Uitspraken

Vaststaat dat de activiteiten van belanghebbende zowel voor de jaren 2013 en 2014 als de jaren 2008 tot en met 2012 tot een negatief resultaat hebben geleid. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende tegenover de gemotiveerde betwisting door de inspecteur niet aannemelijk heeft gemaakt dat met de activiteiten die hij in het onderhavige verband heeft ontplooid, en die hij als onderneming heeft aangemerkt, redelijkerwijs voordeel kon worden verwacht.

Belanghebbende heeft ter zitting van het hof aangevoerd dat hij, zoals elke ondernemer, al zijn activiteiten ontplooit met het doel winst te maken. Hij heeft een visitekaartje met internetmateriaal, foldermateriaal, licenties voor de rozenkweek en diplomagegevens verstrekt van activiteiten die volgens hem in aanmerking komen om redelijkerwijs tot bron van inkomen te leiden. Verder is belanghebbende, naar het hof begrijpt, van mening dat al die activiteiten één onderneming vormen. Belanghebbende beroept zich op de uitspraak van het hof1 over de aan hem opgelegde aanslag IB/PVV 2012 (hierna: uitspraak van 31 augustus 2018) en stelt dat hij nog steeds in aanmerking komt voor toepassing van artikel 3.10 Wet IB 2001, zoals daarin is overwogen. Belanghebbende heeft ter zitting van het hof toegelicht, dat hij zijn activiteiten heeft voortgezet, omdat hij uit de uitspraak van 31 augustus 2018 heeft opgemaakt dat volgens het hof met die activiteiten sprake is van een onderneming.

De inspecteur betoogt dat de diverse werkzaamheden van belanghebbende, zoals die van chauffeur, de activiteiten op markten en evenementen en die van plantenkweek niet tezamen als één onderneming gelden. Voorts bestrijdt hij dat de genoten PGB-inkomsten als winst uit onderneming zijn aan te merken. Daaraan voegt de inspecteur toe, dat hij belanghebbendes uitleg van de uitspraak van 31 augustus 2018 over het ondernemerschap betwist.

Het hof neemt in overweging dat uit vaste rechtspraak volgt, dat de omstandigheid dat door een belastingplichtige ondernomen activiteiten in één eenmanszaak worden uitgevoerd niet behoeft te betekenen dat die activiteiten naar de maatstaven van de inkomstenbelasting tot één objectieve onderneming behoren. Het is in dat verband mogelijk dat de inkomsten uit een (of meer) van de activiteiten als loon of resultaat uit overige werkzaamheden worden aangemerkt en die uit andere activiteiten als winst uit onderneming kunnen worden belast. Ook is het mogelijk dat een belastingplichtige met zijn activiteiten meerdere objectieve ondernemingen drijft. Uit de rechtspraak blijkt dat de bepaling, of twee (of meer) activiteiten tot één objectieve onderneming behoren, geschiedt aan de hand van het criterium of tussen de activiteiten voldoende samenhang dan wel een nauw verband bestaat.2 In de rechtspraak komen in dat kader diverse relevante factoren naar voren, zoals de aard van de activiteiten, economische/commerciële en organisatorische verbondenheid, het al dan niet hebben van verschillende werklocaties en van verschillend personeel, synergievoordelen en klantenkring.

Naar het oordeel van het hof ontbreekt in de situatie van belanghebbende het nauwe verband dan wel samenhang tussen de in 2.2 vermelde activiteiten betreffende de advisering enerzijds en de activiteiten inzake de markthandel of de activiteiten van de biologische rozenkwekerij anderzijds, behoudens het aanbieden van de adviesdiensten en de (zeer verschillende) producten op markten en evenementen. Het hof noemt hierbij het verschil in de aard van de activiteiten (adviesdiensten, productenverkoop en rozenkwekerij) en de afwezigheid van toegevoegde waarde van de activiteiten ten opzichte van elkaar. Eveneens ontbreekt zo’n verband of samenhang tussen de werkzaamheden als chauffeur en de werkzaamheden in het kader van een PGB en de activiteiten op markten en evenementen. Zo elke van vorengenoemde werkzaamheden of activiteiten al zou kwalificeren als het drijven van een onderneming, is het hof van oordeel dat in dit geval sprake zou zijn van even zoveel van elkaar te onderscheiden objectieve ondernemingen.

Vervolgens komt aan de orde de vraag of per te onderscheiden activiteit het behalen van voordelen redelijkerwijs is te verwachten (objectieve voordeelverwachting). Voor de beantwoording van die vraag dient te worden onderzocht of een uitgeoefende activiteit voorzienbaar blijvend verliesgevend is, dan wel dat redelijkerwijs kan worden verwacht dat die activiteit (in de toekomst) positieve zuivere opbrengsten zal opleveren.3De vraag of een belastingplichtige in een jaar een onderneming uitoefent, en met name of sprake is van een objectieve voordeelverwachting, moet in beginsel worden beantwoord op basis van feiten en omstandigheden van dat jaar. Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen echter licht werpen op de vraag of in het betreffende jaar sprake is van een objectieve voordeelverwachting en mogen daarom mede in aanmerking worden genomen.4

Aangezien belanghebbende stelt zijn activiteiten te ontplooien met het doel daarmee winst te maken en de inspecteur die stelling gemotiveerd betwist, is het aan belanghebbende aannemelijk te maken dat sprake is van een objectieve voordeelverwachting. Het hof neemt in aanmerking dat belanghebbende sinds de start van zijn activiteiten daarmee in geen enkel jaar een positief resultaat heeft behaald, zo ook niet in de jaren 2013 en 2014, zie 2.4. Verder stelt het hof voorop dat duurzaam verlieslatende activiteiten geen bron van inkomen vormen. Het hof overweegt dat uit de onder 2.4 vermelde resultaten volgt dat belanghebbende met zijn activiteiten beperkte omzetten heeft behaald, terwijl tegenover die beperkte omzetten in al die jaren wel aanzienlijke kosten stonden. Het hof is geen feiten en omstandigheden gebleken die binnen afzienbare tijd tot een wijziging in deze reeds jaren voortdurende situatie zullen leiden, waardoor belanghebbende met zijn activiteiten zuivere positieve opbrengsten zal gaan verwerven. Dit leidt het hof tot het oordeel dat met betrekking tot deze activiteiten geen sprake is van een objectieve voordeelverwachting en dat daarom geen sprake is van een bron van inkomen.

Met betrekking tot het beroep van belanghebbende op de uitspraak van 31 augustus 2018 overweegt het hof als volgt. In artikel 3.10 Wet IB 2001 is een regeling getroffen voor kosten en lasten die verband houden met het starten van een onderneming en die nog niet als kosten en lasten in het kader van de door een belastingplichtige uitgeoefende onderneming konden worden aangemerkt. Het gaat hier om een regeling die met kosten en lasten uit de aanloopfase van een onderneming rekening houdt in het eerste jaar waarin positieve resultaten uit de onderneming worden behaald. Het betreft dus geen regeling om met kosten en lasten van een onderneming in de aanloopfase zelf rekening te houden, zoals belanghebbende voor de jaren 2013 en 2014 kennelijk bepleit; nog daargelaten dat ter zake van de hier bedoelde activiteiten geen sprake is van een bron van inkomen. Het hof wijst dit standpunt van belanghebbende af.

De slotsom is dat de activiteiten in het kader van [eenmanszaak] voor belanghebbende geen bron van inkomen vormen en dat de inspecteur de aanslagen terecht en niet tot te hoge bedragen heeft vastgesteld. Het hoger beroep is dus ongegrond en de uitspraak van de rechtbank moet worden bevestigd.

Het hof ziet geen aanleiding om het griffierecht te laten vergoeden.

Het hof oordeelt dat er geen redenen zijn voor een veroordeling in de proceskosten als bedoeld in artikel 8:75 Algemene wet bestuursrecht.