Uitspraken

In dit geding vordert het CAK van [verweerder] betaling van € 5.778,15 met rente en kosten ter zake van de eigen bijdragen volgens de hiervoor in 3.1 onder (ii) aangeduide facturen. De rechtbank heeft de vordering afgewezen.

Onderdeel 1.1 van het middel klaagt dat het hof in de rov. 2.12 en 2.13 heeft miskend dat een bestuursorgaan op de voet van art. 4:124 Awb betaling van bestuursrechtelijke geldschulden kan vorderen bij de burgerlijke rechter.

De klacht slaagt. Het gaat in deze zaak om de invordering van bestuursrechtelijke geldschulden in de zin van Titel 4.4 van de Awb. Noch enige bepaling in die wet, noch enige andere wettelijke bepaling verklaart de bestuursrechter met uitsluiting van de burgerlijke rechter bevoegd tot kennisneming van een vordering zoals de onderhavige. Art. 4:124 Awb bepaalt integendeel dat een bestuursorgaan bij de invordering van bestuursrechtelijke geldschulden ook beschikt over de bevoegdheden die een schuldeiser op grond van het privaatrecht heeft. Het CAK kan dus betaling van die schulden vorderen in de onderhavige procedure (vgl. rov. 3.5 slot van HR 21 februari 2014, ECLI:NL:HR:2014:397, NJ 2014/202).

Onderdeel 2.2 van het middel klaagt dat het hof in rov. 2.18 heeft miskend dat de facturen over perioden in de jaren 2006, 2007 en 2008 formele rechtskracht hebben op dezelfde gronden als het hof in rov. 2.23 heeft gebezigd ten aanzien van de facturen over perioden in de jaren 2005 en 2009.

Bij de beoordeling van deze klacht strekt het volgende tot uitgangspunt. Voor zijn oordeel dat de facturen over perioden in de jaren 2005 en 2009 besluiten zijn waartegen bezwaar en beroep heeft opengestaan, heeft het hof verwezen naar de hiervoor in 3.2.2 vermelde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Aldus heeft het hof kennelijk bedoeld dat die facturen hebben te gelden als besluiten in de zin van art. 1:3 Awb in verband met de omstandigheid dat daarin is vastgesteld dat in een bepaalde periode hulp of zorg op de voet van de AWBZ of de Wmo is genoten, waarbij tevens de hoogte van de verschuldigde eigen bijdrage is vastgesteld.
In cassatie is de juistheid van dit oordeel niet bestreden. Daarvan uitgaande heeft het hof terecht geoordeeld dat die besluiten formele rechtskracht hebben verkregen doordat daartegen niet tijdig bezwaar is gemaakt.

Het hof heeft in rov. 2.3 als vaststaand aangemerkt dat de facturen over perioden in de jaren 2006, 2007 en 2008, evenals de facturen over perioden in de jaren 2005 en 2009, betrekking hebben op eigen bijdragen die op de voet van de AWBZ en de Wmo zijn verschuldigd wegens in die perioden verleende hulp. Ook dit is in cassatie niet bestreden. Gezien hetgeen hiervoor in 3.4.2 is overwogen, hebben ook deze facturen te gelden als besluiten in de zin van art. 1:3 Awb waartegen bezwaar ingevolge de Awb kon worden gemaakt. Het CAK heeft voor het hof gesteld dat ook deze besluiten – evenals de facturen over perioden in de jaren 2005 en 2009 – formele rechtskracht hebben verkregen. Het hof heeft ten onrechte nagelaten die stelling te beoordelen. Indien de facturen over perioden in de jaren 2006, 2007 en 2008 formele rechtskracht hebben verkregen, dient immers voor de burgerlijke rechter tot uitgangspunt dat zij een toereikende juridische grondslag hebben en is niet van belang dat de onderliggende beschikkingen ontbreken.
In zoverre slaagt de klacht.