Uitspraken

Onderdeel A klaagt in de kern dat het hof niet, althans niet deugdelijk gemotiveerd, heeft beslist op het in hoger beroep gehandhaafde verzoek van de vrouw om het door de man van de gezamenlijke rekening opgenomen bedrag van € 200.000,-- in de verrekening te betrekken. Het onderdeel betoogt dat het bij het door de vrouw in haar petitum in hoger beroep genoemde bedrag van € 45.603,-- gaat om de saldo-aanspraak van de vrouw, waarin onder meer rekening is gehouden met het bedrag van € 200.000,--.

De klacht slaagt.

De vrouw heeft in eerste aanleg met zoveel woorden verzocht om genoemd bedrag van € 200.000,-- in de verrekening te betrekken. In hoger beroep heeft zij verzocht om de man te bevelen mee te werken aan de overdracht aan haar van zijn aandeel in de woning “onder vergoeding aan de vrouw van de overwaarde van de beperkte gemeenschap ad € 45.603,-- (…)”. Zij heeft in dat verband verwezen naar het door haar overgelegde voorstel tot verdeling (prod. 33 bij haar appelschrift), waarin onder de te verdelen activa zowel het door de man opgenomen bedrag van € 200.000,-- als het door haar opgenomen bedrag van € 92.225,80 zijn vermeld. Blijkens de gedingstukken heeft de man in hoger beroep ten aanzien van het bedrag van € 200.000,-- verweer gevoerd, inhoudende dat het bij dit bedrag gaat om pensioenrechten waar de vrouw volgens hem geen recht op heeft. Indien het hof het door de vrouw in hoger beroep gedane verzoek heeft uitgelegd als niet mede betrekking hebbend op genoemd bedrag van € 200.000,--, is zijn oordeel onbegrijpelijk, mede gelet op de omstandigheid dat de man blijkens zijn verweer het verzoek wel heeft opgevat als betrekking hebbend op dat bedrag. Indien het hof heeft geoordeeld dat het bedrag van € 200.000,-- niet voor verrekening in aanmerking komt, is zijn oordeel eveneens onbegrijpelijk. Zonder nadere motivering valt immers niet in te zien waarom het door de vrouw opgenomen bedrag van € 92.225,80 wel voor verrekening in aanmerking komt en het door de man opgenomen bedrag van € 200.000,-- niet.

Onderdeel C klaagt dat het hof ten onrechte geen gevolg heeft verbonden aan zijn overweging (rov. 37) dat de door de rechtbank bepaalde taxatie niet meer hoeft plaats te vinden nu de man in hoger beroep akkoord is met de door de vrouw gestelde waarde van de woning van € 305.000,--.

Ook deze klacht is terecht voorgesteld.

De rechtbank heeft in haar eindbeschikking bepaald dat de woning aan de vrouw zou worden toebedeeld onder de voorwaarde dat zij binnen twee maanden na de taxatie aantoont dat zij, kort gezegd, in staat is de woning te financieren. Nu, gelet op rov. 37 van het hof, de door de rechtbank gestelde voorwaarde van taxatie is vervallen, maar niet de voorwaarde dat de vrouw aantoont dat zij de woning kan financieren, had het hof een nieuwe ingangsdatum behoren te bepalen van de termijn van twee maanden waarbinnen de vrouw aan laatstgenoemde voorwaarde moet voldoen.

Het hof heeft in rov. 3 vastgesteld dat de man in incidenteel appel vergoeding heeft verzocht van het bedrag van € 92.225,80, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de dag van overboeking tot aan de dag der algehele voldoening, en heeft in rov. 42 beslist dat de vrouw de helft van het bedrag van (€ 92.225,80 minus € 6.253,81 =) € 85.971,99 aan de man dient te voldoen.
De beschikking van het hof houdt niets in omtrent de verzochte wettelijke rente. In zoverre is de klacht terecht voorgesteld.

Opmerking verdient dat ingevolge art. 6:119 lid 1 BW wettelijke rente over de voldoening van een geldsom slechts verschuldigd is over de tijd dat de schuldenaar met de voldoening daarvan in verzuim is geweest. Het onderhavige verzoek van de man heeft betrekking op de verdeling en verrekening van het saldo van de bankrekeningen van partijen. Zolang deze verdeling niet definitief is vastgesteld, is de vrouw niet in verzuim met de betaling van het toegewezen bedrag (vgl. HR 15 februari 2008, ECLI:NL:HR:2008:BC0387, NJ 2008/108). Na verwijzing zal de zaak met inachtneming hiervan opnieuw moeten worden beoordeeld.