Uitspraken

[eisers] zijn in hoger beroep gegaan. Het hof heeft op grond van het feit dat [eiser 1] zijn recht van opstal inmiddels had ingebracht in [eiseres 2] en [eiseres 2] dit vervolgens had ingebracht in [eiseres 3], geoordeeld dat [eiser 1] en [eiseres 2] geen zelfstandig belang hebben bij het hoger beroep, en heeft daarom het door hen ingestelde hoger beroep verworpen (rov. 2.3 en dictum). Nu [eiser 1] en [eiseres 2] daartegen in cassatie geen klachten richten, dienen zij in hun cassatieberoep niet-ontvankelijk te worden verklaard.

Onderdeel I van het middel richt zich tegen het oordeel van het hof in rov. 2.7.

In de eerste plaats strekt het onderdeel ten betoge dat het hof op niet begrijpelijke gronden heeft geoordeeld dat de stelling van [eiseres 3] dat de Gemeente welbewust de bouwaanvraag in de la heeft laten liggen, buiten beschouwing moet blijven. Deze klacht is gegrond. [eisers] hebben in hun memorie van grieven (onder 20) gesteld dat de daadwerkelijke beslissing uitzonderlijk lang op zich heeft laten wachten, dat de oorzaak daarvan geheel in de risicosfeer van de Gemeente ligt en dat er geen argument te bedenken is op grond waarvan de Gemeente niet eerder op de aanvraag kon beslissen. De bij pleidooi in hoger beroep aangevoerde stelling dat de Gemeente welbewust de bouwaanvraag in de la heeft laten liggen, ligt zozeer in het verlengde van voornoemde bij memorie van grieven aangevoerde stellingen dat zij niet anders kan worden opgevat dan als een toelaatbare precisering van die stellingen.

In de tweede plaats richten [eisers] in onderdeel I een motiveringsklacht tegen het oordeel van het hof dat ook de stelling van [eiseres 3] buiten beschouwing moet blijven dat de Gemeente onzorgvuldig heeft gehandeld door na ommekomst van de beslistermijn niet in de plaatselijke kranten te publiceren dat de bouwvergunning van rechtswege was verleend. Ook deze klacht is gegrond. [eisers] hebben in hun memorie van grieven (onder 13) gesteld dat de Gemeente onrechtmatig heeft gehandeld door de van rechtswege verleende vergunning niet te publiceren. Het oordeel van het hof dat [eiseres 3] de hiervoor bedoelde stelling voor het eerst bij pleidooi heeft opgeworpen, is daarom onbegrijpelijk.

Onderdeel II strekt ten betoge dat het hof in rov. 2.11 ten onrechte heeft overwogen dat de door [eisers] gestelde normschendingen slechts strekken ter bescherming van de belangen van belanghebbenden als bedoeld in art. 1:2 Awb.

Anders dan het hof heeft geoordeeld, is voor aansprakelijkheid jegens een benadeelde op grond van de door [eisers] in deze zaak ingeroepen normen, niet vereist dat de benadeelde belanghebbende is in de zin van de Awb. Denkbaar is immers dat de belangen van bepaalde "derden", kenbaar voor het bestuursorgaan, in zodanige mate betrokken zijn bij een besluit, dat het bestuursorgaan ook jegens deze derden - afhankelijk van de verdere omstandigheden van het geval - in strijd kan handelen met de in het maatschappelijk verkeer in acht te nemen zorgvuldigheid door die normen niet in acht te nemen (vgl. HR 11 januari 2013, ECLI:NL:HR:2013:BX7579, NJ 2013/47). Hetgeen [eisers] hebben aangevoerd, komt erop neer dat in hun geval van een zodanige kenbare betrokkenheid sprake is en dat daarom onrechtmatig jegens hen is gehandeld.

Het hof heeft verwezen naar het arrest HR 28 maart 2014, ECLI:NL:HR:2014:767. Dat arrest heeft echter geen betrekking op de hiervoor genoemde normen, maar op (de strekking van) de verplichting van een bestuursorgaan om zijn besluiten te doen berusten op een deugdelijke motivering. Die verplichting is hier niet aan de orde.

Het onderdeel slaagt dus.