Uitspraken

In de arbeidsovereenkomst staat onder meer:

“Artikel 1 : algemene arbeidsvoorwaarden
1.1. Deze arbeidsovereenkomst is aangegaan in het kader van de BBL-opleiding die de werknemer volgt. Deze arbeidsovereenkomst is onlosmakelijk verbonden aan de opleiding machinist.
(…)
1.3. Op het moment dat de leerovereenkomst voortijdig door leerling dan wel door school (al dan niet in overleg met of op aangeven van werkgever) wordt beëindigd, eindigt deze arbeidsovereenkomst per dezelfde datum.”

Op 13 juni 2019 heeft [appellant] een brief aan [verweerder] verzonden met de volgende inhoud:

“Aan de hand van deze brief bevestigen wij op jouw initiatief de beëindiging van jouw arbeidsovereenkomst, zoals tussen ons is overeengekomen op 12-06-2019 in aanwezigheid van [vader van appellant] .
De arbeidsovereenkomst zal per 12-06-2019 worden beëindigd. Deze beëindiging vindt plaats in goed overleg en met wederzijds goedvinden.

Gelieve de kopie van deze brief voor akkoord te ondertekenen (…)”

[verweerder] heeft deze brief geretourneerd noch voor akkoord ondertekend.

Bij e-mailbericht van 27 juni 2019 bericht [onderwijsspecialist] , onderwijsspecialist van het Techniek College [plaats] aan [appellant] het volgende:

“Dit betreft de beëindiging van de praktijkovereenkomst van [verweerder] .
Naar aanleiding van het gesprek dat er is geweest met de heer [vader van appellant] op 12 juni en de redenen tot verbreking van de praktijkovereenkomst is deze mail.

Wij zullen en hebben als Techniek College [plaats] per 12-6 de praktijkovereenkomst van [verweerder] met [appellant] verbroken (…)”

[appellant] heeft allereerst aangevoerd dat op 12 juni 2019 in een gesprek tussen [vader van appellant] en [verweerder] door [appellant] is aangegeven dat het zo niet langer kon en dat [verweerder] zich echt diende aan te passen. [verweerder] heeft, aldus [appellant] vervolgens aangegeven dat hij wilde stoppen met zowel het werk bij [appellant] als de opleiding. [verweerder] zou dat nog bevestigen bij brief die hij de volgende dag op kantoor zou inleveren. [appellant] heeft een en ander bij brief bevestigd, maar [verweerder] is niet verschenen.

Ter adstructie van haar stellingen legt [appellant] een schriftelijke verklaring over van [vader van appellant] . In die verklaring schrijft [vader van appellant] over het gesprek dat hij met [verweerder] op 12 juni 2019 voerde het volgende:

“(…) We hebben het over [verweerder] zijn functioneren gehad en zijn gezamenlijk tot de conclusie gekomen dat het beter is om de samenwerking te beëindigen. Voor de duidelijkheid, met wederzijdse instemming hebben we de arbeidsovereenkomst per direct beëindigd.”

Het hof overweegt het volgende. Gelet op de hiervoor geciteerde verklaring stelt [appellant] zich kennelijk op het standpunt dat de arbeidsovereenkomst is beëindigd met wederzijds goedvinden, althans dat [verweerder] heeft ingestemd met de beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Voor een beëindiging met wederzijds goedvinden is echter een schriftelijke overeenkomst (art. 7:670b lid 1 BW) vereist, welke ontbreekt. Ook de instemming van de werknemer met beëindiging van de arbeidsovereenkomst dient schriftelijk te gebeuren (art. 7:671 lid 1 BW). Een dergelijke schriftelijke instemming ontbreekt eveneens. De conclusie is dat op deze gronden geen sprake is van een rechtsgeldige beëindiging van de arbeidsovereenkomst.

Voor zover [appellant] betoogt dat sprake is van een eenzijdige opzegging door [verweerder] overweegt het hof het volgende. Voor het aannemen van een opzegging door de werknemer, die verder vormvrij is, is een duidelijke en ondubbelzinnige wilsuiting, gericht op definitieve beëindiging van de arbeidsovereenkomst vereist. Deze strenge maatstaf dient ertoe de werknemer te behoeden voor de ernstige gevolgen die vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst voor hem kan hebben, zoals het verloren gaan van de mogelijkheid zich op ontslagbescherming te beroepen en het mogelijk verlies van aanspraken ingevolge de sociale zekerheidswetgeving, met name een werkloosheidsuitkering. In verband met die ernstige gevolgen zal de werkgever niet spoedig mogen aannemen dat een verklaring van de werknemer is gericht op vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Onder omstandigheden moet de werkgever zich er met redelijke zorgvuldigheid van vergewissen dat de werknemer inderdaad beëindiging van de arbeidsovereenkomst heeft beoogd. Naar het oordeel van het hof mocht [appellant] er niet gerechtvaardigd op vertrouwen dat de wil van [verweerder] gericht was op vrijwillige beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Daarbij acht het hof het volgende doorslaggevend. Uit de verklaring van [vader van appellant] blijkt dat [verweerder] op 12 juni 2019 in een moeizaam op gang komend gesprek (verklaring van [vader van appellant] zelf) is aangesproken op diens kennelijk matig functioneren, waarbij [vader van appellant] ook heeft gesproken over een twijfelachtige ziekteperiode. Enige onderbouwing voor die twijfel is door [appellant] niet gegeven. Kennelijk heeft [appellant] om haar moverende redenen geen bedrijfsarts ingeschakeld. Er werd in het gesprek verder afgesproken dat [verweerder] diezelfde middag de schriftelijke afhandeling van de opzegging met [appellant] zou regelen. Gelet op de deels confronterende aard van het gesprek en de omstandigheid dat [verweerder] de schriftelijke verklaring heeft geretourneerd noch ondertekend mocht [appellant] er niet gerechtvaardigd op vertrouwen dat sprake was van een duidelijke en ondubbelzinnige wilsuiting, gericht op de definitieve beëindiging van de arbeidsovereenkomst, zodat het beroep van [appellant] op een eenzijdige opzegging van de arbeidsovereenkomst reeds om die reden faalt.

Dit betekent dat de arbeidsovereenkomst niet rechtsgeldig is geëindigd op 12 juni 2019. De grieven I en II falen. Grief III heeft geen zelfstandige betekenis.

Met grief IV doet [appellant] een beroep op het adagium ‘geen arbeid, geen loon’. [appellant] voert daartoe aan dat [verweerder] zich niet beschikbaar heeft gehouden voor arbeid gedurende de periode van 12 juni tot en met 31 juli 2019. Het hof verwerpt dit beroep. Uit de overgelegde stukken blijkt voldoende dat [verweerder] zich niet wenste neer te leggen bij de beëindiging van de arbeidsovereenkomst per 12 juni 2019. Het hof verwijst naar de brieven zijdens [verweerder] van 17 en 28 juni 2019. Gelet op de inhoud van die brieven en het standpunt van [appellant] dat de arbeidsovereenkomst per 12 juni 2029 was geëindigd, komt de omstandigheid dat [verweerder] vanaf 12 juni geen arbeid meer heeft verricht voor rekening en risico van [appellant] .

Blijkens de salarisspecificatie over april 2019 (prod. 6 bij inleidend verzoekschrift) bedroeg het netto uit te betalen loon € 1.506,07. De salarisspecificatie vermeldt voorts: “Specificatie betaling IBAN [rekeningnummer] ”.

Blijkens productie 7 bij inleidende dagvaarding is op dat rekeningnummer op 10 mei 2019 € 1.006,07 bijgeschreven. [verweerder] stelt dat nog € 500,-- aan loon verschuldigd is. [appellant] stelt dat dit bedrag contant aan [verweerder] is overhandigd en heeft ten bewijze daarvan een schriftelijke verklaring van zijn voormalig administratief medewerker [voormalig administratief medewerker] overgelegd. [verweerder] betwist dat € 500,-- contant aan hem is overhandigd.

Het hof overweegt als volgt. De verschuldigdheid van het bedrag ad € 500,-- wordt niet betwist door [appellant] . [appellant] voert als bevrijdend verweer dat dit bedrag contant is voldaan. Gelet op de gemotiveerde betwisting van deze contante betaling door [verweerder] dient [appellant] te bewijzen dat dit bedrag is voldaan. Een kwitantie is door [appellant] niet overgelegd en tegenover de schriftelijke verklaring van [voormalig administratief medewerker] staat de ontkenning van [verweerder] . De conclusie is dat het bewijs van de betaling van het voorschot ad € 500,-- nog niet is geleverd. De advocaat van [appellant] heeft tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep meegedeeld dat [appellant] afziet van bewijslevering indien als gevolg van een bewijsopdracht op dit punt geen eindbeschikking kan worden gegeven. Nu het hof een eindbeschikking kan geven, zal het hof geen bewijsopdracht geven. Dit betekent dat dit deel van het loon kan worden toegewezen. Het hof zal de beschikking van de kantonrechter ook op dit punt bekrachtigen. De grief faalt.

Het gaat hierbij om een bekeuring ad € 219,-- omdat de profieldikte van de banden van de door [appellant] aan [verweerder] ter beschikking gestelde bedrijfsauto niet voldeden aan de wettelijke normen.

[verweerder] heeft deze boete voldaan. Een bedrag ad € 100,-- is door [appellant] aan hem voldaan onder toezegging dat de rest ook aan hem zou worden voldaan, aldus [verweerder] . De kantonrechter heeft de vordering ad € 119,-- toegewezen. [appellant] komt daartegen op met grief VI.

Het hof overweegt dat [verweerder] slechts aansprakelijk is voor schade aan de zijde van de werkgever voor zover die het gevolg is van opzettelijk of roekeloos handelen door [verweerder] . Door [appellant] is geen deugdelijke grondslag gesteld voor aansprakelijkheid van [verweerder] voor deze schade. Dat hij zou zijn gewezen op de gebrekkige banden en dat [appellant] zou hebben aangeboden die te vervangen, hetgeen overigens door [verweerder] is betwist, is daartoe onvoldoende. De grief faalt. Het hof zal de beslissing van de kantonrechter bekrachtigen.