Uitspraken

In dit met de dagvaarding van 13 september 2019 ingeleide geding heeft [appellant] in hoofdlijn gevorderd dat Jupiter zal worden veroordeeld tot:

I. betaling van € 3.117,85 aan onbetaalde (maar gewerkte) uren;

II. primair: betaling van € 5.816,13 aan onbetaalde beschikbaarheids-

uren;

subsidiair: het op straffe van een dwangsom maken van een herberekening van

achterstallig loon, uitgaand van drie uren per oproep;

III. betaling van de wettelijke rente over I en II;

IV. betaling van de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW over het loon van I en II;

V. betaling van de proceskosten.

Met grief 1 keert [appellant] zich tegen de kantonrechtersoverweging die, samengevat, inhoudt dat op [appellant] de stelplicht en eventuele bewijslast rust van de ter onderbouwing van zijn vorderingen ingeroepen feiten en dat hij niet mag volstaan met een kale verwijzing naar overgelegde producties zonder duidelijk te maken welke stellingen hij precies ter beoordeling wil voorleggen en waartegen Jupiter zich precies dient te verweren. De enkele omstandigheid dat uit door [appellant] overgelegde stukken mogelijk een bepaald feit blijkt, impliceert volgens de kantonrechter niet dat [appellant] zich ter ondersteuning van zijn standpunt op dat feit beroept. Zoals de kantonrechter uiteindelijk overweegt:

“Anders gezegd, het is niet aan de rechter (of de wederpartij) om in een overvloed aan stukken op zoek te gaan naar feiten en of omstandigheden die het standpunt van degene die zich op die stukken beroept zouden kunnen onderbouwen. Het ligt juist op de weg van degene die zich op die stukken beroept om dat concreet duidelijk te maken onder verwijzing naar de plaats(en) in de overgelegde stukken waar die feiten en of omstandigheden te vinden zijn.

Indien, zoals in dit geval, de eisende partij dat nalaat kan de rechter de stukken bij de beoordeling van de zaak buiten beschouwing laten.” (beroepen vonnis rov. 4.4).

Blijkens zijn toelichting maakt [appellant] met deze grief 1 geen bezwaar tegen (de juistheid van) het voornoemde kantonrechtersoordeel als zodanig, maar meent [appellant] dat dit niet geldt voor zijn verwijzing naar de (bij inleidende dagvaarding als productie 4) overgelegde urenadministratie waarop het eindtotaal met het aantal gewerkte uren is vermeld. Zoals [appellant] in zoverre betoogt:

“Dit valt bovendien vrij eenvoudig uit de producties op te maken. Het is dus niet zo dat de rechter in een overvloed aan stukken zelf de weg moest vinden, er is gewezen op dit eindgetal.” (memorie van grieven nr. 17).

Het hof zal de verwijzing naar de door [appellant] overgelegde urenadministratie beoordelen in het kader van de concrete (door [appellant] te geven) onderbouwing van de vorderingen I en II. Omdat het hoger beroep niet alleen dient ter controle op door de kantonrechter gegeven beslissingen maar partijen ook de mogelijkheid biedt tot herstel, wijziging of aanvulling van wat in eerste aanleg is gedaan of nagelaten, zal het hof daarbij de hernieuwde (actuele) beoordeling geven aan de hand van de in beroep door [appellant] gegeven nadere onderbouwing.

Via met name grief 2 betoogt [appellant] dat vordering I ten onrechte als onvoldoende onderbouwd is afgewezen. [appellant] stelt dat hij in het kader van de arbeidsverhouding veel meer uren heeft gewerkt dan de overeengekomen arbeidsomvang van 24 uren per week en dat Jupiter voor die overuren geen loon heeft betaald.

Jupiter betwist niet dat zij voor dergelijke overuren geen loon heeft betaald, zodat het geding zich in zoverre toespitst op de kwestie (of en) hoeveel overuren [appellant] als chauffeur in dienst van Jupiter -naast de overeengekomen 24 uren per week- heeft gemaakt.

[appellant] licht toe dat hij als chauffeur in dienst van Jupiter vaak al voor zonsopkomst begon te werken, dat hij gedurende de dag ook wel eens heeft gereden en dat hij ook in de avonduren pleegde te werken zodat:

“Dagen van ruim meer dan 10 uur aan werk waren geen uitzondering.” (memorie van grieven nr. 7).

Meer concreet stelt [appellant] op grond van de overgelegde urenadministratie te hebben berekend dat hij in het kader van de arbeidsverhouding in totaal 724,45 uren heeft gewerkt, zodat Jupiter met de betaling van 444,6 uren in totaal (met de voor de laatste twee weken ingehouden 48 uren) 327,85 uren onbetaald zou hebben gelaten, wat bij een uurloon van

€ 9,51 bruto volgens [appellant] neerkomt op de gevorderde € 3.117,85.

Ter verdere toelichting op de gewerkte uren stelt [appellant] dat het op de overgelegde urenadministratie vermelde eindtotaal van 594,45 uren moet worden vermeerderd met 130 gewerkte (meer)uren, omdat ook op 18 concreet genoemde (maar in die administratie ontbrekende) dagen in mei en juni 2017 zou zijn gewerkt en bovendien zou moeten worden uitgegaan van (niet de daarin weergegeven “Drive Time” maar) de uit die administratie blijkende begin- en eindtijden.

Ter betwisting betoogt Jupiter, samengevat, dat het bij die urenadministratie gaat om de van haar zelf afkomstige ritten- of voertuigadministratie, die in 2017 echter nog geen betrouwbaar beeld op persoonsniveau gaf en die dus geen getrouw beeld geeft van de toen door [appellant] gewerkte uren.

Het hof passeert dit betoog als een niet (voldoende) onderbouwde weerspreking van de nader toegelichte en gemotiveerde stellingen van [appellant] . Dit geldt nog temeer nu Jupiter in beginsel gehouden is om zelf als werkgever steeds een gespecificeerd overzicht te kunnen verstrekken van (onder meer) alle feitelijk gewerkte uren.

Voor zover Jupiter ter rechtvaardiging van haar onvolledige administratie aanvoert dat dit is terug te voeren tot de door [appellant] zelf wederrechtelijk meegenomen tachograafschijven, volstaat (ook) dat niet. Zonder nadere (maar ontbrekende) toelichting is dit door Jupiter gevoerde verweer moeilijk te verenigen met haar eigen betoog dat haar administratie in 2017 nog geen betrouwbaar beeld gaf van de door [appellant] gewerkte uren, omdat de chauffeurs volgens Jupiter destijds (zelfs op één dag) afwisselend in verschillende bussen reden, de toen bijgehouden administratie voertuiggebonden en niet persoonsgebonden was en destijds niet van alle voertuigen een rittenadministratie werd bijgehouden.

Voor het overige weerspreekt Jupiter niet (voldoende) gemotiveerd dat [appellant] op de bewuste 18 (in de administratie ontbrekende) dagen in mei en juni 2017 heeft gewerkt.

Via met name grief 3 stelt [appellant] ter onderbouwing van vordering II dat het blijkens de overgelegde urenadministratie ging om totaal 611,58 uren “Stop Time”, wat bij een uurloon van € 9,51 bruto zou neerkomen op de gevorderde € 5.816,13.

Ter verdere toelichting stelt [appellant] dat het hierbij ging om tijd die hij niet vrij kon besteden, maar beschikbaar moest blijven om bij oproepen voor Jupiter als chauffeur te werken.

Hoewel Jupiter de gestelde beschikbaarheidsdiensten betwist en de kantonrechter heeft overwogen dat hierover:

“afspraken (kunnen) worden gemaakt. In deze procedure is gesteld noch gebleken dat dat is gebeurd.” (beroepen vonnis rov. 4.6),

verduidelijkt [appellant] in beroep verder niet (voldoende) dat, wanneer en/of hoe partijen daarover welke relevante afspraken zouden hebben gemaakt.

Voor zover [appellant] in dit verband verwijst naar wat hij ter onderbouwing van vordering I heeft gesteld, ziet dat vooral op door hem gemaakte overuren. Bij gebreke van daarvoor relevante feiten kan dat niet zonder meer dienen ter onderbouwing van naast die overuren ook nog gemaakte beschikbaarheidsuren.

Voor zover [appellant] verder wijst op de hoeveelheid, de tijdstippen en de (korte) duur van veel van zijn gemaakte ritten, zegt dat onvoldoende over (buiten de reguliere arbeidsuren en de overuren) gemaakte beschikbaarheidsuren.

Als [appellant] zich al feitelijk beschikbaar mocht hebben gehouden, ontbreken bovendien voldoende concrete aanwijzingen (waaruit kan volgen) dat hij daartoe in het kader van de arbeidsverhouding ook gehouden was.

Bij gebreke van in het kader van de arbeidsverhouding verrichte beschikbaarheidsdiensten, treft ook de door [appellant] ingeroepen (daarop betrekking hebbende, met name Europese) rechtspraak geen doel.

Alles bij elkaar concludeert het hof dat de grieven 1 (grotendeels), 3 en 4 geen doel treffen, terwijl de grieven 1 (deels) en 2 er toe leiden dat vordering I (alsnog) tot een bedrag van € 2.638,99 zal worden toegewezen. Voor zover [appellant] een hoofdelijke veroordeling vordert, is daarvoor echter geen grond gesteld of gebleken.

Voor zover Jupiter zich nog verweert met als ingeroepen opschortingsrecht de verrekening met een boetevordering op grond van wederrechtelijk meegenomen tachograafschijven, baat dat Jupiter hier niet. De gegrondheid van die boetevordering is in dit geding niet op eenvoudige wijze vast te stellen en bovendien onderwerp van een ander (onder nummer 200.267.509/01 bij dit hof aanhangig: zie rov. 3.1.2) geding.