen.

Door de vaststellingsovereenkomst is de arbeidsovereenkomst evenmin geëindigd nu deze overeenkomstig artikel 7:670b lid 2 BW binnen veertien dagen na de datum waarop de overeenkomst tot stand is gekomen bij brief van 12 maart 2018 (3.1.10) is ontbonden.

Horeca [Horeca] heeft de vaststellingsovereenkomst kennelijk welbewust geantedateerd, van een vergissing is geen sprake. Dat blijkt uit het bepaalde in artikel 4.3.1 “Van 1 januari 2018 tot en met 28 februari 2018 hoeft de werknemer haar werk niet meer te doen. Zo heeft zij voldoende tijd om een nieuwe baan te vinden. (…)” welke bepaling geheel overbodig dan wel onjuist zou zijn wanneer van datering op de juiste datum, 28 februari 2018, uitgegaan zou zijn. Bij deze bevinding sluit aan de passage uit de transcriptie van het gesprek op 28 februari 2018 waaruit blijkt dat de antedatering heeft plaatsgevonden in een poging de ontbindingsmogelijkheid van artikel 7:670b lid 2 BW te omzeilen (trans. p. 66):

“ [letter (appellante)] : Maar 1 januari. Hoe kan dat nou?

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Omdat het anders niet kan. Anders zou je kunnen

[letter (appellante)] : Anders zou ik kunnen zeggen ik heb twee dagen meer nodig om m'n huis leeg te ruimen.

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Nee

[letter (statutair bestuurder)] : Nee ook dat niet, dat moet op staande voet

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : Anders zou jij kunnen zeggen van ik teken dit nu, en vervolgens kom ik er over 9 dagen op terug.

[letter (appellante)] :Hmmmm.

[letter (zoon van statutair bestuurder)] : En dat is, dan ga ik het niet doen dan maken we er gewoon een ontslag op staande voet van.

(…)”

Met de grieven II, III en IV klaagt [appellante] erover dat door de kantonrechter ten onrechte is aangenomen dat sprake was van een dringende reden voor een ontslag op staande voet, dat haar verzoek om dat ontslag te vernietigen ten onrechte is afgewezen en dat haar (daarmee samenhangende) vorderingen tot doorbetaling van loon vanaf 1 maart 2018 te vermeerderen met wettelijke rente ten onrechte zijn afgewezen. Grief VI klaagt over het niet toekennen van een billijke vergoeding.

Deze grieven kunnen samen behandeld worden met grief 1 in voorwaardelijk incidenteel appel (nr. 126 verweerschrift/beroepschrift) van Horeca [Horeca] , welke grief ertoe strekt dat wordt verklaard voor recht dat de arbeidsovereenkomst op 23 maart 2018 is geëindigd als gevolg van het bij brief van die datum aangezegde voorwaardelijke ontslag op staande voet. Horeca [Horeca] heeft aan dat ontslag onder meer ten grondslag gelegd (punt 4. van de brief van 23 maart 2018) dat op 19 maart 2018 op grond van aanvullend accountantsonderzoek “(…) vast is komen te staan dat het werkelijke bedrag dat verduisterd c.q. ontvreemd is door u tenminste nog EUR 14.680,- hoger ligt dan het bedrag waarvan cliënte aanvankelijk is uitgegaan, welk bedrag door u op 27 februari 2017 mondeling en op 28 februari 2018 schriftelijk (middels het ondertekenen van de schriftelijke (schuld)bekentenis) is bevestigd c.q. erkend. Het totale bedrag dat door u is verduisterd, althans is ontvreemd, althans is aangewend voor eigen gebruik dient thans te worden begroot op € 54.528,79.”

Het hof stelt vast dat in bedoelde brief van 23 maart 2018 de verschillende gronden “zowel afzonderlijk als in onderlinge samenhang” worden aangemerkt als dringende reden de arbeidsovereenkomst te beëindigen. [appellante] heeft in haar verweerschrift in het voorwaardelijk incidenteel appel en inzake het incidenteel appel (hierna: verweerschrift) met betrekking tot de stelling dat het bedrag “tenminste nog EUR 14.680,- hoger ligt” (samengevat) onder verwijzing naar het gestelde in haar “beroepschrift onder het kopje grief 2” aangevoerd dat nu niet is komen vast te staan dat [appellante] geld uit de kas zou hebben ontvreemd evenmin is komen vast te staan dat zij een bedrag van € 14.680,- méér zou hebben ontvreemd. Het hof heeft het bedoelde kopje “grief 2” niet kunnen vinden en ook overigens in het beroepschrift noch het verweerschrift van [appellante] een voldoende gemotiveerde betwisting aangetroffen van de aan het bedrag van € 14.680,- ten grondslag gelegde berekening2 en de stelling dat die bedragen zijn afgeboekt op het kassaldo van 31 december 2017, op 3 en 5 januari 2018 zijn afgestort en vervolgens in januari 2018 nogmaals zijn afgeboekt op januari 2018. Daarmee staat de verduistering van het bedrag van € 14.680,- vast en dus ook de dringende reden in de zin van artikel 7:677 en 7:678 BW voor het (voorwaardelijk gegeven) ontslag op staande voet per 23 maart 2018. De arbeidsovereenkomst is tegen laatstgenoemde datum door opzegging geëindigd. Het verweer van [appellante] dat dit ontslag niet onverwijld is verleend passeert het hof. Niet alleen is dit verweer niet tijdig gevoerd, namelijk eerst bij pleidooi in hoger beroep, maar [appellante] heeft bovendien niet betwist dat eerst op 19 maart 2018 is gebleken van de verduistering van (nog eens) een bedrag van € 14.680,-, zoals Horeca [Horeca] heeft gesteld. Blijkens de brief van 21 maart 2018 heeft Horeca [Horeca] [appellante] 48 uur de tijd gegeven te reageren, waarna zij vervolgens op 23 maart 2018 ontslag op staande voet heeft aangezegd. Zulks moet als onverwijld worden aangemerkt. De voorwaardelijk incidentele grief 1 slaagt dus.

[appellante] heeft recht op (gedeeltelijke) loondoorbetaling als door haar in hoger beroep subsidiair onder VIII gevorderd; over het bedrag van dat “gebruikelijke loon” komt het hof hierna te spreken in 3.11.

De bij beroepschrift primair of subsidiair verzochte verklaringen voor recht onder I.1., I.2. en VII.1. worden afgewezen. Het ontslagverbod bij ziekte verzet zich niet tegen dit ontslag op staande voet wegens verduistering en bij de gevraagde verklaring voor recht dat er geen grond is voor ontbinding van de arbeidsovereenkomst heeft [appellante] geen belang meer nu de arbeidsovereenkomst per 23 maart 2018 is geëindigd. Ook de verzoeken tot herstel van de arbeidsovereenkomst onder II. en het ex artikel 7:683 en artikel 7:682 BW treffen van voorzieningen onder III., IV. en V. worden daarom afgewezen: de arbeidsovereenkomst is immers doorgelopen tot laatstgenoemde datum en toen geëindigd wegens het ontslag op staande voet. Hetzelfde lot treft de vorderingen onder VIII 2. (de transitievergoeding), VIII 3. en 4. (de billijke vergoedingen in de zin van artikel 7:683 lid 3 resp. 7:681 lid 1 BW).

De door Horeca [Horeca] in hoger beroep verzochte verklaring voor recht dat de arbeidsovereenkomst is komen te eindigen per 23 maart 2018 als gevolg van het op die datum aangezegde (voorwaardelijke) ontslag op staande voet behoort, naar uit het voorgaande volgt, te worden toegewezen.

In principaal appel t.a.v. de loonvordering en in incidenteel appel

Met grief B in incidenteel appel komt Horeca [Horeca] op tegen rov. 4.13 in de tussenbeschikking en 2.16 van de eindbeschikking. In rov. 4.13 in de tussenbeschikking heeft de kantonrechter overwogen dat het op de weg van Horeca [Horeca] had gelegen, gegeven het verweer van [appellante] , om te stellen en met voldoende feiten en omstandigheden te onderbouwen waaruit de door haar gestelde geldlening zou blijken. Dat nagelaten zijnde kwam de kantonrechter aan een bewijsopdracht niet toe.

Deze grief wordt behandeld tezamen met de beoordeling van de vordering sub VIII van [appellante] tot betaling van “het gebruikelijke loon van € 2.000,- netto per maand”.

Het hof wijst de loonvordering van [appellante] toe over de periode 27 februari 2018 tot 23 maart 2018, te vermeerderen met de wettelijke rente en wettelijke verhoging. Voor matiging van de wettelijke verhoging ziet het hof geen reden; Horeca [Horeca] heeft zich zelf gebracht in een positie waarin zij niet vóór 23 maart 2018 op rechtens correcte wijze tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst met [appellante] is gekomen.

Ten slotte: voor vermindering of verrekening van het loon met huurpenningen bestaat geen aanleiding gelet op hetgeen hierna in 3.12.2 wordt overwogen: Horeca [Horeca] heeft geen recht op huurpenningen.

Het hof overweegt als volgt. Vast staat dat partijen op 12 februari 2015 een schriftelijke huurovereenkomst hebben ondertekend met betrekking tot de bovenverdieping van [adres] te [plaats 1] waarin een huursom van € 865,- per maand wordt genoemd (3.1.5). Het hof stelt voorts vast dat, wat er zij van deze huurovereenkomst, [appellante] gedurende 3 jaar geen huurbetalingen heeft gedaan en Horeca [Horeca] geen kenbare aanspraak op huurbetaling heeft gemaakt. Toen Horeca [Horeca] op 28 februari 2018 de vaststellingsovereenkomst en de schuldigverklaring aan [appellante] heeft voorgelegd is daarin geen vordering huurpenningen verwerkt; het had voor de hand gelegen wanneer Horeca [Horeca] , indien zij meende een dergelijke vordering op [appellante] te hebben, die toen aangekaart had. In het licht van het voorgaande stelt het hof met de kantonrechter (rov. 2.13 en 2.14 van de eindbeschikking) vast dat uit de uitlatingen van [statutair bestuurder] geciteerd in rov. 2.13 in de context van het hele gesprek volgt dat [appellante] - anders dan uit de huurovereenkomst zou volgen - geen huurpenningen verschuldigd was. Horeca [Horeca] betwist weliswaar de betekenis die de kantonrechter aan de uitlatingen van [statutair bestuurder] toekent, maar zij betwist niet dat die uitlatingen als zodanig zijn gedaan en zij plaatst bovendien die uitlatingen niet in het hiervoor geschetste kader. De blote stelling dat [statutair bestuurder] (Horeca [Horeca] ) de huur nog niet zou hebben opgeëist (randnr. 69) omdat zij [appellante] de gelegenheid wilde geven haar leven weer op de rit te krijgen volstaat in het licht van het voorgaande niet.

Met het door [appellante] geleverde tegenbewijs is het door de akte geleverde bewijs ontzenuwd. Het hof neemt met betrekking tot de bewijswaardering mede in aanmerking dat, naar volgt uit hetgeen in 3.9.6 is overwogen, Horeca [Horeca] er kennelijk niet voor terugdeinst een voorstelling van zaken te geven die niet overeenkomstig de waarheid is.

Voor wat betreft de overschrijding van de grenzen van de rechtsstrijd en de door Horeca [Horeca] gesignaleerde erkenning, merkt het hof op dat daarvan geen sprake is. Horeca [Horeca] signaleert zelf reeds (verweerschrift nr. 202) dat [appellante] “na de bewijsopdracht opeens ter discussie heeft gesteld dat zij huur verschuldigd was” en bovendien is in hoger beroep die discussie - zie de reactie van [appellante] op “grief 1” (lees A ) - in volle omvang aan de orde. Daarmee mist dit klachtonderdeel betekenis. En in de passage in de pleitnota waarnaar Horeca [Horeca] verwijst leest het hof geen gerechtelijke erkentenis als bedoeld in artikel 154 Rv.

Aan bewijslevering komt het hof in hoger beroep niet toe. In eerste aanleg heeft bewijslevering plaatsgevonden en Horeca [Horeca] heeft in hoger beroep geen bewijs aangeboden van het feit dat [appellante] huur verschuldigd is. De bewijsaanbiedingen in randnr. 72 van het verweerschrift van Horeca [Horeca] gaan hieraan voorbij. De grief slaagt niet, de vordering van Horeca [Horeca] met betrekking tot huurpenningen is terecht afgewezen.

in principaal appel ten aanzien van overuren, vakantie-uren

Grief V in principaal appel keert zich tegen de afwijzing van de vordering tot betaling van overuren. Volgens [appellante] heeft zij (veel) overuren gemaakt, waarvoor zij verwijst naar het uren(registratie)systeem, terwijl Horeca [Horeca] slechts haar basisuren heeft vergoed en geen overuren, zoals blijkt uit de salarisstroken. Zoals blijkt uit het urenregistratiesysteem heeft Horeca [Horeca] de door [appellante] gewerkte uren steeds goedgekeurd.

In de toelichting op de grief voegt [appellante] bovendien een vordering niet-uitbetaalde vakantie uren toe tot een bedrag van € 6.725,32. Volgens [appellante] zijn vakantiedagen nooit aan haar uitbetaald, terwijl volgens de Horeca cao 0,0768 wettelijke vakantie uren en 0,0192 bovenwettelijke vakantie uren worden opgebouwd over de overeengekomen arbeidsduur.

Hoewel in het beroepschrift slechts is vermeld dat [appellante] hoger beroep instelt van de eindbeschikking, keert deze grief zich kennelijk (ook) tegen overwegingen van de kantonrechter in de tussenbeschikking van 4 september 2018. Horeca [Horeca] heeft dat ook onderkend blijkens het gestelde in haar verweerschrift nr. 169, waarin zij verwijst naar rov. 4.9 van die tussenbeschikking. Horeca [Horeca] voert daar terecht aan dat [appellante] niet heeft gegriefd tegen deze rov., waarin de kantonrechter de afwijzing van de vordering heeft gebaseerd op de arbeidsovereenkomst (artikel 3.8) én Horeca [Horeca] aan [appellante] nimmer toestemming heeft verleend voor het verrichten van overwerk.

Ook in hoger beroep heeft [appellante] niet gesteld dat Horeca [Horeca] toestemming heeft verleend of opdracht heeft gegeven voor het verrichten van overwerk (van meer dan een half uur per dag). De stelling dat [appellante] verwachtte dat de cafetaria na drie jaar weer in haar handen zou komen is in dit verband onvoldoende. Die enkele verwachting - terecht of niet, dat is in dit verband niet relevant - levert geen toestemming of opdracht op. De vordering strandt reeds op dit verweer van Horeca [Horeca] . Daar komt bij dat de vordering onvoldoende onderbouwd is: [appellante] heeft ter zitting op de opmerking van de kantonrechter (proces-verbaal blz. 6) dat haar netto maandloon ongeveer € 1.200,-/€1.300,- was, gemeld dat het meerdere overuren waren. Hoe het dan kan dat er nog 2.356 niet betaalde overuren zouden zijn heeft [appellante] niet onderbouwd. Zulks klemt temeer nu uit de verklaring van [appellante] blijkt dat (niet Horeca [Horeca] maar) zij zelf de gewerkte uren in het registratiesysteem accordeerde (proces-verbaal blz. 18). Ten slotte laat zich zonder nadere verklaring van [appellante] , die ontbreekt, niet begrijpen dat [appellante] , terwijl zij kampte met schulden en een voortdurend gebrek aan geld, geen boter bij de vis verlangde voor de door haar beweerdelijk gemaakte overuren. Tegen de overweging van de kantonrechter dat niet is gebleken dat [appellante] eerder een verzoek tot uitbetaling van overuren heeft gedaan, is niet gegriefd. De vordering ten aanzien van overuren is onvoldoende onderbouwd en is terecht afgewezen. Aan bewijslevering wordt niet toegekomen.