Uitspraken

In cassatie kan van het volgende worden uitgegaan.

(i) Op 14 december 2010 zijn op eigen aangifte de faillissementen uitgesproken van [verzoekers]

(ii) Bij vonnis van 19 april 2012 heeft de rechtbank Alkmaar op verzoek van [verzoekers] hun faillissementen opgeheven en ten aanzien van hen de toepassing van de schuldsaneringsregeling uitgesproken.

Op voordracht van de rechter-commissaris heeft de rechtbank de toepassing van de schuldsaneringsregeling ten aanzien van [verzoekers] ingevolge art. 350 lid 3, aanhef en onder c, Fw tussentijds beëindigd zonder verlening van de schone lei op de grond dat [verzoekers] hun informatieplicht, bedoeld in art. 327 in verbinding met art. 105 Fw, niet naar behoren nakwamen.

Het hof heeft in zijn tussenarrest, voor zover in cassatie van belang, overwogen dat het voor de hand ligt dat de activiteiten van de (destijds) nog minderjarige zoon van [verzoekers] – die zich bewogen op hetzelfde vlak als die van [verzoekers] in het verleden (de aardbeienteelt) en die niet direct gebruikelijk zijn voor een kind van die leeftijd – vragen zijn gaan oproepen bij de bewindvoerder en dat deze zich ervan wilde vergewissen dat daaruit geen inkomsten werden gegenereerd die aan de boedel dienen toe te komen. Het overwoog voorts dat [verzoekers] zich met betrekking tot de informatieverstrekking daaromtrent niet konden verschuilen achter de onwil van hun zoon (over wie zij destijds het ouderlijk gezag hadden) en dat dat zowel voor [verzoeker 1] als voor [verzoekster 2] geldt. (rov. 2.5) Ook de gang van zaken rond betrokkenheid van [verzoeker 1] bij twee door het hof genoemde ondernemingen riep vragen op en vergde een verdere verklaring in het belang van de boedel (rov. 2.6). Het hof oordeelde dat [verzoekers] waren tekortgeschoten in de nakoming van hun informatieplicht, maar het besloot, gelet op het grote belang van [verzoekers] bij voortduring van schuldsanering en de omstandigheid dat voorshands niet kon worden geconstateerd dat daadwerkelijk bedragen voor de boedel waren weggehouden, [verzoekers] nog een kans te geven alsnog afdoende informatie te verstrekken (rov. 2.7).

In het eindarrest heeft het hof als volgt geoordeeld. Het overwoog dat niet was gebleken dat [verzoekers] op dat moment nog informatie hadden achtergehouden en dat het voor de vraag was gesteld of uit de intussen beschikbare informatie afgeleid kon worden dat [verzoekers] de eigenlijke belanghebbenden waren bij de rond de bedrijfsmatige activiteiten van de zoon opgezette constructie, zij ook op dat moment nog de feitelijke zeggenschap hadden over de betrokken ondernemingen en of met die constructie was beoogd de opbrengsten uit die activiteiten buiten de schuldsaneringsregeling te houden om die naar [verzoekers] te doen toevloeien (rov. 2.5).

Het hof is tot de slotsom gekomen dat evenbedoelde vraag ten aanzien van [verzoekster 2] niet bevestigend kon worden beantwoord. Het hof herinnerde aan zijn oordeel in het tussenarrest dat ook [verzoekster 2] was tekortgeschoten in het verstrekken van informatie, maar was van oordeel dat deze tekortkoming geen tussentijdse beëindiging van de schuldsanering rechtvaardigde (rov. 2.6). Met betrekking tot [verzoeker 1] heeft het hof hem uiteindelijk met betrekking tot de evenbedoelde vraag het voordeel van de twijfel gegeven en het heeft beslist ook ten aanzien van hem de tussentijdse beëindiging van de schuldsanering alsnog af te wijzen (rov. 2.7).

Gelet op de schending door [verzoekers] van hun informatieplicht – waaraan aanvankelijk niet en vervolgens moeizaam en in een laat stadium was voldaan – heeft het hof wel een verlenging van de schuldsaneringsregeling op haar plaats geacht en het heeft die verlenging bepaald op één jaar (rov. 2.8).