Uitspraken

Het hof heeft in de tussenbeschikking op de hiervoor onder 6.2 en 6.3 genoemde geschilpunten (kort gezegd, dat geen sprake is van ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van [de werkgever] en dat de wettelijke verhoging 10% bedraagt) uitdrukkelijk en zonder voorbehoud beslist.

In beginsel is het hof hieraan in het verdere verloop van het geding gebonden. Deze gebondenheid geldt echter niet onverkort. De eisen van de goede procesorde brengen immers tevens mee dat de rechter aan wie is gebleken dat een eerdere door hem gegeven, maar niet in een einduitspraak vervatte eindbeslissing berust op een onjuiste juridische of feitelijke grondslag, bevoegd is om, nadat partijen de gelegenheid hebben gekregen zich dienaangaande uit te laten, over te gaan tot heroverweging van die eindbeslissing, om te voorkomen dat hij op een ondeugdelijke grondslag een einduitspraak zou doen.

[de werknemer] beroept zich in zijn antwoordakte op deze uitzondering, maar voert ten aanzien van de beslissingen hetzelfde aan als in zijn beroepschrift en de toelichting daarop tijdens de zitting in hoger beroep. Alles wat hij naar voren heeft gebracht heeft het hof al meegewogen bij de beslissingen in de tussenbeschikking. [de werknemer] heeft verder niet (voldoende) gemotiveerd dat de eindbeslissingen in de tussenbeschikking berusten op een onjuiste juridische of feitelijke grondslag. Het hof ziet hierin dan ook geen aanleiding om deze beslissingen te herzien. Ook overigens is hiertoe geen aanleiding.

[de werknemer] heeft zich in zijn antwoordakte gerefereerd aan de berekening van het brutoloon zoals door [de werkgever] weergegeven in de producties 76, 78 en 80. Het hof begrijpt dit zo dat [de werknemer] zich bij de hoogte van het verschuldigde brutoloon over de desbetreffende periodes aansluit bij de berekeningen van [de werkgever] . Dat betekent dat ook het hof daarvan zal uitgaan.

[de werknemer] heeft niet betwist dat het door [de werkgever] berekende bedrag van € 1.433,87 bruto gelijk is aan € 966,51 netto. Vast staat dat [de werkgever] daarop € 768,99 netto in mindering kan brengen wegens onverschuldigde betaling, zoals in de tussenbeschikking is beslist, zodat een te betalen bedrag resteert van € 197,52 netto. Het hof zal [de werkgever] veroordelen om dit bedrag alsnog aan [de werknemer] te betalen, te vermeerderen met de door [de werknemer] verzochte wettelijke rente. Het verzoek van [de werkgever] om [de werknemer] te veroordelen tot betaling aan haar van een bedrag van € 768,99 netto zal worden afgewezen, omdat dit bedrag door [de werkgever] in mindering is gebracht op de berekening van het aan [de werknemer] te betalen achterstallig loon. Per saldo resteert dan een te betalen bedrag van € 197,52 netto.

Volgens [de werkgever] is, indachtig het bijzondere tarief dat wordt toegepast bij de betaling van vakantiebijslag, het juiste netto-equivalent van de vakantiebijslag betaald. [de werknemer] heeft hiertegen verweer gevoerd, maar dit verweer slaagt niet.

Het hof stelt bij de beoordeling voorop dat [de werknemer] zich heeft gerefereerd aan de berekeningen van het brutoloon zoals door [de werkgever] weergegeven in de producties 76, 78 en 80.

[de werknemer] heeft zich aldus aangesloten bij de berekeningen van [de werkgever] hij, op basis van het brutoloon vanaf 1 januari 2020 van € 3.214,71, vanaf oktober 2020 tot en met maart 2021 aanspraak heeft op € 2.893,24 bruto per maand en over april 2021 op € 2.571,77 bruto. Het verweer van [de werknemer] dat zijn vakantiebijslag over de periode van 1 juni 2020 tot 1 juni 2021 in totaal € 252,40 bruto hoger uitkomt omdat zijn loon in al deze maanden € 3.155,13 is geweest, kan gelet op de onderbouwing door [de werkgever] (zie hiervoor onder 6.5.1) en zonder nadere toelichting van [de werknemer] , die ontbreekt, niet worden gevolgd.

Hetzelfde geldt voor het verweer van [de werknemer] dat de vakantiebijslag over de periode van 1 juni 2021 tot en met maart 2022 in totaal € 535,35 bruto meer moet zijn dan het bedrag dat [de werkgever] stelt betaald te hebben. Anders dan [de werknemer] heeft aangevoerd, komt een optelling van het verschuldigd brutoloon zoals dat door [de werkgever] is weergeven in de producties 78 en 80 over die maanden niet uit op het door [de werknemer] genoemde bedrag van € 30.974,17. [de werknemer] heeft ook geen toelichting gegeven op dit bedrag, zodat voor het hof niet duidelijk is geworden hoe dit bedrag door [de werknemer] is becijferd. Dat betekent dat [de werknemer] niet kan worden gevolgd in zijn berekening. Tegenover de door [de werkgever] gemaakte berekeningen van het brutoloon en de vakantiebijslag, per kalendermaand en voorzien van de bijbehorende loonstroken, heeft [de werknemer] verder geen verweer gevoerd, zodat moet worden uitgegaan van de juistheid daarvan.

[de werknemer] heeft bij deurwaardersexploot van 25 februari 2022 op grond van het vonnis in kort geding van 22 juni 2021 executoriaal derdenbeslag laten leggen op alle vorderingen die [de werkgever] had of zou verkrijgen op [BV 2] B.V. Het hof verwerpt het standpunt van [de werkgever] dat [de werknemer] op dat moment geen enkele loonvordering op haar had.

[de werkgever] heeft in hoger beroep een overzicht van de loonbetalingen vanaf januari 2021 tot en met januari 2022 in het geding gebracht (productie 90). [de werknemer] heeft terecht naar voren gebracht dat [de werkgever] in dat overzicht er ten onrechte van uit is gegaan dat zij voor de maanden mei en juni 2021 slechts 80% van het loon is verschuldigd. Uit de tussenbeschikking van het hof volgt immers dat [de werkgever] over de maanden mei en juni 2021 het volledige loon aan [de werknemer] is verschuldigd (100%). [de werkgever] is daar zelf ook van uitgegaan in haar productie 78, die op dit punt dus niet strookt met productie 90.

Volgens [de werknemer] gaat het om een tekort van in totaal € 1.182,06 bruto (twee keer € 591,03). [de werkgever] heeft hiertegenover aangevoerd dat zij over de periode van januari 2021 tot februari 2022 in totaal een bedrag van € 610,47 netto teveel aan [de werknemer] heeft betaald. Hieruit volgt niet dat [de werknemer] op 25 februari 2022 geen enkele loonvordering op [de werkgever] had. Daarbij komt dat [de werkgever] in haar berekening geen rekening heeft gehouden met de wettelijke verhoging over het te laat betaalde loon (zoals in de tussenbeschikking is geoordeeld bestaat recht op 10% wettelijke verhoging). [de werknemer] heeft dan ook tot beslaglegging kunnen overgaan.

Grief 3 van [de werkgever] in incidenteel hoger beroep, gericht tegen de overweging van de kantonrechter dat geen aanleiding wordt gezien om de deurwaarderkosten van € 508,63 geheel of voor de helft van [de werknemer] te brengen, slaagt gelet op het voorgaande niet. Het verzoek van [de werkgever] om [de werknemer] te veroordelen om dit bedrag aan haar te betalen zal worden afgewezen.

De slotsom is dat de grieven van [de werknemer] in principaal hoger beroep en [de werkgever] in incidenteel hoger beroep gedeeltelijk slagen.

Het hof zal de bestreden beschikkingen gedeeltelijk vernietigen en de verzoeken van [de werknemer] alsnog gedeeltelijk toewijzen zoals hierna in het dictum te vermelden.

Het hof zal de bestreden beschikkingen voor het overige bekrachtigen, waaronder de beslissing van de kantonrechter tot compensatie van de proceskosten omdat partijen over en weer in het ongelijk zijn gesteld. Grief 17 van [de werknemer] , gericht tegen de compensatie van proceskosten door de kantonrechter, is daarmee ook besproken en slaagt niet.