Uitspraken

De twee grieven van [de werknemer] gaan over de ontvankelijkheid van zijn verzoek en lenen zich voor gezamenlijke bespreking. In die grieven heeft [de werknemer] aangevoerd dat zijn verzoek is gericht aan [B.V. 1] waar dit [B.V. 2] had moeten zijn en dat er sprake is van een kennelijke vergissing. Gelet op de deformaliseringstendens binnen de rechtspraak, behoren fouten en vergissingen niet tot fatale gevolgen te leiden, mits de wederpartij door herstel hiervan niet onredelijk in haar belangen wordt geschaad. Volgens [de werknemer] is [B.V. 2] niet in haar belangen geschaad. [B.V. 2] wist of had kunnen weten dat het de bedoeling van [de werknemer] was haar als partij op te roepen. De vennootschappen zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden: het zijn zustervennootschappen, ze hebben hetzelfde adres (één hoofdkantoor), ze hebben dezelfde bestuurder en zijn beide feitelijk eigendom van [middellijk bestuurder] . Zowel intern als naar buiten toe wordt alleen de handelsnaam “ [handelsnaam] ” gebruikt voor alle bedrijven binnen het concern. Alle brieven over de verlenging van de arbeidsovereenkomst van [de werknemer] zijn bijvoorbeeld ondertekend door [middellijk bestuurder] en erboven staat steeds “ [handelsnaam] ”.

[middellijk bestuurder] wist van de ontslagaanvraag bij het UWV en had kennis van het ontslagdossier. [middellijk bestuurder] was ermee bekend zowel in zijn hoedanigheid van enig bestuurder van [B.V. 2] , als in die van (enig) bestuurder van [B.V. 1] . De brief van 2 maart 2021 waarin [middellijk bestuurder] het arbeidscontract met [de werknemer] opzegt, heeft [middellijk bestuurder] ondertekend namens [B.V. 1] én [B.V. 2] .

Op het moment dat [middellijk bestuurder] kennisnam van het verzoekschrift had hij weliswaar de pet op als bestuurder van [B.V. 1] , maar met zijn kennis als bestuurder van [B.V. 2] wist hij op welk geschil het verzoekschrift zag en wist hij dat de partijaanduiding in het verzoekschrift berustte op een vergissing, aldus [de werknemer] .

Het hof stelt voorop dat de ontvankelijkheidsvraag dient te worden bezien in het kader van het procesrecht geldend voor rekestprocedures, in het bijzonder artikel 278 Rv dat de inhoud van het verzoekschrift regelt en artikel 279 Rv dat onder meer de oproeping regelt. Uitspraken over vergissingen en partijaanduidingen in het kader van dagvaardingsprocedures – waarop [de werknemer] en [B.V. 1] zich respectievelijk hebben beroepen – zijn dan ook niet zonder meer van toepassing op de rekestprocedures.

Op grond van HR 10 januari 1986, ECLI:NL:HR:1986:AG5170 en HR 27 oktober 1989, ECLI:NL:HR:1989:AD0930 (vergelijk ook Snijders, Civiel appel, Kluwer 2009 p. 311) en gelet op de uitspraak van dit hof van 6 maart 2014 (ECLI:NL:GHSHE:2014:2878), is naar het oordeel van het hof in de rekestprocedure uitgangspunt dat vergissingen in bijvoorbeeld de partijaanduiding als opgenomen in het beroepschrift in beginsel moeten kunnen worden geheeld. Dit uitgangspunt geldt ook in eerste aanleg, dus ook voor de partijaanduiding als opgenomen in het verzoekschrift.

Het hof is van oordeel dat de advocaat van [de werknemer] in eerste aanleg evident een fout heeft gemaakt door het verzoekschrift tegen de verkeerde rechtspersoon ( [B.V. 1] ) te richten, maar dat deze fout aanstonds kenbaar was voor de juiste rechtspersoon ( [B.V. 2] ).

Het hof baseert dit oordeel met name op de emailwisseling van 28 en 29 juni 2021 tussen de advocaat van [de werknemer] en [middellijk bestuurder] , die door [de werknemer] als productie 32 in hoger beroep is overgelegd.

Op 28 juni 2021 stuurt mr. Boitelle de volgende email aan [middellijk bestuurder] :

‘Geachte heer [middellijk bestuurder] ,

Zoals u al weet sta ik de heer [de werknemer] bij. Na bestudering van de ontslagvergunning is de heer [de werknemer] tot de conclusie gekomen dat hij het met de door het UWV verleende vergunning, en dus de beëindiging van zijn arbeidsovereenkomst, niet eens is. Daarom is hij voornemens vóór 1 juli 2021 een procedure te starten en herstel van de arbeidsovereenkomst te vorderen.

In dat kader zou ik graag uiterlijk a.s. woensdag 30 juni om 14:00 van u uw verhinderdata willen ontvangen (..)”

[middellijk bestuurder] antwoordt daarop bij email van 29 juni 2021 met de mededeling:

‘Hoi [voornaam] ,

Volgens mij is het de bedoeling dat je contact hebt met onze advocaat. Voor de goede orde ben ik de gehele maand juli en augustus verhinderd. Vanaf 11-9 ben ik pas weer beschikbaar.’

Deze laatste email heeft [middellijk bestuurder] CC verzonden naar zijn advocaat (mr. Broekman), hetgeen in het verweerschrift in hoger beroep noch ter zitting van dit hof is betwist. [middellijk bestuurder] wist aldus in zijn hoedanigheid als bestuurder van zowel [B.V. 1] als [B.V. 2] dat [de werknemer] het niet eens was met het ontslag, en wel vóór het verstrijken van de termijn tot indiening van het verzoekschrift (conform art. 7:686a BW twee maanden na 1 mei 2021, te weten vóór 1 juli 2021). Het verweer van [B.V. 1] dat [middellijk bestuurder] pas ‘op enig moment’ / ‘geruime tijd’ ná indiening van het verzoekschrift bij de kantonrechter erachter kwam dat mogelijk sprake was van een fout, is daarmee voldoende weerlegd.

Voorts hecht het hof waarde aan de door [de werknemer] bij het beroepschrift (onder tabblad 4 en 5) en ter zitting van dit hof overgelegde emailwisseling tussen mr. Boitelle en de griffie van de kantonrechter d.d. 8, 9 en 11 september 2021, welke e-mails telkens ook aan mr. Broekman zijn gericht. Met name de email van 11 september 2021, overgelegd bij het beroepschrift onder tabblad 4 alsmede ter zitting van dit hof, acht het hof van belang.

In deze email van 11 september 2021 meldt mr. Boitelle aan de griffie van de kantonrechter het volgende:

‘Edelachtbare heer/vrouwe,

Wellicht overbodig maar voor de goede orde bevestig ik hierbij dat de procedure zal worden voorgezet tegen [B.V. 2] B.V. en niet tegen [B.V. 1] B.V.’

Deze email (d.d. 11 september 2021), die kan worden gezien als een (poging tot) ‘rectificatie’ voorafgaand aan de mondelinge behandeling in eerste aanleg, is blijkens de overgelegde tekst ook direct gericht aan mr. Broekman. Ter zitting van dit hof heeft mr. Broekman verklaard de email van 11 september 2021 niet te hebben ontvangen, maar dat standpunt acht het hof onbegrijpelijk gezien de inhoud van de door mr. Broekman op 13 september 2021 gestuurde email aan mr. Boitelle alsmede aan de griffie van de kantonrechter (beroepschrift onder tabblad 5) die als volgt luidt (onderstreping aangebracht door het hof):
‘Ik heb er geen bezwaar tegen dat u wordt vergezeld door een collega, maar van voortzetting van de procedure tegen [B.V. 2] B.V. zal geen sprake kunnen zijn, nu die niet is opgeroepen en ik alleen namens [B.V. 1] al verschijnen.’
Deze email van mr. Broekman (d.d. 13 september 2021), die bovendien rechtsboven het tekentje (“naar links gedraaid pijltje”) voor ‘antwoorden’ bevat, komt immers zonder het ontvangen van de email van 11 september 2021 op het punt van ‘voortzetting tegen [B.V. 2] ’ uit de lucht vallen.

Daarbij neemt het hof in aanmerking dat ook in de bestreden beschikking onder het procesverloop de emailberichten van 8, 9, 11 en 13 september 2021 zijn genoemd als processtukken en aldus bij partijen bekend waren.

Nu het een rekestprocedure betreft, had (niet [de werknemer] maar) de kantonrechter [B.V. 2] als belanghebbende kunnen (doen) oproepen (art. 279 Rv), teneinde haar standpunt te horen en vast te kunnen stellen of zij in haar belangen is geschaad. De rechter is in de rekestprocedure immers verre van lijdelijk. De rechter kan te allen tijde, dat wil zeggen voorafgaande aan of tijdens de loop van de behandeling, ook niet in het verzoekschrift genoemde — bekende of onbekende — belanghebbenden (doen) oproepen. De rechter behoort zich ambtshalve binnen redelijke grenzen erop toe te leggen, dat allen, die vermoedelijk belanghebbende zijn, in de gelegenheid worden gesteld zich bij de behandeling te laten horen (MvA I, Kamerstukken I 1968/69, 7753, 41a, p. 2). [B.V. 2] is echter niet door de kantonrechter opgeroepen, terwijl dat in de gegeven omstandigheden – in ieder geval als thans in hoger beroep bekend geworden - wel had gemoeten. Het was/is niet aan [de werknemer] zelf om [B.V. 2] als belanghebbende op te roepen.

Ondanks dat [B.V. 2] wist dat het verzoekschrift van [de werknemer] geacht moest worden tegen haar te zijn gericht, heeft zij er vrijwillig voor gekozen niet te verschijnen en geen inhoudelijk verweer te voeren. Daarmee heeft zij zelf het risico genomen mogelijk een instantie te missen als het ontvankelijkheidsverweer terzijde zou worden geschoven. Thans in hoger beroep is [B.V. 2] alsnog als belanghebbende opgeroepen, teneinde vast te kunnen stellen of zij in haar belangen is geschaad. Behalve dat zij stelt een feitelijke instantie te hebben misgelopen, hetgeen naar het oordeel van het hof haar eigen keuze is geweest en aldus in haar risicosfeer ligt, heeft [B.V. 2] met betrekking tot ‘schade’ in dit kader verder niets gesteld. Met de haar toekomende kennis van zaken mocht zij in de gegeven omstandigheden, anders dan door [B.V. 2] betoogd in haar verweerschrift in hoger beroep (onderdeel 43), juist niet denken dat zij ‘van de haak zou zijn’.
De conclusie van het hof is dat [B.V. 2] niet in haar belangen is geschaad. De stelling van [B.V. 2] dat zij als belanghebbende niet gehouden zou kunnen worden aan de (inhoudelijke) verzoeken van [de werknemer] te voldoen, gaat naar het oordeel van het hof niet op, nu het hof [B.V. 2] in de gegeven omstandigheden aanmerkt als degene tegen wie zich het verzoek initieel al heeft gericht.

De inhoudelijke verzoeken tot primair herstel, subsidiair een billijke vergoeding

Het verbaast [de werknemer] dat er te weinig werk voor hem zou zijn. In september 2020 is er een vacature uitgezet voor het verzorgen van code 95 opleidingen intern transport, waarvan [de werknemer] stelt dat hij dat kon doen. Voor de vacature is inmiddels iemand anders aangenomen.

[de werknemer] was docent intern transport en gaf opleidingen intern transport en één van de code 95 opleidingen, namelijk (U16-2) Heftruck. Code 95 opleidingen en opleidingen intern transport overlappen elkaar deels. Volgens [de werknemer] biedt [handelsnaam] 19 code 95 opleidingen aan, waarvan hij er 9 mag geven (en hij er dus al 1 geeft, Heftruck). Voor die 9 trainingen zijn geen (WRM-)certificaten vereist en hij zou die, eventueel met wat begeleiding en zelfstudie, kunnen geven. Ook heeft [de werknemer] aangeboden lessen communicatie en VCA te willen geven en wilde met de trainingen daarvoor meelopen, maar daarop heeft [B.V. 2] nooit gereageerd. Hij stelt dat buiten zijn medeweten om trainingen uit zijn agenda zijn gehaald, terwijl uit de agenda van de heer [collega] , zijn collega met dezelfde functie (hierna: [collega] ), blijkt dat er genoeg werk voor [de werknemer] beschikbaar was. Volgens [de werknemer] heeft [B.V. 2] ten onrechte voorrang verleend aan [collega] , die wél trainingen mag geven terwijl hij korter in dienst is dan [de werknemer] . Volgens [de werknemer] is hun ervaring vergelijkbaar en is ook de functie van [collega] volledig uitwisselbaar met zijn functie.

[B.V. 2] heeft hem geen herplaatsingsmogelijkheid geboden. Voor de vacature code 95 opleidingen, die inmiddels is ingevuld door een ander, was kennelijk het WRM-certificaat nodig, hetgeen nooit met hem is besproken. Ook is hem nooit de kans geboden om het WRM-certificaat te behalen. Daarmee heeft [B.V. 2] volgens [de werknemer] de scholingsplicht van artikel 7:611a BW niet goed nageleefd. [de werknemer] wilde breder inzetbaar zijn, maar heeft die kans niet gekregen. Hij stelt dat hij het WRM-certificaat alsnog binnen een paar maanden zou kunnen halen.

Artikel 7:611 a BW luidt als volgt:

‘De werkgever stelt de werknemer in staat scholing te volgen die noodzakelijk is voor de uitoefening van zijn functie en, voor zover dat redelijkerwijs van hem kan worden verlangd, voor het voortzetten van de arbeidsovereenkomst indien de functie van de werknemer komt te vervallen of hij niet langer in staat is deze te vervullen.’