Uitspraken

Nr. 08/04644

8 oktober 2010

Aan belanghebbende is over het jaar 1999 een navorderingsaanslag in de vennootschapsbelasting opgelegd, welke aanslag, na daartegen gemaakt bezwaar, bij uitspraak van de Inspecteur is gehandhaafd.

De Rechtbank te Breda (nr. AWB 05/1297) heeft het tegen die uitspraak ingestelde beroep ongegrond verklaard.

Belanghebbende heeft tegen de uitspraak van de Rechtbank hoger beroep ingesteld bij het Hof.

Het Hof heeft de uitspraak van de Rechtbank bevestigd. De uitspraak van het Hof is aan dit arrest gehecht.

Belanghebbende heeft tegen 's Hofs uitspraak beroep in cassatie ingesteld. Het beroepschrift in cassatie is aan dit arrest gehecht en maakt daarvan deel uit.

De Staatssecretaris van Financiën heeft een verweerschrift ingediend.

Belanghebbende heeft een conclusie van repliek ingediend.

De Advocaat-Generaal P.J. Wattel heeft op 8 december 2009 geconcludeerd tot ongegrondverklaring van het beroep.

Belanghebbende heeft schriftelijk op de conclusie gereageerd.

3.1. In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

Belanghebbende is opgericht op 31 maart 1998. De houder van haar aandelen heeft met toepassing van artikel 18 van de Wet op de inkomstenbelasting 1964 met terugwerkende kracht tot 1 januari 1997 de door hem gedreven onderneming in belanghebbende ingebracht. De aandeelhouder van belanghebbende heeft op 31 maart 1998 opgericht de vennootschap B B.V. (hierna: B B.V.). De in belanghebbende ingebrachte onderneming is op 31 maart 1998 ingebracht in (doorgeschoven naar) B B.V. tegen uitreiking van aandelen.

Belanghebbende en B B.V. vormen sinds 31 maart 1998 een fiscale eenheid voor de vennootschapsbelasting. Krachtens een door de Inspecteur gegeven beschikking zijn op deze fiscale eenheid van toepassing een aantal in het kader van artikel 15 van de Wet op de vennootschapsbelasting 1969 (tekst tot 2003; hierna: de Wet) gestelde standaardvoorwaarden.

Op 4 december 2000 heeft belanghebbende 122 van de 351 aandelen in B B.V. verkocht en geleverd aan C B.V.

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat deze verkoop een overtreding vormt van de zestiende standaardvoorwaarde. In verband hiermee heeft hij herwaarderingswinst vastgesteld en ter zake daarvan de onderhavige navorderingsaanslag opgelegd.

3.2. Middel 2 keert zich tegen het oordeel van het Hof dat ten tijde van de verkoop van de aandelen in B B.V. de bij de oprichting in B B.V. ingebrachte goodwill niet was vervallen, alsook tegen 's Hofs oordeel omtrent de hoogte van de herwaarderingswinst.

Geen van beide middelonderdelen kan tot cassatie leiden. Zulks behoeft, gezien artikel 81 van de Wet op de rechterlijke organisatie geen nadere motivering, nu die middelonderdelen niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

3.3.3. Het middel faalt ook voor het overige. Weliswaar moeten de Nederlandse wettelijke regels, voor zover daarin bepalingen of begrippen uit de Fusierichtlijn zijn overgenomen, worden uitgelegd op gelijke wijze als de overeenkomstige richtlijnbepalingen, ook indien die nationale regels worden toegepast op fusies die niet onder de werking van de richtlijn vallen (zie HR 4 februari 1998, nr. 30074, LJN AA2409, BNB 1998/176), doch dit opent niet de weg voor een toepassing van (andere) nationale regels op een wijze die, hoezeer ook het resultaat overeenstemt met de richtlijn, niet door uitlegging van de nationale regel met die regel is te verenigen.

In het onderhavige geval worden de gevolgen van de bedrijfsfusie en de latere aandelenverkoop beheerst door het bepaalde bij en krachtens artikel 15 van de Wet, het fiscale eenheidsregime. Op de onderhavige bedrijfsfusie is dientengevolge het bepaalde in artikel 14 van de Wet niet van toepassing zodat de begrippen en bepalingen die artikel 14 van de Wet gemeen heeft met de Fusierichtlijn, evenmin relevant zijn. De wel van toepassing zijnde bepalingen van het fiscale eenheidsregime laten geen uitlegging toe die leidt tot het door het middel beoogde resultaat.