Uitspraken

[appellant] is op 23 februari 2017 op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd (voor de duur van zes maanden) in dienst getreden bij [geïntimeerde] . Het betrof een dienstverband voor nul uren per week.

Op 24 maart 2017 is [appellant] betrokken geraakt bij een bedrijfsongeval. Als gevolg van dit ongeval heeft [appellant] letsel opgelopen. Ten tijde van het bedrijfsongeval was [appellant] door [geïntimeerde] uitgeleend aan en werkzaam bij Aterro, een compostfabriek te [vestigingsplaats] .

De arbeidsovereenkomst van [appellant] is op 23 augustus 2017 van rechtswege geëindigd.

Vanaf 24 augustus 2017 tot 22 maart 2019 heeft [appellant] een WIA-uitkering ontvangen op basis van 100% arbeidsongeschiktheid. Vanaf 22 maart 2019 ontvangt [appellant] een IVA-uitkering op basis van hetzelfde percentage arbeidsongeschiktheid.

Ten tijde van het bedrijfsongeval had [geïntimeerde] een collectieve ongevallenverzekering afgesloten bij De Amersfoortse Verzekeringen. Op het polisblad is [geïntimeerde] zowel vermeld als verzekeringnemer, als begunstigde. Als verzekerden worden vermeld de medewerkers van de verzekeringnemer (zoals omschreven in de polisvoorwaarden).

In artikel 6.9. van de toepasselijke polisvoorwaarden staat, onder meer, het volgende vermeld:

In een e-mailbericht van 22 februari 2019 heeft De Amersfoortse Verzekeringen onder meer het volgende bericht aan [persoon A] van Perree Partners:

Op 4 maart 2019 heeft De Amersfoortse Verzekeringen, uit hoofde van de collectieve ongevallenverzekering, een bedrag van € 16.107,84 aan [geïntimeerde] betaald. Op of omstreeks 9 juni 2020 heeft De Amersfoortse Verzekeringen nog een aanvullend bedrag van € 159,75 aan [geïntimeerde] uitgekeerd.

[appellant] heeft [geïntimeerde] verzocht om de door De Amersfoortse Verzekeringen uitgekeerde bedragen aan hem (door) te betalen. [geïntimeerde] heeft dit geweigerd.

In de onderhavige procedure vordert [appellant] (zakelijk weergegeven) om [geïntimeerde] bij vonnis, uitvoerbaar bij voorraad, te veroordelen tot betaling aan [appellant] van de door De Amersfoortse Verzekeringen aan [geïntimeerde] uitgekeerde bedragen, te vermeerderen met de wettelijke rente en de proceskosten.

[geïntimeerde] heeft gemotiveerd verweer gevoerd. Dat verweer zal, voor zover in hoger beroep van belang, hierna aan de orde komen.

In het tussenvonnis van 12 november 2020 heeft de rechtbank een comparitie van partijen gelast. Deze comparitie van partijen heeft op 24 juni 2021 plaatsgevonden.

De kantonrechter heeft de vorderingen van [appellant] in het eindvonnis van 8 april 2021 afgewezen, met veroordeling van [appellant] in de proceskosten.

[appellant] heeft in verband met deze grief aangevoerd dat er niet alleen sprake is van een sommenverzekering, maar ook van een schadeverzekering. De hoogte van het inkomen van [appellant] betreft immers het verzekerde bedrag, aldus [appellant] . Jaarlijks worden de inkomensgegevens van de werknemers, en destijds ook van [appellant] , doorgegeven aan De Amersfoortse Verzekeringen. Er is dus een relatie tussen de hoogte van het arbeidsinkomen en het verzekerd bedrag. Het gaat om een verzekering van het inkomen dat wegvalt ten gevolge van arbeidsongeschiktheid. De verzekering strekt tot schadeloosstelling door derving van inkomen ten gevolge van arbeidsongeschiktheid, aldus nog steeds [appellant] .

[geïntimeerde] heeft betwist dat er (ook) sprake is van een schadeverzekering. Bij deze verzekering is het volgens [geïntimeerde] zo, dat het onverschillig is of en in hoeverre met de uitkering schade wordt vergoed. De uitkering bestaat uit een vaste som en de hoogte van eventuele schade is niet relevant. Ook is volgens [geïntimeerde] niet relevant dat de hoogte van het inkomen van een werknemer het verzekerd bedrag bepaalt. [geïntimeerde] verwijst hierbij naar het arrest van het gerechtshof te ’s-Hertogenbosch van 15 november 2016, ECLI:NL:GHSHE:2016:5121.

Het hof is van oordeel dat de grieven niet slagen en overweegt daartoe het volgende.

1. In artikel 7:965 BW is bepaald dat onder verzekerde bij een sommenverzekering wordt verstaan degene op wiens leven of gezondheid de verzekering betrekking heeft en onder begunstigde degene die tot het ontvangen van een uitkering is aangewezen. Artikel 7:966 lid 1 aanhef en onder a BW bepaalt onder meer dat de verzekeringnemer door schriftelijke mededeling aan de verzekeraar zichzelf als begunstigde kan aanwijzen. Verder bepaalt artikel 7:967 lid 8 BW dat zolang geen derde als begunstigde is aangewezen, het recht op uitkering toekomt aan de verzekeringnemer.

2. Vast staat dat [geïntimeerde] overeenkomstig het bepaalde in artikel 7:966 lid 1 BW op het polisblad als begunstigde is aangewezen. Het hof is van oordeel dat nergens in de polis of polisvoorwaarden is bepaald dat de verzekerden degenen zijn die aanspraak kunnen maken op uitkering ingeval van het intreden van het verzekerd risico. [appellant] heeft weliswaar aangevoerd dat dit volgens hem uit de polisvoorwaarden blijkt, maar het hof volgt hem hierin niet en [appellant] heeft dit naar het oordeel van het hof ook onvoldoende onderbouwd. Nu geen derde als begunstigde is aangewezen volgt ook uit artikel 7:967 lid 8 BW dat [geïntimeerde] als verzekeringnemer het recht op uitkering toekomt.

3. Van belang is verder dat in de arbeidsovereenkomst die [appellant] en [geïntimeerde] hadden afgesloten geen bepaling is opgenomen op grond waarvan zou moeten worden aangenomen dat [appellant] als begunstigde heeft te gelden bij de door [geïntimeerde] met De Amersfoortse Verzekeringen afgesloten collectieve ongevallenverzekering. Van een daartoe strekkende in de arbeidsovereenkomst opgenomen secundaire arbeidsvoorwaarde is bijvoorbeeld geen sprake. Op de arbeidsovereenkomst is ook geen collectieve arbeidsovereenkomst van toepassing op grond waarvan [appellant] als begunstigde bij de collectieve ongevallenverzekering moet worden aangemerkt.

4. Dat [geïntimeerde] en De Amersfoortse Verzekeringen bij het sluiten van de collectieve ongevallenverzekering de bedoeling zouden hebben gehad om de bij [geïntimeerde] werkzame werknemers als begunstigde van de verzekering aan te merken en om dekking voor eventuele schade voor werknemers van [geïntimeerde] af te spreken, is door [appellant] weliswaar gesteld, maar door hem, mede gelet op het gemotiveerde verweer van [geïntimeerde] , niet althans onvoldoende gemotiveerd onderbouwd. Anders dan [appellant] stelt is het hof van oordeel dat [geïntimeerde] wel degelijk een eigen belang bij bedoelde verzekering heeft en dat hij zich daarom als begunstigde heeft laten opnemen op het polisblad. Dat [geïntimeerde] een rechtsbijstandsverzekering en een aansprakelijkheidsverzekering heeft afgesloten en dat [geïntimeerde] een verzuimverzekering had kunnen afsluiten, brengt nog niet met zich dat [geïntimeerde] geen eigen belang bij het afsluit van de collectieve ongevallenverzekering heeft en dat [geïntimeerde] en De Amersfoortse Verzekeringen daarom wel bedoeld moeten hebben om, in afwijking van de tekst op het polisblad, bij wijze van derdenbeding de werknemers als begunstigden aan te wijzen. Zo heeft [geïntimeerde] ter zitting van het hof aangevoerd dat een verzuimverzekering niet alle kosten dekt ingeval van het uitvallen van een werknemer door ziekte. De kosten van vervanging van een zieke werknemer, zo heeft [geïntimeerde] onweersproken aangevoerd, worden niet door een verzuimverzekering gedekt en om die reden stelt [geïntimeerde] de collectieve ongevallenverzekering te hebben afgesloten.

Tot slot is het hof van oordeel dat uit het enkele gebruik in twee e-mailberichten aan [appellant] door De Amersfoortse Verzekeringen van de woorden “uw claim” niet volgt dat De Amersfoortse Verzekeringen daarmee zou hebben willen aangeven dat [geïntimeerde] en De Amersfoortse Verzekeringen bij het sluiten van de collectieve ongevallenverzekering de bedoeling hebben gehad om de werknemers als begunstigden van die verzekering aan te merken. Bovendien is gesteld, noch gebleken van uitlatingen of gedragingen van [geïntimeerde] zelf op grond waarvan aangenomen zou kunnen worden dat [geïntimeerde] niet de bedoeling had haar eigen schade te verzekeren maar om dekking/een geldelijke voorziening voor de werknemers te regelen. Evenmin blijkt zonder nadere toelichting, die [appellant] niet heeft gegeven, uit de bijlage bij de e-mail van 2 april 2020 te weten de e-mail van 22 februari 2019 (zie hiervoor onder 1.4.7 en 4.5.1.), van een verplichting van [geïntimeerde] tot doorbetaling aan [appellant] . Dat De Amersfoortse Verzekeringen de bedoeling had dat de uitkering ten goede van [appellant] zou komen blijkt niet uit de hiervoor onder 1.4.7. aangehaalde passage.

[appellant] heeft in hoger beroep aangevoerd dat [geïntimeerde] op grond van goed werkgeverschap gehouden is de door haar van De Amersfoortse Verzekeringen in verband met het ongeval van [appellant] ontvangen uitkeringen door te betalen aan [appellant] . Daarbij herhaalt [appellant] zijn verwijzingen naar de tekst van het polisblad, de polisvoorwaarden, de correspondentie met De Amersfoortse Verzekeringen en het feit dat de verzekering ter dekking van de schade van (in dit geval) [appellant] zou zijn afgesloten.

[geïntimeerde] heeft betwist dat zij op grond van goed werkgeverschap gehouden zou zijn tot doorbetaling aan [appellant] van de door haar van De Amersfoortse Verzekeringen in verband met het ongeval van [appellant] ontvangen bedragen. Zij heeft haar eigen schade willen dekken. Bovendien vloeit goed werkgeverschap voort uit een arbeidsovereenkomst tussen werkgever en werknemer en kunnen aan mededelingen van derden in correspondentie of op een website geen rechten worden ontleend.

Het hof is van oordeel dat het betoog van [appellant] ook op dit punt niet slaagt. [appellant] heeft haar stelling dat [geïntimeerde] op grond van goed werkgeverschap gehouden zou zijn tot doorbetaling van de door [geïntimeerde] van De Amersfoortse Verzekeringen ontvangen uitkeringen onvoldoende onderbouwd. Hij heeft het gelaten bij enkele verwijzing naar de tekst van de polisvoorwaarden, de inhoud van de website van De Amersfoortse Verzekeringen en e-mailcorrespondentie en bij de enkele (hiervoor bij rov. 4.5.3. sub d reeds verworpen) stelling dat de verzekering ter dekking van de schade van [appellant] zou zijn afgesloten. Met deze enkele verwijzing is echter niet onderbouwd, waarom het in strijd met goed werkgeverschap zou zijn om als (de op het polisblad aangewezen/vermelde) begunstigde de van de verzekeringsmaatschappij ontvangen bedragen niet uit te keren aan een derde/de werknemer die het ongeval is overkomen, in dit geval [appellant] . Dit klemt te meer nu in de tussen partijen gesloten arbeidsovereenkomst geen bepaling is opgenomen die [geïntimeerde] als werkgever verplicht tot het betalen aan [appellant] van de door haar als begunstigde bij de collectieve ongevallenverzekering van de verzekeraar ontvangen uitkeringen.

[geïntimeerde] wijst er bij wijze van betwisting weer op dat de verzekeringsovereenkomst alleen geldt tussen haar en De Amersfoortse Verzekeringen. [appellant] is geen partij bij die overeenkomst en kan ook geen rechten aan die overeenkomst ontlenen. Van een derdenbeding is geen sprake en [geïntimeerde] heeft ook nooit de verwachting gewekt dat [appellant] de begunstigde van de betreffende verzekering zou zijn. [appellant] , aldus [geïntimeerde] , wist voor het ongeval ook helemaal niet van het bestaan van de collectieve ongevallenverzekering af volgens [geïntimeerde] .

[appellant] stelt dat [geïntimeerde] door de betaling aan haar door De Amersfoortse Verzekeringen is verrijkt. Zij heeft immers van De Amersfoortse Verzekeringen in verband met het ongeval van [appellant] in totaal een bedrag van (€ 16.107,84 + € 159,75 =) € 16.267,59 ontvangen. [appellant] wijst erop dat [appellant] in het kader van zijn loonvordering van [geïntimeerde] een bedrag van € 7.000,00 heeft ontvangen. Meer kosten in verband met het ongeval heeft [geïntimeerde] volgens [appellant] niet gehad, omdat [geïntimeerde] een aansprakelijkheidsverzekering en een rechtsbijstandsverzekering heeft. Voor de verrijking van [geïntimeerde] is geen redelijke grond. Uit de inhoud van het polisblad, de polisvoorwaarden, de website van De Amersfoortse Verzekeringen en de e-mailcorrespondentie tussen De Amersfoortse Verzekeringen en [appellant] blijkt dat de uitkering ten goede dient te komen aan en bedoeld is voor [appellant] . De verzekering was immers, aldus [appellant] , bedoeld ter dekking van de schade van [appellant] . Door het niet betalen van de uitkering aan [appellant] is hij volgens hem verarmd.

Het hof is van oordeel dat ook deze grieven falen. Voor zover er al daadwerkelijk sprake zou zijn van verrijking als gevolg van de uitkering door De Amersfoortse Verzekeringen ( [appellant] heeft immers ook kosten gehad als gevolg van het ongeval van [appellant] ), is van belang dat die uitkering heeft plaats gevonden op basis van een door [geïntimeerde] met De Amersfoortse Verzekeringen gesloten overeenkomst, waarvoor [appellant] zelf de premies heeft betaald. Daar komt bij dat het karakter van een sommenverzekering ertoe leidt dat het onverschillig is of er wel of niet sprake is van vergoeding van schade (art. 7:964 BW). Dat maakt dat een krachtens deze verzekering gedane uitkering niet als ongerechtvaardigd kan worden beschouwd.