Uitspraken

Het gaat in dit geschil in hoofdzaak om de vraag of [verweerster] [appellant] terecht of onterecht op staande voet heeft ontslagen.

In deze zaak gaat het hof uit van de volgende, tussen partijen vaststaande, feiten.

“Beste dhr. [appellant] ,

Nadat ik een paar accu’s in de accubak wou zetten kwam ik erachter dat hij geheel leeg was, na vraag of de accubak geleegd was door [naam] kreeg ik de mededeling dat [appellant] ( [appellant] ) de accu’s heeft meegenomen. Dit wijst op diefstal, en wordt zwaar aangerekend.

(…)

Diefstal is onacceptabel en kan lijden tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst wat ontslag als gevolg kan hebben, in overleg met mijn advocaat ga ik je 2 dagen op non-actief stellen vanaf 07-08-2017 en ga ik goed nadenken wat ik zal doen. (…)”

“Sanctie’s na besluit dat [appellant] in dienst blijft bij [handelsnaam] .

- 2 dagen non-actief (07-08-2017) worden in mindering gebracht op salaris

- de waarde van de accu’s 100 euro wordt in mindering gebracht op salaris.

- oud ijzer wordt niet meer mee genomen.

(…)

- 6 maanden wordt je volledig in de gaten gehouden en bij een overtreding wordt

definitief het arbeidscontract ontbonden.

(…).”

In die brief staat onder meer:

“(…) Gedurende de afgelopen jaren hebben zich meerdere incidenten voorgedaan (…). In het gros van de gevallen ging het daarbij om het feit dat u zaken die [verweerster] in eigendom toebehoorden zonder toestemming mee naar huis heeft genomen. (…)

Op zaterdag 30 maart 2019 heeft een goede klant van [verweerster] , te weten de heer [klant] , telefonisch contact met ons bedrijf opgenomen. Hij vroeg ons om 1 set banden met velg af te willen voeren. (…)

Net vóór 12 uur, op zaterdag 30 maart 2019, zag mijn echtgenote jou de velgen van de heer [klant] in een aanhanger laden. Zij vroeg jou toen nog wat daarvan de reden was waarop jij antwoordde dat de heer [klant] jou zou hebben laten weten dat jij deze mee naar huis mocht nemen.

Gisteren, zondag 31 maart 2019, heb ik contact opgenomen met onze klant, de heer [klant] . Hij liet mij onder andere weten niets met jou te hebben afgesproken over het meenemen van de velgen. Hij wist niet anders dan dat hij de set banden met velgen bij [verweerster] zou afgeven en dat ik daarover verder zou beslissen. Een en ander betekent dat de set banden met velgen eigendom waren (en zijn) van [verweerster]

(…) Jij bevestigde ons dat jij, nadat onze klant [klant] (…) de set banden bij ons had afgeleverd, uit eigen beweging de banden en de velgen te hebben gescheiden (…) en dat jij de velgen in jouw aanhanger hebt gedeponeerd (…) teneinde deze mee naar huis te nemen. Toen ik jou daar vanmorgen mee confronteerde gaf je mij aan dat je mij vanmorgen daarvoor om toestemming had willen vragen.

(…)

Voor [verweerster] staat daarmee vast dat u op zaterdag 30 maart 2019 zaken die [verweerster] in eigendom toebehoren zonder dat u daarvoor toestemming heeft of had mee naar huis hebt genomen. Bovendien heeft u daarover jegens mijn vrouw gelogen.

(…)

In de visie van [verweerster] leveren de hiervoor omschreven feiten en omstandigheden, zowel op zich zelf als in onderlinge samenhang beschouwd, een dringende reden op zoals bedoeld in artikel 7:678 BW op grond waarvan de arbeidsovereenkomst met u per direct (…) wordt opgezegd. Met andere woorden, op grond van hetgeen wij hiervóór hebben uiteengezet ontslaan wij u hierbij op staande voet.

(…)”.

[appellant] heeft in zaak 1 aangevoerd dat geen sprake is van een dringende reden voor ontslag op staande voet, dat hij berust in de opzegging en aanspraak maakt op een billijke vergoeding ex artikel 7:681 lid 1 BW, de transitievergoeding en de vergoeding ex artikel 7:671 lid 10 BW (bedoeld is artikel 7:672 lid 10 BW, hof).

[appellant] heeft verzocht [verweerster] te veroordelen om aan hem te betalen:

behandelingen in eerste aanleg heeft mr. Gelok meegedeeld dat dit deel van het verzoek

geschrapt kan worden;

De kantonrechter heeft geoordeeld dat [verweerster] bevoegd was het ontslag op staande voet te verlenen en heeft de verzoeken van [appellant] afgewezen, met uitzondering van

de uitbetaling van 35,25 uren aan vakantieverlof (door [verweerster] erkend) en € 1.923,60 aan vakantietoeslag tot 1 april 2019 (door [verweerster] gesteld). Het verzoek met betrekking tot de buitengerechtelijke kosten werd wegens onvoldoende onderbouwing afgewezen.

[appellant] werd in de proceskosten van zaak 1 veroordeeld.

[verweerster] heeft in zaak 2 gesteld dat [appellant] haar door zijn opzet of schuld reden heeft gegeven om hem op staande voet te ontslaan en heeft verzocht [appellant] te veroordelen tot betaling van de gefixeerde schadevergoeding ex artikel 677 lid 2 en 3 sub a BW van € 5.281,20.

Verder heeft [verweerster] verzocht [appellant] te veroordelen tot terugbetaling van de volledige studiekosten ad € 5.370,39 en € 965,-- aan buitengerechtelijke incassokosten.

De kantonrechter heeft de verzochte gefixeerde schadevergoeding vermeerderd met wettelijke rente toegewezen, het verzoek met betrekking tot de studiekosten afgewezen en het verzoek met betrekking tot de buitengerechtelijke incassokosten eveneens afgewezen wegens onvoldoende onderbouwing.

De kantonrechter compenseerde de proceskosten in zaak 2.

[appellant] heeft zijn eerste twee grieven gericht tegen de beschikking in zaak 1 en zijn derde grief tegen de beschikking in zaak 2.

[appellant] heeft in hoger beroep verzocht [verweerster] te veroordelen tot betaling van:

De verzoeken van [appellant] in zaak 1 met betrekking tot de vakantietoeslag en de uitbetaling van vakantiedagen zijn niet aan de orde in hoger beroep bij gebreke van een grief tegen de beslissingen daarover.

Het verzoek van [appellant] in zaak 1 met betrekking tot de buitengerechtelijke kosten wordt afgewezen gelet op het ontbreken van een grief tegen de afwijzing van dat verzoek door de kantonrechter.

De verzoeken van [verweerster] in zaak 2 met betrekking tot de studiekosten en de buitengerechtelijke incassokosten spelen in hoger beroep geen rol meer, aangezien [verweerster] tegen de afwijzing daarvan niet heeft geappelleerd.

heeft geen herstel van de dienstbetrekking verzocht, maar zich neergelegd bij de opzegging. Hij heeft in plaats daarvan een billijke vergoeding verzocht van - in hoger beroep - € 10.000,--.

Het hangt af van de omstandigheden van het geval of en in hoeverre bij de vaststelling van de billijke vergoeding van art. 7:681 lid 1, aanhef en onder a ( [link] ), BW rekening wordt gehouden met het inkomen dat de werknemer zou hebben genoten als de opzegging zou zijn vernietigd. Tot die omstandigheden behoort onder meer de mate waarin de werkgever van de grond voor de vernietigbaarheid van de opzegging een verwijt valt te maken. Voorts kan daartoe behoren – voor zover het om in de toekomst te derven loon gaat – of de redenen die de werknemer heeft om af te zien van vernietiging van de opzegging aan de werkgever zijn toe te rekenen.

Het hof ziet geen reden om rekening te houden met het inkomen dat [appellant] zou hebben genoten als de opzegging zou zijn vernietigd. In de eerste plaats is het hof van oordeel dat op zichzelf aan [verweerster] wel een verwijt valt te maken van de grond voor de vernietiging van de opzegging, maar dat deze ligt in een onjuiste inschatting van de beweegredenen van [appellant] om de velgen mee te nemen, zodat van een zeer ernstig verwijt niet kan worden gesproken. In de tweede plaats heeft [appellant] feitelijk nauwelijks tot geen inkomensschade geleden. Hij heeft ter gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep meegedeeld dat hij reeds de week na het ontslag op staande voet met een nieuwe baan als monteur is begonnen (en niet pas twee maanden later, zoals vermeld is in de brief van mr. Gelok van 9 juli 2020). In de derde plaats heeft [appellant] naast de gestelde (dus veel te ruim berekende) inkomensschade geen steekhoudende onderbouwing gegeven van de verzochte billijke vergoeding.

Verder verwacht [appellant] zelf dat de arbeidsovereenkomst zou zijn geëindigd, het ontslag op staande voet weggedacht, zie de brief van 9 juli 2020, vanwege de verslechterde verhoudingen. Niet aangevoerd is door [appellant] dat hij in die fictieve situatie recht zou hebben gehad op een billijke vergoeding. Over de redenen van [appellant] om af te zien van vernietiging van de opzegging heeft [appellant] niets gesteld, dus niet valt vast te stellen of en in hoeverre deze aan [verweerster] is toe te rekenen. Evenmin heeft [appellant] aangevoerd wat zijn financiële situatie in die fictieve situatie zou zijn geweest, zodat het hof geen vergelijking tussen de feitelijke en de fictieve situatie kan maken.

Ook is van belang dat [appellant] gelet op het in 3.5. overwogene recht heeft op de transitievergoeding. [verweerster] heeft niet bestreden dat deze € 7.921,80 bruto bedraagt.

Tot slot is van belang dat [appellant] recht heeft op de gefixeerde schadevergoeding wegens het niet in acht nemen van de opzegtermijn door [verweerster] . Deze vergoeding is gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren. [verweerster] had op 1 april 2019 kunnen opzeggen tegen het einde van de maand met inachtneming van twee maanden opzegtermijn. De arbeidsovereenkomst zou dan geduurd hebben tot en met 30 juni 2019. Derhalve heeft [appellant] conform zijn verzoek recht op een bedrag van drie maal € 2.445,-- bruto is € 7.335,- bruto.

Gelet op het voorgaande ziet het hof, met inachtneming van de duur van het dienstverband, reden om de billijke vergoeding op nihil te stellen en dus af te wijzen.

Het voorgaande betekent dat beide beschikkingen waarvan beroep, voor zover aan het oordeel van het hof onderworpen, moeten worden vernietigd.

Aan [appellant] wordt in zaak 1 geen billijke vergoeding toegekend, maar wel de transitievergoeding en de gefixeerde schadevergoeding zoals verzocht, vermeerderd met de wettelijke rente. De door [appellant] aan [verweerster] op grond van de beschikking in zaak 2 betaalde gefixeerde schadevergoeding dient door [verweerster] terugbetaald te worden.

[verweerster] dient als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten van de eerste aanleg in beide zaken en in de proceskosten van het hoger beroep veroordeeld te worden.