Uitspraken

De bestreden navorderingsaanslagen, boeten en verhogingen, en beschikkingen inzake heffingsrente houden verband met het zogenoemde Rekeningenproject.

Het Hof heeft op grond van de door de Inspecteur overgelegde aanslag- en aangiftegegevens en de door het Hof vastgestelde activiteiten van belanghebbende geoordeeld dat het saldo van de desbetreffende rekening bij de Kredietbank Luxembourg maximaal met ƒ 50.000 per jaar kan toenemen door stortingen op de rekening als gevolg van besparingen, bijgeschreven beleggingsinkomsten en andere oorzaken, en dat per jaar maximaal een afname van ƒ 50.000 als gevolg van consumptieve uitgaven of andere oorzaken mag worden verwacht. Het Hof is vervolgens uitgegaan van een maximale stijging van het banksaldo met ƒ 50.000 per jaar in de periode vóór 31 januari 1994 en een maximale daling van het saldo met ƒ 50.000 per jaar in de periode na 31 januari 1994. Aan deze vaststelling, in combinatie met de wetenschap over het op 31 januari 1994 aanwezige saldo, heeft het Hof in het kader van de vraag of sprake is van een beboetbaar feit ter zake van de IB/PVV voor de jaren 1990 tot en met 1998 en ter zake van de VB voor de jaren 1991 tot en met 1998 een bewijsvermoeden ontleend waaruit een dusdanige verdenking voortvloeit dat die vraagt om een uitleg van belanghebbende. Belanghebbende heeft die uitleg niet gegeven, aldus het Hof. Het Hof is vervolgens tot het oordeel gekomen dat ter zake van de navorderingsaanslagen IB/PVV 1990 tot en met 1997 en VB 1991 tot en met 1996 het bewijs van het beboetbare feit is geleverd. Hiertegen richt zich de twintigste klacht van het principale beroep van belanghebbende.

De klacht slaagt voor zover het betreft de in de navorderingsaanslagen IB/PVV 1990 tot en met 1992 en VB 1991 tot en met 1993 begrepen verhogingen. ’s Hofs uitspraak geeft wat betreft de beoordeling van deze verhogingen blijk van miskenning van hetgeen is overwogen in onderdeel 3.8.4 van het arrest van de Hoge Raad van 28 juni 2013, nr. 11/04152, ECLI:NL:HR:2013:63, BNB 2013/207 (hierna: het arrest van 28 juni 2013).

De in het principale beroep en het incidentele beroep aangevoerde klachten kunnen voor het overige niet tot cassatie leiden. Dit behoeft, gezien artikel 81, lid 1, van de Wet op de rechterlijke organisatie, geen nadere motivering, nu de klachten in zoverre niet nopen tot beantwoording van rechtsvragen in het belang van de rechtseenheid of de rechtsontwikkeling.

Gelet op het hiervoor in onderdeel 2.3 overwogene, kan ’s Hofs uitspraak niet in stand blijven. De Hoge Raad kan de zaak afdoen. De uitspraak van het Hof en de stukken van het geding bevatten geen aanwijzingen dat de Inspecteur het bewijs van een beboetbaar feit met betrekking tot de in de navorderingsaanslagen IB/PVV 1990 tot en met 1992 en VB 1991 tot en met 1993 begrepen verhogingen op andere wijze dan door middel van een bewijsvermoeden heeft geleverd, zoals bedoeld in onderdeel 3.8.5 van het arrest van 28 juni 2013. Deze verhogingen dienen daarom volledig te worden kwijtgescholden.