Uitspraken

In dit hoger beroep kan worden uitgegaan van de volgende feiten.

1. Op 19 januari 2016 heeft [appellanten] Holding aan HSI een bedrijfsruimte verhuurd aan de [adres 1] te [vestigingsplaats] . Op diezelfde dag heeft [appellanten] aan HSI een bedrijfsruimte verhuurd aan de [adres 2] te [vestigingsplaats] . Op 17 november 2020 heeft HSI de huur van beide panden opgezegd. De oplevering van de ontruimde panden diende plaats te vinden per 1 januari 2022.

2. Tussen partijen is een discussie ontstaan over de eigendom van een aantal zaken. Op verzoek van [appellanten] heeft de voorzieningenrechter op 15 december 2021 verlof verleend voor het leggen van conservatoir beslag op de onder nummer 1.6 van het beslagrekest opgesomde zaken. Het verlofrekest luidt achter 1.6 als volgt:

“1.6 De zaken die onder het onderhavige beslag zouden moeten vallen zijn:

• -

  Alle zaken die aard en nagelvast verbonden zijn aan het onroerend goed;

• -

  De keukens / aanrechtbladen (in de behandelkamers) die een bestanddeel zijn van het onroerend goed;

• -

  Alle verlichting die een bestanddeel is van het onroerend goed;

• -

  Het telecom / intercom systeem en de daaraan gekoppelde installaties;

• -

  Patchkasten / computernetwerk;

• -

  Elektronica / domotica systeem, hardware en software in de meest brede zin des woords.”

“(…) doch tevens heeft uw cliënte willens en wetens een strafbaar feit gepleegd nu zij een veelvoud aan zaken heeft meegenomen waarvan zij wist dat deze vielen onder het conservatoir beslag. Een opsomming van deze zaken treft u onderstaand aan. (…)

In het bestreden vonnis van 7 juli 2022 heeft de voorzieningenrechter in conventie “de gevorderde voorziening” afgewezen en [appellanten] veroordeeld in de kosten van het geding. In reconventie heeft de voorzieningenrechter het beslag op de zaken die staan vermeld op de lijst van 5 januari 2022 opgeheven en ook in dat deel van het geding is [appellanten] in de kosten veroordeeld.

[appellanten] heeft in hoger beroep drie grieven aangevoerd. [appellanten] heeft geconcludeerd tot vernietiging van het beroepen vonnis en heeft gevorderd dat het hof

1. HSI zal bevelen om, binnen 2 dagen na het wijzen van het door het hof te wijzen arrest, alle roestvrijstalen (RVS) dispensers/bakken uit het landhuis en souterrain, afkomstig van [firma 1] in [vestigingsplaats] onbeschadigd terug te plaatsen, alsook de inbouwapparatuur en trolleys toebehorende aan de [firma 2] terug te plaatsen/te installeren (derhalve terug te brengen naar de staat gedurende het beslag), voormelde onder verbeurte van een dwangsom van € 5.000,= per dag of dagdeel (met een maximum van € 100.000,-), dat niet aan dit arrest wordt voldaan dan wel een dwangsom door het hof in goede justitie te bepalen;

2. de door HSI gevraagde voorziening ter zake opheffing beslag zal afwijzen;

3. HSI zal te veroordelen in zowel de kosten van eerste aanleg alsook in hoger beroep.

In hoger beroep wordt het spoedeisend belang bij de gevorderde voorzieningen niet betwist. Dit belang vloeit ook voort uit de aard van die voorzieningen.

Met grief 1 voert [appellanten] aan dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft geoordeeld over het petitum zoals dat was vermeld in de inleidende dagvaarding en niet op de eis, zoals die na vermindering bij brief van 7 april 2022 luidde. Bij memorie van antwoord heeft HSI hiertegen verweer gevoerd. Dat verweer komt erop neer dat zij meent dat de eisvermindering in eerste aanleg tardief is geschied. Het hof laat de vraag of de kantonrechter in conventie op de juiste vordering heeft beslist in het midden. De herstelfunctie van het hoger beroep brengt met zich mee dat [appellanten] in elk geval bij memorie van grieven zijn eis nog kan wijzigen/verminderen, zoals – ten opzichte van de dagvaarding in eerste aanleg - ook is gebeurd. Het hof zal daarom oordelen op de verminderde vordering, zoals vermeld onder de memorie van grieven.

Het hof begrijpt de grondslag van de vordering van [appellanten] aldus dat hij primair aanvoert dat de door HSI meegenomen zaken onrechtmatig aan het op zijn, [appellanten] , verzoek gelegd beslag zijn onttrokken en, subsidiair, dat HSI inbreuk maakt op de eigendomsrechten van [appellanten] door deze zaken onder zich te houden en dat HSI dus gehouden is deze zaken aan [appellanten] als eigenaar terug te geven (revindicatie). Nu het beroep op een eigendomsrecht de verst strekkende grondslag is, zal het hof daar eerst over oordelen. Indien aannemelijk is dat [appellanten] in een discussie over de eigendomsrechten in het gelijk zal worden gesteld, is het immers niet meer van belang of op de genoemde zaken (RVS dispensers/bakken, keukenapparatuur en trolleys) beslag lag of niet. HSI zal die zaken dan in elk geval aan [appellanten] als eigenaar terug moeten geven.

Bij memorie van antwoord heeft HSI erop gewezen dat, zoals ook [appellanten] in de inleidende dagvaarding al aanvoert, per 1 januari 2015 via een activa/passiva deal de activiteiten van HSI, waarvan [appellanten] indirect bestuurder en eigenaar was, zijn overgedragen. Daarbij is, aldus HSI, een bedrag van € 552.487,= betaald aan [appellanten] voor het overnemen van inventarissen. Dit volgt uit een verklaring met 6 bijlagen van de accountant [persoon B]. De keukenapparatuur en aanrechtbladen vallen volgens HSI onder de overgenomen bedrijfsinventaris en zijn daarmee eigendom geworden van HSI. Ook de dispensers zijn volgens HSI eigendom van haar en over het teruggeven daarvan bestaat geen overeenstemming.

Gelet op de stellingname van HSI dat zij de eigendom heeft verworven van “de inventaris” is voorshands niet uitgesloten dat de dispensers, inbouwapparatuur en ook de trolleys daaronder vallen. De vraag of dat zo is dient in een bodemprocedure beslist te worden. Voorshands is in onvoldoende mate zeker dat [appellanten] daarin in het gelijk zal worden gesteld. Het hof komt daarom tot het oordeel dat geen grond bestaat om het in hoger beroep onder 1. gevorderde, voor zover dat berust op het standpunt dat [appellanten] eigenaar is van deze zaken, toe te wijzen.

De vordering tot terugplaatsing berust tevens op de stellingname dat de genoemde zaken vielen onder het conservatoir beslag dat [appellanten] had laten leggen. Het hof stelt in dit verband vast dat niet de vraag ter discussie staat of het beslag terecht is gelegd. Enkel staat de omvang van het beslag ter discussie.

De zaken die in de vordering onder 1. worden genoemd vallen niet onder één van de overige vier categorieën van het verleend verlof, hiervoor aangehaald in r.o. 3.1 onder b. Blijkens het verleend verlof lag dit beslag, voor zover op dit punt relevant, op alle zaken die aard en nagelvast verbonden waren aan het onroerend goed en op de keukens / aanrechtbladen (in de behandelkamers) die een bestanddeel waren van het onroerend goed. Bij de beoordeling van de vraag of de genoemde zaken onder dit beslag vielen, dient strikt uitgegaan te worden van de bewoording van het beslagrekest en het daarop verleende verlof. Dit wordt immers verleend in een procedure zonder hoor en wederhoor, omdat de door het beslag getroffen belanghebbende daar niet in is betrokken. De beslagene is dus in beginsel niet op de hoogte van hetgeen het beslagrekest vermeldt en wat de verzoeker eventueel mondeling nog heeft toegelicht bij de behandeling van het verzoek.

Het verleende verlof, voor zover in dit verband relevant, zag dus op zaken die aard- en nagelvast met de panden verbonden waren en daar bestanddeel van uitmaakten. Omdat in het kader van de onderhavige procedure vooralsnog niet met een voldoende mate van zekerheid kan worden vastgesteld dat de genoemde zaken (dispensers/bakken, inbouwapparatuur en trolleys) bestanddelen van het gehuurde zijn geworden en HSI gemotiveerd aanvoert dat zij aanspraak kon maken op die zaken als onderdeel van de gekochte inventaris, kan ook niet met een voldoende mate van zekerheid worden aangenomen dat deze zaken, voor zover al in beslag genomen, terecht in beslag zijn genomen en daarom onrechtmatig aan het gelegde beslag zijn onttrokken. Ook voor zover het onder 1. gevorderde berust op die grondslag, is het daarom in dit kort geding vooralsnog niet toewijsbaar.

Ten overvloede merkt het hof nog op dat [appellanten] in zijn memorie van grieven ook spreekt over het verwijderen van aanrechtbladen. Nu het onder 1. gevorderde echter geen betrekking heeft op aanrechtbladen, zijn kwesties met betrekking tot aanrechtbladen verder niet van belang voor de beoordeling van de toewijsbaarheid van het onder 1. gevorderde.

Grief 3 is gericht tegen de beslissing van de voorzieningenrechter in reconventie om het beslag op de zaken die staan vermeld op de lijst van 5 januari 2022 op te heffen. Aan die beslissing heeft de voorzieningenrechter ten grondslag gelegd dat ter beoordeling staat of het verleend verlof tot het leggen van beslag ook ziet op de zaken die waren vermeld op die lijst. Dat uitgangspunt is door [appellanten] met zijn grief niet bestreden, volgt ook uit het petitum onder de conclusie van eis in reconventie en dient dus ook voor het hof als uitgangspunt. Dat, zoals de voorzieningenrechter heeft overwogen, een beslagverlof beperkt dient te worden uitgelegd, wordt in grief 3 – terecht – evenmin aangevochten.

De voorzieningenrechter heeft vervolgens overwogen dat hem op geen enkele wijze is gebleken dat de op genoemde lijst geplaatste zaken bestanddeel zijn geworden van het Landhuis of het Koetshuis (r.o. 4.7) of vallen onder de categorie “telecom/intercomsysteem en de daaraan gekoppelde installaties” (r.o. 4.8) dan wel de categorie “patchkasten/computernetwerk” of “elektronica/domotica systeem, hardware en software in de meest brede zin van het woord”.

In de toelichting op grief 3 betoogt [appellanten] uitvoerig dat het beslag wel degelijk terecht is gelegd op de in het verlof genoemde categorieën zaken. De vraag of die categorieën zaken onder het beslag vallen stond (en staat) in dit geding echter niet ter discussie. In reconventie is de vraag aan de orde gesteld of de zaken die op de lijst staan vermeld rechtmatig in beslag zijn genomen of niet. Onder het hoofd “VOOR EIS IN RECONVENTIE” voert HSI ook aan dat het voor haar evident is dat het beslag op de zaken van de lijst ten onrechte is gelegd. Wanneer [appellanten] nu met succes de beslissing in reconventie wil aanvechten, dient hij te stellen en ten minste aannemelijk te maken dat de zaken die op die lijst staan wel vallen onder één van de categorieën zaken waarvoor verlof tot het leggen van beslag is gegeven. [appellanten] heeft dat echter in hoger beroep niet gedaan, want in de toelichting op grief 3 wordt nergens ten aanzien van één van de 23 op die lijst van 5 januari 2022 concreet genoemde zaken gesteld – laat staan aannemelijk gemaakt – dat die valt of vallen onder één van de genoemde categorieën.

Op de lijst is in elk geval geen sprake van vloerdelen of van onderdelen van de verlichting. Wat daarover in de memorie van grieven wordt opgemerkt is dus niet relevant. Item 11 op de lijst betreft een vergadertelefoon. Daarvan kan in redelijkheid worden geoordeeld dat die onderdeel uitmaakt van de categorie “telecom/intercomsysteem”. Voor zover het beslag daarop is opgeheven, is dat naar het oordeel van het hof ten onrechte gebeurd. Verder staan op de lijst achter de nummers 8, 10 en 17 onderdelen die beschouwd kunnen worden als hardware in de zin van de categorie “elektronica/domotica systeem, hardware en software in de meest brede zin van het woord”: in totaal een negental monitoren, een toetsenbord en een verlengkabel. Voor zover het beslag op die zaken is gelegd, is daarom voorshands niet aannemelijk dat dat ten onrechte is gebeurd. Voor de genoemde zaken, de vergadertelefoon, monitoren, het toetsenbord en de verlengkabel is het onder 2. gevorderde toewijsbaar, maar voor zover [appellanten] met grief 3 meer beoogt faalt de grief.