Uitspraken

De eerste twee middelen steunen onder meer op het betoog dat de redelijke termijn voor de afhandeling van een bezwaarschrift in een WOZ-procedure (primair) een jaar bedraagt in plaats van een half jaar of (subsidiair) loopt tot het eind van het kalenderjaar.

Bij de beoordeling van dit betoog moet tot uitgangspunt worden genomen dat de redelijke termijn van twee jaar voor de fase van bezwaar en beroep als regel ook heeft te gelden in geschillen over gemeentelijke belastingen of over waarderingen op grond van de Wet WOZ. Dat is niet anders in gevallen waarin de heffingsambtenaar op grond van artikel 30, lid 9 (tot 1 januari 2012: lid 8), van de Wet WOZ of artikel 236, lid 2, van de Gemeentewet uitspraak mag doen na afloop van de voor bezwaarprocedures normaliter op grond van artikel 7:10, lid 1, van de Awb geldende termijn van zes weken.

Zoals de Hoge Raad heeft geoordeeld in zijn arrest van 22 maart 2013, nr. 11/04270, ECLI:NL:HR:2013:BX6666, BNB 2013/152, heeft in belastingzaken waarin de fase van bezwaar en beroep tezamen onredelijk veel tijd in beslag heeft genomen als regel te gelden dat voor de behandeling van het bezwaar een termijn geldt van een half jaar en voor de behandeling van het beroep een termijn van anderhalf jaar. Deze termijnen hebben een forfaitair karakter om een eenvoudige en eenduidige regeling te geven. Het past daarbij niet om de termijn die als regel geldt voor de behandeling van het bezwaar te variëren al naar gelang de wettelijke beslistermijn varieert (vgl. HR 9 augustus 2013, nr. 12/06009, ECLI:NL:HR:2013:199, BNB 2013/223). Dit geldt ongeacht de gronden waarop die wettelijke termijn is bekort of verlengd.

Hetgeen hiervoor is overwogen brengt mee dat, anders dan de middelen betogen, een uitzondering op de zojuist vermelde regel uit het arrest BNB 2013/152 niet wordt gerechtvaardigd door de omstandigheid dat de wetgever de wettelijke termijn voor de beslissing op bezwaar heeft verlengd vanwege de piekbelasting die in WOZ-procedures bij de afhandeling van bezwaarschriften voortvloeit uit het systeem van uitvoering van de Wet WOZ. In zoverre falen de middelen dus.

Hoewel het hiervoor in 3.2.1 weergegeven betoog faalt, treffen de middelen wel doel. Gelet op het hetgeen hierna wordt overwogen klagen de middelen er terecht over dat het Hof heeft geoordeeld dat de redelijke termijn is overschreden.

Belanghebbende heeft niet in de beroepsfase, maar voor het eerst in hoger beroep verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn. Dan heeft te gelden dat de vraag of die termijn is overschreden door het gerechtshof moet worden beoordeeld naar de stand van het geding ten tijde van zijn uitspraak op het hoger beroep, waarbij de duur van de totale procedure tot dan toe in ogenschouw wordt genomen. Een voortvarende behandeling van het hoger beroep kan er in een zodanig geval dan ook toe leiden dat de overschrijding van de redelijke termijn door het bestuursorgaan en/of de rechtbank wordt gecompenseerd (zie HR 12 december 2014, nr. 14/00797, ECLI:NL:HR:2014:3562, BNB 2015/43).

Aangezien tussen de datum van indiening van het bezwaarschrift en de datum van de uitspraak van het Hof minder dan vier jaren zijn verstreken, is de redelijke termijn niet overschreden en heeft belanghebbende geen recht op vergoeding van immateriële schade.